All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นคุณแม่ลูแฝดกับมิติมหัศจรรย์: Chapter 111 - Chapter 120

บทที่ 112เดินทางเข้าเมืองหลวง หลังงานเทศกาลไหว้พระจันทร์จบลง โจวหวังเยว่กับผู้ติดตามเดินทางกลับทางเหนือ ตอนลู่ซินฟางมาส่งพวกเขาก็ต้องตกใจ เนื่องจากสินค้าที่โจวหวังเยว่ซื้อจากร้านของนางต้องจ้างรถม้าถึงสองคันรถถึงจะขนหมด สองวันให้หลัง กงเยียนซูก็ส่งจิ่นเซี่ยมาแจ้งกำหนดการเดินทางเข้าเมืองหลวง “นายท่านให้ข้ามาแจ้งว่า อีกสามวันจะเดินทางเข้าเมืองหลวง เรื่องรถม้า นายท่านเตรียมเผื่อนายหญิงไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ หากมีอะไรเพิ่มเติม ส่งคนมาบอกได้ทุกเมื่อขอรับ” คำพูดของจิ่นเซี่ยเรียบง่าย แต่ไม่รู้ทำไมถึงทำเอามุมปากของลู่ซินฟางกระตุก สรรพนามที่เรียกนี้มันอะไรกัน หา!!?? “นายหญิงมีอะไรจะฝากบอกนายท่านหรือขอรับ” จิ่นเซี่ยเอ่ยถาม สีหน้าจริงจังและเหมือนไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้ง ครั้นจะโมโหองครักษ์หนุ่ม ลู่ซินฟางก็ทำไม่ลง เพราะจิ่นเซี่ยไม่ได้ทำอะไรผิด คนของนางเรียกนางว่า นายหญิง จิ่นเซี่ยเรียกตามคนอื่นๆ ก็เท่านั้นเอง หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ โบกมือให้กับจิ่นเซี่ยพลางบอกว่า “กลับไปบอกว่า ทางนี้ก็เตรียมพร

บทที่ 114พระสนม เป็นครั้งแรกที่ลู่ซินฟางเห็นกงเยียนซูหลุดความสุขุม ชายหนุ่มไม่เพียงแสดงสีหน้าตกใจ ริมฝีปากบางของเขายังอ้าค้างอย่างตะลึง กลับกันแล้ว ลู่ซินฟางดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็วหลังจากกงเยียนซูเรียกสตรีสูงวัยที่มาเยือนว่า “เสด็จแม่” หญิงสาวลุกขึ้นยืน ประสานมือ โค้งศีรษะ เหล่าคณะผู้ติดตามเห็นอย่างนั้นต่างก็ลุกขึ้นยืนและเคารพผู้มาใหม่เช่นเดียวกัน “คารวะพระสนมเพคะ” ผู้ถูกเรียกว่าพระสนมหันมายิ้มให้กับลู่ซินฟางอย่างพึงอกพึงใจ “ไหวพริบของเจ้าฉับไวเหมือนอย่างที่หวังเยว่บอกไม่มีผิด แต่ดูสิ ลูกชายข้า พอเห็นข้ากลับเอาแต่นั่งเฉย ใช้ได้ที่ไหนกัน” พูดแล้ว สตรีสูงวัยก็หันมองกงเยียนซู ลู่ซินฟางยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แทนที่จะบอกว่ากงเยียนซูนั่งเฉย สู้บอกว่าตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกจะดีกว่า ว่าไปแล้ว องค์ชายห้าโจวหวังเยว่เคยบอกว่ามารดาของเขามีตำแหน่งเป็นเสียนเฟย นามเดิมคือกงไฉ่หง ดังนั้นแล้วนางควรเรียกพระสนมว่า ‘กงเสียนเฟย’ กงเสียนเฟยเยื้องย่างเข้ามานั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ

