บทที่ 16 กฎตามใจท่านประธาน

แม้จะนั่งทานอาหารระหว่างรอให้ฝนหยุดตก แต่ค่ำคืนนี้ท่าทีจะอีกไกล ขนาดนั่งทานอาหารจนพุงกางฝนก็ยังตกพรำอยู่ดี

ประธานธันย์เก็บซ่อนรอยยิ้มไว้ที่มุมปาก เขาหยิบร่มเตรียมกางให้เธอเดินไปที่รถพร้อมกัน มื้อนี้เขาทานอิ่มแปล้เลย เป็นครั้งแรกที่ได้ทานอาหารแบบไม่ต้องกังวลจะมียาพิษปะปนอยู่

แค่มีธารตะวันอยู่ข้างกาย เขาจะเจริญอาหารเป็นพิเศษ อย่างน้ำเต้าหู้เมื่อเช้าก็กินหมด หรือกาแฟก็ต้องสั่งผ่านคุณผู้ช่วยคนนี้เท่านั้น

“น้องตะวันกลับยังไงครับ ให้พี่ไปส่งเราดีกว่ามั้ย” เจตกวินยืนอยู่ที่หน้าร้าน เขาหันไปคุยกับธารตะวัน โดยมีสายตาหนึ่งคู่จ้องเขม็ง

“ไม่เป็นระ...” เธอกำลังจะปฏิเสธ แต่ดันมีเสียงแทรกจากด้านหลังดังขึ้นมา

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปส่งลูกน้องของผมเอง”

“คุณธันย์...”

“อ่า ตามนั้นก็ได้ครับ”

เจตกวินยิ้มแต่แววตาแข็งกร้าว ยอมถอยทัพไปตั้งหลักไม่ได้ตื้อจนดูน่ารำคาญเกินไป จะได้ไม่ต้องมีปัญหาบาดหมางใจกัน ทว่าประธานธันย์ที่จ้องมองไม่ละสายตา กลับกลายจะเป็นฝ่ายหาเรื่องซะมากกว่า

“ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะพี่เจต”

“ไว้เจอกันครับน้องตะวัน...”

ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน แต่มีหนึ่งคนที่ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน เขาก็ไม่เคยยอมเผยรอยยิ้มให้เห็นเสียที

ร่างบางเงยหน้ามองคนตัวสูง พลางวาดรอยยิ้มพริมใจบางๆ ก่อนจะยื่นมือไปขอร่มที่ธันย์ธาราถือเตรียมจะกางให้

“เดี๋ยวฉันถือร่มให้ค่ะ ให้เจ้านายถือร่มแล้วแปลกๆ นะคะ” เธอยิ้มติดเกรงใจเขาไม่น้อย แต่ใบหน้าหล่อเหลากลับนิ่งเรียบไร้อารมณ์

ประธานธันย์เป็นเจ้านายที่พูดน้อยติดเย็นชาก็จริง แต่เป็นเจ้านายที่ใจดีสุดๆ เลยล่ะ ไหนจะมื้อนี้ที่เขาเป็นคนเลี้ยงอีก ถ้าต้องให้เจ้านายทั้งเลี้ยงข้าวแล้วก็กางร่มให้ เธอจะพลิกบทบาทเป็นเจ้านายแทนนี่สิ

“ไม่ต้องหรอก ผมถือเอง”

“แต่ว่าคุณ...”

“ถ้าคุณกาง ไม่ต้องยืดจนเส้นเอ็นยึดเลยรึไง”

เขาเลิกคิ้วใส่เธอด้วยสีหน้าตายด้าน ราวกับจะบอกกันทางอ้อมว่าเธอตัวเตี้ยไป หากเป็นคนถือร่มก็ต้องยืดจนสุดแขนเพราะเขาสูงมาก

แหงล่ะ บทพระเอกก็ต้องสูงยาวเข่าดี ผู้ดีมีชาติตระกูลอยู่แล้วสิ

“คุณจะบอกว่าฉันเตี้ยเกินเหรอคะ” ธารตะวันเกือบเท้าเอววีน แต่ยังปั้นหน้ายิ้มเข้าสู้เพราะเถียงไม่ออก ผลจากส่วนสูงเธอที่ไม่เอื้ออำนวยเลยสักนิด ให้เกิดมาตัวสูงเท่าอกของประธานธันย์เอง

“ผมเปล่า คุณเป็นคนพูดเองต่างหาก” เขาตอบกลับหน้านิ่งๆ

“ฉันไม่ได้เตี้ยนะคะ คุณต่างหากที่สูงเกินไป...”

