All Chapters of นางเอกหลบไป นางร้ายมาแล้ว: Chapter 31 - Chapter 40

เวยอ๋องพาหนิงเยียนกลับเข้ามาในกระโจม หญิงสาวนอนด้านบน ส่วนเขานอนอีกเตียงหลังหนึ่ง เพราะช่วงนี้นางมาอาเจียนใส่เขาบ่อยครั้ง ชายหนุ่มสั่งให้ไป๋หลานดูแลหนิงเยียนให้ดี ส่วนตัวเขามุ่งหน้าไปกระโจมท่านปู่ไท่ชางหวงในยามนี้มิหลับมินอน นั่งจิบสุรา ได้ข่าวว่าหลานสะใภ้คนดีโดนสุนัขจิ้งจอกรุม แต่เคราะห์ดีนางรอด"ท่านปู่" เวยอ๋องสาวเท้าเข้ามาในกระโจมท่านปู่ของเขา "นั่งเถอะ""ท่านปู่ หนิงเยียนโดนสุนัขจิ้งจอกรุมทำร้าย เกรงว่าต้องมีผู้อยู่เบื้องหลัง" เวยอ๋องหมุนเเหวนหยกที่นิ้วโป้ง ไท่ชางหวงใช้สมองครุ่นคิด"ข้าสงสัยนาง ต้องเป็นนางที่สั่งให้หนานอ๋องทำแน่นอน แม้นางจะอยู่ในตำหนัก แต่ทว่านางสั่งหนานอ๋องได้" "หลานคิดว่าเป็นหนานอ๋อง เพราะหยวนเหมยเข้าไปหาหลานในกระโจมพยายามจะทำมิดีกับหลาน""ต้องใช่แน่ ๆ สารเลวนัก บิดาของเจ้า ถ้าไปบอกปากเปล่าเขามิเชื่อหรอก ต้องหาหลักฐาน นังอสรพิษนี่ มักเล่นคลื่นใต้น้ำจริง ๆ ข้าว่า นางต้องมีแผนร้ายแน่นอน กะจะเอาชีวิตหนิงเยียน เพราะหนิงเยียนเป็นเทวดา นางรักษาได้ทุกโรค ต่อไปเจ้าดูแลนางอย่าให้คลาดสายตาเเล้วกัน"เวยอ๋องกลัวเหมือนกัน กลัวคนจะมาทำร้ายนาง วันนี้เมื่อตอนที่เขาเห็นสุนัข

พบว่านางมารร้ายยืนขึ้นท่ามกลางกลีบบุปผาปกคลุมร่างกาย "ช่วยด้วย หนอนไต่ที่ตัวข้า" นางไม่กล้าจับมันออกจากตัว เวยอ๋องไม่อาจละสายตาออกจากเรือนร่างที่งดงามได้จริง ๆ ทรวงอกคู่งาม ที่มีหนอนสีเขียวไต่อยู่ตรงหัวนมทั้งสองข้างหนิงเยียนไม่เคยกลัวอะไรเยี่ยงนี้มาก่อนเลย เจ้าคนถ่อยเหตุใดยังยืนนิ่งอยู่เล่า"เร็วสิ ช่วยข้าเร็วเข้า" หนิงเยียนในยามนี้ นางไม่รู้จักความอาย นางรู้เพียงว่าหวาดกลัวเจ้าหนอนเขียว"ได้" เวยอ๋องกลืนน้ำลายลงคอ สาวเท้าเข้าไปหานางอย่างช้า ๆ สายตาจับจ้องที่ทรวงเต้าคู่งามที่เจ้าหนอนมันไต่กระดื๊บอยู่หนิงเยียนมองเจ้าคนถ่อย เหตุใดชักช้าอยู่ได้"เอามันออกสิ"เวยอ๋องนึกอิจฉาหนอนตัวนี้เสียจริง สุดท้ายเเล้วเวยอ๋องก็กลั้นใจ จับหนอนตัวนั้นออกจากอกคู่งามจนสำเร็จ หนิงเยียนถอนหายใจอย่างค่อยยังชั่ว มืองามปิดบังทรวงอกไว้ แต่ไม่ทันเเล้ว เวยอ๋องเห็นวิวภูเขาทั้งสองลูกอย่างชัดเจนทุกตารางนิ้ว ชายหนุ่มพลันหน้าแดงถึงรูหู"เจ้าคนบ้า" หนิงเยียนด่าทอเวยอ๋อง แต่ทว่านางมองลงไปที่หว่างขา เห็นหนอนสีเขียวไต่ที่ตรงนั้นสามตัว"เอาออกไปให้ข้าที" หนิงเยียนสติหลุดไปหมดเเล้วเวยอ๋องพยายามควบคุมสติไว้แล้วก้มลงตรงส่

