Semua Bab วิศวะคลั่งรัก: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 6 มวยคู่เอกในวันเปิดงานเสียงเพลงดังกระหึ่ม ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาในงานแฟร์นวัตกรรมมหาวิทยาลัยอย่างไม่ขาดสาย แสงสีตระการตาจากบูธต่างๆ สว่างไสวไปทั่วบริเวณ ทว่าเบื้องหลังความคึกคักนั้นคือความโกลาหลเล็กๆ ที่เกิดขึ้นกับบูธหลักของคณะวิศวกรรมศาสตร์และนิเทศศาสตร์ซึ่งเป็นบูธที่ใหญ่ที่สุดและดึงดูดความสนใจได้มากที่สุดภาคภูมิยืนอยู่หน้าจอควบคุมระบบต่างๆ ของบูธด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขากำลังตรวจสอบความเรียบร้อยของเครื่องฉายโฮโลแกรมที่ใช้แสดงโมเดลนวัตกรรมหลักของวิศวะ เหงื่อผุดซึมไรผม ทุกเส้นประสาทตึงเครียด “เช็กระบบไฟให้ดีนะพล แสงต้องนิ่งและคมชัด” ภาคภูมิสั่งณัฐพลที่กำลังง่วนอยู่กับสายไฟระโยงระยาง น้ำเสียงของเขาจริงจังและเด็ดขาดในขณะเดียวกัน ปรายฟ้าที่สวมชุดยูนิฟอร์มทีมสีสดใส กำลังกำกับทีมประชาสัมพันธ์ให้แจกโบรชัวร์และอธิบายข้อมูลเบื้องต้นให้กับผู้เยี่ยมชม เสียงเจื้อยแจ้วของเธอปะปนกับเสียงดนตรีและผู้คน ใบหน้าสวยเปื้อนยิ้มสดใส ผมยาวสลวบของเธอถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าสูง เผยลำคอระหง“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่บูธนวัตกรรมแห่งอนาคตนะคะ” ปรายฟ้ากล่าวต้อนรับด้วยรอยยิ้มสดใส น้ำเสียงสดใสเป็นมิตร ดวงตากลมโ

ตอนที่ 7 สำเร็จ! แต่ก็ยังไม่เข้าใจกันอยู่ดีงานแฟร์นวัตกรรมดำเนินมาถึงช่วงสุดท้าย บูธหลักที่เคยเป็นสนามรบของภาคภูมิและปรายฟ้าบัดนี้กลับกลายเป็นจุดเด่นที่ดึงดูดผู้คนได้มากที่สุด ด้วยการผสมผสานอย่างลงตัวระหว่างความแข็งแรงทางเทคนิคและดีไซน์อันน่าตื่นตาตื่นใจ สร้างความประทับใจให้กับผู้เข้าชมอย่างถ้วยหน้าด้านในบูธ โฮโลแกรมของสิ่งประดิษฐ์ลอยเด่นเป็นสง่า แสดงผลการทำงานอย่างชัดเจนตามหลักการที่ภาคภูมิต้องการ แผงวงจรและอุปกรณ์ต่างๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เรียบง่าย แต่ก็ยังคงความทันสมัย ด้านหน้ามีนักศึกษาวิศวะคอยตอบคำถามทางเทคนิคอย่างเชี่ยวชาญ สะท้อนถึงความละเอียดรอบคอบแบบวิศกรอย่างแท้จริงแต่สิ่งที่ทำให้บูธมีชีวิตชีวาและดึงดูดสายตาคือการตกแต่งจากฝั่งนิเทศฯ แสงไฟ LED หลากสีสันถูกจัดวางอย่างแนบเนียน ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในโลกอนาคตที่สะอาดตาแต่ไม่แห้งแล้ง จอ Interactive ขนาดใหญ่ที่เคยเป็นปัญหา ก็ถูกติดตั้งในตำแหน่งที่มองเห็นได้ชัดเจนและไม่รบกวนทางเดิน แสดงภาพกราฟิกสวยงามที่อธิบายหลักการทำงานของนวัตกรรมให้เข้าใจง่ายขึ้น ทั้งหมดนี้คือผลงานของปรายฟ้าที่สร้างสรรค์ขึ้นมาด้วยใจภาคภูมิยืน

