Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นคุณแม่ลูแฝดกับมิติมหัศจรรย์: Bab 91 - Bab 100

บทที่ 92พรสวรรค์ของเจ้าแฝด (ครึ่งหลัง) ใต้ร่มไม้ใหญ่ใกล้กับสวนดอกไม้ข้างบ้านทรงตะวันตกจะมีโต๊ะกลมสีขาวหนึ่งชุด ไม่ไกลจากสวนดอกไม้ มองไปก็จะเห็นฟาร์มอันกว้างขวาง หลังจากตัดสินใจว่าจะนั่งเล่นกันที่ใต้ร่มไม้ เด็กน้อยทั้งสองก็ปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้สีขาว เตะขาเล่นในขณะที่รอคอยขนมอร่อยๆ สักครู่หนึ่ง ชุนก็ยกเค้กสตอเบอรี่กับนมอุ่นๆ มาวางบนโต๊ะ ส่วนถาดที่อยู่ในมือของลู่ซินฟางคือชากุหลาบกลิ่นหอมกลมกล่อมกับคุกกี้เนยสด “ท่านแม่ ข้าไม่เคยเห็นของพวกนี้มาก่อนเลย” เฉิงเอ๋อร์บอกด้วยสีหน้าตื่นเต้น ดวงตากลมโตเปล่งประกายขณะกวาดตามองขนมบนโต๊ะ “น่ากินทุกอย่างเลย ขะ…ข้ากินได้หรือไม่” เป่าเอ๋อร์พูดจบก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ “กินกันตามสบายเลยนะจ๊ะ” ลู่ซินฟางบอกพลางลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกน้อยทั้งสอง เจ้าแฝดตัวน้อย รวมถึงภูตน้อยหลิน หยิบส้อมขึ้นมาตักเค้กสตอเบอรี่ส่งเข้าปาก ทันทีที่ได้กินของหวานแสนอร่อย รอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าของทั้งสามคน แก้มขาวแดงระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู ทำเอาลู่ซินฟางกับชุนถึงกับยิ้มตาม “อร

บทที่ 94ตอบรับคำเชิญของกงเยียนซู พอถึงเวลาที่ต้องกลับ เป่าเอ๋อร์ร้องไห้งอแง เฉิงเอ๋อร์น้ำตาคลอเบ้า เด็กทั้งสองกอดเอวลู่ซินฟาง บอกว่าอยากอยู่ที่แดนสวรรค์ต่อ ลู่ซินฟางต้องสัญญาว่าจะพามาเที่ยวอีก พวกเขาถึงยอมฟังแต่โดยดี ได้เที่ยวเล่นกันทั้งวัน พอกลับมาถึงคฤหาสน์ อาบน้ำและกินมื้อค่ำจนอิ่ม เด็กทั้งสองก็หลับปุ๋ยในทันที วันถัดมา หลางไป๋เดินทางมาที่โรงเตี๊ยมตระกูลกง แจ้งเรื่องที่ลู่ซินฟางตอบรับคำเชิญกินมื้อเย็น ทั้งยังบอกจำนวนคนที่จะมา หลักๆ คือลู่ซินฟางกับเจ้าแฝด หลางไป๋และซินหลิน ส่วนชุนกับคนอื่นๆ ไม่ได้มาด้วย พวกเขาให้เหตุผลว่าวางตัวไม่ถูกหากต้องร่วมโต๊ะกับคนสูงศักดิ์ ยามพลบค่ำ ทุกคนเตรียมตัวเสร็จแล้วก็นั่งรถม้ามายังคฤหาสน์ตระกูลกงตามเวลานัดหมาย กงเยียนซูออกมายืนรอหน้าคฤหาสน์ด้วยตัวเอง หลางไป๋ประสานมือโค้งศีรษะให้กับกงเยียนซู จากนั้นหลุบตามองพวกเด็กๆ เจ้าแฝดทั้งสอง รวมถึงซินหลินที่เห็นอย่างนั้น ก็ประสานมือบนหน้าอกแล้วโค้งศีรษะลง ทำแบบเดียวกันกับหลางไป๋ กงเยียนซูมองเด็กทั้งสามด้วยสา

