5. เจียวซินกับ “ไม่หย่าโว้ยยยย” (3)

“เฮ้อออ แล้วเจ้าว่าหากกลับไปอยู่สกุลเดิม 200 ตำลึงทอง จะพอใช้จ่ายหรือไม่”

“หากเป็นชาวบ้านถือว่ามีมากใช้มิหมดเพคะ แต่หากเป็นคุณหนูสกุลใหญ่ต้องใช้ต้องจ่ายให้บ่าวไพร่ เสื้อผ้า อาหาร และ…”

“พอ…พอเถิด 200 ตำลึงทองไม่พอใช้ใช่หรือไม่” เจียวซินยกมือห้ามหนิงเออร์ที่กำลังร่ายรายจ่ายที่ต้องจ่าย ยิ่งฟังยิ่งหน้ามืด

“หม่อมฉันคิดว่าอยู่ได้นานที่สุดไม่เกินสามหนาวเพคะ”

“สามหนาวท่านพี่คงได้กลับเมืองหลวงแล้ว แต่สงครามมิมีอะไรแน่นอน… ถ้าอย่างงั้นเราคงต้องช่วยกันแล้วหล่ะหนิงเออร์” เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นเจียวซินจึงร่างรายการความสามารถที่ตนมีตอนนี้ว่าจะมีสิ่งใดสร้างเงินได้บ้าง ถ้าอ้างอิงจากนิยายที่เคยอ่านมาก็คงจะเป็น

1. เปิดร้านอาหาร นางทำอาหารง่ายๆ เป็นแต่ไม่อร่อยถึงขั้นเปิดร้านได้แน่

“หนิงเออร์เจ้าทำอาหารอร่อยหรือไม่”

“อร่อยมากเพคะ” เด็กหญิงยิ้มแป้น

“ใครเป็นคนบอกเจ้าว่าอร่อย”

“ข้าบอกตัวเองเพคะ แหะๆ” เจียวซินยิ้มขำกับคำตอบของคนสนิท เช่นนั้นเปิดร้านอาหารตัดไปเลย ต่อมาก็น่าจะเป็น

2. โชคดีเจอของหายากแล้วนำไปขาย

เอิ่มมมม ของในจวนอ๋องหากนำไปขายมีหวังถูกจับเข้าคุกหลวงเป็นแน่ เจียวซินทำหน้าแหยงขึ้นมาทันที ข้อนี้ตัดๆ ไม่เอาด้วยจริงๆ

3. ผันตัวไปเป็นนักท่องยุทธภพ โช้งเช้ง โช้งเช้ง!

ในโลกก่อนนางได้เทควันโด้สายดำนะจะบอกให้ ใช้ป้องกันตัวได้แน่ แต่ถ้าป้องกันจากดาบเอย ธนูเอย แม่ก็ว่าแม่ไม่ไหวนะ ข้อนี้ก็ตัด

“ข้าไม่มีความสามารถใดๆ เลยหรือ” เสียงบ่นพึมพำของเจียวซินทำให้ หนิงเออร์อดสงสัยไม่ได้ จึงยื่นคอไปมองอักษรบนกระดาษ ปรากฎเป็นตัวเขียนยึกยือ แปลกประหลาด หนิงเออร์ยกมือขึ้นเกาหัวอย่างงุนงง แน่สิก็นางเขียนเป็นภาษาอังกฤษ ใช้พู่กันเขียนเช่นนี้หากใช้ภาษาอื่นคงเขียนยากน่าดู

“คิก คิก ที่ข้าเขียนเขาเรียกว่าอักษรภาษาอังกฤษ เป็นภาษาของชาวตะวันตก รู้จักหรือไม่”

“เอ่อ เคยได้ยินจากพ่อค้าต่างเมืองว่าตัวสูงใหญ่เกือบเท่ากำแพงใช่หรือไม่ เพคะ”

“ฮ่าๆ เป็นเช่นนั้น แล้วเจ้าอายุเท่าไหร่แล้วหรือ”

“สิบหกหนาวเพคะ ส่วนพระชายาสิบแปดหนาวเพคะ”

“ห๊าาา ข้าเด็กขนาดนี้เชียวหรือ” เจียวซินทำหน้าตกใจสิบแปดปี แต่งงานแล้ว โลกก่อนของนางเด็กอายุสิบแปดปี ยังไม่จบ ม.6 ด้วยซ้ำ

“มิเด็กแล้วเพคะ พระชายาสมรสและมีสวามีแล้วเพคะ”

“อ่า ยุคนี้ไม่ถือว่าเด็กสินะ เอาหล่ะๆ กลับมาเรื่องของเราเถิด” เจียวซิน เริ่มคิดและเขียนลงไปอีกครั้ง นางพอจะมีความรู้ด้านการคำนวณและภาษาอังกฤษ ถ้าอย่างนั้น

4. เปิดสำนักศึกษา

เจียวซินยิ้มกว้าง นางมีความสามารถด้านการสอนอยู่แล้ว อีกทั้งหากได้สอนเด็กๆ อีกครั้งคงจะดีไม่น้อย แต่รอยยิ้มของเจียวซินอยู่ได้ไม่นานก็หุบลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เปิดสำนักศึกษาต้องใช้เงินมากมาย อีกทั้งนางยังไม่มีชื่อเสียงที่ดีงาม ไม่ว่าจะด้านใด

เฮ้ออออออออ จะทำอย่างไรดีล่ะทีนี้ เจียวซินนั่งคิดนอนคิดหาวิธีจนเวลาล่วงเลยจนปลายยามเซิน (15.00 – 16.59 น.) แต่ก็ยังคิดไม่ได้ จึงเอ่ยถามหนิงเออร์

“ทำอย่างไรดีหนิงเออร์” เจียวซินนั่งอ่านและอธิบายสิ่งที่เขียนให้หนิงเออร์ฟังจนละเอียด แล้วจึงถามความคิดเห็นของหนิงเออร์

“หม่อมฉันว่าพระชายาไปขอร้องให้ท่านอ๋องไม่หย่าดีหรือไม่เพคะ หม่อมฉันไม่อยากให้พระชายาทุกข์กาย-”

“ใช่!!!!” หนิงเออร์และนางกำนัลนอกศาลาต่างสะดุ้งโหยง เมื่อผู้เป็นนายตะโกนออกมาเสียงดัง

“จริงของเจ้า ไม่หย่าโว้ยยยยย ยังไงข้าก็ไม่หย่า อย่างน้อยก็ขอสักสองหนาวเก็บเงินจากเบี้ยหวัดได้มากพอที่จะเปิดสถานศึกษาแล้วจะหย่าก็ค่อยหย่า แบบนี้ดีหรือไม่”

“เอ่อ ถะ...ถ้าพระชายาว่าดี หนิงเออร์ก็ว่าดีเพคะ” เมื่อตกลงกันได้ดังนั้น สองนายบ่าวพ่วงด้วยนางกำนัลนับสิบก็พากันกลับตำหนัก โดยที่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นเฟยเทียนที่จดจ้องมาที่พวกนางเลยแม้แต่คนเดียว

“คนความจำหดหายจะมีท่าทีเปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวหรือ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่จางเจียวซิน”

---

TIP : เด็กผู้หญิงที่ก้าวเข้าสู่วัย 15 ปีจะถือเป็นการก้าวเข้าสู่วัยสาวโดยสมบูรณ์และจะมีพิธีปักปิ่นให้กับเด็กสาววัยสิบห้าปี ซึ่งเด็กสาวในวันนี้สามารถแต่งงานได้แล้ว