บทที่ 8

ลงมาข้างล่างเขาก็สั่งให้มะนาวพาเธอไปทานข้าวในห้องครัวกับกลุ่มแม่บ้าน และไม่ลืมสั่งงานไว้ด้วยว่าถ้าทานข้าวเสร็จให้เธอไปเก็บองุ่นแปลงที่เหลือให้เสร็จ

"สวัสดีค่ะป้าฉันชื่อข้าวสวยนะคะ" เข้ามาในครัวก็เห็นแม่บ้านอีกคนหนึ่ง คนนี้เธอเพิ่งเคยเห็นเลยต้องไหว้แนะนำตัว

"รีบกินข้าวเถอะจะได้ไปทำงาน" ป้าคนที่เธอไหว้ตักข้าวมาวางไว้ให้ตรงหน้า ป้าคนนี้ก็คือแม่ของมะนาวเอง ในไร่นี้มีแม่บ้านอยู่แค่สองคนนอกนั้นเป็นคนงาน ส่วนคนงานจะอยู่บ้านพักของคนงานไม่ได้มายุ่งเกี่ยวกับบ้านหลังใหญ่

"ป้าทำงานที่นี่มานานหรือยังคะ"

"คุณอย่ารู้เรื่องของที่นี่มากนักเลย" ทุกคนถูกสั่งให้ปิดปากเงียบ และนายหัวก็ไม่ได้บอกว่าผู้หญิงคนนี้มีสถานะเป็นอะไร แค่บอกว่าห้ามให้เธอรู้เรื่องของที่นี่

ข้าวสวยเลยต้องทำตาม ทานจนอิ่มแล้ว เธอบอกว่าจะล้างถ้วยชามช่วย แต่ป้าไม่ให้ล้างบอกให้ไปทำงานของเธอเลย

ออกมาจากบ้านหลังนั้นก็มีคนของเขาคอยเดินตาม จนมาถึงแปลงองุ่น

วันนี้เธอไม่กล้าทำประชดเขาแล้ว เพราะถ้าทำเหมือนเมื่อวานมีหวังต้องไปแบกไม้อีกแน่เลย

เพราะแบบนี้แหละที่ภูเบศสั่งให้ย้ายเธอไปแบกไม้ ต้องให้เธอเจอดีซะบ้างจะได้ไม่ทำเป็นอวดเก่ง

ข้าวสวยตัดองุ่นทีละช่อแล้วก็วางลงกล่องเก็บผลไม้ วันนี้มีคนงานทยอยมาทำงานหลายคนแต่ละคนทำคนละแปลง ไม่มีใครพูดคุยอะไรกัน พอเธอจะหันไปถามคนที่ทำงานอยู่ใกล้ๆ ลูกน้องของเขาก็เดินเข้ามาเธอเลยต้องตัดองุ่นต่อ

ก๊อกๆ

"มีอะไรของมึงอีก"

"วันนี้พยศเหมือนเมื่อวานไหมครับ" ที่วัลลภถามเพราะเห็นนายหัวเก็บกล้องส่องทางไกลตอนที่เขาเคาะประตู

"ถ้ามึงไม่รีบพูดธุระของมึงนะ มึงได้แดกลำกล้องส่องทางไกลกูแน่"

"คนของเรารายงานมาว่าตอนนี้เสี่ยภูริ.."

"ทำไม" จากทีแรกไม่สนใจพอได้ยินชื่อพ่อภูเบศเลยหันไปหา

"ตอนนี้เสี่ยกำลังจ้างนักสืบตามอยู่ครับ"

"มึงคิดว่าจะเจอไหม"

"นักสืบสมัยนี้เก่งนะครับ.. ผมว่านายหัวต้องรีบทำอะไรแล้วล่ะ ถ้าไม่งั้นก็เอาไปคืนเสี่ยเถอะครับ"

"ไม่มีทาง"

"ถ้าเสี่ยโกรธขึ้นมา"

"มึงคิดว่ากูจะกลัวหรือไง"

วัลลภเลยออกไปก่อนปล่อยให้นายหัวใช้ความคิดว่าจะเอายังไงต่อ ที่เขามีวันนี้ได้ก็เพราะอิทธิพลของพ่อนั่นแหละ

"ฉันขอน้ำหน่อยได้ไหม"

"ก็ไปตักกินกับคนงานสิ"

ข้าวสวยมองไปดูกระติกน้ำที่ใส่น้ำแข็งและแก้วน้ำที่เห็นว่าทุกคนกินร่วมกันเธอถึงกับคอแข็ง ใครจะไปกล้ากินล่ะเชื้อโรคสมัยนี้มันยิ่งแพร่กระจายง่ายๆ​ อยู่

"ฉันขอน้ำขวดใหม่ได้ไหม"

"ทำไม..กินกับคนงานไม่ได้?"