“ผมผิดเหรอที่เกิดมาสูง”

“แล้วฉันผิดที่เตี้ยหรือไง”

คราวนี้เธอเผลอเอาแขนเท้าเอววีนใส่ ก่อนจะยิ้มแห้งทันทีที่เห็นว่าเขานิ่งไป แต่ไม่ได้ต่อว่าอะไรนอกจากยืนทำหน้านิ่งใส่ จนเธอค่อยๆ ลดแขนลงพลางยกมือขึ้นเกาคอแก้เขิน

“เอ่อ ขอโทษค่ะ... แพ้เสียงในหัวไปหน่อยน่ะค่ะ” เธอก้มหัวแล้วอมยิ้มที่มุมปาก ยังไม่อยากโดนไล่ออกตอนนี้หรอกนะ

ก่อนตายต้องไปญี่ปุ่นให้ได้นี่นา...

“เราจะไปกันได้หรือยัง” เขาพูดขึ้น ไม่ได้ถือโทษโกรธคนที่แพ้เสียงในหัวหรอก ได้ต่อปากต่อคำกับเธอก็สนุกดี ถึงหน้าจะไม่สนุกก็ตาม

ร่างบางพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะแทรกตัวไปอยู่ในร่มคันเดียวกับเขา ระหว่างเดินไปที่ลานจอดรถใกล้บริษัท ไหล่เล็กก็เบียดเสียดกับตัวของธันย์ธาราเป็นระยะ

เสียงฝนตกเปาะแปะกระทบกับร่ม บรรยากาศเย็นสดชื่นในยามค่ำคืนที่แสงสีในตัวเมืองยังไม่หลับใหล คราคร่ำด้วยผู้คนที่ออกมาท่องเที่ยวยามราตรี ทว่าหัวใจของธารตะวันกลับเต้นแรงจนหน้าเห่อร้อน

“ถ้าอึดอัดกับเขาก็พูดไปเถอะ” เสียงทุ้มต่ำโพล่งขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาจริงจังไม่ล้อเล่น

“อึดอัดกับใครคะ” เธอเงยหน้าสบตาผู้พูด พลันมุ่นคิ้วเข้าหากัน

“รุ่นพี่ของคุณไง”

“คุณหมายถึงพี่เจตเหรอคะ...”

คนตัวสูงกว่าพยักหน้ารับเบาๆ เขาพอจับสังเกตสีหน้าและปฏิกิริยาของเธอได้ แค่ไม่เข้าใจเหตุผลให้ไปเจอผู้ชายคนนี้ก็เท่านั้น ทั้งรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะคุณผู้ช่วยมันดูฝืดฝืนไปหมดเลย

“ฉันไม่ได้อึดอัดอะไรหรอกค่ะ เขาก็ดูไม่ใช่คนไม่ดีอะไร” เธอกลั้นใจพูดแล้วเม้มปากเล็กน้อย

เสียงลอบถอนหายใจจากธันย์ธาราดังขึ้น พอเธอเงยหน้าช้อนตาไปมองอีกครั้ง สายตาของเขาก็มองไปตรงข้างหน้าเสียแล้ว

“ของบางอย่างมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นหรอก”

“คุณธันย์กำลังหมายถึงสุกี้น้ำหรือเปล่าคะ”

“สุกี้น้ำคืออะไร” เขาหลุบตามองเธอแล้วมุ่นคิ้วไม่เข้าใจ เธอที่หันมองซ้ายขวาลูบต้นแขนไปมาแล้วทำหน้าสยองขวัญ

“ผีไงคะ สุกี้น้ำเอาไว้เลี่ยงเวลาพูดถึงแทนค่ะ”

“ไม่ใช่ ผมหมายถึงคนต่างหาก”

“อ่า หมายถึงนิสัยคนเราต้องดูยาวๆ สินะคะ”

