บททั้งหมดของ จิ๊ดริดที่รัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ขยายร้านดีไหม” เมื่อเห็นวรรณารีนั่งคิ้วชนกันตอนกินข้าวมื้อเย็น สายจึงเสนอความคิดขึ้นมาวรรณารีเหลือบมองสายอย่างหนักใจ “จะขยายไปที่ไหนได้คะป้า จะให้ย้ายร้านไปอยู่ไกล ๆ ก็คงไม่ไหว ไหนจะค่าที่ ค่าก่อสร้างอีก เงินเก็บคงไม่พอแน่”“ก็ขยายไปทางด้านหลังไง” สายชี้นิ้วไปบริเวณหลังบ้านซึ่งเป็นที่ดินเปล่าที่ตอนนี้เป็นป่ารกชัฏ ไม่เคยมีใครกล้าไปทำอะไรกับที่ผืนนั้นเนื่องจากมีเสียงร่ำลือเรื่องสิ่งลึกลับนั่นเอง“ป่าผีสิงนั่นหรือคะ” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงตกใจ“ผี!” ที่รักวัยสองขวบกว่าที่นั่งกินข้าวอยู่ด้านข้างอุทานออกมาเสียงหลง เธอค่อนข้างอ่อนไหวกับคำว่าผีมากเป็นพิเศษ“เธอจะเสียงดังทำไม หลานฉันตกใจหมด” คนที่สถาปนาตัวเองเป็นคุณยายของเด็กร่างอ้วนแบบเต็มขั้นรีบกอดปลอบหลาน“แม่ขอโทษนะลูก ไม่มีผีที่ไหนเลย แม่พูดผิด จิ๊ดริดกินข้าวต่อดีกว่า วันนี้มีไข่ตุ๋นของโปรดลูกด้วย”เด็กหญิงผงกศีรษะและหันไปสนใจอาหารมื้อเย็นตามคำชี้ชวนของแม่ สมาธิของเด็กวัยเท่านี้มีค่อนข้างน้อย เมื่อโดนแม่หักเหความสนใจ ภายในเวลาไม่ถึงสองนาที เธอก็ลืมเรื่

วรรณารีและสายรอจนกระแต พี่เลี้ยงของที่รักกลับไปพักผ่อนยังบ้านพักคนงานที่สร้างไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนจึงพากันมายืนเมียง ๆ มอง ๆ รอบตู้ไม้อย่างสนอกสนใจแต่ไม่ว่าจะมองมุมไหนตู้ไม้ก็คือตู้ไม้ ไม่เห็นมีอะไรพิเศษตรงจุดไหน เป็นเพียงตู้ไม้ที่มีชั้นสำหรับวางหนังสือทั้งสามชั้นหนากว่าตู้ปกติทั่วไปเท่านั้น คาดว่าที่ทำให้หนาก็เพื่อรองรับหนังสือซึ่งมีน้ำหนักมากนั่นเอง“ตู้ใบนี้ดีจริงหรือลูก” วรรณารีอดถามออกมาไม่ได้ที่รักพยักหน้าแรง ๆ ติดกันหลายทีจนไขมันตรงแก้มกลม ๆ สั่นกระเพื่อมไปมา มือวรรณารีคันยุบยิบอยากจะบีบแก้มนุ่ม ๆ นั้นใจแทบขาดแต่ก็ต้องยั้งใจเอาไว้วรรณารีและสายพากันเดินวนดูอีกสองรอบก็เหมือนจะไร้ผล“ป้าว่าเรื่องดีที่จิ๊ดริดบอกอาจจะไม่เกิดขึ้นทันทีก็ได้ กลับเข้าบ้านกันดีกว่ายุงเริ่มชุมแล้ว”วรรณารีพยักหน้าเห็นด้วย เธอให้สายพาที่รักเข้าไปก่อน ส่วนตัวเองจะขอทำความสะอาดคราบฝุ่นให้หมดเพราะรู้สึกไม่สบายใจกลัวจะมีแมลงมีพิษหลงเหลืออยู่จนทำอันตรายต่อคนในบ้านได้ใช้เวลาเพียงสิบนาทีก็เช็ดทำความสะอาดภายนอกจนเอี่ยมอ่อง แล้วความสวยง