ตอนที่9เริ่มต้นปวดหัวอีกครั้ง ห้องประชุมห้องเดิมเพิ่มเติมคือความอึดอัดที่มากขึ้นกว่าเดิม ภาคภูมินั่งตัวตรงเป๊ะพร้อมกับแผนงานที่ดูเป็นระเบียบสุด ๆ แฟ้มเอกสารวางเรียงเป็นระเบียบบนโต๊ะ สะท้อนตัวตนที่เคร่งครัดของเขาได้เป็นอย่างดีเพราะเขาคือบุตรชายของตระกูลใหญ่ผู้ถูกปลูกฝังให้มีระเบียบวินัยในทุกย่างก้าว “สำหรับโปรเจกต์มหาวิทยาลัยสีเขียวนี้ ผมเสนอแผนงานที่เน้นความยั่งยืนและวัดผลได้จริงครับ” ภาคภูมิเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดวงตาคมกริบมองไปทั่วห้องกวาดสายตาสำรวจท่าทีของทุกคน “เราจะเริ่มจากการวางโครงสร้างพื้นฐาน การจัดระบบเพื่อลดการใช้ทรัพยากร” ปรายฟ้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามใบหน้าสวยเรียบเฉยแต่แฝงรอยยิ้มเย็นเยือก ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างเก็บงำความรู้สึก เมื่อภาคภูมิเสนอจบเธอก็ลุกขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มสดใสกว่าเดิม “ถ้าพูดถึงมหาวิทยาลัยสีเขียว มันควรจะมีมากกว่าแค่การปลูกต้นไม้นะคะ เราไม่ได้ต้องการแค่ความยั่งยืน แต่เราต้องสร้างแรงบันดาลใจด้วยค่ะ เราควรสร้างมุมผ่อนคลายสีเขียวที่มีต้นไม้ตั้งเป็นแนว หรือว่าเวิร์คชอปศิลปะรีไซเคิล เพื่อให้นักศึกษารู้สึกสนใจใ

ตอนที่11เจอกันบ่อยไปไหม เสียงจอแจในโรงอาหารอื้ออึงดังคับคั่ง ปรายฟ้ากำลังหอบถาดข้าวแกงเดินหาที่นั่ง แต่ไม่มีโต๊ะว่างเลยสักโต๊ะ เหลือเพียงมุมเล็ก ๆ ที่มีภาคภูมินั่งอยู่คนเดียว ทำให้เธอตัดสินใจเดินตรงเข้าไปทันที “ขอนั่งด้วยคนนะ” ปรายฟ้าพูดขึ้นเบา ๆ พลางมองหากัสและมีนาที่กำลังซื้ออาหารหวังว่าจะเรียกเพื่อนมานั่งด้วย ภาคภูมิพยักหน้าเล็กน้อย แล้วก้มหน้ากินข้าวต่อเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ดวงตาเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ปรายฟ้านั่งลงตรงข้ามกับเขา วางจานข้าวลงบนโต๊ะพลางชำเลืองมองภาคภูมิที่ดูจริงจังแม้กระทั่งตอนกินข้าว เธอเห็นกัสและมีนากำลังเดินถือจานข้าวมาทางนี้พอดี จึงรีบกวักมือเรียกอย่างร่าเริง “นี่กัส มีนา มานั่งนี่สิ โต๊ะนี่ว่าง” กัสกับมีนาหันมามองก่อนที่สายตาจะไปหยุดที่ภาคภูมิที่นั่งอยู่กับปรายฟ้า ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มเดินตรงมาที่โต๊ะ “โอ๊ย!!! ตายแล้วปรายฟ้า มานั่งกินข้าวกับนายภาคภูมิได้ไงเนี่ย” มีนากระซิบกัสแต่เสียงดังพอให้ทุกคนที่โต๊ะได้ยิน “นั่นสิ ฉันว่าแล้วเชียวทำไม ปรายฟ้าถึงชอบโรงอาหารเวลานี้” กัสแซวต่อพร้อมรอ

ตอนที่ 13 วันหยุดแต่ไม่หยุดใกล้กันเช้าวันเสาร์ที่เงียบสงบผิดปกติของมหาวิทยาลัย ปรายฟ้าลากสังขารมายังห้องทำงานโปรเจกต์ ใบหน้ายังคงงัวเงียเล็กน้อย ดวงตาปรือ พยายามปรับโฟกัส แต่พอเห็นกองเอกสารและอุปกรณ์วางรออยู่บนโต๊ะก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่“โอ๊ย! วันหยุดทั้งทีทำไมไม่หยุดพักนะ” เธอพึมพำกับตัวเอง พลางเท้าคางกับโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อนไม่นานนักประตูห้องก็เปิดออก ภาคภูมิเดินเข้ามาพร้อมกองเอกสารขนาดใหญ่ ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยตามปกติ แต่ในมือมีแก้วกาแฟร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมกรุ่นโชยมาเตะจมูกปรายฟ้า“มาเช้าเหมือนกันนะครับ” ภาคภูมิพูดขึ้นเบาๆ วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ“ก็งานมันเยอะนี่นา” ปรายฟ้าตอบเสียงอ่อน“แถมยังต้องเตรียมงานสำหรับกิจกรรมใหญ่เดือนหน้าอีก”บรรยากาศในห้องเงียบกว่าปกติ มีเพียงเสียงพลิกกระดาษและเสียงกดปากกาเบา ๆ ปรายฟ้าเงยหน้าขึ้นมองภาคภูมิที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอย่างตั้งใจ ความเงียบนี้ดูแปลกไปจากตอนที่เพื่อนๆ อยู่กันพร้อมหน้า“นี่ นายไม่เบื่อบ้างเหรอ” ปรายฟ้าเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเจือความสงสัย“ทำแต่งาน ทำแต่ตัวเลข”ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมองดวงตาคมกริบจ้องตอบ “ไม่เบื่อ”“โหชีวิต” ปรายฟ้าส่ายหน