All Chapters of ก็แค่เพื่อน (set...ก็แค่): Chapter 11 - Chapter 20

เพื่อนใหม่"ทานข้าวก่อนล่ะกัน ส่วนยาเดี๋ยวแกนจะออกไปซื้อให้"ว่าจบ ฉันก็หยิบข้าวผัดที่จัดเตรียมไว้ยกมาให้เทมโป"ขอบใจ"เขารับมันมาแล้วกล่าวขอบคุณด้วยเสียงแหบ ๆ"แกนออกไปซื้อยาก่อนนะ""อืม"เทมโปตอบรับสั้น ๆ แล้วตักข้าวเข้าปาก ส่วนฉันก็หยิบกระเป๋าสตางค์แล้วเดินออกมาจากห้อง"ยาน้ำก็มีแต่ของเด็ก คนโตกินแล้วจะหายไหม"ระหว่างทางฉันก็บ่นพึมพำไป จนกระทั่งมาถึงร้านขายยา"สวัสดีค่ะ เป็นอะไรมาค่ะ"เภสัชกรเอ่ยถามขึ้นทันทีที่ฉันเดินเข้าไปในร้าน"เอ่อ..เอายาแก้ไข้ชนิดน้ำค่ะ""น้องอายุกี่ขวบคะ"คำถามของเภสัชทำให้ฉันคลี่ยิ้มออกมา"ยี่สิบสามค่ะ"ฉันตอบกลับแล้วฉีกยิ้มกว้างอยากจะขำออกมาจริง ๆ"ยี่สิบสาม?"เภสัชกรทวนคำตอบของฉันด้วยสีหน้าสงสัย"คือเขาทานยาชนิดเม็ดไม่ได้ค่ะ""อ๋อ..งั้นเอายาตัวนี้ไปค่ะ..."เภสัชกรล้วงมือไปในตู้วางยาแล้วหยิบยาแก้ไข้ชนิดน้ำออกมายี่ห้อหนึ่ง"...แบบนี้ทานได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ค่ะ"ฉันหยิบมันขึ้นมาดู"ขออีกขวดหนึ่งค่ะ"ฉันกลัวว่าขวดเดียวเขาจะไม่หายจึงสั่งไปเลยสองขวด"ได้ค่ะ"เภสัชกรก็หยิบยาอีกขวดหนึ่งมาเพิ่ม จากนั้นก็ทำการคิดเงินก่อนจะที่ฉันจะเดินออกมาจากร้านฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องก็พบว่า

ใจร้ายคอนโดหรูกลางใจเมือง เทมโปขับรถเขาไปจอดของ VIP ซึ่งแน่นอนว่าคอนโดแห่งนี้เป็นของเขา"เทมโปมาที่นี้ทำไม"ฉันแสร้งถามทั้งที่ในใจก็พอจะรู้ว่าหลังจากนี้ต้องเจอกับอะไร"ฉันพาเธอมาทบทวนไงว่าถ้าขัดคำสั่งฉ้นจะต้องเจอกับอะไร"พูดจบก็ลงจากรถแล้วอ้อมมาฝั่งที่ฉันนั่ง"ลงมา!"เทมโปตวาดใส่จนฉันสะดุ้ง"เทมโป..แกนขอเถอะอย่า...""ไม่ต้องขอฉันจะทำให้เธอลืมไม่ลงเลยแหละ"เขาแทรกพูดแล้วยกยิ้มอย่างชั่วร้าย ฉันจ้องหน้าเขาแล้วนึกถึงตอนเขาป่วยรู้แบบนี้ปล่อยให้ตาย ๆ ไปซะก็ดี ไม่น่าดูแลเลย ชาวนากับงูเห่าชัด ๆ"ฉันบอกให้ลงมา ทำไมต้องให้พูดหลายรอบว่ะ"ฉันค่อย ๆ ลงจากรถอย่างว่าง่ายเพราะรู้ว่ายังไงก็หนีไม่พ้น"ว้าย!"เทมโปกระชากแขนแล้วลากฉันขึ้นลิฟต์ก่อนจะกดไปยังชั้นที่เขาพัก"เธอทำฉันหงุดหงิด..เธอจะต้องโดนทำโทษอย่างสาสม"เขาขบกรามแน่นสีหน้าดุดันจนชวนขนลุก"นะ นายเพิ่งจะหายไข้...""ฉันเอาได้.."ชายหนุ่มผมทองแทรกพูด"....ยังไงวันนี้ฉันจะทำให้เธอหลาบจำ"ฉันเบือนหน้าลอบหายใจด้วยหัวใจที่เต้นแรง ติ๊ด! แต่พอเสียงประตูลิฟต์เปิด หัวใจฉันก็แทบจะหยุดเต้นทันทีจากที่เต้นแรงมาตลอด"จะออกไปเองหรือจะให้ฉันลากเธอ"ฉันยังยืนนิ่งจนเสียงช

