All Chapters of นางเอกหลบไป นางร้ายมาแล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

เสียงไก่ขันพลันดังขึ้น หนิงเยียนรู้สึกว่ามีคนกอดนางไว้ พบว่าเจ้าคนเลวยังไม่ออกไป หลังจากเสร็จเรื่องชั่วเมื่อคืนนี้ ยังมีหน้านอนลอยหน้าลอยตาอยู่ที่เตียงกับนางอีก นางรู้สึกว่าร่างกายกลับมาเป็นปกติ สงสัยจะคลายจุดให้นางแล้ว แต่ระบมปวดเมื่อยไปทั้งตัว เมื่อคืนเขาทำรุนแรงกับนางมากตุบ !!!! ร่างหนาของเวยอ๋องตกเตียงอย่างแรง ไม่ต้องสงสัยว่าผู้ใดเป็นคนถีบ หนิงเยียนแค้นใจจึงถีบเต็มแรงอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยบุรุษชั่วถึงกับตกใจ เวยอ๋องนอนอยู่ดี ๆ มิคาดคิดว่าจะโดนนางมารร้ายถีบตกเตียงเอวแทบเคล็ด"นี่เจ้า" เขาลุกขึ้นจับเอวสะโพกไว้ "ถ้าข้าพิการขึ้นมา จะทำอย่างไร" เวยอ๋องถามนางมารร้ายต่อจะทำอย่างไรรึ ก็ดีสิ พิการให้ขาหักไปชั่วชีวิตได้ยิ่งดี"ดีมากเลย พิการเลย""ข้าขี้เกียจเถียงกับเจ้า" เวยอ๋องยอมจำนนเดินขากะเผลกออกไปจากเรือนของหนิงเยียน ซึ่งสวนทางกับเสี่ยวอ้าย สาวใช้รีบสาวเท้าเข้ามาหาเจ้านาย พบว่าสภาพห้องรกเป็นอย่างมาก"ไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบ" เสี่ยวอ้ายพอจะเข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของนาง ใบหน้าสาวใช้พลันแดงก่ำหนิงเยียนมองผ่านคันฉ่องเหลืองทองพบว่ารอยแดงเป็นจุดที่ลำคอ ทั้งทรวงอก แม้แต่ต้นขา

หลายวันผ่านไปนับจากที่หนิงเยียนราดน้ำแกงไก่ใส่เวยอ๋องแต่เขาหลบทัน เวยอ๋องดีกับนางมาก โดยการให้ไป๋หลานไปส่งอาหารเที่ยงให้นางที่โรงหมอเยียน แต่ทว่านางก็พลันมอบอาหารเหล่านั้นให้ข้ารับใช้ได้กิน ถ้าจะทิ้งก็เสียดายของหนิงเยียนมองชุดที่ข้ารับใช้เรือนหลักส่งมาให้นาง ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ก่อน เวยอ๋องส่งคนมาวัดตัวนางเพื่อที่จะตัดชุดไปงานวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นวันนี้ ชุดสีชมพูถักทอด้วยดิ้นทองอย่างดีที่ชายกระโปรง บุด้วยลายบุปผาสวรรค์ หนิงเยียนสวมชุดนี้เเล้วทำให้นางดูงามนัก นางเพิ่งสังเกตร่างนี้ ทรวงอกนูนใหญ่เหมือนกันเพราะชุดนี้ค่อนข้างที่จะกระชับเข้าสัดส่วนพอดีสายตางามมองไปที่ถาดเครื่องประดับ ที่วางเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยปิ่นหยกชั้นดีที่เซียวหยางมอบให้นาง เเสดงว่าเขาต้องการจะตอบแทนน้ำใจของนางกระมัง หญิงสาวเลือกหยิบปิ่นหยกที่เซียวหยางมอบให้สวมใส่กับชุดสีชมพูลายบุปผาสวรรค์เวยอ๋องยืนรอหนิงเยียนหน้ารถม้า ยามนี้เหตุใดนางยังไม่มาอีก เสียงฝีเท้าของนางเดินมาเเล้ว ชายหนุ่มจ้องมองร่างงามในอาภรณ์สีชมพู มุ่งหน้ามาทางเขาดวงตาดอกท้อแทบจะตะลึงไปในความงามของนาง อีกทั้งมวยผมที่ม้วนขึ้

หนิงเยียนลืมตาขึ้นมาในยามเช้าพบว่าร่างกายของนางเปลือยเปล่า นางจำได้ตนเองตกสระบัวเพราะหยวนเหมย แต่เจ้าคนชั่วกระโดดลงมาช่วยนางแล้วพานางกลับจวน เสี่ยวอ้ายเดินถือสำรับเช้าเข้ามาพอดี หนิงเยียนมองสาวใช้"ผู้ใดเปลี่ยนผ้าให้ข้า" เสี่ยวอ้ายหน้าเเดงก่ำ"ท่านอ๋องเจ้าค่ะ" หนิงเยียนก้มลงมองดูรอยแดง พบว่าเกรงจะไม่ได้เปลี่ยนผ้าให้นางธรรมดา ชายชั่วผู้นี้ชอบคิดอกุศลกับนางตลอดหนิงเยียนพลันรู้สึกไม่สบายยิ่งนัก สงสัยนางจะเป็นหวัดกระมังแม้จะกินยาแผนโบราณไปแล้วเกรงว่าจะไม่ได้ผล กล่องยาปรากฏขึ้นมา นางหายาแก้ไข้ จากนั้นกลืนมันลงไปตามด้วยน้ำเปล่า เสี่ยวอ้ายเดินเข้ามา กล่องยาพลันหายไปแล้ว สาวใช้รายงานว่าคุณหนูเสิ่นมาเยี่ยมนางหนิงเยียนพลันอนุญาต เพียงไม่นานเสิ่นฮัวในอาภรณ์หรูหราเดินทอดน่องเข้ามาในเรือนอย่างเชื่องช้า"พระชายาเมื่อคืน ข้าเห็นท่านเดินไปกำลังจะตามท่านไป เเต่พระชายาหนานอ๋องขวางท่านไว้เสียก่อน จังหวะนั้นเวยอ๋องเดินตามหลังข้า ข้ากำลังจะเข้าไปหาท่าน แต่เวยอ๋องห้ามไว้ ทุกคำพูดที่ชายาหนานอ๋องเอ่ยขึ้น ช่างเลวร้ายนัก""ตอนนี้ข้ามิเป็นไรเเล้ว" เสี่ยวอ้ายรู้หน้าที่รินน้ำชาให้แขกผู้มาเยือนแล้วออกไป"ตอนน

