All Chapters of ตกหลุมรัก เลขาท่านประธาน: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 32 รักทั้งคู่แยกย้ายกันทำงาน แม้งานจะเยอะ แต่บรรยากาศรอบ ๆ ตัวของทั้งคู่กลับมีแต่ความผ่อนคลาย แดดส่องมายังโต๊ะทำงานทำให้ณิชชารู้ว่าเป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว ร่างเล็กลุกขึ้นไปปิดม่านบังแดดสีเขียวลายต้นไม้เย็นตา ก่อนจะกลับมานั่งทำงานต่อ แล้วก็นึกได้ว่า ตัวเองทำงานจนลืมเวลารับประทานอาหารไปแล้ว คนด้านในก็เช่นกัน ป่านนี้แขกที่เข้ามาหาเมื่อช่วงสายยังไม่ออกมาจากห้องเลย ณิชชาคิดได้แบบนั้นก็สั่งแซนวิชง่าย ๆ มาจากร้านอาหารที่ล็อบบี้โรงแรมขึ้นมาส่งเย็นย่ำทีเดียวกว่าที่แขกคนเดิมจะเดินออกมาจากห้องทำงานของ ชลาสินธุ์ ณิชชายิ้มให้ อีกคนยิ้มตอบ เป็นรอยยิ้มที่สองของวันนี้ที่พวกเขามอบให้แก่กัน ร่างเล็กค่อนข้างแปลกใจ คนที่ไม่ค่อยพูด ไม่มีการเอ่ยคำทักทายแต่กลับพูดคุยกับชลาสินธุ์ได้ตั้งครึ่งค่อนวัน“ณิช สั่งอาหารสองสามอย่างมาให้หน่อยสิ หิว”และเมื่ออาหารไทยง่าย ๆ ขึ้นมาเสิร์ฟถึงที่ คนหิวก็ไม่ลืมที่จะมีคำสั่งให้อีกคนเข้าไปนั่งด้วยกันในห้อง โดยไม่สนใจจะถามสักคำว่า เลขาของเขาได้รับประทานอาหารแล้วหรือยังณิชชาวางมือลงบนโต๊ะข้างจานข้าวของตัวเอง ทั้งที่กินไปได้ไม่ถึงครึ่ง คนข้าง ๆ มองกิริยานั้นนิด ๆ ก่อนจะจ

บทที่ 34 คุณหญิงแสงอักษรเสียงครางแผ่วเบาของณิชชาดังขึ้นทันทีที่พูดจบ ร่างเล็กรู้ว่านี่คือการยอมรับเงื่อนไขของชลาสินธุ์ จูบที่ระดมอยู่บนริมฝีปากตัวเองนั้นเหมือนจะทำให้ณิชชาล่องลอย ณิชชาโอบกอดร่างหนาเข้าไว้ ปากก็จูบตอบ หมายทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดชลาสินธุ์ออกแรงผลักร่างเล็กเบา ๆ ให้นอนหงายลงไปบนเตียงกว้าง ก่อนจะทาบทับลงมาแล้วสร้างรอยรักไว้บริเวณลำคอและเนินอกที่เสื้อถูกเลิกขึ้นไป จนณิชชาเจ็บแปลบไปทั่ว แล้วก็ต้องร้องเสียงลั่น เมื่อลิ้นหนารัวปลายลิ้นลงไปที่ยอดซาลาเปาใส้แน่นจนมันตั้งชันณิชชารู้สึกกระดากอายแต่กลับบิดตัวเองตามลิ้นร้อนนั้นอย่างไม่รู้สึกตัวร่างหนาพอใจผลงานของตัวเองมาก เขาหัวเราะในลำคอทั้งที่ปากก็ยังทำหน้าที่ของมันต่อไป ส่วนหญิงสาวนั้นแทบจะหาสติตัวเองไม่เจอแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ตัวเองถูกถอดเสื้อและกางเกงก็ร่นมาจนถึงสะโพกด้านล่างตั้งแต่เมื่อไรมือหนาข้างหนึ่งเนินเนื้อความรักของณิชชาไว้ อีกข้างก็บดขยี้ยอด อกสีสวย ส่วนปากก็แทะเล็มลิ้มเลียอกอร่อยอีกข้างที่ว่าง แค่นี้ณิชชาก็ใจจะขาดซะให้ได้ ร่างบิดเกร็งจนเจ็บ ส่ายหน้าไปมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่อาจทำลายความเสียวซ่านที่ร่างหนา

ตอนที่ 36 ดอกไม้ปริศนาแสงสว่างคลืบคลานสอดแทรกผ้าม่านเข้ามายังห้องนอนที่สองร่างยังคงตระกองกอดก่ายกันอยู่ อันเป็นภารกิจต่อเนื่องจากคืนก่อน ที่ความรักและหึงหวงทำให้ร่างเล็กโดนทำโทษจนแทบจะหลับกลางอากาศ ตอนนี้ต่อให้รู้สึกตัวแล้วก็ไม่มีแรงแม้แต่ลืมตาชลาสินธุ์กอดคนตัวเล็กข้าง ๆ ไว้อย่างเคยชิน เขาสูดเอากลิ่นหอมอ่อน ๆ ของร่างเล็ก ๆ นี้ก่อนจะลืมตาด้วยซ้ำ ณิชชางัวเงียซุกร่างตัวเองเข้าหาอกแกร่งจนเจ้าของอกมองการกระทำนั้นอย่างรักใคร่ค่อย ๆ คลี่ยิ้มสว่างเมื่อคิดว่า จะดีแค่ไหนหากคน ๆ นี้เป็นของเขาไปตลอดชีวิต ตื่นขึ้นมาก็เจอ ก่อนจะหลับก็ได้กอดกันเอาไว้แบบนี้ สาบานได้เลยว่า เขาชอบมองภาพแบบนี้ และยินดีจะทำแบบนี้ได้ทั้งชีวิตเหมือนณิชชาที่ยังไม่ลืมตาจะรู้ความคิด ร่างเล็กคว้าเอาแขนใหญ่มาหนุนต่างหมอน ก่อนจะลูบ ๆ คลำ ๆ มันทั้งที่ยังหลับตาเหมือนเดิม“ตื่นได้แล้วนะ เช้าแล้ว” ร่างหนากระซิบข้างหู“อื้อ...” เสียงหวานครางรับเบา ๆ แต่แทนที่จะตื่นตามคำบอก ร่างบางกลับยิ่งซุกตัวเองให้ชิดอกกว้างมากขึ้นไปอีก โดยลืมไปว่าการที่เอาร่างไปเบียดแนบชิดกับเขาขนาดนั้น...มันอันตรายเขาก้มลงไปหอมแก้มใสแบบเน้น ๆ ร่างบางก็เอาแต

