Semua Bab I DIVORCED THE MAYOR: Bab 1 - Bab 10

"Magandang gabi, Misis." Lumapit si Mayor sa aming dalawa ni Mama na nakatulala sa kanila. "Mayor, magandang gabi rin po," may kasabay na paglunok ang sagot ni Mama. "Mga kaklase ni Ace sina Keth at Nicolo. Pwede bang dito namin i-celebrate ang graduation nila? Nakiusap 'yong dalawa, gusto nilang isama si Ace." Napakurap ako. Kapatid nga pala ni Mayor si Nicolo at kapatid naman ni Engineer Irlan si Keth. May hawig silang apat. Nagkakaiba lang ng kulay. Parang mga timang sina Keth at Nicolo na kumaway sa akin at kay Mama. Habang si Engineer Irlan ay panay ang iling, nakabusangot. "Okay lang po, Mayor. Ace, asikasuhin mo sila." Banayad akong itinulak ni Mama. Hindi ko naman alam kung ano'ng gagawin. Kung tutulong ba akong idiskarga ang mga dala nila o ano. "Kami na ang bahala, Ace. Thank you, Misis." Iba talaga kapag may pera. Kahit ang ball ay pwedeng ilipat ng venue anumang oras. "Hoy!" Pinalo ko sa kanang braso si Nicolo na nagbubuhat ng portable table. "Kayo ni Keth an

Ibinuhos ko sa lababo ang natirang tubig sa baso at hinugasan iyon. Katatapos ko lang painumin ng gamot sa lagnat si Mama. Buti na lang umuwi ako agad pagkatapos kong makuha ang report card ko. Pupunta ako ngayon sa munisipyo para mag-apply sa summer job na sinabi ni Mayor. "Ace, nadala mo ba ang birth certificate mo? Baka kailangan iyan doon," sabi ni Mama mula sa kuwarto namin. Ibinalik ko sa tray ang malinis na baso. "Dala ko po, Ma." Siniguro ko nang magdala ng iilang importanteng papel para sa requirements. "Magdala ka rin ng biscuits, baka magutom ka roon. Tubig, huwag mong kalimutan," paalala ni Mama. "Opo," tango ko naman at sinipat ang suot kong itim na pantalon at pulang hanging blouse na may print 'this day is great.' Regalo iyon sa akin ni Lolo noong 16th birthday ko. Kumuha ako ng biscuits sa loob ng baldeng itim at nilagyan ng tubig ang thumbler ko. Ipinasok ko ang mga iyon sa sling bag. Sinuri ko muna ang pulang rubber shoes na nabili ko lang ng isang daan sa uka

Alas-singko pa lang ng umaga ay gising na ako. Inayos ko ang kumot ni Mama na katabi ko sa nakalatag na higaan namin sa sahig at sinalat ang kanyang noo. May sinat pa rin siya. Lumabas ako ng kuwarto at tiningnan ang tulugan ni Lolo. Wala na siya roon. Madalas, kahit madilim pa ay pumupunta na si Lolo sa bukid. Gusto kasi niyang masulit ang trabaho sa umaga bago makaakyat ang araw, lalo pa at masakit na sa balat ang init kahit alas-otso pa lang ng umaga. Nagsaing ako at sa kabilang kalan ay nagluto ng pakbet para sa agahan. Nakahanda na iyon kagabi pa. Ini-ref ko lang. Nilabas ko rin ang natirang frozen na bisugo mula sa freezer at ibinabad sa tubig sa maliit na planggana. Pi-prituhin ko iyon para sa tanghalian nina Mama at Lolo. Luto na ang sinaing at ang pakbet nang magising si Mama at lumabas ng silid namin. Kasalukuyan kong binubudburan ng asin ang isda habang nagpapakulo ng mantika sa kawaling nakasalang sa apoy. "Ako na ang tatapos niyan, maligo ka na," apura niya sa akin

Maulan noong araw na iyon dahil sa banta ng bagyo. Kabado ako habang pauwi. Nag-undertime lang ako. Natitiyak ko kasing nasa sakahan na naman si Lolo. Nag-aalala ako sa kaniya. Baka mag-isa niyang inaani ang Japanese sweetcorn. Kapag ganitong may parating na bagyo ay abala ang mga magsasaka rito kaya wala kaming maaasahang tulong, hindi gaya sa normal na araw ng anihan. Hindi ko mapigil ang magmaktol. Bakit kasi hindi pa rin umuuwi si Papa. Halos isang buwan na. Katwiran niya ay pandagdag na lang niya sa perang ipapadala sa amin ang gagamitin niya sa pamasahe. "Salamat po!" sabi ko sabay abot ng pamasahe sa driver nang sinakyan kong traysikel. Tumakbo na ako patungo sa bahay namin at sinagasa ang ulan. Nakatanaw ako sa bukirin ni Lolo at halos maiiyak na. Grabe ang hirap niya sa pagsasaka at pagtatanim tapos masisira lang lahat sa bagyo. Pero kung may isang bagay man akong hindi pwedeng sisihin iyon ay ang paniningil ng kalikasan. Hindi ko alam kung kanino ba ito galit at buwan-buw

Bata lang ako kung tutuusin sa edad kong ito. Pero tuwing tinitingnan ko si Mayor Yanixx at kapag nakatitig din siya sa akin pakiramdam ko magkasing-edad lang kami. 'Yong patago niyang ngiti, mga palihim niyang kindat ay para bang nagsasabi sa akin na walang masama kung papangarapin ko siya. Gaya ngayon. Kahit abala siya sa pagpirma sa mga dokumento sa ibabaw ng kaniyang desk nakukuha pa rin niyang sulyapan ako. May nakakubling ngiti sa kaniyang mga mata na kumikiliti sa aking sikmura at talampakan. Siguro sobra na kung hihilingin ko ring maramdaman niya ang nararamdaman ko ngayon. Malamang natutuwa lang siya sa akin. Wala kasi siyang kapatid na babae. Pinukol ko ng tingin ang labas mula sa floor to ceiling window. Maulan pa rin pero hindi na tulad kahapon ang bugso ng hangin. Akala ko kanina hindi ako makapasok sa trabaho pero tumila saglit ang ulan pagsapit ng alas siyete. "Ace, one shot of espresso, please?" Nagsalita si Mayor. Napaunat ako at masiglang tumayo at lumapit s