Lahat ng Kabanata ng ตกหลุมรัก เลขาท่านประธาน: Kabanata 21 - Kabanata 30

บทที่ 21 ณิชจะไม่ดื้อนะคะ“นี่ ฉันบอกว่าเหนื่อยไง นี่คุณจะบังคับฉันอีกแล้ว เห็นไหม”“ไม่ ครั้งนี้ ฉันจะไม่บังคับ” เขาพูดไปยิ้มไป ก่อนจะค่อย ๆ ลูบไล้มือหนานุ่มไปทั่วแผ่นหลังบาง เลื่อนมากอบกุมที่หน้าอกสวยเขาไม่เคยหลงใหลความกลมกลึงแบบนี้ที่ไหนมาก่อน“นี่ หยุดเลยนะ” หญิงสาวยกมือขึ้นมาปิดบังหน้าอกตัวเองไว้ นั่นทำให้ชายหนุ่มเลื่อนมือลงไปกุมความอวบอิ่มด้านล่างได้อย่างสบายมือ“อ๊ะ...นี่คุณ?!”“หึ รู้สึกไวจัง” เขายิ้ม ก่อนจะค่อย ๆ ไล้ริมฝีปากไปตามลำคอระหง “รู้มั้ย ไม่มีใครในโลกนี้รู้จักร่างกายเธอได้เท่าฉันหรอก ฉันมั่นใจ ต่อให้คนคนนั้นจะเป็นพี่อัคของเธอ หรือแม้แต่ไอ้พี่ชินนั่น”“อย่าไประรานพวกเขา”“ทำไม? พูดไม่ได้?”“พวกเรามันสกปรกเกินกว่าที่จะเอาใครเข้ามาเกี่ยวข้อง”“ใช่ เพราะฉะนั้น เธอก็ห้ามไปไหนกับใคร ไม่อย่างนั้นพวกมันได้สกปรกไปกับเราด้วยแน่”ชลาสินธุ์กระซิบพลางค่อย ๆ ดันร่างเล็กให้นอนลงบนเตียง มือเอื้อมปิดสวิตช์ไฟหลักที่ปิดทุกดวงในห้อง เหลือแต่เพียงแสงเลือนลางที่ส่องผ่านหน้าต่างมาจากภายนอกเท่านั้น ดวงตาสบประสานกันในความมืด ไม่นานชลาสินธุ์ก็สัมผัสหญิงสาวด้วยริมฝีปากของเขา มันเนิบช้า เย

บทที่ 23 ความพ่ายแพ้ของชินวุฒิ ชินวุฒิมองภาพนั้นราวกับจะคลั่ง คนของตัวกำลังถูกกระทำย่ำยีต่อหน้าต่อตาชลาสินธุ์รู้ความหมายของแววตานั้น เขายิ้มร้ายที่มุมปาก ก่อนจะเพิ่มน้ำหนักมือ ทำให้คนที่กำลังถูกบุกรุกช่องทางพิเศษร้องครางด้วยความเจ็บปวดณิชชาน้ำตาไหลพราก หัวใจดวงน้อย ๆ ของณิชชาราวกับจะขาดออกจากอก เสียงที่พยายามตะโกนลั่นผ่านผ้าปิดปากยิ่งทำให้หัวใจของณิชชาเหมือนถูกกรีด....คุณชิน หลับตา ได้โปรด...ร่างหนาค่อย ๆ ทาบทับตัวลงมาบนร่างบางจนเต็มพื้นที่ ไม่ว่าณิชชาจะดิ้นอย่างไร ผลักไสแค่ไหนก็เหมือนดันภูเขา...ไม่มีผลอะไรเลยสักนิด... “ปล่อย!” หญิงสาวเริ่มต้องใช้เสียงด้วย เพราะแรงอย่างเดียวสู้ไม่ไหว แต่ก็นั่นแหละ เสียงที่เปล่งออกมาก็สูบพลังไปจนหมดเช่นกัน “ไม่เอาสิ” เขากระซิบแล้วขบเบา ๆ ที่ใบหูของเธอ “ถ้าเธอไม่ยอมฉันดี ๆ ฉันอาจจะโมโห จนทำร้ายคนดีของเธอก็ได้นะ”ณิชชารังเกียจเสียงหัวเราะที่ตามาหลังคำพูดนั้นเหลือเกิน “คุณมันเลว คุณมันชั่ว คุณมัน...” ณิชชาไม่รู้จะด่ายังไงให้สมกับความเลวร้ายของชลาสินธุ์ที่ทำอยู่ตอนนี้ได้ ฝ่ามือน้อย ๆ รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีส่งเข้าไปที่ใบหน้าของร่างหนาอย่างแรงน