บทที่ 38 รู้ความจริง“กลับมาแล้ว” เสียงดังลั่นทันทีที่เปิดประตูเข้ามา แล้วมองไม่เห็นใครจนต้องเดินตามกลิ่นไปอย่างเข้าครัวไป“เหนื่อยมั้ย ไปรอที่ห้องก่อน เดี๋ยวฉันทำตรงนี้เสร็จแล้วเดี๋ยวจะตามไป” หญิงสาวพูด สายตาก็เหลือบไปมองขนมคุกกี้ที่วางเรียงรายอยู่ในเตาอบ ณิชชาให้คุณนมและป้าแม่บ้านสอนทำคุกกี้สูตรธารากานต์ให้ แน่ละ เพื่อเอาใจร่างหนาโดยเฉพาะ กลิ่นของมันอบอวลไปทั่วครัว ทำให้คนที่เพิ่งเข้าบ้านไม่ยอมออกไปไหนตามที่โดนร้องขอ“หอมจัง” ชลาสินธุ์เหมือนจะชมกลิ่นขนม แต่กลับโอบร่างเล็ก ๆไว้โดยไม่สนใจคนรอบข้าง แถมยังบรรจงจูบที่ผมนุ่มอีกไปอีก“คุณ...อย่าทำแบบนี้สิ อายคุณป้าบ้าง”“ไม่ต้องอายหรอกค่ะ คุณหนูใหญ่ ป้าไม่ได้เห็นอะไรสักหน่อย” ป้าแม่บ้านพูด โดยมีคุณนมยิ้มกว้างไม่ต่างกันอยู่ข้าง ๆ ปากบอกว่าไม่เห็น แต่สายตาไม่ได้หลบไปไหนเลย เอาแต่จ้องมองใบหน้าแดง ๆ ของเจ้านายคนใหม่อยู่ตรงนั้น“คุณป้า” เสียงกระเง้ากระงอดส่งออกมาแสนเบา แต่คุณป้าที่ถูกเอ่ยถึงกลับหัวเราะเสียงดัง“ไปดูแลคุณหนูใหญ่เถอะค่ะ ทางนี้เดี๋ยวป้าดูให้ เหลือแค่รอเวลาเท่านั้นเอง”“ขอบคุณนะครับป้า ไปกันเถอะ” ชลาสินธุ์บอกพร้อมกับจับมือบางเอาไว

บทที่ 40 พี่กลับมาแล้ววันนี้ณิชชาหาทางแวบออกมาจากบ้านได้ราวบ่ายโมงนิดๆ หลังจากที่เร่งทำขนมคุกกี้จนเสร็จ เธอต้องมาทำความสะอาดคอนโดของตัวเอง เพราะตั้งใจจะเก็บที่นี่เอาไว้ต้อนรับแม่เวลาแม่อยากจะมาทำอะไรที่กรุงเทพฯ แต่ทั้งที่ตั้งใจว่าจะใช้เวลาครู่เดียว เพราะนัดกับป้าแม่บ้านไว้ว่าจะกลับไปทำอาหารเย็นรอชลาสินธุ์ด้วยกัน แต่เมื่อจัดห้องเสร็จ หญิงสาวกลับรู้สึกเพลียจนต้องล้มตัวลงไปนอนบนที่นอนนุ่ม ก่อนจะหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน ซึ่งน่าจะเป็นเพราะเจ้านายแสนหื่นไม่ปล่อยให้เธอได้นอนหลับเต็มตื่นมาหลายคืน...ก็กิจกรรมที่ทำให้ไม่ได้นอนนั้นก็ทำให้เสียพลังงานไม่ใช่น้อย... ณิชชารู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาพบว่า แสงจากด้านนอกที่เคยส่งลอดผ้าม่านที่ขึงปิดหน้าต่างเข้าไว้นั้นอ่อนลงไปมาก...คงจะใกล้ค่ำแล้ว แต่ใครกันมาเคาะประตู...เมื่อเหลือบมองไปที่นาฬิกาที่ติดผนังอยู่ สงสัยจะเป็นชลาสินธุ์ ณิชชายิ้มกับตัวเองก่อนจะรีบลุกไปเปิดประตู“พี่กลับมาแล้ว”ณิชชารู้สึกเหมือนตัวเองหยุดหายใจไปชั่วขณะ คล้าย ๆ ถูกช็อตจนร่างกายไร้เรี่ยวแรง สติสัมปชัญญะก็พลอยหายไปด้วย“พี่...อัค...” หญิงสาวหา