บทที่ 96ตาลุงวิตถาร กับ ข้าวโพดทาเนย (ครึ่งแรก) เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง การเก็บเกี่ยวก็เริ่มต้นขึ้น ทุกคนต่างยุ่งกันมาก โดยเฉพาะบ้านเจียงที่ต้องรับผิดชอบในส่วนของการทำนา ก่อนจะลงมือเก็บเกี่ยว เจียงเฉาจิ้ง…เจ้าบ้านเจียงได้มาบอกกำหนดวันเกี่ยวข้าวกับลู่ซินฟาง นางจึงรบกวนให้หลางไป๋พาสัตว์อสูรออกมาจากมิติ สัตว์อสูรเหล่านี้เคยมาเรียนรู้การทำนากับเจียงเฉาจิ้งระยะหนึ่ง พอเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตา เจียงเฉาจิ้งกับนางเจียงก็ต้อนรับด้วยรอยยิ้ม “โอ้โห รวงข้าวเม็ดใหญ่มากเลยขอรับ ทุ่งนากว้างขนาดนี้ต้องได้ผลผลิตเยอะมากแน่” เด็กหนุ่มเผ่าสัตว์อสูรร้องขึ้นเมื่อเห็นทุ่งนาสีทองอร่าม “ปีนี้ได้พวกเจ้ามาช่วยทำนา ผลผลิตเลยดีกว่าปีก่อนๆ” เจียงเฉาจิ้งบอกพลางยิ้มอย่างปลื้มใจ ชาวนาอย่างเขา ไม่มีอะไรสุขเท่ากับการได้เห็นทุ่งนาอุดมสมบูรณ์ แม้ว่าตอนนี้ ทุ่งนาของตระกูลเจียงจะเป็นของบ้านลู่แล้วก็ตาม “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ความรู้การทำนาได้มาจากลุงเจียง พวกเราทำตามที่ท่านสอนเท่านั้นเอง” เด็กหนุ่มคนเดิมพูด “ค่อยๆ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปนะ พวกเจ้ายังเติบโตได้อีก

บทที่ 98องค์ชายห้า โจวหวังเยว่ สยงจวินวิ่งออกมาจากบ้าน ต่อมา ลู่ซินฟางกับเหนียงซิ่นก็วิ่งตามหลังออกมาในด้านของคนแปลกหน้า ทันทีที่เห็นชายร่างสูงใหญ่เหมือนหมี พวกเขาถึงกับผงะ กลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก “พวกเจ้าคือคนวิตถารรึ!” เนื่องจากสยงจวินตัวสูงใหญ่กว่าชายทั้งสอง ตอนถามอีกฝ่าย เขาต้องโน้มตัวลง พออยู่ในท่านี้เลยดูเหมือนว่าพ่อหมีกำลังข่มขู่มนุษย์ที่อ่อนแอ คนแปลกหน้ารีบโบกมือปฏิเสธ “เข้าใจผิดแล้ว พวกเราแค่มาดูสวนของเถ้าแก่เนี้ยลู่เท่านั้น” “หา!?” “พวกเราไม่ได้มีเจตนาร้ายหรอกนะ” พวกเขาพยายามอธิบายเพื่อไม่ให้ถูกเข้าใจผิด ลู่ซินฟางมองชายทั้งสอง เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ได้โกหก นางจึงเอ่ยขึ้น “สยงจวิน เดี๋ยวข้าคุยกับพวกเขาเอง” “นายหญิง...” สยงจวินลังเล “เจ้าเองก็สัมผัสได้ว่าพวกเขาไม่มีเจตนาร้ายใช่หรือไม่” สยงจวินคิดสักครู่ ก่อนพยักหน้ายอมรับ “เข้าใจแล้วขอรับ” พอเห็นพวกผู้ใหญ่ตกลงกันได้ หนำซ้ำ คนแปลกหน้าก็ดูไม่เป็นอันตรายแล้ว เด็กๆ จึง

บทที่ 100กงเยียนซูหึง (หนึ่ง) “คนที่มียศถาบรรดาศักดิ์ของโลกทางนี้นิสัยเป็นกันเองกันทั้งหมดเลยหรือ ท่านกงเอย ท่านหวังเยว่เอย ไม่ถือตัวเลยนะเจ้าคะ” เหนียงซิ่นเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ไม่ว่ายุคไหนสมัยไหน พวกที่มีศักดิ์ฐานะสูงล้วนถือยศถืออย่างกันทั้งนั้น กงเยียนซูกับโจวหวังเยว่ก็ไม่ต่างกับคนอื่นนักหรอก เพียงแต่การปฏิบัติกับข้าเป็นกรณียกเว้นเท่านั้น” ลู่ซินฟางตอบตรงๆ เพราะนงมีผลประโยชน์ ทั้งยังเป็นที่ชื่นชม พวกเขาถึงคุยกับนางอย่างเป็นกันเอง “แบบนี้เอง” “นายหญิง ทางนี้เตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว พร้อมเดินทางเขาเมืองแล้วขอรับ” สยงจวินเดินเข้ามาบอก เจ้าแฝดทั้งสองที่ตามหลังมาด้วยจูงมือลู่ซินฟางคนละฝั่ง “ท่านแม่!” “กลับบ้านกันเถอะ” “เข้าใจแล้ว พวกเราก็กลับกันเถอะ” “อือ” เมื่อทุกคนขึ้นรถม้าครบแล้ว รถม้าก็เคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้านกว่างซู ลมกลางคืนของฤดูใบไม้ร่วงค่อนข้างเย็น ลู่ซินฟางกอดเจ้าแฝดทั้งสองเพื่อให้ความอบอุ่น ตั้งแต่ช่วงบ่าย ลู่ซินฟางพาเด็