All Chapters of ตกหลุมรัก เลขาท่านประธาน: Chapter 11 - Chapter 20

ณิชชาพลิกโทรศัพท์ไปมาอยู่ในมือ อยากจะพูดคุยกับใครสักคนเดือนหน้า เธอจะไปทำงานกับชินวุฒิแล้ว ‘ผมมีแผนอยากให้คุณณิชมาช่วยเยอะเลยครับ ทุกคนที่โรงแรมผมชื่นชมประวัติการทำงานของคุณณิชมาก ผมมีโปรเจกต์ที่จะขยายจากของเดิมไปอีกหลายอย่าง คุณณิชมาก็ดีเลย เราจะได้ทำงานด้วยกัน’...พี่อัคคะ ณิชอยากเล่าเรื่องนี้ให้พี่อัคฟังจัง ณิชจะไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้วนะคะ... ณิชชาคิดแล้วก็เปิดแอปพลิเคชันไลน์ ข้อความการสนทนาสั้น ๆ ที่เธอแทบจะจำได้ทั้งหมดปรากฏขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง นิ้วเรียวค่อยสไลด์หน้าจอมือถือไปเรื่อย ๆ ความคิดถึงเพิ่มขึ้นตามเวลาที่ได้อยู่เงียบ ๆ นั้น การมีข้อความเหล่านี้อยู่แม้จะไม่ปรากฏว่า เขาเปิดอ่านข้อความที่เธอส่งไปหลายข้อความจากครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกัน แต่ก็ยังคงเหมือนมีเขามาอยู่ใกล้ ๆแต่ยิ่งเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งคิดถึง คิดถึงเหลือเกินรอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนหน้าเมื่อเปิดข้อความที่เป็นคำสอน บางครั้งก็เป็นคำตำหนิบ้างเล็กน้อยตามประสาคนที่ดูแลเธอแบบทุกเรื่อง ทุกส่วนของชีวิต เรียกว่า ณิชชาจะมีชีวิตมาแบบนี้ไม่ได้เลย หากไม่ได้มีอัครชัยคอยดูแล แต่ถึงจะดุบ้างเป็นบางครั้ง แต่คนใจดีอย่างอัคร

เวลาช่วงบ่ายผ่านไปอย่างเชื่องช้า ณิชชามองดูนาฬิกาบ่อยครั้งจนรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะหมกมุ่นและเสียมารยาทมากจนเกินไป แต่งานการทุกอย่างก็ออกมาดี เรียกว่าพร้อมสำหรับการรีโนเวทและเปิดตัวโรงแรมใหม่แห่งนี้ทันทีส่วนใหญ่หญิงสาวจะทำงานกับเลขาของสาคเรศและตัวสาคเรศเอง เพราะในที่สุดก็มีการพูดคุยกันแล้วว่า โรงแรมแห่งนี้จะอยู่ในการบริหารของ บริษัท ชลจิรา โฮเท็ล จำกัด (มหาชน) ภายใต้การดูแลของสาคเรศเธอมองไปที่เจ้านายตัวเองเป็นพักๆ แล้วก็นึกดีใจที่ภัสสรายังอยู่ตรงนั้น ตรงข้างกายของเจ้านายเธอไม่ห่าง หญิงสาวแทบอยากจะเป็นสะพาน เป็นนางนกต่อ เป็นแม่สื่อให้สองคนนี้เลยด้วยซ้ำ...จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน...เมื่อเห็นว่าหลายคนเข้าไปในร้านอาหารร้านเดิมซึ่งตอนเย็นจะมีขายแอลกอฮอล์ด้วย ซึ่งก็ดูไวน์ขวดหนึ่งของที่ร้านแห่งนี้จะเป็นตัวเชื่อมสัมพันธไมตรีที่ดีของเจ้านายเจ้านายของเธอกับลูกสาวผู้มีอิทธิพลเมื่อเห็นอย่างนั้นณิชชาภาวนาให้คืนนี้ภัสสราค้างที่นี่ซะเลย อย่างน้อยก็จะได้เป็นตัวกันไม่ให้เธอต้องไปอยู่ใกล้ชิดกับไอ้เจ้านายสารเลวนั่นณิชชากระหยิ่มยิ้มในใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องพักของตัวเองไป หลังจากทำความสะอาดร่างกายเสร็จ

อ้อมกอดที่รัดรึงร่างบางอย่างหวงหามาตลอดคืนคลายลงเมื่อแสงแรกของวันใหม่มาถึง แต่ริมฝีปากมูมมามยังคงจูบซ้ำ ๆ อยู่บนหน้าผากมนไม่ห่าง ใบหน้าหวานไม่ห่าง“อื้ม พอเถอะค่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว” ณิชชาเอ่ยพึมพำคล้ายละเมอ เมื่อคืนชลาสินธุ์ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงมากนัก แต่ยาวนานจนเกือบจะถึงเช้า ซึ่งนั่นทำให้หญิงสาวแทบจะหมดแรงไปเหมือนกัน“เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอก เธอก็นอนพักผ่อนซะ แล้วเย็นนี้ก็เตรียมตัวกลับบ้าน” ชายหนุ่มพูดพลางลุกขึ้นจากเตียงนอน โดยไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว ก่อนจะอมยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่นอนอยู่หน้าขึ้นสีแดงเรื่อ“จะออกไปหาคุณกานต์เหรอคะ” ณิชชาถามพร้อมกับโยนผ้าขนหนูมาให้ เขาก็รับไว้แล้วเอามาพันเอวไว้ลวกๆ “ใช่ วันนี้กานต์จะกลับกรุงเทพฯ พร้อมพวกเรา”“คุณจะทำอะไร?” หญิงสาวถาม เธอไม่เชื่อว่าธารากานต์จะยอมกลับไปกับพี่ชายง่ายๆ อันที่จริง ณิชชาพบว่า เจ้านายสาวของตนนั้นมีความสุขมากที่ได้มาอยู่ที่นี่ และยิ่งมีความสุขมากขึ้นไปอีก เมื่อได้คบหาดูใจกับพัฒนศักดิ์ เจ้านายของตนและตอนนี้เธอเห็นแววตาปีศาจผุดวาบออกมาจากนัยน์ตาของเขา“มีอะไรจะทำก็ทำ ไม่ต้องสงสัยให้มาก”เจ้านายของเธอหายไปตั้งแต่เช้า หญิงส