หลังจากที่กล่อมที่รักให้นอนหลับไปแล้ว ทั้งคู่ได้พากันไปนั่งหารือเกี่ยวกับทรัพย์สินที่เพิ่งได้มาใหม่“ป้าคะ มันไม่เป็นไรจริง ๆ หรือที่จะไม่ติดต่อบอกเจ้าของที่ดินคนเดิมว่าเราเจอของมีค่าแบบนี้”สายส่ายหน้าพร้อมค้อนขวับให้หนึ่งที “เธอนี่กังวลอะไรไม่เข้าท่า”“ป้าเชื่อว่าเจ้าของเดิมคงไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน หรือแม้แต่พ่อของเขาซึ่งเป็นเจ้าของคนก่อนก็ไม่น่าจะรู้ ถ้ารู้คงบอกลูกเขาไปนานแล้วว่ามีสมบัติซ่อนอยู่ข้างใน ป้าซื้อที่ดินนี้มายี่สิบปีก็ไม่เห็นมีใครมาตามหาตู้นี้สักคน ป้าถือว่านี่เป็นสิทธิ์โดยชอบธรรมที่เราควรจะได้”เมื่อเห็นท่าทีที่ยังสับสนของวรรณารี สายก็ยิ้ม ๆ และพูดต่อ “ป้าจะบอกอะไรให้นะวรรณ วิธีที่เราจะอยู่ในสังคมนี้อย่างมีความสุข นอกจากไม่ไปรังแกใครแล้ว ต้องไม่เป็นคนดีจนเกินงามด้วย อะไรที่เป็นสิทธิ์และโอกาสของเรา เราก็ควรฉกฉวยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นอาจต้องมานั่งเสียดายเหมือนชีวิตของป้า” สายนิ่งไปสักระยะแล้วจึงพูดต่อ “แต่อะไรที่ไม่ใช่ของเราก็ควรปล่อยมือไป อย่าพยายามยื้อให้เหนื่อย”“อีกอย่าง โชคครั้งนี้ถ้าจิ๊ดริดไม่เป็นคนบอก เราทั้งคู่ก็ไม

เมื่อไปถึงที่ดินดังกล่าวก็เป็นอย่างที่พีรายุคาดไว้ พื้นที่แถบนี้เป็นบริเวณที่พัฒนาต่อได้ยากเพราะเป็นแถบสวนและไร่ของชาวบ้าน รวมถึงเป็นเขตที่นิยมค้าขายของเก่ากันอย่างเป็นล่ำเป็นสัน มีร้านค้าของเก่าอยู่ถึงสิบกว่าร้านบริเวณนี้ คงจะหานักธุรกิจเข้ามาพัฒนาที่ดินแถบนี้ให้เจริญได้ยากแต่ถึงกระนั้น พีรายุก็ตกลงที่จะซื้อไว้เพราะจินดาราอยากได้นักหนา โดยจะนัดโอนกันในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า“จิ๊ดริดของเก่า” พีรายุพึมพำออกมาอย่างต้องมนต์สะกด“ชื่อแปลกจัง ดูตล๊กตลก ว่าไหมคะพี” จินดาราเบะปากให้กับร้านรับซื้อของเก่าขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างทางระหว่างนั่งรถกลับจากดูที่ดินพีรายุยังคงนิ่งเงียบ เขามองดูป้ายร้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างเหม่อลอย“วรรณ” ชายหนุ่มพึมพำออกมาเสียงเบา“คุณว่าอะไรนะคะ” จินดาราเอียงหน้ามาถาม“วรรณ!” พีรายุตะโกนเสียงดังลั่นรถก่อนหักพวงมาลัยรถเข้าข้างทางอย่างกะทันหัน และพยายามเปิดประตูรถเพื่อจะเดินข้ามไปอีกฝั่งให้ได้“คุณจะทำอะไรคะ!” จินดาราพยายามยื้อแขนชายหนุ่มเอาไว้ไม่ให้เขาเปิดประตูออกไปได้ ขณะที่สีหน้าของเธอเผยถ

ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มเข้าไปแล้ว แม้จะเป็นเวลานอนของที่รัก แต่วรรณารีก็เต็มใจที่จะพาลูกมาโรงพยาบาลด้วยมีความหวังอย่างแรงกล้าว่าพลังวิเศษของลูกจะช่วยได้ที่ต้องพาที่รักมาแทนที่จะนำมาแต่น้ำลายนั้นเพราะเมื่อสองวันก่อนที่รักหยดน้ำลายใส่แก้วน้ำทิ้งไว้ให้สายหลายชั่วโมง ผลก็คือน้ำแก้วนั้นไม่หลงเหลือประสิทธิภาพอย่างที่ควรจะเป็น ทั้งสายและวรรณารีจึงรู้ว่าน้ำลายของที่รักไม่สามารถทิ้งระยะไว้นานได้เมื่อวรรณารีเดินมาถึงห้องพักผู้ป่วย วนาลีก็หันไปมองอย่างมีความหวัง“ขอบใจมากนะวรรณที่มาช่วย” เธอบอกเสียงเครือจุลพงศ์ที่ฟื้นแล้วก็เหลียวมองที่รักด้วยสีหน้าไม่ต่างไปจากภรรยา“พวกเรายินดีค่ะ” วรรณารีเหลียวมองโดยรอบก็พบว่ามีคนไข้อื่นนอนเรียงรายอยู่หลายคน เธอจึงพยักหน้าให้สายและพาที่รักเดินเลี่ยงออกมานอกห้องสายหยิบแก้วที่ใส่น้ำไว้ค่อนแก้วตามไปอย่างไม่รอช้าโดยมีขบวนเดินตามเป็นพรวน ทิ้งให้วนาลีอยู่กับสามีเพียงลำพัง“จิ๊ดริด หยดน้ำลายใส่แก้วนี้หน่อยสิลูก” วรรณารีเอ่ยปากกับลูกที่รักเงยหน้ามองแม่ “ให้ยาย?”วรรณารีส่ายหน้า “ไม่ใช่