บทที่ 94 ตอบรับคำเชิญของกงเยียนซู

บทที่ 94

ตอบรับคำเชิญของกงเยียนซู

            พอถึงเวลาที่ต้องกลับ เป่าเอ๋อร์ร้องไห้งอแง เฉิงเอ๋อร์น้ำตาคลอเบ้า เด็กทั้งสองกอดเอวลู่ซินฟาง บอกว่าอยากอยู่ที่แดนสวรรค์ต่อ

            ลู่ซินฟางต้องสัญญาว่าจะพามาเที่ยวอีก พวกเขาถึงยอมฟังแต่โดยดี

            ได้เที่ยวเล่นกันทั้งวัน พอกลับมาถึงคฤหาสน์ อาบน้ำและกินมื้อค่ำจนอิ่ม เด็กทั้งสองก็หลับปุ๋ยในทันที 

            วันถัดมา หลางไป๋เดินทางมาที่โรงเตี๊ยมตระกูลกง แจ้งเรื่องที่ลู่ซินฟางตอบรับคำเชิญกินมื้อเย็น ทั้งยังบอกจำนวนคนที่จะมา หลักๆ คือลู่ซินฟางกับเจ้าแฝด หลางไป๋และซินหลิน ส่วนชุนกับคนอื่นๆ ไม่ได้มาด้วย พวกเขาให้เหตุผลว่าวางตัวไม่ถูกหากต้องร่วมโต๊ะกับคนสูงศักดิ์

            ยามพลบค่ำ ทุกคนเตรียมตัวเสร็จแล้วก็นั่งรถม้ามายังคฤหาสน์ตระกูลกงตามเวลานัดหมาย

            กงเยียนซูออกมายืนรอหน้าคฤหาสน์ด้วยตัวเอง

            หลางไป๋ประสานมือโค้งศีรษะให้กับกงเยียนซู จากนั้นหลุบตามองพวกเด็กๆ

            เจ้าแฝดทั้งสอง รวมถึงซินหลินที่เห็นอย่างนั้น ก็ประสานมือบนหน้าอกแล้วโค้งศีรษะลง ทำแบบเดียวกันกับหลางไป๋

            กงเยียนซูมองเด็กทั้งสามด้วยสายตาเอ็นดู 

            “ยินดีต้อนรับทุกคน เข้ามาก่อนสิ” ชายหนุ่มบอกด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็เดินคุยกับลู่ซินฟางจนมาถึงสถานที่ที่เตรียมไว้

            “ขอบคุณที่ตอบรับคำเชิญนะ ข้าดีใจมาก”

            “นานๆ จะมีวาสนาได้กินอาหารหรูหราสักมื้อ จะไม่ตอบรับได้อย่างไรเจ้าคะ” ลู่ซินฟางตอบกลับอย่างทีเล่นทีจริง

            “ฮะฮะ เถ้าแก่เนี้ยลู่ช่างพูดเล่นเก่งจริงๆ” กงเยียนซูกล่าวพลางขบขัน ทำให้บรรยายรอบตัวของเขาทั้งผ่อนคลายและอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีใครได้เห็น

            เมื่อเดินมาถึงเรือนแยก ทุกคนชื่นชมทิวทัศน์รอบๆ กันสักพัก

            สถานที่นี้คือเรือนขนาดกว้างขวาง ซึ่งอยู่ติดกับสวนของคฤหาสน์ มองออกไปก็เห็นทิวทัศน์ของสวนที่งดงามและบ่อน้ำ ทั้งยังมีสะพานเชื่อมระหว่างระเบียงกับบ่อน้ำด้วย ทางเดินบนสะพานมีโคมไฟจุดเรียงกันเป็นทาง เป็นคฤหาสน์ที่หรูหราไม่เบา 

            อิ้งเหยียนที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะก่อนแล้ว เห็นทุกคนมาถึง เขาก็โบกมือยิ้มทักทาย

            เฉิงเอ๋อร์ เป่าเอ๋อร์ และซินหลิน พอเห็นอาจารย์อยู่ที่นี่ด้วย พวกเขาก็วิ่งเข้าไปหาอย่างกระตือรือร้น

            “อาจารย์!”

