บทที่ 76 ฮูหยินรองเซี่ย

“ข้าจึงรวบรวมหลักฐานหลายอย่างให้ท่านอ๋องช่วยส่งฎีการ้องเรียน แต่ข้าไม่นึกว่าจะใช้เป็นหลักฐานมัดตัวพระสนมฟางหรงแทน เช่นนี้ก็หมายความว่า หลงอี้ร่วมมือกับนาง หรือไม่ เขาก็ใช้นางเป็นเครื่องมือเพื่อเอาตัวรอด”

“พระสนมฟางหรง ร่วมมือกับหลงอี้จับตัวข้าหรือ ..และมีความเป็นไปได้ว่าที่ท่านพ่อหายไป ไม่ใช่เรื่องปกติ แต่มีผู้ไม่พอใจที่พระสนมฟางหรงถูกปลด เช่นนั้นใช่หรือไม่”

หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกสันหลังเย็นวาบ คิ้วน้อยๆ ของนางขมวดมุ่น ขอบตาแดงก่ำ หากตัวนางเองเป็นอะไรนางยังไม่หวาดกลัวเท่ากับท่านพ่อของนางต้องเจอเรื่องร้ายแรงเพราะนางเป็นต้นเหตุ

มู่เฉินเห็นว่าภรรยาตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัว สีหน้าแสดงออกชัดถึงความกังวล เขาจึงดึงรั้งนางเข้ามาโอบปลอบประโลม ทั้งที่ก่อนหน้านี้จะจับมือเขาก็ยังเขินอาย

"ข้าจะดูแลนางเอง ฝากเจ้าจัดหาคนกลุ่มหนึ่งไปดูแลโรงเลี้ยงเด็กกำพร้า โรงหมอและโรงทาน อย่าให้ใครได้เข้าไปคุยกับเด็กๆ ห้ามคนนอกทั้งหมด แม่ครัว อาจารย์ผู้สอน หรือแม้แต่สาวใช้บ่าวไพร่ในจวนนี้ก็ห้าม" ลู่มู่เฉินสั่งจ้าวเหลียง

จ้าวเหลียงรับคำ และรีบไปทำตาม

ลู่มู่เฉินพาหลี่เฟิ่งเซียนเข้าห้องนอน นางยังคงสับสนไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นางรู้สึกกลัวและเป็นห่วงท่านพ่อมาก กระทั่งจะดื่มชาก็ยังลืมเทน้ำชาจากกา เขาอยากเข้าหอกับนางอีกแต่ดูท่าทางของนางแล้ว เขาได้แต่ต้องปล่อยวาง เขาเป็นห่วงนางมาก คืนนั้นเขาจึงเพียงนอนกอดนางหลวมๆ มีจูบบ้างหอมบ้างแต่ก็เพื่อปลอบใจนาง

กลางคืนนางยังสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายหลายครั้ง ลู่มู่เฉินทำได้เพียงลูบหัว ห่มผ้าให้นาง เมื่อใกล้เช้า ไม่รู้ว่าหลี่เฟิ่งเซียนฝันอะไรแต่สะดุ้งตื่นมานางก็ร้องไห้ เขาต้องรีบตื่นมาปลอบ กอดแน่นๆ นางสะอื้นและพูดว่านางมีท่านพ่อเพียงคนเดียว เขารู้สึกสงสารภรรยาจับใจ

รุ่งเช้า ข่าวที่แม่ทัพหลี่หายตัวไปกระจายไปทั่วเมืองหลวง นกขมิ้นที่ลู่มู่เฉินกังวลเริ่มลงมือแล้ว ถึงจะพยายามปิดข่าว แต่ในที่สุดท่านย่าก็รู้ นางล้มป่วยทันที หลี่เฟิ่งเซียนที่กังวลมากอยู่แล้วต้องไปเสแสร้งว่าไม่เป็นไรและคอยปลอบใจท่านย่า ลู่มู่เฉินต้องเป็นคนไปคอยดูแลโรงหมอ โรงทานและโรงเลี้ยงเด็กกำพร้าแทน

เมื่อขาดผู้นำในจวนไปทั้งคน หลี่เฟิ่งเซียนก็ไม่มีความรู้ในการจัดการดูแลจวน เริ่มมีบ่าวไพร่บางคนขโมยของ หลายคนก็จะลาออกเพราะข่าวท่านแม่ทัพหายตัวไป บ่าวไพร่ต่างเป็นกังวล มีหลายคนซุบซิบว่าจวนแม่ทัพหลี่อาจถึงคราวสูญสิ้น

หลี่เฟิ่งเซียนรับรู้ทุกสิ่ง แต่ทิ้งท่านย่าไปไม่ได้ เพราะท่านย่าเริ่มป่วยหนักมีไข้ ยังดีที่มีลู่มู่เฉินคอยช่วยดูท่านย่าให้ แต่ผ่านไปหลายวันเข้า หลายอย่างในจวนก็เริ่มไม่ปกติ

หลี่เฟิ่งเซียนมองดูท่านย่าที่นอนป่วยอยู่บนเตียง สุดท้ายนางตัดสินใจเอากุญแจบ้านทั้งหมดไปให้ฮูหยินรอง แม้หลี่เฟิ่งเซียนจะไม่เคยเรียกนางว่าท่านแม่ มองเห็นนางเป็นเพียงสาวใช้มาโดยตลอด แต่อย่างไรก็เป็นคนที่ท่านย่าฝึกสอนมากับมือ

