Semua Bab วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Bab 61 - Bab 70

พระชายาเอกหนิงอ๋องฆ่าคนแล้ว "มิได้ข้ามิต้องการคำขอโทษ" ทุกคนต่างมองเมิ่งอีอียกมือขึ้นหมายจะฟาดมู่เซียน แต่ทว่ามือของถังลีรับมือกับเมิ่งอีอีได้ทัน"มันจะมากไปแล้ว พวกเจ้าแค่คุณหนูในห้องหอกล้าใช้กำลังต่อหน้าข้าที่เป็นชายาเอกหนิงอ๋อง กับทั้งชายาเอกรัชทายาทบิดาของเจ้าไม่สั่งสอนรึหากคนขอโทษแล้วจงให้อภัย" ถังลีรีบปล่อยมือของเมิ่งอีอีทันที"เจ้าอย่าคิดนะว่าเป็นชายาเอกรัชทายาทหรือท่านอ๋องจะรังแกคุณหนูอย่างข้าได้" ว่าแล้วเมิ่งอีอีก็สาวเท้าออกจากศาลาไปพร้อมกับน้องสาวลูกอนุอย่างเมิ่งอ้าย"พี่หญิง" เมิ่งเซียนกลัวจะนำความเดือดร้อนมาให้พี่สาว"ไม่เป็นไรแล้ว" "ขอบคุณน้องสะใภ้มาก" มู่หรงหันมาพูดกับถังลี คุณหนูทุกคนต่างแยกย้ายออกไปเมื่อสถานการณ์คลี่คลายแล้วถังลีพลันค้นหาปิ่นมุกของนางในสาบเสื้อหายไปได้อย่างไรหรือว่าตอนที่นางกำนัลเดินชนนางเมื่อมาที่อุทยาน"พี่สะใภ้ปิ่นมุกของข้าหายไป" ทั้งสองต่างมองถังลีด้วยความเป็นห่วง หากปิ่นมุกของถังลีโดนคนเก็บได้แล้วคิดว่าถังลีทิ้งของพระราชทานของสวีไทเฮา ถังลีอาจมิโทษโดนโบยได้"พวกเราช่วยกันหารึไม่พี่หญิง" มู่เซียนเสนอความคิด ทั้งสามคนจึงเดินไปทางที่เดินม

เหล่าชายาต้องไปสวดมนต์ขอพรให้แก่องค์ไทเฮา หลายวันมานี้ถังลีเพลิดเพลินกับเงินร้านค้าหอประดิษฐ์ทุกวันมีเงินเข้าไม่ต่ำกว่าวันละ 5000 ตำลึง ชีวิตนี้นางมีความสุขจริง ๆ แต่ทว่าความสุขของนางก็หมดไปเมื่อมีหนิงอ๋องนำข่าวร้ายมาบอกนาง ว่าให้เหล่าชายาอ๋องทั้งหลายไปสวดมนต์ให้พระนางสวีไทเฮาที่วัดเล้ง"ท่านอ๋อง สวีไทเฮาไม่ชอบข้าใช่รึไม่" ถังลีคิดว่าเรื่องคราวที่แล้ว ที่สวีไทเฮามอบปิ่นมุกให้นาง พระนางก็มีแผนการอยู่แล้ว เหตุใดนางจะไม่รู้เล่า เพราะฮวาหรงแน่ ๆ พวกนางเป็นยายหลานกันฮวาหรงต้องเล่าเรื่องครั้งนั้นเมื่อเจอนางบนท้องถนนให้สวีไทเฮาฟัง พระนางอาจแค้นแทนหลานสาวจึงคิดวิธีการทำร้ายนาง ช่างทุเรศสิ้นดี หนิงอ๋องไม่อยากให้ชายารักของเขาต้องไปตกระกำลำบากขอพรให้คนป่วยเช่นสวีไทเฮา"อาหนิงในยามนี้ฝ่าบาทได้มีราชโองการให้เจ้านนั้นกับเหล่าชายาอ๋องทุกคนไปสวดมนต์ขอพรให้ยายแก่เจ้าเล่ห์ ถึงอย่างไรเจ้าก็ระวังตัวด้วย ข้าจะให้องครักษ์เงาตามไปดูแลเจ้าอย่างลับ ๆ อีกอย่างแม้แต่ชายารัชทายาทอย่างมู่หรงก็ต้องไปมิอาจหลีกเลี่ยงได้”หนิงอ๋องให้คนไปส่งถังลีที่วัดเล้ง ถังลีมากับเสี่ยวจูเข้ามาในเรือนพำนักที่ทางวัดเตรี

