บทที่ 2

แสงจันทร์นวลผ่องสาดส่องเข้ามาในหอโอสถเซียว แป้งฝุ่นสีขาวลอยอวลในอากาศ ปะปนกับกลิ่นสมุนไพรหอมอ่อนๆ เซียวหลันกำลังง่วนอยู่กับการจัดเรียงยาบนชั้นวางไม้ หลังจากการจากไปของกลุ่มคนชุดดำ หอโอสถก็กลับสู่ความสงบอีกครั้ง แต่ความประหลาดใจจากการปรากฏตัวของหลี่หยางยังคงค้างคาอยู่ในใจของนาง

“คุณหนู... ท่านเจ้าสำนักผู้นั้น... เขาเป็นใครกันเจ้าคะ” เสี่ยวชุนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นปนหวาดระแวง นางยังคงรู้สึกหวาดกลัวกับบรรยากาศเมื่อครู่ไม่หาย

เซียวหลันหันมามองเสี่ยวชุน “ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน” นางตอบตามตรง “แต่เขาดูไม่เหมือนคนทั่วไป”

อาหลงที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่หน้าหอโอสถก็เดินเข้ามาสมทบ “ดูจาก วรยุทธ์แล้วไม่ธรรมดาขอรับคุณหนู ท่วงท่ากระบี่ดุดัน รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ ยอดฝีมือในยุทธภพที่ข้ารู้จักไม่มีใครมีกระบวนท่าเช่นนี้” ชายชราครุ่นคิด “แต่ที่น่าแปลกใจคือคนพวกนั้นเรียกเขาว่า ท่านเจ้าสำนัก”

“เจ้าสำนัก?” เซียวหลันพึมพำกับตัวเอง

‘หรือจะเป็นสำนักกระบี่ล่องลอย?’

หรือเขาคือเจ้าสำนักที่ลี้ลับแห่งนั้นงั้นหรือ?

ยิ่งคิด นางก็ยิ่งรู้สึกว่าหลี่หยางยิ่งลึกลับซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ

คืนนั้น เซียวหลันไม่ได้นอน นางเฝ้าทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด การที่ตระกูลเซียวถูกใส่ร้าย การที่เธอมาอยู่ในร่างนี้ และการปรากฏตัวของหลี่หยาง ชายผู้เต็มไปด้วยปมปริศนา นางรู้สึกว่าโชคชะตากำลังนำพาเธอเข้าไปพัวพันกับเรื่องราวที่ใหญ่หลวงกว่าที่คิดไว้ในตอนแรก

เช้าวันรุ่งขึ้น ผู้คนยังคงหลั่งไหลมายังหอโอสถเซียวอย่างไม่ขาดสาย แม้จะเกิดเรื่องวุ่นวายเมื่อวาน แต่ดูเหมือนผู้คนจะยิ่งเชื่อมั่นในตัวเซียวหลันมากขึ้น เพราะเห็นว่านางมีผู้ทรงอำนาจอย่างหลี่หยางคอยคุ้มครองอยู่ลับๆ

ขณะที่เซียวหลันกำลังตรวจรักษาคนไข้รายหนึ่งอยู่ ก็มีเงาร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาในหอโอสถ กลิ่นหอมจางๆ ของไม้จันทน์และกลิ่นอายเย็นเยียบแผ่ซ่านเข้ามาในห้อง

หลี่หยางก้าวเข้ามา เขาสวมชุดคลุมสีดำสนิทเช่นเคย ใบหน้ายังคงถูกบดบังด้วยผ้าผืนใหญ่ แต่เซียวหลันรู้สึกได้ถึงสายตาคู่คมที่จับจ้องมาที่นาง

“ท่านมาแล้ว” เซียวหลันเอ่ยทักทายอย่างนุ่มนวล นางไม่ได้รู้สึกประหลาดใจนักกับการมาของเขา เพราะลึกๆ แล้วนางก็คาดหวังการมาของเขาอยู่แล้ว

หลี่หยางไม่ตอบ เขายืนนิ่งอยู่ข้างๆ เฝ้ามองนางรักษาคนไข้อย่างเงียบๆ ดวงตาของเขาฉายแววสนใจเมื่อเห็นความคล่องแคล่วและแม่นยำในการรักษาของนาง ราวกับเขาไม่เคยเห็นใครมีฝีมือทางการแพทย์ถึงเพียงนี้มาก่อน

