Mag-log inShare
ตอนที่ 9 เพื่อนใหม่
Huling Na-update:
2025-07-26 20:44:41ครืด~ ครืด~~
เสียงเรียกเข้าของมือถือรุ่นทั่วไปดังขึ้นเรียกความสนใจจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูพบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นนักก่อนจะกดรับสาย
“สวัสดีค่ะ” เสียงใสกรอกไปตามสายอย่างใจเย็น
(อยู่ไหน?)
“คุณอลันเหรอคะ?”
(ใช่ ถามว่าอยู่ไหน?)
“อยู่ที่มหาลัยค่ะ”
(เย็นนี้ไปห้างกับฉัน)
“เย็นนี้เหรอคะ?” เธอทวนคำของเขาเสียงสูง
(ใช่ ทำไม?)
“ปะ...เปล่า ๆ ค่ะ”
(เดี๋ยวฉันไปรับตอนสี่โมงเย็น)
“ค่ะ”
เขาก็ตัดสายทิ้งไปแล้ว
จริง ๆ เธอมีนัดฉลองกับโนอาห์รุ่นพี่คนสนิท แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธบุคคลสำคัญอย่างคุณอลัน ตัวเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรเธอถึงไปกลัวเขามากขนาดนี้
“เฮ้อ...” พลอยไพลินถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ
“พลอย”
“พี่โนอาห์ มานั่งก่อนสิคะ”
“เป็นไรหรือเปล่า? ทำไมหน้าดูซีด ๆ”
“เปล่าหรอกค่ะ”
“พลอย...นี่อาจารย์รวงข้าว” ร่างสูงนั่งลงโดยไม่ลืมแนะนำผู้หญิงอีกคนที่มากับเขาให้เธอรู้จักด้วย
“สวัสดีค่ะคุณรวงข้าว” หญิงสาวทักทายเสียงหวาน
“สวัสดีค่ะ เอ่อ...เรียกข้าวเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” หล่อนยิ้มเต็มใบหน้าจนตาหยี
“ข้าว...นี่พลอยไพลินนะ”
“เรียกว่าพลอยอย่างเดียวก็พอค่ะ”
“ไม่ต้องเกร็งนะพลอย เราน่าจะรุ่นเดียวกันกับข้าว”
“พลอยอายุยี่สิบห้าปีเหรอ?”
“อ๋อใช่ ๆ แล้วไปรู้จักกับพี่โนอาห์ได้ยังไงเหรอข้าว?”
“พี่โนอาห์วิ่งชนเราน่ะ เลยรู้จักกันเป็นการเจอกันที่ตลกมาก เราล้มก้นกระแทกพื้นเลยโคตรเจ็บเลย”
“ก็ขวางเอง” ชายหนุ่มแก้ตัว
“เหมือนเด็กเลยพี่โนอาห์” พลอยไพลินยังไม่เลิกขำ
“พลอยมาสอนนี่นานแล้วเหรอ?” รวงข้าวถาม
“อ๋อ...ไม่หรอกเพิ่งจะมาได้แค่ไม่กี่อาทิตย์เอง พลอยมาสอนแทนอาจารย์ที่ลาไปคลอดลูกน่ะ”
“อ๋อ...จารย์มาย เรารู้จัก”
“เอ่อ...พี่โนอาห์คะ พลอยมีเรื่องจะบอกค่ะ”
“อะไรเหรอ?”
“คือเย็นนี้พลอยไม่ว่างแล้ว”
“อ๋อ...ไม่เป็นไร ไว้วันหลังก็ได้”
“ข้าวขอโทษนะ แต่ขอถามหน่อย จะไปไหนกันเหรอ?” รวงข้าวเอ่ยถามขัดขึ้น
“อ๋อ...ไปฉลองกันน่ะ เราตกลงจะไปทานข้าวเย็นกัน แต่พลอยดันติดธุระก็เลยไม่ว่าง”
“งั้นไปคืนนี้ไหม?” รวงข้าวเสนอความเห็น
“ไปไหนดีล่ะ?”