            “ค่อยๆ เดิน เดี๋ยวหกล้มเอานะ”

            นอกจากจะสอนหนังสือด้วยบรรยากาศสนุกสนาน ทำให้เด็กๆ เข้าใจเนื้อหาวิชาต่างๆ ได้ง่าย อิ้งเหยียนยังเข้าอกเข้าใจเด็กแต่ละคนเป็นอย่างดี ดังนั้นพวกเด็กๆ จึงเปิดใจกับชายหนุ่ม

            “ข้าเองก็อยากสนิทกับทุกคนเหมือนกับอิ้งเหยียนบ้าง ลู่ซินฟาง เจ้าสนใจอยากจ้างอาจารย์เพิ่มอีกสักคนหรือไม่” กงเยียนซูหันมาถามลู่ซินฟาง 

            “สีหน้าท่านเคร่งขรึมขนาดนี้ เกรงว่าจะทำให้เด็กๆ หวาดกลัวมากกว่าสนิทสนมด้วยนะเจ้าคะ” ลู่ซินฟางพูดพลางยิ้มอย่างจนใจ 

            “เป็นไปได้อย่างไร ข้าออกจะหน้าตาดีขนาดนี้”

            “สหายเยียนซู เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหน้าตาดีหรือไม่ เกี่ยวกับเสน่ห์ สรุปง่ายๆ คือเจ้าไม่มีเสน่ห์” อิ้งเหยียนเอ่ยขึ้น ทั้งยังส่ายหน้าเบาๆ ให้กับกงเยียนซูอย่างขี้เล่น

            ลู่ซินฟางกับหลางไป๋พอได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมา

            บทสนทนาที่เป็นกันเองของพวกผู้ใหญ่ ทำให้เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์กล้ามองใบหน้าของกงเยียนซูตรงๆ

            ตอนมาถึงคฤหาสน์ เด็กแฝดทั้งสองไม่กล้ามองหน้ากงเยียนซู ยกเว้นซินหลินที่ไม่ได้หวาดกลัวกงเยียนซูแม้แต่น้อย 

            พอเห็นดวงตากลมโตใสแป๋วจ้องมองตนอย่างสนใจและใคร่รู้ กงเยียนซูจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ เด็กทั้งสาม ย่อเข่าลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้กับเด็กๆ 

            “ข้ายังไม่ได้แนะนำตัวกับพวกเจ้าเลยสินะ ข้ามีนามว่าเยียนซู ยินดีที่ได้รู้จักพวกเจ้าอีกครั้ง”

            เด็กน้อยทั้งสามหันมองหน้ากัน สักพักหนึ่ง พวกเขาก็หันกลับมาแนะนำตัวกับกงเยียนซู

            “ข้าเฉิงเอ๋อร์ขอรับ”

            “ข้า…ข้าเป่าเอ๋อร์เจ้าค่ะ”

“ข้าซินหลิน...ยังไงก็รู้จักกันแล้ว”  

            “เฉิงเอ๋อร์ เป่าเอ๋อร์ แล้วก็ซินหลิน พวกเจ้าคงหิวกันแล้วใช่หรือไม่”

            ว่ากันว่า เด็กๆ มักมีสัมผัสที่เฉียบคม พวกเขามองรอยยิ้มของกงเยียนซูที่ไม่ได้ปั้นแต่ง พริบตาต่อมา เด็กทั้งสามก็ยิ้มตอบรับคำพูดของชายหนุ่ม

            “หิวแล้วเจ้าค่ะ ท่านลุงเยียนซู”

            “พรืด…!”