หลังจากที่เซียวหลันตรวจรักษาคนไข้รายนั้นเสร็จ เธอก็หันมาเผชิญหน้ากับหลี่หยาง “ท่านบาดเจ็บอีกหรือไม่”

หลี่หยางส่ายหน้า “ไม่ได้บาดเจ็บ” เขาตอบเสียงเรียบ “เพียงแต่... อยากให้เจ้าตรวจดูให้แน่ใจ”

เซียวหลันเลิกคิ้วเล็กน้อย ชายผู้นี้ช่างแปลกนัก นางผายมือไปยังเก้าอี้ “เชิญนั่งเจ้าค่ะ”

หลี่หยางนั่งลงตรงหน้าเซียวหลัน นางยื่นมือออกไปจับชีพจรของเขา นิ้วเรียวของนางแตะลงบนข้อมือของเขา เซียวหลันสัมผัสได้ถึงพลังลมปราณที่แข็งแกร่งอย่างยิ่งยวดที่ไหลเวียนอยู่ในกายของเขา แต่ก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง

“ลมปราณท่านปั่นป่วนเล็กน้อย มีร่องรอยของการฝืนใช้พลังมามาก” นางวินิจฉัย “และ... ที่แขนซ้ายของท่าน” นางใช้ปลายนิ้วแตะเบาๆ ที่แขนซ้ายของเขาผ่านเนื้อผ้า “มีรอยแผลเก่าที่ยังไม่หายสนิท”

หลี่หยางชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาภายใต้ผ้าคลุมฉายแววประหลาดใจ เขาไม่ได้คาดคิดว่านางจะรับรู้ถึงรอยแผลเก่านั้นได้ง่ายดายถึงเพียงนี้

“รอยแผลนี้เกิดจากอะไรเจ้าคะ” เซียวหลันถามด้วยความอยากรู้ “ดูเหมือนไม่ใช่รอยแผลจากการต่อสู้ธรรมดา”

หลี่หยางนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาขึ้นเล็กน้อย “เป็นรอยแผลที่ไม่อาจรักษาได้”

“ไม่มีสิ่งใดในโลกที่ไม่อาจรักษาได้เจ้าค่ะ” เซียวหลันโต้แย้งอย่างมั่นใจ “หากท่านอนุญาต ข้าขอตรวจดูบาดแผลให้ท่านได้หรือไม่”

หลี่หยางลังเล เขามองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของเซียวหลัน ท่ามกลางโลกที่เต็มไปด้วยความหลอกลวง ความบริสุทธิ์ใจของนางเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน

ในที่สุด เขาก็พยักหน้าช้าๆ “ได้”

เซียวหลันค่อยๆ คลายผ้าคลุมแขนของหลี่หยางออก เผยให้เห็นต้นแขนซ้ายที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นสีแดงคล้ำ มันเป็นรอยแผลไหม้ขนาดใหญ่ที่ดูน่ากลัว ราวกับถูกเผาด้วยไฟที่มีอำนาจมหาศาล และที่น่าตกใจคือ รอยแผลนั้นมีกระแสพลังประหลาดไหลเวียนอยู่ ทำให้ผิวหนังบริเวณนั้นดูซีดเซียวและบิดเบี้ยว

“นี่มัน...” เซียวหลันอุทานด้วยความตกใจ นี่ไม่ใช่รอยแผลที่เกิดจากเพลิงธรรมดา แต่มันคือพลังที่รุนแรงจนสามารถทำลายเส้นลมปราณได้

“เป็นบาดแผลจากพลังอัคคีที่ไม่อาจควบคุม” หลี่หยางกล่าวเสียงเรียบ “มันทำให้เส้นลมปราณของข้าได้รับความเสียหาย จึงทำให้ลมปราณของข้าปั่นป่วนอยู่เสมอ”