บทที่ 116มิตรภาพของเด็กๆ (ครึ่งหลัง) ในตอนบ่ายจางต้วนทำธุระเสร็จก็มารับลูกทั้งสองกลับบ้าน หลังจากส่งตงตงกับเม่ยเม่ยที่หน้าประตู เป่าเอ๋อร์ก็เกาะขาของชุน ร้องถามด้วยเสียงอ้อนๆ “ท่านแม่…เมื่อไรท่านแม่จะกลับมาหรือ” ชุนอุ้มเด็กหญิงขึ้นมาแล้วพาเข้าบ้าน เฉิงเอ๋อร์เดินตามอยู่ข้างๆ หน้าตาซึมๆ ไม่ต่างกับน้องสาว ชุนยื่นมือไปลูบศีรษะของเด็กชาย “อีกไม่นานนายหญิงก็กลับมาแล้วเจ้าค่ะ” “อยากเจอท่านแม่จัง” เป่าเอ๋อร์พูดพร้อมกับทำปากยู่ “ท่านแม่ไปทำงานนะ พวกเราต้องอดทนสิ” เฉิงเอ๋อร์บอกน้องสาว “พี่ใหญ่ก็คิดถึงท่านแม่เหมือนกันนั่นแหละ” “ก็แหม...” ในขณะเดินเข้าบ้านพร้อมฟังเจ้าแฝดโต้เถียงกันเล็กๆ ชุนยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู ก่อนเสนอวิธีแก้เบื่อ “พวกเราไปที่มิติกันดีไหม” “ได้หรือ!” เฉิงเอ๋อร์ถามด้วยท่าทีกระตือรือร้น “ได้สิเจ้าคะ” ชุนตอบ ส่วนเป่าเอ๋อร์กระโดดเหยงๆ พร้อมพูดว่า ไปๆ อยากไป เมื่อพวกเขาเข้าในเรือน ชุนกับเด็กๆ ก็ช่วยกันเตรียมข้าวข

บทที่ 117กระแสตอบรับ (ครึ่งแรก) เช้าวันต่อมา กงเยียนซูมาหาลู่ซินฟางที่คฤหาสน์ และยังหิ้วของฝากจากเมืองหลวงมาให้เจ้าแฝดทั้งสองด้วย “ท่านลุงมาละ” “เอ๋ ท่านลุงถืออะไรมาด้วย” เด็กทั้งสองวิ่งเข้ามาหาชายหนุ่ม สีหน้ายิ้มแย้ม “ของฝากของพวกเจ้า” กงเยียนซูยื่นกล่องขนมกับกล่องของฝากให้กับเด็กๆ “ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอรับ” กงเยียนซูลูบศีรษะเฉิงเอ๋อร์ จากนั้นก็อุ้มเป่าเอ๋อร์ขึ้นมา “เจ้าตัวเล็ก ตัวหนักขึ้นรึป่าวเนี่ย” ชายหนุ่มพูดเจือขบขำ เป่าเอ๋อร์ทำแก้มป่อง เหมือนกับกระรอกตอนตุนของกินไว้ในปาก น่ารักจริงๆ “ท่านแม่บอกว่า พูดเรื่องน้ำหนักกับผู้หญิงเป็นการเสียมารยาท” “ข้าก็คิดว่าเป่าเอ๋อร์บวมขึ้นนะ ช่วงนี้เจ้ากินเก่งจริงๆ ไม่ใช่หรือ” เฉิงเอ๋อร์พูดตาใส “พี่ใหญ่เสียมารยาทจัง” “ก็จริงนี่น่า” “ข้ากำลังโต กินมากหน่อยไม่เห็นเป็นอะไรเลย” “เข้าใจแล้ว เพราะเจ้ากำลังโตสินะ” ฟังเจ้าแฝดโต้เถียงกันไปมา กงเยียนซูก็หลุด

บทที่ 119ฤดูหนาวมาเยือนแล้ว ร้านฟู่จินกุ้ยได้รับความนิยมสูงสุดตั้งแต่วันแรกที่เปิดร้าน ทันทีที่ร้านเปิด คนที่ต่อแถวอยู่นอกร้านต่างหลั่งไหลเข้ามา ทุกคนให้ความสนใจพลอยประดับกันอย่างมาก พวกเขาต่างซื้อสินค้ากลับไปแม้ว่าของนั้นจะมีราคาแพงก็ตาม แค่สัปดาห์แรก ลู่ซินฟางก็ทำกำไรได้เป็นกอบเป็นกำ เมื่อร้านเครื่องประดับฟู่จินกุ้ยเริ่มลงตัว ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว ลู่ซินฟางมอบหมายงานต่อให้กับผู้ดูแล ก่อนจะพาลูกๆ เดินทางกลับเมืองเล่ออัน หนึ่งเดือนต่อมา... เข้าสู่กลางฤดูหนาวเต็มตัว ยามกลางคืนละอองหิมะโปรยปรายลงมาเป็นสาย ตอนเช้าบนพื้นดินจึงดูเหมือนถูกปูด้วยพรมกำมะยีสีขาว แม้ยามเที่ยงวันหิมะเหล่านั้นจะละลายกลายเป็นแอ่งน้ำ แต่กระแสความหนาวเย็นของฤดูหนาวนับวันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในขณะนั่งกินข้าวเช้า เหนียงซิ่นก็เปรยขึ้นมา “ฤดูหนาวปีนี้คงหนักเอาการ” หลางไป๋ผงกศีรษะทีหนึ่ง “อืม อาจถึงขั้นเกิดภัยหนาวได้เลยนะเนี่ย” จากนั้นทุกคนต่างลงความเห็นว่า “นั่นสินะ” ลู่ซินฟางมื