            อิ้งเหยียนพ่นเสียงหัวเราะอย่างไม่เกรงใจเมื่อได้ยินคำเรียกของเด็กๆ 

            กงเยียนซูตวัดสายตามองสหาย

            อิ้งเหยียนเช็ดน้ำตาตรงหางตาพลางกล่าวอย่างขบขัน “ท่านลุงเยียนซู อย่ามองข้าแรงขนาดนั้นสิ เอ้า มานั่งกันได้แล้ว ท่านลุงเยียนซู เจ้าก็มานั่งได้แล้ว...นี่ ท่านลุงเยียนซู วันนี้มีเมนูอะไรหรือ แนะนำข้าทีสิ”

            กงเยียนซูส่ายหน้าเอือมระอา แต่ไม่ได้โกรธ จากนั้นก็เข้าไปนั่งประจำที่ 

            เมื่อทุกคนนั่งลงกันครบแล้ว สาวใช้ยกอาหารขึ้นโต๊ะหลายอย่าง อาหารแต่ละอย่างหน้าตาน่ากิน ทุกจานถูกตกแต่งด้วยเครื่องเคียงอย่างหรูหราและพิถีพิถัน

            เจ้าเด็กแฝดมองอาหารบนโต๊ะด้วยดวงตาเป็นประกาย ทั้งยังกลืนน้ำลายดังอึกๆ

            เป่าเอ๋อร์เป็นเด็กที่ชอบกิน นางมองจานเป็ดตุ๋นที่อยู่ตรงหน้า มือป้อมน้อยๆ ยื่นออกไปหยิบแตงกวาที่แกะสลักรูปดอกไม้แสนหรูหราข้างจาน กัดกินเสียงดัง กร๊วบ ราวกับว่าเป็นแค่แตงกวาธรรมดา

            ใช่แล้ว ไม่ว่าอาหารจานนั้นจะมีเครื่องเคียงประดับหรูหราเพียงใด สำหรับเป่าเอ๋อร์แล้ว เครื่องเคียงพวกนั้นเป็นเพียงวัตถุดิบที่กินได้

            ทุกคนรอบโต๊ะกะพริบตามองเด็กหญิง ก่อนจะยิ้มอย่างเอ็นดู

            “แตงกวาหวานอร่อยจัง เหมือนของสวนท่านแม่เลย!”

            “วัตถุดิบส่วนใหญ่มาจากร้านซินหลิน ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ นะ” กงเยียนซูบอก

            เด็กหญิงพยักหน้ารัว กินแตงกวาแกะสลักหมดแล้วนางก็คีบเป็ดตุ๋นกินต่อ

            เฉิงเอ๋อร์กับซินหลินเห็นน้องน้อยกินอย่างเอร็ดอร่อยก็ลงมือคีบกับข้าวมากินบ้าง

            เมื่อเห็นเด็กๆ กินข้าวอย่างอร่อยและมีความสุข กงเยียนซูก็รู้สึกอยากอาหารตามไปด้วย ชายหนุ่มคีบเนื้อปลาทอดผัดซอสเปรี้ยวหวานใส่ถ้วยให้เด็กๆ จากนั้นก็คีบใส่ถ้วยตัวเอง

            “เนื้อปลาทอดนี้ก็อร่อยมากเลยนะ พวกเจ้าลองกินดู”

            “อืมๆ”

            “ขอบคุณท่านลุงเยียนซู”

            กงเยียนซูยิ้มจนใจ หากก็พยักหน้าตอบรับ

            “เจ้าเองก็ลองชิมดูสิ”

คราวนี้กงเยียนซูคีบกับข้าวใส่ถ้วยให้กับลู่ซินฟาง

เมื่อทุกคนลงมือกินข้าว บรรยากาศรอบโต๊ะไม่เพียงแค่อบอุ่น พวกเขาที่กินไปคุยไป ให้รู้สึกถึงความสนิทสนมอย่างเป็นกันเอง 