คิ้วเข้มพลันขมวดมุ่นเข้าหากัน มองอีกฝ่ายที่สับเปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างว่องไวจนตามไม่ทันแล้ว เมื่อกี้เธอยังดูหวาดระแวงอยู่เลย แต่ไม่ถึงวินาทีก็กลับมายิ้มแป้นแล้นได้อีกครั้ง

“ก็จริงนะคะ จิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึงค่ะ”

“นั่นแหละ ผมแค่เตือนคุณไว้”

“ฉันเลี้ยงข้าวเขามื้อนี้ก็เพื่อจะได้เจ๊าๆ กันนี่แหละค่ะ”

ประธานธันย์หรี่ตาเล็กน้อย ขาเขายาวกว่าก็เลยพยายามจะก้าวให้สั้นขึ้น เพื่อจะได้ไม่เดินนำหรือช้ากว่าเธอมากจนเกินไป

กระทั่งมาถึงรถของธันย์ธารา เขาที่ยื่นร่มกางให้เธอขึ้นรถ พลันยืนมุ่นคิ้วฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ และไวเท่าความคิดเขาก็พูดโพล่งไป ในจังหวะที่ร่างบางกำลังจะเปิดประตูรถพอดี

“วันหยุดนี้ผมจ่ายคุณเพิ่ม คุณจะมาทำงานมั้ย” เขาว่า ก่อนจะหลุบตามองธารตะวันที่หมุนตัวกลับมามอง

“มีงานด่วนเหรอคะถึงต้องจ่ายเพิ่มวันหยุด”

“ก็ด่วน...”

ประโยคที่พูดไม่เต็มเสียง ทำให้จิตใจเธอไขว้เขวไปเล็กน้อย ถึงในวันหยุดจะยังไม่มีแผนอะไรในหัวนอกจากกินกับนอนก็เถอะ แต่การจะให้ทำงานล่วงเวลาเพิ่มอีกก็อาจจะหนักไปหน่อยหรือเปล่า

“เอ่อ... แต่วันหยุดของบริษัทนี้ก็ต้องทำงานเหรอคะ”

“ไม่ใช่กฎบริษัท เป็นกฎที่ผมตั้งเอง”

“ขอโทษนะคะแต่ว่า...”

“ผมจ่ายค่าเสียเวลาชั่วโมงล่ะ 1 พันบาท”

ริมฝีปากรูปกระจับที่กำลังจะปฏิเสธ รีบเม้มเข้าหากันแล้วช้อนตามองอีกฝ่าย ก่อนจะตกตะลึงนิ่งงันจนพูดอะไรไม่ออก พอเห็นว่าเธอไม่ตอบอะไรเขาก็เตรียมตัดตัวเลือกหาคนใหม่แทน

“แต่ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร”

“คะ”

“ผมจะหาคนอื่นเอาก็แล้วกัน”

พูดจบประโยค ร่างสูงก็จะเดินอ้อมไปอีกฝั่ง ทว่าสมองเธอสั่งให้รั้งแขนเขาเอาไว้ ก่อนจะเริ่มร่ายยาวจนน้ำไหลไฟดับ

“สะดวกมากค่ะคุณธันย์ จะปีนเขา ตีกอล์ฟ ดำน้ำดูปะการังหรือนั่งสมาธิที่วัดป่า ฉันพร้อมลุยไปกับท่านประธานนะคะ”

“.....”

“คุณธันย์โอเค... โอเคหรือเปล่าคะ”

เธอเอียงคอแล้วระบายยิ้มหวานส่งให้จนตาหยี หลังได้เห็นเขายืนนิ่งส่งสายตาเย็นชาไม่มีปฏิกิริยาอื่นตอบโต้

ธันย์ธาราจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กได้รูป ก่อนจะขยับมองที่ดวงตาคู่สวย ฉับพลันก็นิ่งงันคล้ายว่าตกในภวังค์ จนธารตะวันต้องโบกมือไปมาที่ตรงหน้าเขาเพื่อเรียกสติ

“คุณธันย์คะ”

“ครับ...”

“โอเคไหมคะ”

“โอเค ตามนั้นครับ”