เสียชื่อเสียงแล้ว ทันใดนั้นองครักษ์เงาพลันปรากฏตัวขึ้นมาพบว่าคนที่โดนจับตัวไปไม่ใช่ถังลีแต่เป็นฮวาหรงหลานสาวคนโปรดของสวีไทเฮาต่างหากกว่าเสี่ยวเฉียนจะเงยหน้าขึ้นมองไปทางด้านถังลี สาวใช้ก็ตกใจ เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ เหตุใดนางถึงได้ยินสาวใช้ของพระชายาอย่าจับตัว นางไป แล้วพระชายาสวมชุดของคุณหนูได้อย่างไร เสี่ยวเฉียนจะเป็นลม"คุณหนูฮวาหรงโดนจับตัวไป" ทุกคนได้ยินเช่นนี้ต่างสงสารหลานรักของสวีไทเฮายิ่งนัก ความนี้ทราบไปถึงวังหลวงในยามนี้สวีไทเฮากำลังให้อาหารปลาอยู่ในบ่ออย่างมีความสุข หวนคิดเรื่องของนังแพศยาถังลีที่จะต้องโดนย่ำยีและเสียชื่อเสียง ที่บังอาจมาทำร้ายหลานรักของนางกลางท้องถนนให้อับอาย ส่วนฮวาหรงสวีไทเฮาคิดว่าจะส่งไปอยู่ในจวนอ๋องพิการเพื่อเป็นสายสอดแนมให้แก่พระนาง"ไทเฮาเพคะ อัครเสนาบดีเมิ่งฉีขอเข้าเฝ้าเพคะ" นางกำนัลเข้ามารายงาน พระนางทรงอนุญาตแล้ว"แย่แล้วไทเฮาฮวาหรงโดนโจรจับตัวไปพ่ะย่ะค่ะ" อาหารปลาหล่นลงพื้นด้วยความตกใจ หลานรักของนางเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้"ส่งคนออกไปตามหาชื่อเสียงของหลานข้าผู้ใดจะรับผิดชอบ" เมิ่งฉีทันทีที่รู้ข่าวเข้ารีบมาที่ตำหนักพระนางทันทีฮวาหรงหลานรักของนา

คณะทูตจากตงเปย ฉินเหยารีบคว้างูเขียวแล้วโยนมันออกไปทางหน้าต่าง นางอยู่ในอ้อมกอดของเขา ถังลีเขินอาย ส่วนเว้าส่วนโค้งหนิงอ๋องมองเห็นอย่างชัดเจน จนเขาไม่อาจละสายตาออกจากร่างอันอวบอิ่ม"ท่านเดินได้แล้ว" ถังลีมองเขาแสดงว่าเขาเดินได้นานแล้ว"อาลี ข้ารักเจ้า ข้าไม่อยากเจ้าไปจากข้า" จากนั้นหนิงอ๋องประกบปากถังลีอย่างลึกซึ้ง นางถึงกับเบิกตาอย่างกว้าง ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้ภายในห้องอาบน้ำได้เกิดเสียงครางดังขึ้น เป็นเวลาครึ่งวันทำเอาถังลีเอวแทบจะหักก็ว่าได้ นางรู้สึกละอายใจที่ร่างกายของนางไม่สะอาดเย็นของวันนั้นถังลีทำหม้อไฟให้หนิงอ๋องกินด้วย เสี่ยวจูกับเค่อจ้าวไม่รบกวนเจ้านายทั้งสองคน ถังลีจัดโต๊ะโดยมีดอกเหมยกุ้ยในแจกัน หนิงอ๋องมองนางด้วยความรัก"ท่านอ๋อง ท่านรักข้าจริงรึ" ถังลีเปิดใจถามเขา "ข้ารักเจ้า แต่ไม่รู้ว่าเมื่อใด ข้าคิดว่าหากขาดเจ้าไป ข้าคงปวดใจ พวกเราเริ่มต้นกันใหม่ ข้าจะคอยปกป้องดูแลเจ้า ไม่ให้ผู้ใดมาทำร้ายเจ้าได้ ดีรึไม่" ทั้งสีหน้าและแววตาของเขาแสดงถึงความจริงใจอย่างมาก"ท่านอ๋องข้าไม่ขอปิดบังท่าน ข้าโดนคนอื่นขืนใจ ในจวนอ๋องของท่าน เมื่อสองเดือนก่อนมีคนร้ายบุกเข้ามาแล้วย่ำ

องค์เปยหรัน การร่ายรำชุดใหม่ก็แสดงจนจบ แคว้นตงเปยมีการแสดงร่ายรำพื้นเมืองมอบให้กับชางต้าโจว สายตาขององค์หญิงเปยหรันจ้องที่ถังลีอย่างเคียดแค้น ทุกคนต่างชื่นชมการแสดงของเปยหรัน เพราะมีสาวงามโชว์เนินอกอย่างชัดเจน เป็นระบำที่หาดูได้ยากเสียจริงหลังจบการแสดงทุกคนต่างปรบมือ"ทูลฝ่าบาทหม่อมฉันอยากจะแข่งกระบี่กับชายาเอกหนิงอ๋องเพคะ หากนางชนะเมืองหลินอี้ที่ติดอยู่ชายแดนจะเป็นของต้าโจวทันทีเพคะ" ทุกคนในงานเลี้ยงต่างตกใจและไม่คิดว่าองค์หญิงเปยหรันจะเสียสติเพียงนี้เปยหานมองน้องสาวอย่างเปยหรัน นางเสียสติไปแล้วรึอย่างไรนั่นมันเมืองหลินอี้ทั้งเมืองเลยนะ เมืองนี้คือสินเดิมของเปยหรัน หากเปยหรันแต่งกับแคว้นฉู่ แน่นอนว่าย่อมต้องเป็นของแคว้นฉู่ แต่ทว่าหากเปยหรันแต่งกับคนแคว้นต้าโจวย่อมต้องเป็นของต้าโจว แต่เปยหรันใช้สินเดิมของนางไปเดิมพันช่างโง่เขลานักสายตาทุกคนมองไปทางถังลี ถังลีมองหน้าหนิงอ๋อง เมื่อหลินอี้นับว่าเป็นเมืองที่ดีเลยก็ว่าได้ ได้ยินว่ามักมีแร่ทองอยู่ในเมืองนั้น"ข้าตกลง""หากเจ้าแพ้เจ้าต้องหย่ากับหนิงอ๋อง ข้าจะเป็นชายาเอกหนิงอ๋อง" ถังลีคิดไว้ไม่มีผิดสตรีนางนี้บ้าบุรุษขึ้นสมองเสียจร