“ท่านเคยใช้พลังอัคคีหรือเจ้าคะ” เซียวหลันถามด้วยความสนใจ

“เป็นพลังของสำนัก” หลี่หยางตอบสั้นๆ

เซียวหลันแตะปลายนิ้วลงบนรอยแผลนั้นอย่างแผ่วเบา นางหลับตาลง พยายามใช้พลังพิเศษของตนเพื่อตรวจสอบความเสียหายภายใน พลังจากอีกภพหนึ่งหลั่งไหลเข้าสู่ปลายนิ้วของนาง นางสัมผัสได้ถึงเส้นลมปราณที่ถูกเผาไหม้และบิดเบี้ยวจนไม่อาจฟื้นฟูได้ด้วยวิธีปกติ

“ท่านอาศัยอยู่กับบาดแผลนี้มานานเท่าไหร่แล้วเจ้าคะ” เซียวหลันถาม

“หลายปีแล้ว” หลี่หยางตอบ “ข้าเคยหาวิธีรักษามามากมาย แต่ไม่มีใครทำได้”

เซียวหลันเงียบไปครู่หนึ่ง “บาดแผลนี้ลึกซึ้งนัก... ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยยาธรรมดา แต่ข้าสามารถช่วยบรรเทาอาการและฟื้นฟูเส้นลมปราณให้ท่านได้บางส่วน เพื่อให้ลมปราณของท่านไหลเวียนได้ราบรื่นขึ้น”

หลี่หยางมองนางด้วยความหวังในแววตาเล็กน้อย “เจ้าทำได้จริงหรือ”

“ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เจ้าค่ะ” เซียวหลันตอบด้วยความมุ่งมั่น นางเริ่มลงมือจัดเตรียมสมุนไพรหายากบางชนิด และใช้เข็มเงินบรรจงปักลงบนจุดชีพจรสำคัญรอบรอยแผลของหลี่หยาง

ระหว่างที่เซียวหลันกำลังรักษา หลี่หยางเฝ้ามองใบหน้าของนางอย่างเงียบๆ นางดูตั้งใจและมุ่งมั่นอย่างยิ่ง ความรู้ที่เหนือล้ำของนางทำให้เขาประหลาดใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะที่เขากำลังมองนางอยู่นั้น ภาพในอดีตก็ฉายซ้อนขึ้นมาในห้วงความคิดของเขา

“หยางเอ๋อร์! เจ้ากล้าใช้พลังต้องห้ามหรือ!” เสียงดุดันของชายชราผู้หนึ่งดังก้องอยู่ในความทรงจำ เปลวเพลิงสีแดงฉานลุกท่วม มือของเขากำลังไหม้เกรียม

“ท่านอาจารย์! ข้าไม่ได้ตั้งใจ!” เด็กหนุ่มหลี่หยางในวันนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ความทรงจำอันเลวร้ายนั้นมักจะตามหลอกหลอนเขาอยู่เสมอ รอยแผลบนแขนซ้ายเป็นเครื่องย้ำเตือนถึงความผิดพลาดในอดีตที่เขาไม่อาจลืม

“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ” เสียงของเซียวหลันดึงเขากลับสู่ปัจจุบัน

หลี่หยางมองดูแขนของตนเอง เขารู้สึกว่ารอยแผลนั้นดูดีขึ้นเล็กน้อย อาการปวดและแสบร้อนที่เคยเป็นประจำบรรเทาลงอย่างเห็นได้ชัด และที่สำคัญ... เขารู้สึกได้ถึงกระแสลมปราณที่ไหลเวียนได้ดีขึ้นกว่าเดิม

“ขอบคุณ” หลี่หยางเอ่ยคำขอบคุณเป็นครั้งแรก น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด

เซียวหลันยิ้ม “ท่านต้องมาให้ข้ารักษาอีกหลายครั้งเจ้าค่ะ บาดแผลนี้ใช้เวลานาน”

“ข้าจะมา” หลี่หยางตอบสั้นๆ แต่หนักแน่น

ก่อนจะจากไป หลี่หยางได้ทิ้งถุงเงินจำนวนมากไว้บนโต๊ะ “นี่คือค่ารักษา”

“มากเกินไปแล้วเจ้าค่ะ” เซียวหลันปฏิเสธ

“นอกจากค่ารักษา ให้ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่เจ้าช่วยขับไล่คนพวกนั้นเมื่อวาน” หลี่หยางกล่าว ก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็วราวกับสายลม ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของไม้จันทน์จางๆ