“ผับ...ของพี่ชายเราเอง”
“เออ ใช่พลอย ไปไหม? ผับนั่นเป็นของพี่ชายของข้าว น่าจะปลอดภัยอยู่หรอก” โนอาห์เอ่ยขึ้น
“ก็ได้ค่ะ ยังไงเดี๋ยวพลอยคอนเฟิร์มอีกทีนะ ต้องกลับไปขอแม่ก่อน”
“ได้ ๆ ยังไงบอกพี่ด้วย พี่ได้ไปรับเราที่บ้าน”
“โอเคค่ะ”
“จะบ่ายแล้ว พลอยสอนที่ไหนอ่ะ?”
“ตึกนี่แหละ พี่โนอาห์กับข้าวล่ะ?”
“ตึกศิลปศาสตร์”
“เราเหมือนพี่โนอาห์แหละ”
“เหรอ งั้นไปด้วยกัน” ชายหนุ่มหันไปพูดกับร่างบางที่พามาด้วย
“ไว้เจอกันนะ”
ทั้งหมดแยกย้ายกันเมื่อถึงเวลาใกล้สอน พลอยไพลินยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูพบว่าเป็นเวลา 12:50 น.แล้ว เธอจึงเดินขึ้นไปบนตึกเพื่อเตรียมตัวสอน
อรัญนั่งจ้องเอกสารตรงหน้ามาสักพักใหญ่แล้ว เขาไม่มีอารมณ์จะทำงานโดยไม่ทราบสาเหตุ ชายหนุ่มควงปากกาไปมาเพื่อฆ่าเวลา
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกสติให้กลับมา และทันทีที่เขาตอบอนุญาตบานประตูก็เปิดออกเผยบุคคลที่เขาคิดถึงทุกวินาที
“วิเวียน...มาได้ไงครับ?” ใบหน้าหล่อยิ้มกว้างเมื่อเห็นแฟนสาว
“ผ่านมาค่ะ เลยซื้อขนมเค้กร้านที่คุณชอบมาฝาก”
“ไม่เห็นต้องลำบากเลย เดี๋ยวเย็นนี้ก็ได้เจอกัน” อลันพูดพร้อมแกะกล่องขนมออก
“คิดถึงจนทนไม่ไหว ก็เลยมาหาไงคะ”
“ปากหวานแบบนี้ไงผมเลยไปไหนไม่รอด”
“ทานเลยไหม? เดี๋ยววิเวียนเอาไปใส่จานให้”
“ขอบคุณครับ”
“งั้นเดี๋ยวมานะคะ”
“ครับ”
เขามองตามแผ่นหลังบางของคนรักที่เดินห่างออกไป ใบหน้าหล่อคมระบายยิ้มออกมาอย่างไม่อาจหุบมันลงได้ ผู้หญิงคนนี้เป็นรอยยิ้มของเขาเสมอมาและจะเป็นแบบนี้ตลอดไป เธอเป็นคนสวยมาก อีกทั้งยังเรียนเก่ง รวมไปถึงความเพียบพร้อมด้านครอบครัวด้วย วิเวียนจึงจัดเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบอีกคน
เพียงเวลาไม่นานบานประตูก็เปิดออกอีกครั้ง คนรักของเขากลับมาพร้อมจานขนม เธอระบายยิ้มให้เขาก่อนจะวางมันลงตรงหน้า
“วิเวียนครับ เรื่องแต่งงานหลังจากกลับมาจากอิตาลี ผมจะให้คุณพ่อไปคุยกับพ่อแม่ของคุณนะ”
“ถ้าอย่างนั้นวิเวียนจะบอกให้คุณพ่อกับคุณแม่เตรียมตัวไว้นะคะ”
“อยากไปฮันนีมูนที่ไหนดี?” เขาถามพลางตักเค้กเข้าปาก
“วิเวียนอยากไปปารีสค่ะ เมืองแห่งความโรแมนติก” เธอตอบกลับพร้อมรอยยิ้มหวาน
“คุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ครับที่รัก”
“วิเวียนอยากจัดงานที่บ้านนะคะอลัน แต่คุณแม่แนะนำให้ไปจากที่โรงแรม ท่านกลัวแขกจะมาเยอะ”
“ผมเห็นด้วยกับคุณแม่คุณนะน่าจะสะดวกสบายดีด้วย อีกอย่างได้ผ่อนแรงแม่บ้านด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้ค่ะ”
“วิเวียนจัดการเรื่องชุดเลยนะครับ ผมไม่ค่อยถนัด”
“ได้ค่ะ เอาไว้หลังจากที่คุณไปพบคุณพ่อกับคุณแม่ของวิเวียนแล้ว เราค่อยคุยกันแบบจริงจังอีกทีนะคะ”
“ครับผม”
“ถ้าไม่เชิญแม่เลี้ยงของคุณ วิเวียนจะดูเสียมารยาทไปหรือเปล่าคะ?”
