บทที่ 77 ยู่ยี่

หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกสงสารยู่ยี่ที่ต้องจากบ้านเกิดมาอยู่กับนาง นางจึงไม่ได้ว่าอะไร สั่งให้พ่อบ้านไปเบิกค่าเสียหายทั้งหมดจากฮูหยินรองไปก่อน สุดท้ายฮูหยินรองไปจัดการให้ แต่เป็นการจ่ายเงินก้อนใหญ่มาก ฮูหยินรองเห็นว่าเงินกองกลางในบ้านอาจไม่พอจ่าย ฮูหยินรองจึงต้องเอาเงินส่วนตัวจ่ายให้คุณหนูใหญ่ด้วย

ยามนั้นจวนแม่ทัพหลี่จึงคล้ายเกิดปัญหาใหญ่มาก แม่ทัพหายตัวไป คุณหนูใหญ่ก็สร้างปัญหาจนต้องเสียทรัพย์ก้อนใหญ่ ยังดีที่ท่านเขยดูแลจัดการกิจการใหม่ได้เป็นอย่างดี แต่กิจการพวกนั้นก็ไม่ได้กำไร มีแต่ต้องจ่ายเงินเพิ่ม

ต่อมาไม่นาน เมื่อจวนแม่ทัพทำท่าจะล้ม ก็เกิดข่าวลือร้ายๆเกี่ยวกับกุ้ยเหรินที่คุณหนูใหญ่เป็นผู้ส่งบรรณาการให้ฮ่องเต้ ราวกับทุกอย่างถูกวางแผนมาอย่างดี

ผู้คนต่างเล่าลือว่าเพราะฮ่องเต้รับหญิงชั้นต่ำเป็นกุ้ยเหริน จึงทำให้สวรรค์พิโรธจนเกิดเรื่องกับจวนแม่ทัพหลี่ที่คอยค้ำจุนบัลลังก์และชายแดนตลอดมา ยามนี้ศัตรูนอกด่านก็รวมตัวจะโจมตีชายแดนเพราะท่านแม่ทัพหายตัวไป โอรสสวรรค์ก็เอาแต่ลุ่มหลงในอิสตรีและกามารมณ์  

ผู้คนต่างโกรธแค้นเหล่าหญิงชั้นต่ำ มีคดีที่หญิงคณิกาถูกฆ่ามากมาย และพ่อแม่หลายคนก็จับลูกสาวที่ถูกขายให้หอนางโลมกลับมาใส่กรงถ่วงน้ำ เพื่อบวงสรวงต่อสวรรค์ที่กำลังพิโรธ

ไทเฮาเองก็หวาดกลัวการลงโทษจากสวรรค์ จึงมีพระราชดำริให้จับตัวกุ้ยเหรินหญิงชั้นต่ำผู้นั้นใส่กรงถ่วงน้ำ โทษฐานที่ทำให้ฮ่องเต้ลุ่มหลงจนไม่ยอมออกว่าราชการตามปกติ และยังทำให้หญิงบริสุทธิ์อีกมากมายต้องถูกจับถ่วงน้ำ แม้จะดูไร้เหตุผล แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าทักท้วง

เมื่อหลี่เฟิ่งเซียนได้รับข่าวนี้จากยู่ยี่ แม้ท่านย่าจะป่วยอยู่ แต่นางเป็นห่วงอาหงยิ่งนัก จึงรีบให้ยู่ยี่เตรียมรถม้า นางจะเข้าวังหลวงไปช่วยพูดเรื่องนี้กับไทเฮา หรือไม่ก็ใช้แผนคุกเข่าของร้องฮ่องเต้ไปเลย

แต่นึกไม่ถึงว่าระหว่างทางจะเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน....

"ท่านเขย!! คุณหนูใหญ่แย่แล้วเจ้าค่ะ" หยวนหยวนตะโกนเรียกลู่มู่เฉิน นางเดินทางมาไกลเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ครั้งมาถึงโรงเลี้ยงเด็กกำพร้า นางกลับถูกกักตัวอยู่ด้านนอก มีทหารเฝ้ายามอยู่ 2 นายไม่ยอมให้นางเข้าไปหาท่านเขย ทั้งที่คุณหนูใหญ่กำลังมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น 

"ท่านเขย นี่ข้าเอง หยวนหยวนเจ้าค่ะ"

ลู่มู่เฉินได้รับรายงานจากคนเฝ้าต้นทางว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งชื่อหยวนหยวนมาขอเข้าพบ ลู่มู่เฉินขมวดคิ้ว 

'เกิดเรื่องขึ้นจนได้' เขาคิดหัวใจเต้นแรง หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องร้ายแรงกับภรรยา

ลู่มู่เฉินออกมาหาหยวนหยวน

"มีอะไร" เขาถาม

"ข้าเตือนนางแล้ว แต่นางรีบร้อนออกจากจวน ข้า ..พอข้าตามออกไปก็ไม่ทันแล้วเจ้าค่ะ ข้าเห็นคุณหนูใหญ่ถูกจับตรงทางแยกในตลาดขายผ้าเจ้าค่ะ" หยวนหยวนพูดอย่างร้อนรน 

"นางถูกจับ เจ้าเห็นกับตาหรือ" ลู่มู่เฉินถามด้วยหน้าตาเคร่งเครียด

"เจ้าค่ะ ท่านรีบไปช่วยนางเถิดเจ้าค่ะ ช้าๆเดี๋ยวไม่ทันการณ์ อาจเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นได้" หยวนหยวนตาแดงๆจะร้องไห้ 

ลู่มู่เฉินมองสาวใช้ตรงหน้าแล้วขมวดคิ้ว ในใจเป็นห่วงภรรยาอย่างยิ่ง  เขาหันหลังให้หยวนหยวนกำหมัดจนแน่น 

"ข้ารู้แล้ว เดี๋ยวข้าจะรีบจัดเตรียมคนตามไป เจ้ากลับ.."

