All Chapters of หมอร้ายคลั่งรัก ยัยแฟนเก่า: Chapter 21 - Chapter 30

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่ในหัวใจของเธอ กลับเจ็บจนรู้สึกได้ และแทบจะก้าวขาไม่ออก เมื่อกลับไปที่โต๊ะ สายใจก็ถามขึ้นมา“หนูยี่หวา ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะ เป็นอะไรไปหรือเปล่า”“เปล่าค่ะคุณน้า ไม่เป็นอะไรค่ะ สงสัยจะลายตาเพราะแสงไฟค่ะ”“แบบนี้นี่เอง เห็นต้อมบอกว่าช่วงนี้หนูทำงานหนัก ยังไงต้องรักษาสุขภาพด้วยนะ เป็นอะไรไปมันจะไม่คุ้มเอา”“ค่ะน้าสาย ขอบคุณนะคะ”ยี่หวานั่งมองงานแต่งงาน ที่เริ่มพิธีไปเรื่อย ๆ ภาพของคู่บ่าวสาวที่กล่าวขอบคุณบนเวที ตัดเค้กแต่งงานและโยนช่อดอกไม้ ทำให้เธอเผลอยิ้มตามไปด้วย และแอบคิดตาม ครั้งหนึ่งเธอเองก็เคยวาดฝันเอาไว้ ว่าสักวันจะมีงานแต่งที่มีความสุขแบบนี้ แต่ความฝันก็เป็นได้แค่ฝัน....“ยี่หวา”“คะ”“คุณแม่ถามว่าหิวหรือเปล่า”“ไม่ค่อยเท่าไหร่ค่ะ เชิญตามสบายเลยค่ะ”“ดื่มน้ำผลไม้หน่อยดีกว่า”"ขอบคุณค่ะ หวาขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ"ยี่หวาลุกมาเข้าห้องน้ำอีกรอบ ครั้งนี้เธอเจอกับมีนา ซึ่งมางานนี้ด้วยเหมือนกัน เธอกำลังล้างมืออยู่ ยี่หวาที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เดินเข้ามาล้างมือเหมือนกัน“สวัสดีน้องยี่หวา”“สวัสดีค่ะ”“ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่ คงไม่ได้จะตามหมอติณณ์มาหรอกนะ”“คุณคิ

หมอติณณ์ขับรถไปที่คอนโด ที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาล ซึ่งสำหรับเขาแล้ว การตกแต่งและขนาดของห้อง อีกทั้งราคาซึ่งเจ้าของเสนอมา ทำให้เขาตัดสินใจได้ไม่ยากเลย “ถ้าคุณหมอไม่ชอบ ยังมีอีกสองห้องนะคะ แต่อยู่ชั้นล่างลงไป เล็กกว่าห้องนี้หน่อย”“ไม่ครับ ผมชอบห้องนี้มาก ทุกอย่างลงตัวมาก อีกอย่างก็อยู่ไม่ไกลที่ทำงานผมด้วย”เขาตัดสินใจได้ไม่ยากเลย เพราะนอกจากห้องจะมีขนาดใหญ่สองห้องนอน สองห้องน้ำ และยังอยู่ใกล้ทั้งโรงพยาบาล สถานีรถไฟฟ้า ใจกลางเมืองหลวง กับราคาที่เขาจับต้องได้ หลายปีที่ผ่านมา เขาทำงานเก็บเงินมาได้เยอะมาก แต่ไม่เคยซื้อทรัพย์สินเก็บไว้ แพงที่สุดก็น่าจะเป็น รถยนต์ที่เขาใช้อยู่เท่านั้น“คุณตกลงซื้อง่ายขนาดนี้เหลยเหรอหมอติณณ์ ไม่น่าเชื่อเลย”“ผมศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับโครงการนี้มาก่อนแล้ว แค่ยังลังเลอยู่เท่านั้นเองครับหมอธนิต ต้องขอบคุณมากเลยที่แนะนำผม เพราะห้องที่ติดต่อผมมา ไม่ได้เพอร์เฟคขนาดนี้”“คุณชอบก็ดีแล้วครับ”สองวันต่อมาวันนี้หมอติณณ์ออกมาจากห้องผ่าตัด และพบกับทีมงานที่ต้องเข้ามาจัดการระบบในแผนก ซึ่งเขาเห็นว่ายี่หวากลับมาทำงานแล้ว แต่สีหน้าและท่าทางของเธอ ยังดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ แต่เขาก