“ผมคิดเหมือนคุณครับ”
“จริงเหรอคะ?”
“จริงสิ เอ่อ...แต่วิเวียน เย็นนี้ผมให้พลอยไปช่วยคุณถือของนะครับ”
“อ๋อ...ก็ได้ค่ะ”
“ส่วนเรื่องไปอิตาลี คุณพ่อบอกให้พลอยไปด้วย ผมก็คิดว่าดีนะครับ คุณจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ต้องการอะไรก็สั่งที่เธอ”
“ได้ค่ะ วิเวียนไม่มีปัญหาอะไร”
“คุณน่ารักที่สุดเลย”
“รักไปตลอดก็แล้วกันนะคะ”
“ครับ...”
“.....”
“วิเวียนครับ คืนนี้ผมไปผับ...นะครับ ไอ้เพลิงบ่นหาทุกวันจนรำคาญมาก เลยว่าจะไปให้มันเห็นหน้าเสียหน่อย”
“อ๋อ...ได้สิ อย่าดื่มหนักล่ะ วิเวียนเป็นห่วง”
“ครับ รักนะ”
“ถ้าอย่างนั้นวิเวียนไม่รบกวนคุณแล้วค่ะ ขอตัวไปเสริมความงามก่อน”
“ครับที่รัก เดี๋ยวเย็นนี้ผมไปรับคุณนะครับ”
“ค่ะ”
อลันส่งยิ้มหวานให้เธอก่อนจะหันกลับมามองเอกสารตามเดิม เขาดีใจจนไม่อาจห้ามอยู่เมื่อนึกถึงงานแต่งงานที่กำลังจะได้จัดขึ้นในไม่ช้า เขาเลือกเธอมาเป็นเจ้าสาว และเขามั่นใจว่าเลือกไม่ผิดอย่างแน่นอน
ในความดีใจกลับมีความรู้สึกแปลกๆ ปนอยู่ ใบหน้าหญิงสาวอีกคนฉายขึ้นมาในห้วงความคิดชั่วครู่ ทำให้รอยยิ้มของเขาหายไปทันที ภาพพลอยไพลินผู้หญิงที่เป็นเครื่องระบายอารมณ์ของเขา ทำให้จิตใจแกร่งเริ่มคิดหนัก หากเขาแต่งงานไปแล้วเขาจะทำอย่างไรกับเธอดี
***
Pinakabagong kabanata
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 11 มีเจ้าของแล้ว
ดวงตากลมโตมองสถานที่บันเทิงเบื้องหน้าด้วยหัวใจเต้นรัว เธอรู้สึกประหม่าอย่างที่สุดเนื่องจากไม่เคยมาเที่ยวสถานที่แบบนี้มาก่อนในชีวิต พลอยไพลินอยู่ในชุดกางเกงยีนสีเข้มทรงสกินนี่ ท่อนบนสวมเสื้อยืดสีเทาพอดีตัว ผมยาวสลวยถูกปล่อยตามธรรมชาติ ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาเพื่อเสริมความมั่นใจ“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะน้องพลอย เข้าไปข้างในเถอะ ข้าวบอกว่าจองโต๊ะไว้ให้แล้ว”“โอเคค่ะ”หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งเรียกความมั่นใจ เธอก้าวตามร่างสูงของโนอาห์ไปติด ๆ เพราะกลัวคลาดกัน บรรยากาศด้านในชวนให้กระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มทำให้เธออึดอัด ผู้คนมากมายต่างโชว์ลวดลายโยกย้ายส่ายเอวเข้ากับจังหวะดนตรี สาวสวยหลายคนปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ชายหนุ่มสัมผัสตามอำเภอใจ โดยที่หล่อนไม่ได้ขัดขืน เธอไม่ชอบสถานที่แบบนี้เป็นที่สุด“พลอยทางนี้ ๆ”ร่างเล็กหันไปตามเสียงเรียกที่ได้ยินไม่ถนัดนัก เธอเห็นเพื่อนที่นั่งรออยู่พอดีจึงเดินไปหารวงข้าวอย่างไว“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ?” รวงข้าวเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของพลอยไพลิน“เราไม่เคยมาที่แบบนี้น่ะ เลยประหม่านิดหน่อย”“อ๋อ...ใจเย็นนะ ผ่อนคลายเลย ส
