บทที่ 46 คุกเข่า

หลี่เฟิ่งเซียนรีบร้อนไปรับยู่ยี่กลับมา แต่พอไปถึงที่พักของคนใช้นอกจวน นางก็ได้รับรู้ว่ายู่ยี่ไม่ได้อยู่ในที่พักนี้ ยู่ยี่ถูกบังคับให้ไปเช่าบ้านอยู่ และวันนี้นางก็ต้องไปซักผ้าที่แม่น้ำ หลี่เฟิ่งเซียนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางยิ่งรู้สึกผิดต่อยู่ยี่ที่พามาลำบากอยู่ในเมืองหลวง หลี่เฟิ่งเซียนสัญญากับตัวเองว่าหากพานางมาได้แล้วจะดูแลนางให้ดีขึ้น

เรื่องนี้ หรือเรื่องสามี ทั้งสองเรื่องผิดที่ตัวนาง นางเป็นคนพาพวกเขามาแต่ไม่ดูแลพวกเขา คิดว่าท่านย่ารักนางอย่างไรก็จะดูแลคนของนางให้ดี ที่ไหนได้ท่านย่ากลับเห็นคนไม่เท่ากัน บ่าวก็ยังเป็นบ่าว บ่าวก็ยังแบ่งกันเป็นหลายชั้น สูงต่ำกันไปตามมารยาทที่ได้รับฝึกสอนอีก 

ส่วนเขยของจวนแม่ทัพอย่างลู่มู่เฉิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าท่านย่ารังเกียจเขาเพียงใด บังคับให้เขาอยู่ในห้องมืดๆ ผนังไม่ดี ลมเย็นพัดเข้ามาได้ตลอดคืน ผ้าห่มฟู่ปูนอนก็เป็นของเก่า ทั้งที่นางก็บอกไปแล้วว่าเขาป่วยอยู่ในห้องที่มีอากาศเย็นนานๆไม่ได้ นางไม่อาจไม่รับความผิดนี้ นางจะชดเชยให้พวกเขา

หลี่เฟิ่งเซียนควบขี่ม้าไปรับยู่ยี่ที่แม่น้ำ ทันทีที่นางเห็นคุณหนูใหญ่ ยู่ยี่ก็ร้องไห้ออกมายกใหญ่ ทั้งด่าทั้งบ่นคุณหนูใหญ่จนนางไม่มีเวลาตอบคำถาม แต่หลี่เฟิ่งเซียนก็ปล่อยให้ยู่ยี่ได้บ่นจนพอใจ ถือว่าเรื่องนี้นางเป็นคนผิดนางยินดีรับฟังคำบ่นของสาวใช้ ค่าเช่าบ้านที่ยู่ยี่ใช้จ่ายไปทั้งหมดคุณหนูใหญ่เช่นนางก็ลงบัญชีให้ไปเก็บที่จวนแม่ทัพหลี่ภายหลัง

หลี่เฟิ่งเซียนจัดการหาที่พักให้ยู่ยี่ใกล้ๆกับเรือนนอนของตัวเอง บังคับให้ฮูหยินรองย้ายข้าวของของลู่มู่เฉินมาไว้ที่ห้องของตัวเอง แม้สัมภาระของเขาจะมีเพียงน้อยนิด ย้ายเพียงรอบเดียวก็เสร็จแล้ว แต่สิ่งที่ยากคือบรรดาถุงหอมและเครื่องบดยารวมถึงสมุนไพรในห้องของท่านเขยนั้น 

หลี่เฟิ่งเซียนบังคับให้พวกบ่าวไพร่ย้ายอย่างระมัดระวังที่สุดและของสิ่งใดวางอยู่ที่ไหนเมื่อย้ายมาที่ห้องของนางก็ต้องวางตามตำแหน่งเดิม แม้ในห้องของนางจะใหญ่กว่าห้องของเขามากก็ตาม นางยังสั่งให้ฮูหยินรองหยิบเครื่องนอนชุดใหม่ออกมาเปลี่ยนให้ลู่มู่เฉินได้นอนด้วย ฟูกที่นอนหนาอย่างดี ผ้าห่มผืนใหม่ และผ้าปูผ้าไหมชั้นยอด 

ฮูหยินรองบอกหลี่เฟิ่งเซียนว่าทำไปโดยพลการเช่นนี้อย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องดี ควรไปบอกกล่าวท่านย่าเสียก่อน แต่หลี่เฟิ่งเซียนกลับพูดออกมาว่านางไม่อยากเคารพคนแก่ร้อยเล่ห์ แอบทำอะไรลับหลังนาง

ท่านย่ารู้ข่าวเข้าก็ด่านางยกใหญ่ว่าเป็นหลานไม่รักดี มีสามีเข้าหน่อยก็ลืมหัวหงอกของย่าไปเสียแล้ว ยังลงโทษให้นางไปคุกเข่าอยู่หน้าเรือนของท่านย่าด้วย หลี่เฟิ่งเซียนก็นั่งคุกเข่าไม่บ่นสักคำ แต่เมื่อผ่านมื้ออาหารกลางวันไปได้ครึ่งชั่วยาม ในใจท่านย่าเริ่มหายโกรธและนึกถึงสิ่งที่ลู่มู่เฉินทำเมื่อคืน 