ยามบ่ายหนิงเยียนนอนพักผ่อนเพราะเมื่อคืนนางโดนทำร้ายจนหมดเรี่ยวแรงไปมาก หญิงสาวเปิดกล่องยาพบว่าแก้ช้ำใน นางกลืนเม็ดยาเเล้วตามด้วยน้ำเปล่าเข้าไปทีอย่างนี้โผล่มาดีนักกล่องยาสารเลว เพียงไม่นานกล่องยาก็หายไป"พระชายา ท่านอ๋องให้บ่าวนำชุดมามอบให้ท่านเพื่อสวมใส่ไปงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตแคว้นหนานเจ้าค่ะ" ข้ารับใช้จากเรือนหลักส่งมา เสี่ยวอ้ายรีบรับไว้ นางไม่ไปงานบ้าบอนั่นหรอก ผู้ใดอยากจะไปก็ไปเลยเวยอ๋องแต่งกายด้วยชุดสีเหลืองอ่อนลายวิหคเหินฟ้าถักทอด้วยดิ้นทองอย่างดี ศีรษะสวมด้วยกวานหยกชั้นดีของแคว้นต้าโจว"ไป๋หลาน ชายารักของข้ามารึยัง" เวยอ๋องถามข้ารับใช้คนสนิท อีกประเดี๋ยวจะงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตแล้ว ไป๋หลานพลันรู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก"พระชายายังไม่แต่งกายเลยขอรับ""ว่าอย่างไรนะ"นางกล้าไม่ไปงานต้อนรับคณะทูตอย่างนั้นรึ เวยอ๋องสะบัดเเขนเสื้อตรงดิ่งไปที่เรือนของหนิงเยียนเจ้าของเรือนในยามนี้ กินขนมดอกกุ้ยอย่างอร่อย อีกทั้งน้ำชารสเลิศ นางไม่ไปร่วมงานเสียอย่างเจ้าอ๋องคนโฉดจะทำอันใดนางได้เสี่ยวอ้ายเกลี้ยกล่อมเจ้านายให้ไปร่วมงานจนหัวแทบจะแตกออกอยู่แล้ว เหตุใดเจ้านายถึงพูดยากเยี่ยงนี้เล่า"มีความสุ

เสิ่นฮัวมองเซียวหยางที่หน้าอกด้านขวาได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้นางทำความสะอาดแผลอีกทั้งใส่ยาให้เขาเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว สายตาของเขามองนางอย่างที่มองหนิงเยียนก็คงดีไม่น้อยคืนนั้นทั้งคืนเสิ่นฮัวเฝ้าเซียวหยางในกระโจม นางกลัวเขาจะเจ็บปวดบาดแผลเลยมิกล้าออกไปไหนกระโจมอีกหลังเวยอ๋องถอดรองเท้าเเล้วห่มผ้าให้นางมารร้ายยามเช้าวันถัดมาหนิงเยียนตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ปวดศีรษะยิ่งนัก เหตุการณ์ต่าง ๆ ผุดขึ้นมา ใช่เเล้วเซียวหยางรับกระบี่แทนนาง"เจ้าตื่นเเล้ว" เวยอ๋องเดินเข้ามา"เซียวหยางเขาเป็นอย่างไรบ้าง" "เขาปลอดภัยเเล้ว เสิ่นฮัวทำแผลให้เขาเรียบร้อยเเล้ว"หนิงเยียนไม่วางใจ"ข้าจะไปดูเขาเสียหน่อย" เวยอ๋องมองนางมารร้ายสาวเท้าออกไปโดยไม่ฟังเขา เมื่อคืนเขาต่อสู้กับพวกมัน แต่ผู้ใดจะไปรู้เล่า ว่ามันพุ่งเป้าไปหาหนิงเยียน ทำไมคนที่รับกระบี่แทนนางไม่เป็นเขา เขาอยากได้สายตาที่อ่อนโยนของนางมองมาทางเขาบ้างหรือครั้งนี้ เขาจะต้องเสียนางให้เซียวหยาง เซียวหยางรับกระบี่แทนนางอย่างไม่ห่วงชีวิตเลยแม้แต่น้อยหนิงเยียนเข้ามาในกระโจมเซียวหยาง เห็นเสิ่นฮัวกำลังจะป้อนยาเซียวหยาง"ท่านเป็นอย่างไรบ้าง" หนิงเยียนแย่งชามยาจากเส

ยามเช้าหลังจากที่หนิงเยียนแต่งกายเรียบร้อยแล้ว วันนี้นางเลือกชุดสีเหลืองอ่อนปักด้วยปิ่นมุกธรรมดา เวยอ๋องจิบน้ำชารอนางรสชาติน้ำชาของแคว้นหนานไม่ต่างจากแคว้นต้าโจวเลยแม้แต่น้อย เซียวหยางย่างกรายเข้ามา เพื่อจะพาหนิงเยียนไปรักษาพระมารดาของเขาหนิงเยียนยิ้มให้เซียวหยาง "เสด็จแม่ข้ารออยู่" เซียวหยางเอ่ยขึ้น หนิงเยียนยิ้มให้เขาอย่างอารมณ์ดี เสิ่นฮัวเดินเข้ามาพอดี หนิงเยียนชวนเสิ่นฮัวไปตำหนักฮองเฮาแคว้นหนานด้วยตำหนักฮองเฮาแคว้นหนาน หนิงเยียนและเสิ่นฮัวเข้าไปด้านในที่อบอวลไปด้วยกลิ่นยา หนิงเยียนกวาดสายตามองตำหนักแห่งนี้ราวกับป่าช้า"มาแล้วรึ" เหนียงฮองเฮาพลันเอ่ยขึ้น เหนียงฮองเฮามีชื่อจริงว่าเหนียงจือ นางเพิ่งเป็นโรคเรื้อนกวางตอนที่ตั้งครรภ์เซียวหยาง กระนั้นทำให้เซียวหยางติดโรคจากพระมารดาด้วยเหนียงฮองเฮาทุกข์ทรมานมายี่สิบห้าปีเต็ม ได้ยินข่าวจากโอรสว่า มีหมอเทวดาแผ่นดินต้าโจว แต่นางเป็นชายาอ๋อง จึงได้เชิญนางมารักษาที่แคว้นหนาน"ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ" สตรีทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมคุกเข่า"ลุกขึ้นเถอะ" เหนียงฮองเฮาใช้ผ้าคลุมหน้าตาเหลือเพียงลูกตาเท่านั้นที่หนิงเยียนกับเสิ่นฮัวมองเห็น"มารักษาเราเถอะ เ