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 17 เรื่องราวความลับ
บทเพลงรักที่แสนทรมานหัวใจผ่านพ้นไปอย่างยาวนานสำหรับพลอยไพลิน ไร้ซึ่งเสียงสนทนาหรือแม้กระทั่งเสียงปลอบโยนสำหรับหญิงสาว เขาตักตวงความสุขความหอมหวานจากร่างเล็กจนพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเดินออกไปจากห้องหยดน้ำตาสีใสไหลอาบแก้มนวลด้วยความอึดอัด เธออยากจะออกไปจากจุดนี้เหลือเกิน ติดแต่ว่าหัวใจมันยังเรียกร้องที่จะมีเขาอยู่เคียงข้าง แม้จะเศร้าที่ต้องแอบขโมยอ้อมกอดจากคนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้กอดเขา แม้จะเศร้าที่ต้องคอยลอบมองรอยยิ้มที่เขายิ้มให้คนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้เห็นมัน หากเลือกได้จริง ๆ เธอก็คงยอมกลายเป็นคนเลวแบบนี้ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้เขาก็พอร่างเล็กลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย เธอสะบัดความช้ำออกจากหัวใจโดยปล่อยให้สายน้ำชำระล้างมันให้หมดสิ้น หลังจากอาบน้ำเสร็จหญิงสาวก็พาร่างของตัวเองกลับมานอนที่เดิมจนเคลิ้มหลับไป***เช้าวันใหม่ที่ไม่สดใสนะสำหรับเธอ พลอยไพลินตื่นแต่เช้าด้วยความเคยชิน เธอลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงมาด้านล่างเครื่องปรุงอาหารเช้าสำหรับตัวเธอเองและพวกเขาตุบ!“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”ด้วยความเพลิดเพลินกับการทำอาหาร ทำให้เธอไม่ทันได้สังเกตผู้มาใหม่ หญิงสาวร่างเล
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 10 สนามอารมณ์
รถคันหรูของอลันจอดสนิทที่ลานจอดรถวีไอพีห้างดังของประเทศ พลอยไพลินลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างโล่งอก ตลอดเวลาบนรถเธออึดอัดจวนอาเจียนเพราะความมวนท้อง เขาทั้งคู่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน ไม่สิ...เธอคือส่วนเกิน และหากเป็นเช่นนี้แล้วเขาจะพาเธอมาด้วยทำไม“คุณอลันคะ...” หญิงสาวเอ่ยเรียกเขาด้วยความประหม่า“?” เขาไม่ได้ขานรับเพียงแค่หันมามองหน้าเธอนิ่ง ๆ“พลอยขออนุญาตไปเดินแยกได้ไหมคะ?” หลังจากถามคำถามออกไปเธอก็เม้มปากสนิทรอลุ้นคำตอบ“ที่ให้มาด้วยเพราะเธอต้องถือของให้วิเวียน ไม่ได้ให้เดินเที่ยว เข้าใจนะ!”วาจาประกาศิตกล่าวจบเขาก็เดินจูงมือคนรักนำไปทันที หญิงสาวมองตามด้วยความรู้สึกน้อยใจ ประโยคที่เขาเอ่ยบอกเธอเมื่อครู่ชัดเจนจนไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่ม ขาเรียวจึงเดินตามไปอย่างไม่รีรอเพียงเวลาไม่นานมือเล็กก็เต็มไปด้วยข้าวของมากมายจนล้นมือ เธอรู้สึกว่าของมันหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่คนรักของเขาก็ไม่ได้ซื้อของเพิ่ม นั่นอาจเป็นเพราะว่าแขนของเธอเริ่มล้าตามกาลเวลา ดวงตากลมมองร่างสูงของสามีทางพฤตินัยอย่างเว้าวอน หวังไว้ว่าเขาจะมีน้ำใจช่วยเหลือเธอสักนิด แต่เปล่าเลย...เปล่าประโยชน์ เพราะเขาไม่ได้เ
