All Chapters of วิศวะคลั่งรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 6 มวยคู่เอกในวันเปิดงานเสียงเพลงดังกระหึ่ม ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาในงานแฟร์นวัตกรรมมหาวิทยาลัยอย่างไม่ขาดสาย แสงสีตระการตาจากบูธต่างๆ สว่างไสวไปทั่วบริเวณ ทว่าเบื้องหลังความคึกคักนั้นคือความโกลาหลเล็กๆ ที่เกิดขึ้นกับบูธหลักของคณะวิศวกรรมศาสตร์และนิเทศศาสตร์ภาคภูมิยืนอยู่หน้าจอควบคุมระบบต่างๆ ของบูธด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขากำลังตรวจสอบความเรียบร้อยของเครื่องฉายโฮโลแกรมที่ใช้แสดงโมเดลนวัตกรรมหลักของวิศวะ"เช็กระบบไฟให้ดีนะพล แสงต้องนิ่งและคมชัด" ภาคภูมิสั่งณัฐพลที่กำลังง่วนอยู่กับสายไฟระโยงระยางในขณะเดียวกัน ปรายฟ้าที่สวมชุดยูนิฟอร์มทีมสีสดใส กำลังกำกับทีมประชาสัมพันธ์ให้แจกโบรชัวร์และอธิบายข้อมูลเบื้องต้นให้กับผู้เยี่ยมชม เสียงเจื้อยแจ้วของเธอปะปนกับเสียงดนตรีและผู้คน"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่บูธนวัตกรรมแห่งอนาคตนะคะ" ปรายฟ้ากล่าวต้อนรับด้วยรอยยิ้มสดใส"ทางนี้เลยค่ะ มีจอให้ลองเล่นด้วยนะคะ"ทุกอย่างดูเหมือนจะไปได้ด้วยดี จนกระทั่ง..."ภูมิ โฮโลแกรมมันดับ" เสียงของณัฐพลตะโกนลั่น ทำเอาภาคภูมิหน้าตึงทันทีในจังหวะเดียวกันนั้น จอ LED ขนาดใหญ่ที่ปรายฟ้าเคยอยากติดในตำแหน่งที่ภาคภูมิไม่เ

ตอนที่ 7 สำเร็จ! แต่ก็ยังไม่เข้าใจกันอยู่ดีงานแฟร์นวัตกรรมดำเนินมาถึงช่วงสุดท้าย บูธหลักที่เคยเป็นสนามรบของภาคภูมิและปรายฟ้า บัดนี้กลับกลายเป็นจุดเด่นที่ดึงดูดผู้คนได้มากที่สุด ด้วยการผสมผสานอย่างลงตัวระหว่างความแข็งแรงทางเทคนิคและดีไซน์อันน่าตื่นตาตื่นใจด้านในบูธ โฮโลแกรมของสิ่งประดิษฐ์ลอยเด่นเป็นสง่า แสดงผลการทำงานอย่างชัดเจนตามหลักการที่ภาคภูมิต้องการ แผงวงจรและอุปกรณ์ต่างๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เรียบง่าย แต่ก็ยังคงความทันสมัย ด้านหน้ามีนักศึกษาวิศวะคอยตอบคำถามทางเทคนิคอย่างเชี่ยวชาญแต่สิ่งที่ทำให้บูธมีชีวิตชีวาและดึงดูดสายตาคือการตกแต่งจากฝั่งนิเทศฯ แสงไฟ LED หลากสีสันถูกจัดวางอย่างแนบเนียน ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในโลกอนาคตที่สะอาดตาแต่ไม่แห้งแล้ง จอขนาดใหญ่ที่เคยเป็นปัญหา ก็ถูกติดตั้งในตำแหน่งที่มองเห็นได้ชัดเจนและไม่รบกวนทางเดิน แสดงภาพกราฟิกสวยงามที่อธิบายหลักการทำงานของนวัตกรรมให้เข้าใจง่ายขึ้นภาคภูมิยืนมองภาพรวมของบูธด้วยสีหน้าเรียบเฉยตามปกติ แต่ในใจกลับรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง เขายอมรับว่าแสงสีและกราฟิกที่ปรายฟ้าจัดมานั้นช่วยให้งานของวิศวะดูน่าสนใจขึ้นมากจริงๆ ผู

