All Chapters of ก็แค่เพื่อน (set...ก็แค่): Chapter 21 - Chapter 30

ฉันไม่ได้ชอบเธอ"ใคร/ใคร"ไม่ได้คำตอบจากรุ่นพี่หนุ่ม เขาได้แต่เหลือบมองฉันด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาพอภิสิงห์ขับรถมาจอดที่หน้าบริษัท"ตั้งใจฝึกงานนะ..."เขาบอกกับหว่าหวาก็จะหันมาที่ฉันที่นั่งเบาะหลัง"....สู้ ๆ นะแกนพี่จะเป็นกำลังใจให้"พอสิ้นเสียงปุ๊บ"แหม่..กับน้องไม่เห็นพูดแบบนี้เลย"หว่าหวาเอ่ยขึ้นทันทีแล้วทำสีหน้างอนพี่ชายแบบไม่จริงจัง ทำให้ฉันเห็นก็หลุดหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู"คิก คิก""พี่ก็เป็นกำลังใจให้เราด้วยนั่นแหละ"มือหนาลูบไปที่หัวน้องสาวอย่างเอ็นดู"พักเที่ยงพี่มารับไปทานข้าวนะ"แล้วหันมาบอกกับฉัน"ค่ะ"ฉันตอบกลับไปสั้น ๆ ด้วยความเต็มใจจากนั้นฉันกับหว่าหวาก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบริษัทแล้วไปที่ประชาสัมพันธ์แนะนำตัว พอรู้ว่าฉันกับหว่าหวาเป็นนักศึกษาฝึกงานที่หลานเจ้าของบริษัทฝากฝังไว้ เจ้าหน้าที่สาวจึงพาเราสองคนไปยังแผนก ซึ่งทั้งฉันและหว่าหวาก็ต่างพากันสงสัยว่าใครกันที่เป็นคนเลือกให้จึงเอ่ยถามพี่เจ้าหน้าที่สาวคนสวย"เอ่อ...พี่คะใครเป็นคนเลือกแผนกให้พวกเราเข้าไปฝึกงานเหรอคะ"พี่เจ้าหน้าที่ยิ้มหวานให้ก่อนจะตอบกลับมาว่า"คุณเทมโปค่ะ"ว่าจบ ฉันกับหว่าหงาก็ต่างมองหน้ากันพร้อมกับย่นค

เห็นดีTomPo:ถ้าไม่อยากตายคาเตียงก็อย่าตอบตกลง!พออ่านจบฉันก็เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ส่งข้อความมา ซึ่งเขานั่งอยู่ตรงหน้า ในขณะที่เขาเองก็จ้องมาที่ฉันด้วยสายตาดุดันสีหน้าตึงเรียบ"เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรคะ"ฉันเลือกที่จะละสายตาจากเขาอย่างไม่ใส่ใจแล้วหันไปพูดกับภิสิงห์"เราเป็นแฟนกันไหม"จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ลืมคำพูดที่ภิสิงห์พูดก่อนหน้าหรอก แต่แสร้งถามเพื่อให้เขาเน้นย้ำอีกรอบ"จะกินไหมข้าว..."ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรก็มีเสียงแทรกขึ้นมาทำให้ทุกคนต่างจ้องมองไปที่เขา"....ถ้าจะขอเป็นแฟนกันก็ไม่ขอกันที่อื่น รำคาญ!"เขาสบถคำสุดท้ายด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะจิ้มชิ้นปลาตัวใหญ่เข้าปาก"หึ"ภิสิงห์แค่นหัวเราะในลำคอแล้วส่ายหน้า แล้วตักอาหารมาใส่ในจานฉัน"ทานเยอะ ๆ นะ"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มละมุน"ขอบคุณค่ะ"ภิสิงห์ตักอาหารอีกรอบเพื่อไปใส่ในจานของหว่าหวาที่นั่งนิ่งไม่ได้พูดอะไร แต่ทว่าเธอกลับมีสีหน้าที่ยิ้มกรุ่มกริ่ม"ขอบคุณค่ะพี่ชาย"หว่าหวากล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ภิสิงห็ยิ้มรับก่อนที่จะหันมาพูดกับฉัน"พี่รอคำตอบนะ"เขายังคงต้องการคำตอบเรื่องขอเป็นแฟนกับฉัน"อะ แฮ่ม!"ฉันได้แค่ยิ้มแล้วยังไม่พูดอะไร เสียงกร

