All Chapters of ฝ่ามิติพลิกชะตาราชาทรราชย์: Chapter 11 - Chapter 20

รุ่งเช้ามาเยือนตำหนักคุนหนิงพร้อมความมุ่งมั่นที่ไม่เคยมีมาก่อนบนใบหน้าของอวิ๋นซินเยว่ แผลเป็นปรากฎรอยกรีดที่แก้มขวาถูกทายาจากตำหนักขององค์จักรพรรดิอย่างต่อเนื่อง ความเย็นซ่านจากเนื้อยาหายากนั้น คือเครื่องยืนยันความรู้สึกที่แท้จริงของเขา ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเกรี้ยวกราดเธอมองตัวเองในกระจกสำริด รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าไม่ได้อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจและเด็ดเดี่ยว นี่ไม่ใช่ หลินซินเยว่ ฮองเฮาผู้อ่อนแอคนเดิม แต่เป็นนักสู้ที่ได้รับอาวุธสำคัญที่สุดแล้วนั่นคือความจริงใจของอวี้เหยียน“จื่อเยว่...วันนี้ข้าจะไปเฝ้าฝ่าบาท” เธอเอ่ยเสียงหนักแน่น“ฮองเฮาเพคะ...แต่เมื่อวาน...” จื่อเยว่เอ่ยอย่างลังเล เพราะเกรงว่าเจ้านายจะไปเผชิญหน้ากับความโกรธขององค์เหนือหัวอีกครั้ง“วันนี้ไม่เหมือนเมื่อวาน” อวิ๋นซินเยว่ตัดบท “เจ้าเลือกชุดที่งดงามที่สุดมาให้ข้า ไม่ใช่ชุดสำหรับเข้าเฝ้าตามธรรมเนียม แต่เป็นชุดที่คู่ควรกับตำแหน่ง ‘ฮองเฮา’ ผู้เป็นภรรยาเอกขององค์จักรพรรดิ!”วันนี้เธอเลือกชุดที่เน้นความสง่างามตามแบบฉบับฮองเฮา ชุดสีแดงเข้มปักลายหงส์สีทอง เครื่องประดับหยกชั้นดีที่ขับเน้นให้ใบหน้า

เสียงหอบหายใจของอวิ๋นซินเยว่ยังไม่ทันสงบ ความอ่อนโยนที่องค์จักรพรรดิอวี้เหยียนแสดงออกมาเมื่อครู่ก็อันตรธานหายไปจนหมดสิ้น! ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยไฟแห่งความริษยาและความโกรธที่น่ากลัวที่สุด เขากำสร้อยหยกเส้นเล็กนั้นแน่นอยู่ในมือ ราวกับต้องการบดขยี้มันให้แหลกคามือ“ตอบข้ามา!” พระสุรเสียงของเขาเยือกเย็นจนน่ากลัว “สร้อยเส้นนี้…ของใคร! เจ้ามีความสัมพันธ์เช่นไรกับเจ้าของมัน! เจ้ากำลังโกหกข้า! และแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ใจกับข้าใช่หรือไม่!”อวิ๋นซินเยว่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่คับขันที่สุด เธอไม่รู้ว่าสร้อยนี้มาจากใคร และความเงียบของเธอยิ่งทำให้อวี้เหยียนเข้าใจผิดไปไกลแสนไกล ใบหน้าของเธอยังคงแดงก่ำจากจูบเมื่อครู่ แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีซีดขาวด้วยความกลัว[หม่าม๊า! ตอบไปเลย! ห้ามโกหก! ความเสี่ยงอยู่ที่ 99%!เขาคิดว่าหม่าม๊าถูกส่งมาเพื่อฆ่าเขา!] เสี่ยวหลิงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนกที่สุด“หม่อมฉัน…หม่อมฉันไม่รู้เพคะ” เธอตอบอย่างซื่อตรง น้ำเสียงสั่นเครือ ความจริงที่ว่าเธอไม่รู้ทำให้อวี้เหยียนเดือดดาลยิ่งกว่าการโกหกเสียอีก!“โกหก!” เขาตวาดลั่น แรงบีบที่ต้นแขนของเธอเพิ่มขึ้น “อย่าคิดว่าการแสร้งทำเป็นโง่งมจะใช้ไ