ตอนที่9เริ่มต้นปวดหัวอีกครั้ง ห้องประชุมที่เดิมเพิ่มเติมคือความอึดอัดที่มากขึ้นกว่าเดิม ภาคภูมินั่งตัวตรงเป๊ะพร้อมกับแผนงานที่ดูเป็นระเบียบสุด ๆ“สำหรับโปรเจกต์มหาวิทยาลัยสีเขียวนี้ ผมเสนอแผนงานที่เน้นความยั่งยืนและวัดผลได้จริงครับ” ภาคภูมิเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“เราจะเริ่มจากการวางโครงสร้างพื้นฐาน การจัดระบบเพื่อลดการใช้ทรัพยากร”ปรายฟ้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทำหน้านิ่ง ๆ ยิ้มเย็นเยือก เมื่อภาคภูมิเสนอจบเธอก็ลุกขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มสดใสกว่าเดิม“ถ้าพูดถึงมหาวิทยาลัยสีเขียว มันควรจะมีมากกว่าแค่การปลูกต้นไม้นะคะ เราควรสร้างมุมผ่านคลายสีเขียวที่มีต้นไม้ตั้งเป็นแนว หรือว่าเวิร์คชอปศิลปะรีไซเคิล เพื่อให้นักศึกษารู้สึกสนใจในโปรเจกต์นี้”“ความงามมันก็ต้องสิ้นเปลืองงบมากขึ้น” ภาคภูมิโต้กลับทันควัน“แต่ถ้าไม่สวย ไม่น่าสนใจใครจะอยากสนใจโปรเจกต์นี้” ปรายฟ้าย้อนถามกลับอย่างไม่ลดละ“เอาล่ะ ๆ พอแค่นั้นก่อน” อาจารย์โบกมือเป็นสัญญาณหยุดศึก“พวกคุณต้องแบ่งงานกัน”ปรายฟ้ากับภาคภูมิหันมามองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่มีใครยอมใคร“ฉันขอรับผิดชอบส่วนของกิจกรรมและประชาสัมพันธ์ทั้งหมดค่ะ”ปร

ตอนที่11เจอกันบ่อยไปไหม เสียงจอแจในโรงอาหารอื้ออึง ปรายฟ้ากำลังหอบถาดข้าวแกงเดินหาที่นั่ง แต่ไม่มีโต๊ะว่างเลยสักโต๊ะ เหลือเพียงมุมเล็ก ๆ ที่มีภาคภูมินั่งอยู่คนเดียว ทำให้เธอตัดสินใจเดินตรงเข้าไปทันที“ขอนั่งด้วยคนนะ” ปรายฟ้าพูดขึ้นเบา ๆ พลางมองหากัสและมีนาที่กำลังซื้ออาหารเพราะเธอจะได้เรียกเพื่อนของเธอมานั่งด้วยภาคภูมิพยักหน้าเล็กน้อย แล้วก้มหน้ากินข้าวต่อเหมือนไม่ใส่ใจปรายฟ้านั่งลงตรงข้ามกับเขา วางจานข้าวลงบนโต๊ะพลางชำเลืองมองภาคภูมิที่ดูจริงจังแม้กระทั่งตอนกินข้าว เธอเห็นกัสและมีนากำลังเดินถือจานข้าวมาทางนี้พอดี จึงรีบกวักมือเรียกอย่างร่าเริง“นี่กัส มีนา มานั่งนี่สิ โต๊ะนี่ว่างไกัสกับมีนาหันมามองก่อนที่สายตาจะไปหยุดที่ภาคภูมิที่นั่งอยู่กับปรายฟ้า ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มเดินตรงมาที่โต๊ะ“โอ๊ย!!! ตายแล้วปรายฟ้า มานั่งกินข้าวกับนายภาคภูมิได้ไงเนี่ย” มีนากระซิบกัสแต่เสียงดังพอให้ทั้งโต๊ะได้ยิน“นั่นสิ ฉันว่าแล้วเชียวทำไม ปรายฟ้าถึงชอบโรงอาหารเวลานี้” กัสแซวต่อพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรายฟ้าหน้าแดงเล็กน้อย “พวกแกสองคนนี่ก็นะ ฉันแค่ไม่มีที่นั่งเฉย ๆ หรือพวกแกจะไม่นั่งล่

ตอนที่ 13 วันหยุดแต่ไม่หยุดใกล้กันเช้าวันเสาร์ที่เงียบสงบผิดปกติของมหาวิทยาลัย ปรายฟ้าลากสังขารมายังห้องทำงานโปรเจกต์ ใบหน้ายังคงงัวเงียเล็กน้อย แต่พอเห็นกองเอกสารและอุปกรณ์วางรออยู่บนโต๊ะก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่“โอ๊ยวันหยุดทั้งทีทำไมไม่หยุดพักนะ” เธอพึมพำกับตัวเองไม่นานนักประตูห้องก็เปิดออกภาคภูมิเดินเข้ามาพร้อมกองเอกสารอีกปึกใหญ่ ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยตามปกติ แต่ในมือมีแก้วกาแฟร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมกรุ่น“มาเช้าเหมือนกันนะครับ” ภาคภูมิพูดขึ้นเบาๆ วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ“ก็งานมันเยอะนี่นา” ปรายฟ้าตอบ“แถมยังต้องเตรียมงานสำหรับกิจกรรมใหญ่เดือนหน้าอีก”บรรยากาศในห้องเงียบกว่าปกติ มีเพียงเสียงพลิกกระดาษและเสียงกดปากกาเบา ๆ ปรายฟ้า รู้สึกได้ว่ามันไม่เหมือนตอนที่เพื่อน ๆ อยู่กันพร้อมหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมองภาคภูมิที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอย่างตั้งใจ“นี่ นายไม่เบื่อบ้างเหรอ” ปรายฟ้าเอ่ยขึ้น“ทำแต่งานทำแต่ตัวเลข”ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมอง “ไม่เบื่อ”“โหชีวิต” ปรายฟ้าส่ายหน้า“ฉันล่ะเบื่อแทน”“แล้วปกตินายทำอะไรตอนวันหยุด” ภาคภูมิถามกลับอย่างไม่คิดอะไร“ก็ดูหนัง ฟังเพลง ไปเที่ยวกับเพื่อน ช็อปป