และหลังจากหลี่เฟิ่งเซียนแต่งงานกับมู่เฉิน นางก็เข้าใจหญิงสาวที่ต้องแต่งงานแต่ไม่ได้รับความรักจากสามีมากขึ้น การที่ฮูหยินรองเซี่ยต้องแต่งกับท่านพ่อของนาง แต่ท่านพ่อไม่เคยเข้าหอกับนาง ไม่เคยรักยกย่องนาง ชีวิตของนางในฐานะหญิงสาวผู้หนึ่งต้องหมดไปทั้งเช่นนั้น อย่างไรก็เป็นเรื่องน่าเศร้า และน่าเห็นใจยิ่งนัก

เมื่อฮูหยินรองเห็นกุญแจบ้านพวกนั้น นางหูอื้อชะงักไปสักพัก นางแน่ใจว่าคุณหนูใหญ่ไม่ชอบนาง แต่ถึงขั้นยอมให้นางเป็นคนดูแลบ้านทั้งที่นางเป็นเพียงสาวใช้ผู้หนึ่ง จู่ๆ ฮูหยินรองก็น้ำตาไหล หลี่เฟิ่งเซียนไม่ได้ปลอบใจ เพราะอย่างไรก็ทำใจให้เรียกท่านแม่ไม่ได้ เพียงแต่คุณหนูใหญ่เช่นนางก็ไม่ได้ใจร้ายเป็นปิศาจ นางจึงยื่นผ้าเช็ดน้ำตาให้ฮูหยินรองและกลับไปดูแลท่านย่า ปล่อยให้ฮูหยินรองได้ทำใจกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น

ไม่ทันไรฮูหยินรองก็เริ่มทำงานดูแลจวน และเป็นเช่นที่หลี่เฟิ่งเซียนคาด ฮูหยินรองเก่งกาจสมกับเป็นผู้ที่ท่านย่าฝึกสอนมากับมือ พวกบ่าวไพร่กลับมามีระบบระเบียบ คนที่ไม่จงรักภักดีพยายามลาออกช่วงเกิดเหตุก็ถูกจัดการขายออกไป คนที่แอบขโมยของไปขายถูกจับได้เพราะแผนการของฮูหยินรอง ถูกส่งตัวไปรับโทษที่ศาลตามกฎ

จ้าวเหลียงจับคนมาหลายสิบคน ทุกคนถูกขังในคุกใต้ดินของจวนแม่ทัพหลี่ แม้หลี่เฟิ่งเซียนไม่กล้าเข้าไปด้านในคุกอีก แต่ก็ยังเค้นข้อมูลออกมาได้ชุดหนึ่ง ที่แท้คนพวกนี้ถูกจ้างมาจากพ่อค้าเกลือผู้หนึ่ง ให้ไปก่อกวนโรงหมอของนางทุกวัน บางคนเป็นคนปล่อยข่าวร้ายๆ ในช่วงนี้ด้วย เคยส่งบรรณาการให้พระสนมฟางหรงประจำ

ต่อมา มีคนชาวบ้านกลุ่มหนึ่ง รวมตัวกันพยายามจะไปร้องเรียนกับศาลไคเฟิงเรื่องที่คุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพ ข้อหาไม่จ่ายเงินค่าอาหาร ทะเลาะกับคนอื่นจนร้านค้าเสียหาย และไม่ยอมจ่ายเงินค่าซื้อเสื้อผ้าหลายร้อยตัว ถึงจะเอาเสื้อผ้ามาคืนแล้วแต่สินค้าได้รับความเสียหาย

พ่อบ้านต้องไปนั่งคุกเข่ารับฟังการไต่สวน เนื่องจากฮูหยินผู้เฒ่าไม่สบาย และคุณหนูใหญ่ต้องอยู่ดูแล ถึงจะถูกชาวบ้านวิพากษ์วิจารณ์ว่าคุณหนูใหญ่ขี้เกียจจึงหาข้ออ้างไปเท่านั้น แต่การสอบสวนก็ดำเนินไปปกติ

ใต้เท้าที่ศาลสอบสวนไปมา กลายเป็นว่า เป็นลูกจ้างของร้านน้ำชาใกล้นอกเขตเมืองหลวง ตอนนั้นที่เกิดเหตุ หลี่เฟิ่งเซียนจำได้ว่าสั่งให้ยู่ยี่จ่ายเงินค่าเสียหายให้ร้านน้ำชานั้นไปแล้ว

เสื้อผ้าพวกนั้น ตอนสั่งมาให้ลู่มู่เฉินเขาก็ไม่แตะแม้สักตัว นางก็สั่งให้ยู่ยี่เอาไปคืนทั้งที่ยังไม่ได้เอาออกมาดู ทั้งยังสั่งให้จ่ายค่าเสียเวลาให้ร้านค้าไปมากมายแล้ว นอกจากกุญแจหีบสมบัติที่อยู่กับท่านย่า ถุงเงินของนางและข้าวของเครื่องประดับที่มีค่า หลี่เฟิ่งเซียนก็เอาให้ยู่ยี่รับผิดชอบดูแลทั้งหมด

ปกติแล้วสำหรับหลี่เฟิ่งเซียน อะไรที่ต้องจ่ายเงินนางจะให้ยู่ยี่จัดการทั้งหมด เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ นางจึงถามยู่ยี่ แต่ยู่ยี่กลับร้องไห้ว่าได้ทำตามที่คุณหนูใหญ่สั่งทั้งหมดแล้ว และตัดพ้อว่าคุณหนูใหญ่ไม่เคยไว้ใจนาง ร้องไห้หนีกลับไปนอนในห้องส่วนตัว อยู่ในห้องแล้วยู่ยี่ก็ยังบ่นด่าคุณหนูใหญ่ตลอดเวลา ร้องไห้ด้วยความเสียใจ