            หลังจากกินข้าวกันอิ่ม กงเยียนซูชวนลู่ซินฟางไปเดินเล่นบนสะพาน

            อิ้งเหยียนชวนเด็กทั้งสาม รวมทั้งหลางไป๋นั่งกินของหวานตบท้ายอย่างมีไหวพริบ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อเปิดโอกาสให้ทั้งสองได้คุยกันเป็นการส่วนตัว

            ภายใต้แสงสีส้มอมแดงของโคมไฟบนสะพาน กงเยียนซูมองลู่ซินฟางด้วยนัยน์ตาอ่อนโยน และรอยยิ้มนุ่มนวล

            “บอกตามตรง ถึงเจ้าจะมาเพื่อปฏิเสธข้า ข้าก็ไม่เสียใจ การได้กินข้าวร่วมกับพวกเจ้าทำให้ข้ามีความสุขมาก”

            “ท่านพูดเกินไปแล้ว” ลู่ซินฟางพูดพลางหัวเราะคิกๆ

            “เห็นพวกเขากินข้าว ข้าเองก็เจริญอาหารตาม”

            “เรื่องนี้ข้าไม่ปฏิเสธ”

            สายลมเย็นพัดมาระลอกหนึ่ง ทั้งสองคนมองบ่อน้ำที่กระเพื่อมไหวเงียบๆ

            ตอนนั้นเอง ลู่ซินฟางเปิดประเด็นขึ้นว่า “ท่านเยียนซู…”

            “เจ้าพูดมาเถอะ”

            ชายหนุ่มตอบโดยที่สายตายังมองผิวน้ำ

            “เรื่องที่ท่านสารภาพมา ข้าลองกลับไปคิดดูแล้ว ตอนนี้ยังให้คำตอบท่านที่ชัดเจนไม่ได้”

            แม้คำพูดของลู่ซินฟางไม่นับเป็นคำตอบ แต่ชายหนุ่มกลับยิ้มอ่อนโยน

            “การที่เจ้าลังเล หมายความว่าข้าเองก็ยังสิทธิ์อยู่บ้าง”

            ลู่ซินฟางยิ้มตอบ “คงเป็นเช่นนั้น แต่ว่า...หากมีวันหนึ่งที่ท่านรอคำตอบจากข้าไม่ไหว ท่านจะเปลี่ยนใจจากข้าก็ได้ ขอแค่บอกกันตรงๆ ก็พอ”

            “นี่ก็เป็นคำตอบที่ข้าคิดไว้แล้ว” ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทีนิ่งสงบ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็หันมองหญิงสาวตรงๆ แล้วกล่าวว่า “ลู่ซินฟาง เจ้าไม่ต้องคิดมากเรื่องของข้าหรอกนะ ใช้เวลาศึกษาความรู้สึกของข้าจนกว่าเจ้าจะแน่ใจ ไม่ว่านานสักกี่ปี ข้าก็รอเจ้าได้เสมอ”

ขณะพูดประโยคเหล่านั้น นัยน์ตาของเขาแสดงออกถึงความแน่วแน่

หัวใจของนางปั่นป่วนขึ้นมาทันที และยังรู้สึกได้ถึงความจริงใจของเขา

            “ท่านตอบข้าเช่นนี้ เหมือนว่าข้ากำลังเอาเปรียบท่านอยู่เลย”

            “อย่าได้คิดเช่นนั้น เห็นอย่างนี้ข้าก็มีข้อเสีย เพราะการปักใจอันแน่วแน่ของข้า อาจทำให้เจ้ารำคาญก็ได้”              

            กงเยียนซูไม่ได้รุกคืบหนัก และไม่ได้จะถอยห่างทันทีหลังฟังคำตอบของลู่ซินฟาง ผู้ชายคนนี้เป็นคนยึดมั่น หากสนใจอะไรเป็นพิเศษก็จะเล็งสิ่งนั้นจนกว่าจะได้มา อย่างหลังนับว่าเป็นคนอันตราย แต่ถึงอย่างนั้น หัวใจของลู่ซินฟางกลับไหววูบและเขินอาย