"คุณหนูใหญ่จะแย่อยู่แล้ว เจ้ายังจะมามัวใจเย็นได้อย่างไร รีบตามไปช่วยคุณหนูใหญ่สิ เจ้าไม่รักนางแล้วหรือ" หยวนหยวนต่อว่าลู่มู่เฉินทันที ไม่เรียกเขาว่าท่านด้วยซ้ำ 

"คุณหนูของข้าดีต่อเจ้าที่สุด เจ้าทำกับนางเช่นนี้หรือ" นางยังด่าเขาต่อไป 

ลู่มู่เฉินกลับนิ่งฟัง โบกมือเรียกบ่าวชายที่อยู่ใกล้ๆให้ลากตัวหยวนหยวนออกไป

"เจ้ากลับไปเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้เร็วที่สุด เจ้าไม่ต้องห่วง" เขาบอกหยวนหยวน

"ลู่มู่เฉิน เจ้าคนชั่ว สารเลวเอ๊ย สมควรตาย ข้าอุตส่าห์ไว้ใจเจ้า สารเลวจริงๆ คุณหนูใหญ่ตกอยู่ในอันตรายก็เพราะเจ้า เจ้ากลับไม่ออกไปช่วยนาง สารเลวมู่เฉิน" หยวนหยวนด่าเขาพร้อมน้ำตาที่ไหลเต็มสองข้างแก้ม

"เจ้าไม่สนใจจะไปช่วยนางหรือ คนสารเลว" 

"พานางกลับจวน" ลู่มู่เฉินบอกกับบ่าวชาย

เมื่อหยวนหยวนถูกลากไปแล้ว ลู่มู่เฉินหันไปบอกกับพ่อบ้านว่า

"สั่งจ้าวเหลียงให้เตรียมคนมีฝีมือเอาไว้ คอยดูนางอย่าให้คลาดสายตา หากนางพยายามหลบหนีก็ให้จับขังได้เลย อย่าปล่อยให้นางได้พูดเรื่องที่คุณหนูใหญ่ถูกจับเด็ดขาด"

"ขอรับ แล้ว..คุณหนูใหญ่.."

"คนมีฝีมือมีไม่พอ ข้าจะไปตามหาก่อน รอให้จ้าวเหลียงจัดการเรื่องที่สั่งให้เสร็จ ให้เขารีบตามมา เลือกแต่ยอดฝีมือ ให้ใครรู้ว่าคุณหนูใหญ่หายไปไม่ได้ หากใครถามให้บอกว่านางอยู่กับข้าในห้องที่นี่"

จากนั้นลู่มู่เฉินก็ออกไปตามหาตัวคุณหนูใหญ่ตามที่ต่างๆ เขาไม่พบพิรุธใดๆไม่เจอร่องรอยของภรรยา เวลาก็ล่วงเลยไปเรื่อยๆ สุดท้ายเขาก็ยังต้องออกไปตามหาในจุดที่หยวนหยวนบอกเอาไว้ 

เขาและบ่าวชายอีก 3-4 คนไปถึงที่ตรอกทางแยกตลาดขายผ้า จู่ๆก็รู้สึกเวียนหัว แน่นอนว่าตั้งแต่ที่หลี่เฟิ่งเซียนถูกจับไปครั้งก่อน ลู่มู่เฉินได้เตรียมแผนรับมือเอาไว้แล้ว แต่เพื่อจะไปยังที่ที่ภรรยาถูกจับตัวเอาไว้ เขาจึงแกล้งว่าถูกพิษและสลบไป 

พวกบ่าวชายถูกทิ้งไว้ที่นั่น มีเพียงลู่มู่เฉินที่ถูกพาตัวขึ้นรถม้าไป ระหว่างทางเขาทิ้งสมุนไพรบางตัวที่มีกลิ่นรุนแรงตามทางวิ่งของรถม้า รถม้าวิ่งไปตามถนนและเลี้ยวสองสามครั้ง สุดท้ายเขาก็ถูกจับตัวมัดมือโยนไปไว้ห้องใดห้องหนึ่งที่เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้จักหรือไม่ จากนั้นเขาก็ถูกทิ้งไว้อยู่ในห้องคนเดียว ลู่มู่เฉินจึงเริ่มลืมตามองสำรวจไปรอบห้อง 

ลู่มู่เฉินมองเห็นหลี่เฟิ่งเซียนที่ถูกจับมัดมือเอาไว้กับเสา นางดิ้นรนแต่ส่งเสียงร้องออกมาไม่ได้ สายตาที่มองเขาเป็นห่วงยิ่ง 

หลี่เฟิ่งเซียนเห็นว่าสามีก็ถูกจับตัวมาไม่ต่างกัน นางอยากจะก่นด่านัก เสียดายที่นางถูกวางยาจนพูดไม่ได้อีกแล้ว 

หลี่เฟิงเซียนนึกถึงตอนที่หยวนหยวนวิ่งมาบอกว่ากุ้ยเหรินจะถูกจับใส่กรงถ่วงน้ำ ถึงท่านย่าจะนอนป่วยอยู่แต่นางก็รีบนั่งรถม้าเพื่อเข้าไปในวังหลวง ระหว่างทาง จู่ๆยู่ยี่ก็ปาผงแป้งสีขาวใส่นางทันที!!!!