บทที่ 25 การพบกันครั้งสุดท้าย“ณิชขอโทษ” ณิชชาพึมพำเบา ๆ กับร่างที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าบวมช้ำ ปากเจ่อแดงก่ำ แทบจะมองให้เป็นหน้าคนไม่ได้ เธอยกเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียงแต่เสียงกุกกักนั้นก็ทำให้ชินวุฒิรู้สึกตัว เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นว่า ณิชชานั่งอยู่ข้าง ๆ สีหน้าเคร่งเครียด“คุณณิช” เสียงแหบพร่าเรียก พอจะขยับตัวสีหน้าก็บิดเบี้ยวเหยเก“คุณชิน ณิชทำให้คุณตื่นหรือเปล่าคะ”ชินวุฒิส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือบาง ณิชชาจึงจับมือของชายหนุ่มเอาไว้ น้ำตาไหล เพราะมือนั้นมีแผลที่ทายาและทำแผลเอาไว้เต็มไปหมด“เจ็บมากหรือเปล่าคะ” ณิชชาถาม“คุณณิชล่ะครับ หลังจากเอ่อ...หลังจากนั้น เขาทำอะไรคุณณิชอีกหรือเปล่า” ชินวุฒิพูดพร้อมมองสำรวจไปทั่วร่าง “ไม่ค่ะ เขาไม่ได้ทำอะไร” ร่างบางบอก “คุณชินคะ ณิชขอโทษนะคะ ณิชไม่น่าทำให้คุณชินต้องมาเจ็บตัวแบบนี้เลย”“ไม่จริงหรอกครับ คุณณิชไม่ได้ทำอะไรผม ที่ผ่านมาก็เห็นกันอยู่ว่าใครทำ เอ่อ แล้วนี่เขายอมให้คุณมาเหรอครับ มาแบบนี้คุณณิชจะปลอดภัยหรือเปล่า” ณิชชาอยากจะร้องไห้ ตัวเองก็จะแย่อยู่แล้ว แต่ไม่ว่าจะพูดออกมากี่คำก็เป็นคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยแต่ตัวเธ

บทที่ 27 จับคนร้ายชลาสินธุ์นั่งทบทวนคำพูดของณิชชาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ระหว่างรอสองพ่อลูกเดินทางมาหาตามที่ได้นัดหมายกันไว้ เขาไม่แน่ใจว่าแผนการครั้งนี้จะเป็นไปได้อย่างดีหรือเปล่า เพราะจากการพูดคุยกันครั้งก่อน ภัสสราบอกว่า พ่อของเธอจะไม่เอาด้วยแล้ว‘ตอนนี้ผมว่าตัวผมเองค่อนข้างคลี่คลายได้แล้ว ผมไม่อยากสบายตัวอยู่คนเดียวแล้วปล่อยให้คุณกับกำนันต้องตกที่นั่งลำบากกันเพียงลำพัง ผมว่าจะเปิดแถลงข่าวอีกครั้ง เชิญสื่อเล็กใหญ่ทั้งของจังหวัดและส่วนกลางมาให้หมด เพื่อส่งข้อความออกไปว่า คุณเองก็เป็นผู้บริสุทธิ์เช่นกัน เมื่อข่าวออกไปแล้ว เราอาจจะทำอะไรได้สะดวกมากขึ้นน่ะครับ’ เขาพูดตอนที่โทรศัพท์ไปหาหญิงสาวตัวต้นเหตุ[เราเหรอคะ คุณสินธุ์หมายถึงพวกเราเหรอคะ] เสียงของหญิงสาวดูจะตื่นเต้นและปลาบปลื้มน่าดู‘ครับ ก็เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่ ถ้าคุณรอด ผมก็รอดด้วย’ รอยยิ้มที่ส่งออกมาทำให้คำพูดของเขาดูเป็นกันเองและน่าเชื่อถือ[งั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวสราเชิญนักข่าวนะคะ]‘ไม่เป็นไรครับ เลขาของผมเตรียมไว้แล้ว ขอแค่คุณกับกำนันมาก็พอ’ ชลาสินธุ์นั่งอยู่ตรงร้านอาหารพักใหญ่ทีเดียว กว่าที่กำนันเพชร เสี่ยใหญ่แห่งภูมิภาค

ตอนที่ 29 ความลับในอดีต“เราเป็นญาติกันค่ะ แต่ตั้งแต่ตอนรุ่นตายายแล้ว พวกเขามีปัญหาอะไรกันกานต์ก็ไม่แน่ใจ เคยถามนายเรศ ขานั้นก็ไม่รู้เรื่อง แล้วก็บอกว่า ไม่มีใครในพวกเรารู้เรื่องด้วย แต่ตอนเป็นเด็กพี่ชินกับเราก็ดีต่อกันนะคะ พี่ชินเป็นคนน่ารัก เป็นพี่ชายที่แสนดีของพวกเรา พวกเราในที่นี้ กานต์หมายรวมถึงพี่สินธุ์ด้วยนะคะ ตอนเป็นเด็กพี่สินธุ์รักและเทิดทูนพี่ชินมาก เหมือนเป็นซูเปอร์ฮีโร่ของเขาเลย แต่ผู้ใหญ่กลับไม่ชอบนักที่เห็นพวกเราอยู่ด้วยกัน” ธารากานต์ปิดประโยคด้วยเสียงเครียดก่อนจะเงียบไป เหมือนไม่อยากจะพูดถึงมันอีกเลย“ถ้าคุณกานต์ไม่อยากพูดถึง ณิชไม่ฟังแล้วก็ได้ค่ะ”“ไม่เป็นไรค่ะ กานต์อยากพูด ก็กานต์อยากให้คุณณิชช่วยดูแลพี่สินธุ์ดี ๆ นี่ กานต์ก็ต้องรักษาสัญญาสิ ขอเรียบเรียงก่อน แป๊บเดียว” ณิชชาจัดท่าทางของตัวเองบนเตียงดีๆพร้อมที่จะฟังเรื่องราวอย่างตั้งใจแล้ว“จากที่เคยเป็นเด็กที่รักกันมาก ๆ วันหนึ่งพี่สินธุ์ก็จับสังเกตได้ว่าญาติทางโน้นพยายามที่จะเปรียบเทียบพี่ชินกับพี่สินธุ์ตลอด ทุกเรื่องเลยค่ะ ทุกเรื่องเท่าที่คุณณิชจะคิดได้ เรื่องผลการเรียน ความประพฤติ การสอบ การแต่งตัว การดูแลน้อง