ไม่ยอมปล่อยตึก ตึก เสียงฝีเท้าหนักที่เดินมาจากห้องน้ำจนมาหยุดยืนท้าวเอวหลวม ๆ จ้องมาที่ฉัน ด้วยสภาพผมที่เปียกหมาด ๆ ดูตามเนื้อตัวก็เดาได้ว่าเขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ"ไปล้างตัว"ปากหนาเอ่ยพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น ในขณะที่ฉันมองเขาด้วยสายตาเคียดแค้นยกมือขึ้นปาดน้ำตาแบบลวก ๆ แล้วขยับกายลงจากเตียง เดินย่างเข้าไปในห้องน้ำอย่างเงียบ ๆหลังจากที่จัดการกับร่างกายตัวเองจนสะอาดเรียบร้อย ก็ได้เดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเอียงหูฟังบทสนทนาที่ชายหนุ่มผมที่ทองพูดคุยกับใครบางคนผ่านโทรศัพท์"หาคนไปสั่งสอนไอ้ภิสิงห์ให้หน่อย"พอได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบก้าวขาเรียวเดินไปยืนตรงหน้าก่อนที่จะเอ่ยห้าม"เทมโป แกนขอร้องอย่างทำอะไร...""แค่นี้ก่อน"ยังพูดไม่จบประโยค เทมโปก็แทรกพูดในโทรศัพท์แล้วกดวางสายจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาดุดัน"เป็นห่วงมันมาก?""แกนขอเถอะนะ.."ใบหน้าหล่อเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วลอบหายใจ"...จะให้แกนทำอะไรก็ได้ แต่ขอเรื่องเดียวอย่าทำอะไรพี่สิงห์เลยนะ"ฉันพอรู้มาบ้างว่าธุรกิจครอบครัวเทมโปไม่ได้มีแต่ธุรกิจที่ขาวสะอาด แต่ยังมีธุรกิจสีเทา แน่นอนว่าเขาจะต้องมีอำนาจและพรรคพวกมากมาย

ไม่มีใครขัดขวางแล้วTemPoเทมโปขับรถออกมาจากบริษัทไปยังผับ KAI ซึ่งเป็นกิจการของครอบครัวที่เขาจะต้องบริหารต่อหลังจากเรียนจบ ระหว่างทางในหัวของเขานึกถึงแต่ออร์แกน เพื่อนสาวที่มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง จนทำให้รู้สึกหงุดหงิด"จะไปทำงานที่อื่นที่ไม่มีฉันงั้นเหรอ?"เขาขบกรามพึมพำคำพูดของหญิงสาวอย่างไม่สบอารมณ์ ผลั่ก! แล้วใช้ฝ่ามือทุบไปที่พวงมาลัยรถ"เธอหนีฉันไปไหนไม่ได้หรอกออร์แกน"เทมโปแสยะยิ้มแล้วจ้องไปที่โทรศัพท์หรูราคาแพงด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เพราะในนั้นมีคลิปของออร์แกนนอนเปลือยกายขณะที่มีเซ็กซ์กับเขาเทมโปไม่ได้ต้องการถ่ายคลิปของออร์แกนไว้เพื่อแบล็กเมลล์ แต่เขาถ่ายไว้แค่ข่มขู่เธอเท่านั้น ป้องกันไม่ให้เธอจากเขาไปรถคันหรูขับเข้ามาที่ลานจอดสำหรับวีไอพีและผู้บริหาร ระหว่างที่เขาลงจากรถ"พี่เทมโป"เสียงหวานที่เอ่ยเรียกเขาก็ดังขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาหันไปพร้อมกับยกยิ้ม"น้องดาว"หญิงสาวเข้ามาสวมกอดชายหนุ่มด้วยความดีใจ"หายไปเลยนะคะ"เธอผละจากกอดแล้วเอ่ยด้วยท่าทีงอนชายหนุ่มอย่างไม่จริงจัง"ช่วงนี้พี่ฝึกงานครับ"เทมโปตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มสีหน้าแสดงความเจ้าชู้ขณะที่มือปลาหมึกบีบไปที่ปั้นท้ายหญิงสาว."อุ

มีน้องสุดท้ายแล้วฉันก็ต้องตัดสินใจยกเลิกการไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเพื่อให้พ่อแม่สบายใจ และตามความต้องการของเทมโป มีเพียงแต่หว่าหวาที่แสดงใบหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก ส่วนภิสิงห์เขาดูนิ่ง ๆ แต่สีหน้าราวกับคิดอะไรบางอย่าง"ขอบคุณคุณอาทั้งสองนะครับ ที่ยอมให้ออร์แกนมาทำงานที่ผับของผม"เขากล่าวพร้อมกับคลี่ยิ้มด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะหันไปยกยิ้มมุมปากไปที่ภิสิงห์ด้วยสีหน้าที่ดูเยาะเย้ย"เหอะ..."หว่าหวากลั้วหัวเราะออกมา ก่อนที่จะพูด"...หว่าหวาสงสารแกนจังเลย"เธอเอามือสวยมาลูบที่แขนฉันเชิงปลอบ"มีอะไรให้ช่วยก็บอก"นั่นเป็นเสียงทุ้มที่พูดกับฉันแผ่วเบา ราวกับว่าไม่อยากให้ใครบางคนได้ยิน แต่คนคนนั้นก็หันมามองด้วยสีหน้าสงสัยหลังจากทุก ๆ คนกลับกันไปหมดแล้ว ฉันและพ่อกับแม่ต้องต่างมานั่งพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว"ยัยแกน"พ่อลอบหายใจเบา ๆ"ไม่โกรธพ่อนะที่.."ฉันคลี่ยิ้มแล้วส่ายหน้า"แกนไม่โกรธพ่อหรอกค่ะ"แต่คนที่ฉันโกรธก็คือเทมโป"ต้องเข้าใจนะลูกว่าเทมโปมีบุญคุณกับครอบครัวเรา"แม่พูดพลางเอื้อมมาลูบที่หัวฉัน"เฮ้อ...พ่อไม่เอาไหนจริง ๆ ทำให้ลูกสาวคนเดียวต้อง...""อย่าพูดแบบนั้นสิค่ะ..."ฉันแทรกพูดขึ้นก่อนที่พ่อจะพู