เขาดูแลและเข้าอกเข้าใจหลี่เฟิ่งเซียนเป็นอย่างดี คล้ายว่าท่านย่าก็เริ่มจะเข้าใจแม่ทัพหลี่ขึ้นมาบ้างแล้ว แม้เขาจะอัปลักษณ์ รูปร่างผอมแห้ง ดูไม่มีสง่าราศีไม่เหมาะสมจะเป็นเขยของจวนแม่ทัพ แต่สิ่งที่เขาทำนั้นล้วนคิดถึงความรู้สึกของหลี่เฟิ่งเซียน

แต่อย่างไรท่านย่าก็ไม่อาจรักและเอ็นดูลูกเขยจนๆคนนี้ได้ ทั้งยังเป็นพวกคนไม่มีการศึกษาจากชายแดนไกล ถึงจะรักและเอ็นดูหลานสาวคนนี้มากแต่ท่านย่าก็ไม่อยากให้นางต้องทนทุกข์เพราะสามีดูแลนางไม่ได้

ชายอ่อนแอเช่นลู่มู่เฉินจะดูแลหลานสาวของนางได้อย่างไร ที่นี่คือจวนแม่ทัพ ต้องการคนที่แข็งแกร่ง เป็นชายชาตรีที่สามารถแบกความหวังของทั้งตระกูลไว้ได้ เสียดายก็เพียงแต่

ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลี่เฟิ่งเซียนไม่เคยชมชอบชายชาตรี นางวิ่งไล่ตามเกี้ยวแต่บุรุษรูปงามเอวอ้อนแอ้น ท่านย่าทำใจอยู่นานกว่าจะยอมรับได้ว่าจวนแม่ทัพหลี่อาจจะต้องรับเขยเป็นบุรุษงดงาม

แต่สุดท้ายหลานสาวตัวดีกลับพาคนอัปลักษณ์ผู้หนึ่งเข้าจวน ทั้งยังมือพิการใช้การไม่ได้ แม่ทัพหลี่ลูกชายของนางก็ไม่คัดค้าน ยังเห็นดีเห็นงามให้หลี่เฟิ่งเซียนแต่ง 

ดูรูปร่างลู่มู่เฉินคนอัปลักษณ์นั่นสิ ทั้งผอมทั้งไร้เรี่ยวแรง ยามนี้มีแต่หลี่เฟิ่งเซียนที่จะเป็นฝ่ายดูแลเขา ต่อไปนางยังต้องแบกตระกูลหลี่เอาไว้บนบ่าคนเดียวอีก ดูอย่างไรลู่มู่เฉินก็ไม่เหมาะเป็นเขยตระกูลแม่ทัพสักนิด

วันนี้ก็ทำให้หลานสาวคนเดียวของนางโทษนางว่าเป็นคนแก่ร้อยเล่ห์อีก นี่มันจงใจทำให้หลานย่าแตกคอกันเพื่อแย่งตำแหน่งชัดๆ สุดท้ายท่านย่าจึงปล่อยให้หลานรักคุกเข่าอยู่หน้าจวนไปสองชั่วยาม

เมื่อลู่มู่เฉินกลับมาถึงจวน เขารับรู้ข่าวจากสาวใช้คนใหม่อย่างหยวนหยวนว่าหลี่เฟิ่งเซียนยังคงคุกเข่าอยู่ เขารีบเดินตรงไปทางเรือนพักของท่านย่า เห็นหลี่เฟิ่งเซียนยังคงคุกเข่าอยู่จริง ลู่มู่เฉินเป็นห่วงนางมาก เหตุใดนางถึงก่อเรื่องได้ไม่เว้นวัน เมื่อวานก็ทำคนเกือบตายสองคน วันนี้ก็ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าโมโห ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ ภรรยาของเขาจะก่อเรื่องใดอีก

เขาสาวเท้าเร็วๆไปดึงนางให้ลุกขึ้นมา นางเห็นเขาก็รู้สึกขอบตาร้อนผ่าว ถึงนางจะโกรธเขามากที่ขึ้นรถม้าไปกับสาวน้อยชุดขาว แต่เมื่อนางเห็นหน้าของเขา นางอยากบีบน้ำตาอ้อนเขาสักครั้ง

ยังดีที่หลี่เฟิ่งเซียนยังนึกได้ว่า หากนางร้องไห้ไปอีกคนผู้ใดจะเป็นคนแบกความโกรธเคืองของท่านย่าเอาไว้ สามีของนางไม่มีทางทำให้ท่านย่ายอมโอนอ่อน นางรู้จักท่านย่าของนางดี หลี่เฟิ่งเซียนจึงกลั้นหยดน้ำตาเอาไว้

ลู่มู่เฉินคุกเข่าลงไปแทนภรรยา

"นายหญิงผู้เฒ่า ข้าน้อยลู่มู่เฉินขอคารวะ ได้โปรดลงโทษข้าแทนเถิดไม่ว่านางจะทำผิดอันใดก็ตาม คุณหนูใหญ่เป็นสตรีบอบบางไม่อาจทนรับการทำโทษที่ทารุณเช่นนี้ได้ ขอให้ฮูหยินผู้เฒ่าโปรดพิจารณา" ลู่มู่เฉินกล่าวขอร้องแทนหลี่เฟิ่งเซียนที่ยืนมองตาเขาปริบๆ

ท่านย่ารู้สึกหงุดหงิด

“เฮอะ ข้าแก่อายุปูนนี้ ยังไม่เคยถูกผู้ใดบีบบังคับ พวกเจ้าสองสามีภรรยาอยากให้ข้าให้อภัย ข้าก็ต้องให้หรือ!” ท่านย่าด่าออกมาจากในเรือน