บุรุษผู้นั้นแต่งกายดูดี อีกทั้งยังถือบังทรงของสตรีด้วย ทำให้เหล่าแขกในงานต่างมองไปที่ชายาเวยอ๋องหนิงเยียนจำเจ้าคนนั้นได้ขึ้นใจเลยละ เขาคือชูเซี่ยชายในสำนักสังคีตที่เคยคบหากันกับหนิงเยียนคนเก่า แต่ทว่าไม่นานมานี้ หนิงเยียนได้ให้เบี้ยเขาไปตั้งตัวเยอะพอสมควร เหตุใดเขาถึงมาทำเรื่องชั่วปรักปรำนางได้เล่า"เยียนเอ๋อร์ออกมาหาข้าเถอะ เยียนเอ๋อร์ ข้ารอเจ้ามาตลอด เหตุใดเจ้าไม่ให้โอกาสข้าเล่า"ชูเซี่ยยังไม่หยุดก่อความวุ่นวาย เวยอ๋องปรายตามองคนงาม สั่งให้ข้ารับใช้ของเขาจับตัวชายชั่วผู้นั้นออกไปแต่ทว่าอวี้ฮองเฮาเดินออกมาเสียก่อน"เกิดอันใดขึ้น"ชูเซี่ยเดินเข้ามาในงานชี้หน้าหนิงเยียน"นางเคยเป็นคนรักข้า" ชูเซี่ยเอ่ยขึ้นเสียงฝูงชนพลันฮือฮา โดยเฉพาะใต้เท้ากรมโยธาบิดาของหนิงเยียน เขารู้ดีว่าแต่ก่อนบุตรสาวคนโตทำตัวเหลวแหลก แต่ก่อนมีผู้ใดมิรู้บ้าง หนิงเยียนชอบเที่ยวสำนักสังคีตหนิงเยียนคิดว่าต้องมีคนชักใยอยู่เบื้องหลังชูเซี่ยแน่นอนเวยอ๋องใบหน้าแดงก่ำ ไท่ชางหวงนั่งดูเหตุการณ์อย่างเงียบ ๆคนที่สาแก่ใจคือชายาหนานอ๋อง ใบหน้างามประดับด้วยรอยยิ้ม หนานอ๋องก็พลันกระจ่างใจทันที"ชายาเวยอ๋องเจ้าว่าอย่างไร อย่าบ

ยามบ่ายคล้อยของวันนั้น หนิงเยียนทั้งระบมไปทั้งตัวผลพวงมาจากเจ้าคนชั่วที่ทำร้ายนาง แต่ทว่านางก็ยังมาเปิดโรงหมอตามปกติ เพราะหลายวันมานี้ มีผู้ป่วยมากขึ้น เกิดจากโรคผิวหนังที่มีผื่นคันตามตัว เสิ่นฮัวก็พลอยจัดเทียบยาให้ชาวบ้าน หนิงเยียนมองเสิ่นฮัวแม้จะเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนเเม่ทัพ แต่ทว่านางไม่เคยถือตัวเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้าม เสิ่นฮัวเป็นคนมีน้ำใจกับชาวบ้านมาก นางประคองคนแก่ที่เดินไม่ค่อยถนัด นี่คือสาเหตุที่หนิงเยียนเอ็นดูเสิ่นฮัวอย่างมากเวยอ๋องสาวเท้าเข้ามาในโรงหมอเยียน พร้อมกับข้ารับใช้อย่างไป๋หลานทุกคนในโรงหมอต่างรู้เเล้วว่า เจ้านายของพวกเขาคือพระชายาเวยอ๋อง ข้ารับใช้ชายต่างคำนับเวยอ๋องเสิ่นฮัวยอบกายคำนับเวยอ๋อง เห็นเวยอ๋องรักใคร่พระชายาอย่างดี เสิ่นฮัวพลันรู้สึกอิจฉายิ่งนักเวยอ๋องให้ไป๋หลานยื่นตะกร้าขนมดอกกุ้ยให้เสี่ยวอ้าย หนิงเยียนทำเป็นมองไม่เห็น โชคดียามนี้คนป่วยกลับไปแล้วเสิ่นฮัวขอตัวกลับจวนหนิงเยียนพลันอนุญาต หนิงเยียนเดินขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นสอง เวยอ๋องเดินตามไม่หยุด"นี่เลิกเดินตามข้าได้แล้ว ท่านไม่ทำการทำงานบ้างรึ" คนที่นางอยากให้มาดันมิมา คนที่มิชอบหน้าดันโผล่มาตลอดเวลาเ