ณิชชาหลับ ๆ ตื่น ๆ ตลอดทั้งวัน ช่วงไหนตื่นนานหน่อยก็จะถูกอีกคนที่อยู่ในห้องไล่ให้ไปนอน“ณิช ณิชชา ตื่น”แรงเขย่าที่ตัวเบา ๆ ทำให้ณิชชาสะลึม สะลือขึ้นมา“เย็นแล้ว ไปหาอะไรกินกัน”หญิงสาวมองเวลามันยังไม่ได้เย็นมากขนาดนั้น แต่ก็เหมือนเดิม ณิชชาไม่ขัดข้อง อะไรก็ตามที่เขาอยากได้ แล้วเธอไม่ได้เดือดร้อนมาก หญิงสาวก็จะปล่อยไป ไม่ทักท้วง ตอนนี้อาการดีขึ้นมาก แต่ก็ยังต้องการเวลาอีกสักระยะสำหรับฟื้นฟูร่างกายและพละกำกลังอาหารที่ถูกสั่งมามันมากมายจนแทบจะล้นโต๊ะ ตอนที่ได้ยินเขาสั่ง เธอนึกไม่ออกเลยว่าจะกินอย่างไรให้มันหมดและมันก็ไม่หมดจริง ๆ ชายหนุ่มสั่งให้บริกรห่อกลับบ้าน ขณะที่นั่งรออยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของณิชชาก็ดังขึ้น หญิงสาวขอตัวไปรับโทรศัพท์ด้านนอกร้าน เมื่อเห็นชื่อคนที่โทร.มา เธอไม่อยากมีปัญหาอะไรกับชลาสินธุ์ตอนนี้ แต่ก็อยากจะรับโทรศัพท์ของชินวุฒิด้วยแต่ต่อให้จะหลบอย่างไร ก็ไม่อาจจะเล็ดลอดสายตาที่สอดส่ายตลอดเวลาของชลาสินธุ์ไปได้แววตาของเขาวาวโรจน์ มือสองข้างกำแน่นเมื่อกลับมาถึงที่บ้าน มีขนมคุกกี้สมุนไพรกับโจ๊กหมูเจ้าอร่อยแขวนไว้ที่ประตู หญิงสาวยิ้มชอบใจ โดยลืมไปเลยว่า มีใครอีกคนเดินเ

“ไปอาบน้ำ!”เพราะคนตัวเล็กมัวแต่ตกใจเสียงตะคอก ชลาสินธุ์เลยถือโอกาสอุ้มร่างนั้นขึ้นบ่า แล้วก้าวฉับ ๆ มาที่ห้องน้ำส่วนตัวในห้องนอนเขาทันที พอมาถึงห้องน้ำเขาก็วางให้เท้าของตัวเล็กได้วางลง“เหวอ...” คนตัวโตรีบโอบรอบตัวร่างบางเอาไว้ ก่อนจะลงไปกองกับพื้นห้องน้ำ“หึ ถึงกับขาอ่อนหรือไง”ร่างเล็กเอาแต่ก้มหน้างุด หน้าแดงเรื่อด้วยความเขินอาย ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของเขาความร้อนยิ่งเพิ่มขึ้นบนผิวหน้ามากขึ้นไปอีก“ยืนไม่ไหวก็นอน” ยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจกับคำพูดของอีกฝ่าย ณิชชาก็ต้องเหวออีกครั้ง เพราะร่างบาง ๆ ลอยหวือด้วยมือใหญ่ทั้งสองข้างเป็นครั้งที่สอง ชลาสินธุ์บรรจงวางร่างบางในอ่างอาบน้ำ ก่อนจะผสมน้ำอุ่นให้“สบายมั้ย”ร่างบางที่นอนพิงขอบอ่างน้ำอดสงสัยในน้ำเสียงห่วงใยนั้นไม่ได้ความห่วงใยไม่เคยมีในพจนานุกรมของร่างสูงเลยสักนิด ยิ่งกับเธอด้วยแล้ว..ยิ่งไม่เคยมี ชลาสินธุ์ปล่อยให้ร่างบางนอนอยู่อย่างนั้น แล้วไปจัดการตัวเองด้วยฝักบัวที่อยู่ไม่ไกลกันณิชชากำลังเคลิ้ม ๆ ด้วยทั้งอ่อนเพลียกับกิจกรรมที่ร่างสูงยัดเยียดให้ทั้งคืน กับน้ำอุ่นผสมน้ำหอมอ่อน ๆ แต่ก็มีอันต้องสะดุ้ง เพราะร่างหนาไม่ปล่อยให้เธอได้ส