"ฉันไม่ชอบกินน้ำเย็น"

"เรื่องมาก" คนของเขาเลยต้องไปเอาน้ำขวดใหม่ที่ไม่เย็นมาให้

อากาศร้อนขนาดนี้ใครจะไม่อยากกินน้ำเย็นล่ะแต่ถ้าไม่พูดแบบนั้นเธอก็คงไม่ได้น้ำส่วนตัว

ยิ่งสายแดดก็ยิ่งร้อนมากขึ้นเธอที่ไม่เคยทำงานกลางแดดแบบนี้มาก่อนก็ทนไม่ไหว จนต้องนั่งลงบังเงาของแปลงองุ่น

"ไปไหนแล้ว" ภูเบศลงมาไม่เห็นว่าเธอเก็บองุ่นอยู่เลยถามลูกน้อง

"อยู่ตรงนั้นไงครับ"

"มึงทำอะไรอยู่ทำไมถึงให้อู้"

"เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้ครับ" เห็นว่าเธอทำงานนานแล้วเลยปล่อยให้นั่งแต่ไม่คิดว่าเจ้านายจะมาตอนนี้

"ไม่ต้อง" ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าไปตรงที่เธอนั่งหลบมุมอยู่ "ลุก"

"?" หันกลับไปก็เห็นว่าเป็นเขา เธอเลยต้องค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นมา "ฉันเพิ่งจะนั่งพักเอง"

"ทำงานแค่นี้ทำจะเป็นจะตาย แล้วจะไปหากินอะไรได้"

"ฉันพอมีความรู้ไม่ต้องทำงานหนักแบบนี้ก็เลี้ยงชีวิตตัวเองได้"

"ยังปากเก่งได้อีก"

"ฉันแค่ตอบคำถามของคุณ"

"ให้เธอเก็บองุ่นแปลงนี้ให้เสร็จ แล้วก็พาไปหาฉันที่ห้องทำงาน" ภูเบศหันไปสั่งลูกน้องทีแรกว่าจะให้ไปตอนนี้แหละแต่พอได้ยินว่าเธอปากดีเลยให้ทำงานต่อให้เสร็จมันเสียเลย

จะให้ไปหาทำไมอีกเนี่ย ถึงเย็นไม่รู้จะเสร็จแปลงไหม มองงานตรงหน้าก็อดถอนหายใจไม่ได้ แต่พอมองไปดูคนงานคนอื่นที่เพิ่งลงมาเก็บไม่นานทุกคนนำหน้าเธอไปหมดแล้ว จะว่าให้ก็ไม่ได้หรอกเพราะมันไม่ใช่งานของเธอนี่

"ซี๊ดดด" เก็บไปอีกพักใหญ่ก็รู้สึกปวดมือมาก เพราะกรรไกรที่ใช้ตัดพวงองุ่นมันแข็งเธอเลยต้องใช้แรงหน่อย และพอทำแบบนี้ซ้ำๆ มันเลยทำให้เกิดอาการบวมแดง ..แต่ข้าวสวยก็ต้องกัดฟันตัดต่อไปจนเสร็จ

"ตามมาทางนี้" คนของเขาที่มีหน้าที่เฝ้าเธอเดินเข้ามาเรียก

ข้าวสวยเดินตามโดยที่ไม่ต้องบอกซ้ำเพราะเธออยากจะไปจากตรงนี้มากแล้ว..ก่อนที่จะพาเธอไปหานายหัวคนของเขาก็พาเธอแวะไปทานข้าวในครัวก่อน

ป้าแม่ของมะนาวเห็นเธอนั่งกินเอากินเอาก็รู้สึกสงสาร   ตกลงเด็กคนนี้ไปทำอะไรให้นายหัวจงเกลียดจงชังได้ขนาดนี้

หลังจากกินข้าวเสร็จมะนาวก็พาเธอไปส่งนายหัวที่ห้องทำงาน

"ฉันมีอะไรจะคุยกับเธอหน่อย"

"คุยมาสิคะ" เธอไม่มีท่าทีต่อต้านเขาเหมือนแรกเริ่มแล้ว เพราะรู้ว่าถึงแม้จะต่อต้านไปก็คงสู้เขาไม่ได้

"ก่อนอื่นฉันจะถามเธอว่าอยากกลับไปหาไอ้เสี่ยแก่นั่นไหม"

"คุณจะปล่อยฉันไปเหรอ"

"ดีใจออกนอกหน้าจังเลยนะ"

"ก็คุณถาม..เอ่อ..ถ้าคุณอยากจะปล่อยฉัน ฉันก็ไม่ปฏิเสธค่ะ" ข้าวสวยพยายามเก็บอาการตื่นเต้นดีใจไว้เพราะถ้าได้ยินเขาพูดแบบนี้แสดงว่าเขาจะปล่อยเธอไปแล้ว

"ถ้าเธอไปจากที่นี่เธอจะพูดเรื่องของที่นี่ไหม"

"ไม่พูดค่ะ"

"ฉันไม่เชื่อ"

"ฉันสาบานว่าจะไม่พูดค่ะ"

"แน่ใจนะ"

"ฉันถึงกับสาบานแล้วนะคะ"

"ถ้าฉันได้ยินว่าเธอพูดเธอคงรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น"

"คุณไม่ต้องขู่หรอกค่ะฉันสาบานด้วยเกียรติของฉันเองค่ะว่าจะไม่พูด" แม้แต่สาบานเธอก็กล้านาทีนี้ขอแค่ให้ออกไปจากนรกขุมนี้ได้ก็พอแล้ว