ฉันสนใจเพื่อนเธอพักกลางวัน ฉันกับหว่าหวาเดินลงมาจากห้องเรียนเพื่อไปที่โรงอาหารของคณะ ระหว่างทางสายตาเจ้ากรรมก็ดันไปเห็นชายหนุ่มกับหญิงสาวยืนจูบกันนัวเนียที่มุมตึก ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเทมโปนั่นเอง"เทมโปทำอะไรไม่อายฟ้าอายดินเลย"หว่าหวาบ่นพึมพำเพราะเธอเองก็เห็นเช่นกัน"รีบไปกันเถอะ"ฉันคว้าแขนเพื่อนแล้วรีบก้าวขาเดินมาอย่างเร็ว"หยุดก่อน ออร์แกน"ฉันหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าเดินมายืนตรงหน้าฉัน เขามองมาที่ฉันสลับกับหว่าหวาและยกยิ้มมุมปาก"หว่าหวา?"เทมโปจ้องไปที่เพื่อนของฉันแล้วพูดขึ้น"ใช่ ฉันนี่แหละหว่าหวา"หว่าหวาเชิดหน้าตอบกลับพร้อมกับยกแขนกอดอก"หึ ทำไมฉันไม่เคยสังเกตเลยว่ามีเพื่อนร่วมคราสสวยขนาดนี้"เขาพูดแล้วแสยะยิ้มร้าย"นายคงจะตาต่ำ""เธอคิดแบบนั้นเหรอ..."ชายหนุ่มพูดแล้วมองมาที่ฉัน"...หรือฉันจะตาต่ำจริง ๆ"ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมองมาที่ฉัน ทำให้รู้สึกไม่พอใจคำพูดและสายตาที่จ้องมาที่ฉัน แต่เก็บไว้ในใจ"นายมีอะไรก็พูดมา ฉันกับแกนจะไปกินข้าว"พอหว่าหวาพูดจบเทมโปก็หันไปที่เธอ"บังเอิญจังฉันก็หิว...พอดีงั้นฉันขอไปด้วยนะ"เขาเว้นคำว่าหิวแล้วยกยิ้มท่าทางเ

ทายาให้พอฉันเข้ามาในห้อง ก็พบว่าหว่าหวากำลังคุยโทรศัพท์อยู่"พี่สิงห์จะมาเหรอคะ"ปากบางพูดเข้าไปในสายแต่สายตามองมาที่ฉันแล้วอมยิ้ม"หว่าหวาอยู่วีไอพี 25 นะคะ"ฉันเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาที่เดิม"โอเคค่ะ แล้วเจอกัน"พอสิ้นเสียง หว่าหวาก็กดวางสายแล้วหันมาที่ฉัน"แก พี่สิงห์จะมาดื่มกับเราด้วยนะพอดีพี่เขาเพิ่งจะเลิกประชุม"ฉันรู้สึกกังวลใจขึ้นมาทันที ที่รู้ว่าภิสิงห์จะมา"เอ่อ...""เทมโปไปตรวจงานข้างล่างน่ะ""แกนไม่ได้จะถามถึงเขา"หว่าหวาคงคิดว่าฉันถามถึงเทมโปจึงรีบบอก"แล้วแกนจะพูดอะไรเหรอ"สุดท้ายแล้วฉันก็คงห้ามภิสิงห์มาไม่ได้หรอก"ไม่มีอะไร"พูดจบก็ยิ้มให้เพื่อนบาง ๆ ก่อนที่จะยกแก้งค็อกเทลขึ้นดื่ม"จริงสิ ตอนที่แกนไม่อยู่เทมโปคุยอะไรกับหว่าหวาบ้าง"ฉันถามออกไปเพราะอยากรู้ว่าเทมโปจะพูดล่อลวงเพื่อนฉันหรือเปล่า"พอแกนลงไปสักพัก เทมโปก็ขอตัวไปตรวจงานก็เลยไม่ได้คุยอะไรกัน"คำตอบของหว่าหวาทำให้ฉันรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเราสองคนนั่งดื่มและพูดคุยกันตามประสา จนกระทั่งเจ้าของคลับเข้ามา"เทมโป...พี่สิงห์จะขอมาดื่มกับพวกเราด้วยนะ"หว่าหวาพูดขึ้นระหว่างที่ชายหนุ่มผมสีทองเดินมานั่งลงที่บนโซฟ

อย่าลืมฉันนั่งครุ่นคิดกับคำพูดของดีแลนที่พูดทิ้งไว้ก่อนจะไป จนทำให้ฉันไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ฉันจ้องมองไปที่นาฬิกาก็รู้ว่ามันเป็นเวลาที่ต้องเข้าเรียนภายในไม่ถึงครึ่งชั่วโมงนี้แล้ว จึงรีบเก็บหนังสือ ใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องสมุดของคณะพอมาถึงหน้าห้องเรียนก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องก็ได้เห็นหว่าหวา กับเทมโปยั่งคุยกระหนุงกระหนิงอยู่ข้าง ๆ กัน มันทำให้ฉันรู้สึกหัวใจชา ๆ สั่น ๆ ราวกับเป็นโรคหัวใจ พยายามก้าวขาเดินเข้ามาด้านในแล้วหาที่นั่ง ที่ไกล ๆ จากสองคนนั้น ระหว่างที่กำลังขยับเก้าอี้แล้วจะหย่อนก้นลงนั่ง."แกน.."ฉันหยุดชะงักแล้วหันไปที่ต้นเสียงด้านหลังแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ"...ไปไหนมาทำไมเพิ่งเข้ามาล่ะ"หญิงสาวหน้าตาสะสวยเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เป็นมิตรเหมือนเดิม เธอยังคงดูน่ารักสดใสอย่างที่เคยเป็น"แกนอ่านหนังสือเพลินไปหน่อยน่ะ"ฉันตอบกลับพร้อมกับยิ้มหวานส่งไป แม้ในหัวใจจะยังรู้สึกชา ๆ หว่าหวาเดินมายืนอยู่ที่หน้าโต๊ะเรียนของฉันก่อนที่จะย่อตัวมากระชิบเบา ๆ ที่ข้างหูฉันว่า"หว่าหวาจะไปฝึกงานกับแกน"พูดจบ เธอก็ยืนตัวตรงเต็มความสูงร้อยหกสิบแปดเซนแล้วคลี่ยิ้มตาหยี