“อือ…พี่ติณณ์นั่นแหละ เพราะพี่ติณณ์คนเดียวเลย ฮือ…คนใจร้าย ไปเลยนะไม่อยากเห็นหน้า”หมอติณณ์ไม่มีทางปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว ยิ่งเห็นสภาพเธองอแงแล้วน่ารักแบบนี้ เรียกเขาว่า พี่ติณณ์ เหมือนเดิม เขาจะไม่รักเธอได้ยังไง เรื่องหลายวันที่ผ่านมา เหมือนกับไม่ได้เกิดขึ้น“ไม่เอาน่าไม่ร้องแล้วนะ ร้องไห้มาก ๆ เดี๋ยวเลือดออกอีก จะรักษายากแล้วนะ ไหนบอกมาสิว่า ร้องไห้เพราะอะไร งอนพี่อยู่เหรอ หืม”เขาจับเธอขึ้นมา และเช็ดน้ำตาให้เธอ เหมือนกับที่เคยทำมาเสมอ ยี่หวาเบ้ปากเหมือนเด็ก ๆ และเบือนหน้าหนีทั้ง ๆ ที่ตาแดงก่ำ เขาขยับมานั่งข้าง ๆ เธอและกอดเอาไว้“ไม่บอกพี่แบบนี้ งั้นพี่จะเดาเอาเองนะว่า หวางอนที่หลายวันมานี้ พี่ไม่สนใจและไม่โทรหาหวา คิดว่าพี่ไม่สนใจหวาแล้วใช่ไหม”เธอหลบตาเขา เธอยอมรับหัวใจตัวเองได้ในที่สุด เธอลืมเขาไม่ได้ ตั้งแต่เจอเขาอีกครั้ง ยี่หวาก็รู้ว่า ชีวิตนี้เธอคงเลิกรักติณณ์ภพไม่ได้ ส่วนเขาก็ไม่ต่างกับเธอ “ทำไม…ถึงต้องกลับมาด้วย ทำไมไม่หายไปเลย ไม่รู้จักกันซะดีกว่า จะได้ไม่ต้องเจอหน้า ไม่ต้องคิดถึง ไม่ต้องพยายามลืม จะได้ไม่เจ็บอีก ฮือ….”เธอตีไปที่ไหล่ของเขาไม่ยั้ง เพื่อระบายความโกรธที่อัดอั้น

“กินก็ได้ค่ะ เมื่อกี้โดนมองก็เลยไม่กล้ากิน กลัวยาติดคอ”“พี่รู้หรอกน่า ถึงได้พูดออกไปเลย จะได้ไม่ต้องสงสัยกันอีกยังไงล่ะ ต่อไปไม่ต้องเกร็งกับพวกเธอมากหรอก ตกลงลุกไปอาบน้ำเองไหวแน่นะ พี่จะได้ถอดสายน้ำเกลือให้ก่อน”“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหาเลย”“งั้นก็รีบกินยาก่อน พี่จะเอารายงานไปให้ที่เคาน์เตอร์ แล้วจะไปอาบน้ำ เดี๋ยวจะกลับขึ้นมา”“อาบน้ำเหรอคะ อาบที่ไหน”“ห้องพักแพทย์มีห้องอาบน้ำอยู่”เขาตอบเธอไปโดยไม่ทันได้คิดอะไร แต่ยี่หวาหันมามองหน้าเขาแล้ว และจำได้ว่าครั้งก่อน เขาไปอาบน้ำที่ห้องของเธอ อ้างว่ายังไม่ได้อาบน้ำ“พี่ติณณ์ ครั้งก่อน…”“กินยาเสร็จแล้วก็รีบไปอาบน้ำ มานี่พี่จะถอดสายน้ำเกลือให้ ไม่ต้องถามมากแล้ว”“ครั้งก่อนนั่น เป็นแค่ข้ออ้างใช่มั้ยคะ”“ไม่อ้างแล้วจะเข้าห้องของหวาได้เหรอ หวงอย่างกับกลัวว่ากลัวใครรู้อย่างนั้นแหละ”“เปล่าสักหน่อย ถ้าหวาหวงจริงจะยอมให้พี่ติณณ์เข้าไปเหรอ พูดอะไรบ้า ๆ”ติณณ์ภพยิ้มออกมา และก้มลงไปจะหอมแก้มเธอ ยี่หวาดันเขาออกทัน ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น เพราะมีเจ้าหน้าที่เอาชุดมาให้เธอเปลี่ยน หมอติณณ์จึงหันไปดึงจุกน้ำเกลือออกให้เธอชั่วคราว “เอาชุดมาส่งค่ะคุณหมอ”“ขอ

“คืนนั้นจำได้ว่า พี่รีบขึ้นไปเพื่อเคลียร์งาน และจะได้รีบกลับไปฉลองวันเกิดกับหวา แต่พอกลับขึ้นไป ตอนที่กำลังจะกลับ พวกเพื่อน ๆ ก็ยกเค้กมาเซอร์ไพรส์ และอวยพรให้ พี่ก็แค่เป่าเทียน และรีบขอตัวกลับ ตอนนั้นจำได้ว่า มีนาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่เพื่อนคนอื่น ๆ เข้าใจพี่ ว่าต้องรีบกลับไปหาหวา"“นี่มันเรื่องอะไรกัน หวา… ไม่เคยรู้มาก่อน”"พี่รู้ตัวว่าผิด ที่ไม่ได้พาหวาไปดูหนัง แต่วันเกิดของตัวเอง พี่จะลืมได้ยังไง และยิ่งไม่มีทางลืมว่า จะต้องฉลองกับใคร แต่พอพี่กลับไปที่ห้อง ทุกอย่างมันก็สายไปแล้ว”ยี่หวาตัวสั่น และไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เรื่องในคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน จะเป็นแบบนั้น “แล้วทำไมตอนนั้น พี่ไม่รีบอธิบาย”“หวาไม่รับสายพี่เลย ตอนนั้นไม่รู้ว่าควรทำยังไง ได้แต่โทรหาตลอดสองวัน ไม่ทำอย่างอื่นจนเกือบตายในห้อง พี่ไม่รู้สึกตัวอีกเลยหลังจากนั้น จนมาตื่นอีกที ก็มานอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว”“อะไรนะคะ!”ยี่หวาจำได้ ตอนนั้นเธอไม่รับสายของติณณ์เลย เธอเสียใจจนไม่อยากพบใคร จึงหนีมาอ่านหนังสือสอบที่ต่างจังหวัด ช่วงนี้ก็ไม่ได้มีเรียนแล้ว คิดไม่ถึงว่าแค่สองวัน เขาก็หมดความพยายาม ที่จะโทรหาเธอแล้ว “แค่สี่วันก็เง