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 9 เพื่อนใหม่
ครืด~ ครืด~~เสียงเรียกเข้าของมือถือรุ่นทั่วไปดังขึ้นเรียกความสนใจจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูพบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นนักก่อนจะกดรับสาย“สวัสดีค่ะ” เสียงใสกรอกไปตามสายอย่างใจเย็น(อยู่ไหน?)“คุณอลันเหรอคะ?”(ใช่ ถามว่าอยู่ไหน?)“อยู่ที่มหาลัยค่ะ”(เย็นนี้ไปห้างกับฉัน)“เย็นนี้เหรอคะ?” เธอทวนคำของเขาเสียงสูง(ใช่ ทำไม?)“ปะ...เปล่า ๆ ค่ะ”(เดี๋ยวฉันไปรับตอนสี่โมงเย็น)“ค่ะ”เขาก็ตัดสายทิ้งไปแล้วจริง ๆ เธอมีนัดฉลองกับโนอาห์รุ่นพี่คนสนิท แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธบุคคลสำคัญอย่างคุณอลัน ตัวเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรเธอถึงไปกลัวเขามากขนาดนี้“เฮ้อ...” พลอยไพลินถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ“พลอย”“พี่โนอาห์ มานั่งก่อนสิคะ”“เป็นไรหรือเปล่า? ทำไมหน้าดูซีด ๆ”“เปล่าหรอกค่ะ”“พลอย...นี่อาจารย์รวงข้าว” ร่างสูงนั่งลงโดยไม่ลืมแนะนำผู้หญิงอีกคนที่มากับเขาให้เธอรู้จักด้วย“สวัสดีค่ะคุณรวงข้าว” หญิงสาวทักทายเสียงหวาน“สวัสดีค่ะ เอ่อ...เรียกข้าวเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” หล่อนยิ้มเต็มใบหน้าจนตาหยี“ข้าว...นี่พลอยไพลินนะ”“เรียกว่าพลอยอย่างเดียวก็พอค่ะ”“ไม่ต้องเกร็งนะพลอย เราน่าจะรุ่น
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 8 นัดผู้ชายไว้ก็ไม่บอก
ร่างสูงเคลื่อนตัวมาใกล้ร่างเล็กเรื่อย ๆ จนเธอต้องถอยหนีพลางหลับตาปี๋ไปด้วย หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนเกิดเสียงดังไปถึงหูของเขา อลันกระตุกยิ้มเบา ๆ ก่อนจะถอยหลังห่างออกไปเมื่อรู้สึกว่าเขาห่างออกไปแล้วเธอจึงลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะจัดระเบียบตัวเองให้เข้าที่ ใบหน้าสวยก้มลงต่ำพลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือพบว่าเลยเวลาหกโมงครึ่งมาแล้ว พลอยไพลินลอบถอนหายใจออกมา เบา ๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองไปทำงานสายอีกแล้ว“ออกไปได้แล้ว” เขาพูดเสียงเรียบหญิงสาวเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ หรือเขาแค่ต้องการแกล้งเธอเท่านั้น หากเป็นอย่างที่เธอคิดเขาคงเป็นบุคคลที่ใจร้ายมาก ๆ อย่างที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อนขาเรียวก้าวออกมาจากห้องช้า ๆ เพราะกลัวเสียมารยาท แต่เมื่อพบพ้นอาณาเขตของเขาแล้วเธอจึงรีบวิ่งทันที แม้จะรู้อยู่แล้วว่าต้องสายแต่คงจะดีกว่าหากไม่สายมาก“พลอย จะรีบวิ่งไปไหน เดี๋ยวก็ล้มหรอก” มารดาของเธอเอ่ยทัก“คือ...พลอยสายมากแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ คุณลุงสวัสดีค่ะ คุณแม่คะ พลอยไปนะคะ” เธอเอ่ยอย่างร้อนรน“ไปไงล่ะหนูพลอย?”“รถโดยสารค่ะ”“พลอยลูก ตั้งสติก่อน เดี๋ยววันนี้ขอให้ลุงสมหมายไปส่ง มากินข้าวมา” มารดาของเธอปรามเมื่อเห็นท่าทีของ
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 7 ฉันอยาก
เช้าวันใหม่อากาศสดใสรับฤดูใบไม้ผลิ หากแต่จิตใจของหญิงสาวไม่ได้สดใสไปด้วยเลยแม้แต่น้อย วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่เธอต้องรีบตื่นเช้ากว่าปกติเพราะเธอขยับที่ทำงานไปไกลและเส้นทางลำบากกว่าเดิม พลอยไพลินตื่นในเวลาตีสามครึ่ง ทั้งที่พึ่งได้นอนไปตอนตีหนึ่งกว่าเพราะถูกรบกวนจากลูกชายเจ้าของบ้านเธอจัดการเก็บพับที่นอนให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปอาบน้ำชำระร่างกาย ความอ่อนเพลียบวกกับการพักผ่อนไม่เพียงพอเป็นเหตุให้เธอเซถลาไปตามทางระหว่างเดินไปเข้าห้องน้ำ หญิงสาวหยุดนิ่งพร้อมกับหายใจเข้าปอดลึกเพื่อตั้งสติมือเรียวยกขึ้นอังหน้าผากเมื่อรู้สึกถึงอาการที่ไม่ค่อยดีนัก ไอร้อนที่แผ่ทั่วร่างกายทำให้เธอไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าเธอป่วยหรือเปล่า แต่มีเวลาคิดไม่นานนักเธอจำเป็นต้องรีบไปอาบน้ำเพราะหากช้ากว่านี้อาจทำให้เข้างานสายได้ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากพลอยไพลินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ขาเรียวก้าวไวไปเปิดประตูเพราะกลัวคนมาใหม่จะรอนานแม้จะไม่รู้ว่าเป็นใครก็ตาม บานประตูเปิดออกเผยให้เห็นผู้เป็นแม่ทำให้เธอโล่งใจขึ้น“เสร็จแล้วเหรอลูก เพิ่งจะตีห้าเองนะทำไมตื่นไวจัง?”“ค่ะ พลอยกลัวไปทำงานสายน่ะค่ะ”“มา...แม่ทำผมให้”
Maaari mong magustuhan
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ
ดั่งสายน้ำ80.6K viewsบ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
เด็กลำดับที่สิบหก444.1K viewsพ่ายรักคุณสามี
ราชินีหิมะ121.1K viewsปราบรักร้ายนายมาเฟีย | พายุ x ชะเอม
Aoybabyz21.8K viewsเผลอใจรัก เมียชั่วคืน
โอชิม่อน140 viewsคลื่นรักกามเทพ
รินธารา348 viewsลุงคนนี้เป็นมาเฟีย(25+)
หญิงแก่282 viewsWhere the North Star Shines... ภายใต้แสงดาวเหนือ
จันทร์เจ้าฟากฟ้า110 views