เสียงฆ้องเบา ๆ ดังขึ้นสามครั้ง ก่อนที่ม่านกำมะหยี่สีแดงขลิบทองในห้องโถงของตำหนักคุนหนิงจะถูกเลิกขึ้นอย่างช้า ๆ แสงแดดยามสายส่องลอดเข้ามาตกต้องกับอาภรณ์สีม่วงทองระยับตา ไทเฮาฉงฮวา ปรากฏกายอย่างสง่างาม เรือนพระเกศาที่ขาวแซมเพียงเล็กน้อยถูกเกล้าอย่างประณีต ประดับปิ่นหยกชั้นสูง สายตาคมกริบของนางกวาดมองเหล่าสนมและพระสนมชั้นสูง ที่คุกเข่าลงและนั่งเรียงรายอยู่เบื้องหน้า ทันใดนั้น บรรยากาศทั้งตำหนักก็เหมือนถูกตรึงด้วยไอเย็นแห่งอำนาจ เหล่าสตรีในวังหลังที่มียศต่ำต่างหมอบลงจนหน้าผากแตะพื้น อวิ๋นซินเยว่เองก็ยืนขึ้นเช่นกัน เพียงประสานมือค้อมตัวลงต่ำอย่างนอบน้อม แต่ในใจกลับรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่กำลังกดทับมาบนบ่า ไทเฮาก้าวลงจากบัลลังก์ย่อม ๆ แท่นสูง เสียงรองเท้าปักมุกกระทบพื้นไม้ดังก้องอย่างสง่างามนางทอดพระเนตรมายังอวิ๋นซินเยว่ ริมฝีปากโค้งเพียงน้อย แต่เต็มไปด้วยนัยลึกล้ำ “ฮองเฮา… อีกเจ็ดวันจะมีงานเลี้ยงชมบุปผา เจ้าคงรู้ดีว่า นี่ไม่ใช่เพียงงานรื่นเริง แต่เป็นงานที่แสดงเกียรติยศและเป็นหน้าตาของวังหลัง” ไทเฮาเหลือบมองไปทางแถวพระสนม โดยเฉพาะ ซูกุ้ยเฟย ที่ยืนอยู่ไม่ไกล สายตาของพระนางวูบวาบราวกับ

สายตานับร้อยจับจ้องไปยังซุ้มดอกเหมยอันเงียบสงบ ภาพองค์จักรพรรดิอวี้เหยียนผู้เคร่งขรึม กำลังนั่งอยู่เพียงลำพัง ณ โต๊ะไม้หอมเล็ก ๆ ที่ถูกจัดไว้เพียงสองที่นั่ง ทำเอาสตรีทั้งวังหลังถึงกับตกตะลึงจนไร้เสียง โดยเฉพาะ ซูกุ้ยเฟย! ใบหน้าของนางขาวซีดลงทันที รอยยิ้มเยือกเย็นที่เคยประดับอยู่บัดนี้บิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นและเจ็บใจอย่างที่สุด! แผนการทั้งหมดของนางพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง! ฮองเฮาไม่ได้ไร้ความสามารถ! แต่ฉลาดจนน่ากลัว! ไทเฮาเองก็ทรงนิ่งงันไปชั่วครู่ ดวงตาคมกริบของพระนางมองมาที่อวิ๋นซินเยว่ด้วยความไม่พอใจ เพราะฮองเฮาผู้นี้กล้าใช้ ‘องค์จักรพรรดิ’ เป็นเครื่องมือในการทำลายอำนาจของนาง (โดยไม่ตั้งใจ) และนี่เป็นการแสดงออกถึงความรักของฝ่าบาทที่เปิดเผยเกินไป! อวี้เหยียนไม่สนใจสายตาใครเลย พระองค์มองมาที่ฮองเฮาด้วยสายตาที่ลุ่มลึกและเต็มไปด้วยการครอบครอง ราวกับต้องการให้ทั้งโลกรับรู้ว่า นางคือเหตุผลเดียวที่พระองค์มาปรากฏตัวที่นี่ อวิ๋นซินเยว่โค้งคำนับอย่างสง่างาม ราวกับว่าการปรากฏตัวของพระองค์เป็นเรื่องปกติที่สุดในโลก “คารวะฝ่าบาทเพคะ” “ฮองเฮา…” อวี้เหยียนกล่าวเสียงต่ำ ใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงไว้ด้

อวิ๋นซินเยว่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งทองเหลือง ริมฝีปากประดับรอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงเพราะความพึงพอใจ แต่เกิดจากความอิ่มเอมใจในความรักที่ได้รับ ตลอดสองวันที่ผ่านมานี้ องค์จักรพรรดิอวี้เหยียน แสดงความคลั่งรักเธออย่างเปิดเผย และรุนแรง พระองค์ไม่เพียงแต่กักเธอไว้ในตำหนักทรงงานเพื่อสอนราชกิจ แต่ยังโอบกอดเธอไว้แน่นขณะทรงงาน ราวกับเด็กที่กลัวของรักจะหายไป "ให้ตายสิ...ทำไมถึงได้คลั่งรักกันขนาดนี้" เธอหัวเราะเบา ๆ มือเรียวไล้ไปตามรอยแผลเป็นที่มือซึ่งถูกเขากระทำเมื่อวันก่อน รอยนั้นกำลังจางหายไป เหมือนกับความสงสัยของเธอที่กำลังถูกความอ่อนโยนของเขาบดบัง แต่ในใจลึก ๆ บางสิ่งก็ยังคงตะหงิด ๆ มันไม่สมเหตุผลเลยที่คนอย่างเขาที่แต่ก่อนไม่เคยชายตามองเธอ และออกจะรังเกียจด้วยซ้ำ แต่หลังจากเหตุการณ์ที่ถึงขั้นมีสัมพันธ์ทางกายกันแล้วด้วยอารมณ์หึงหวง เขากลับหันมารักใคร่เธอขนาดนี้ ความรักที่มาเร็วและรุนแรงเกินไปนี้... กำลังซ่อนเร้นบางสิ่งอยู่หรือไม่? เพื่อเป็นการตอบแทนความรู้สึกที่ถูกเติมเต็ม อวิ๋นซินเยว่ลงมือทำอาหารด้วยตัวเองด้วยสกิลข้าวกล่องฮองเฮาเช่นเคย ในวันนี้เธอเลือกทำซุปไก่ตุ๋นโสมที่ช่วยบำรุงหั