5 คู่แฝดมหัศจรรย์

วันอาทิตย์นางเกตุวดีออกกฎว่าจะต้องเป็นวันของครอบครัว  เพื่อทำกิจกรรมร่วมกันเช่น  ดูหนัง  ทานอาหาร ใช้เวลาพักผ่อนด้วยกัน  ดังนั้นการทานอาหารในวันนี้จึงเป็นไปอย่างสบายๆ  ไม่ต้องนั่งประจำโต๊ะอาหารไม่ต้องรักษามารยาทมาก 

“พรุ่งนี้จะไปตรวจดีเอ็นเอแล้วจะรู้ผลเลยไหมลูก” 

“แบบด่วนพิเศษรู้ผลภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงก็มีครับ” 

เธียรพยักหน้า ชายสูงวัยคิดว่าหากบุตรชายมีครอบครัว  มีภรรยามีลูกๆ กิจกรรมในวันครอบครัวก็คงครึกครื้นมากขึ้น

“บ้านเราเงียบจังเลยนะคะ  บ้านกว้างๆ แต่ไม่มีเสียงเด็ก ไม่มีใครมันก็ยิ่งเหงา”  คุณเกตุวดีพูดกับสามี

“จำได้ไหมที่พ่อผมเคยบอกความเชื่อของบ้านเรา  หากรุ่นไหนมีลูกเกินสองคน  ความเงียบเหงาจะหมดไป”  คุณเธียรกล่าวเสริม

“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วครับพ่อ  มีเด็กเยอะมันก็ต้องวุ่นวายมากขึ้นเป็นธรรมดา  หรือจะเปิดเครื่องเสียงดังๆ ความเงียบก็ไม่มีแล้ว”  ธาดาขัดคอทำให้มารดาหันมาค้อน

“ทำเป็นพูดดี  นี่คิดหรือยังว่าถ้าตรวจแล้วคู่แฝดเป็นลูกเราจริงๆ จะตกลงกับแม่เขายังไง” 

ชายหนุ่มถอนใจ รู้สึกอิ่มขึ้นมาทันทีเขากดกริ่งเรียกคนมายกสำรับออกไปเก็บ 

“ก็ยังไม่รู้เลยครับแม่  ถึงผมอยากได้ลูกมาอยู่ด้วยแม่เขาคงไม่ยอม  เราเองก็คงไม่มีสิทธิ์บังคับเขา” 

ด้านพิชชากำลังถูกพี่สาวซักฟอกหลังจากที่พิมาลาให้อัทธกานต์พาหลานสองคนออกไปซื้อไอศกรีม

“ทำไมพราวต้องทำแบบนี้ล่ะ  ตอนนั้นพราวอายุยังไม่ถึงยี่สิบห้าเลยนะ  คิดอะไรถึงอยากจะท้องไม่มีพ่อ” 

“พราวไม่ได้อยากแต่งงานอยู่แล้ว  เดี๋ยวนี้ซิงเกิลมัมไม่ได้แย่นะพิมทำไมต้องถามเหมือนพราวทำผิดล่ะ  ตอนแรกพิมยังบอกเลยนี่ว่าไม่เป็นไรถึงพราวจะท้องไม่มีพ่อ” 

“ก็นั่นพิมคิดว่าพราวมีแฟนแล้วเลิกกัน  เด็กเกิดขึ้นแล้วพิมก็ต้องพูดแบบนั้น   มันเป็นเรื่องที่เราควบคุมไม่ได้ถ้ามีแฟนแล้วอยู่ๆ วันนึงต้องเลิกกันน่ะ  แต่มันไม่ใช่การที่พราวไปทำให้ตัวเองท้องขึ้นมาเฉยๆ แบบที่ทำอยู่”

“แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะพิม  พราวไม่ได้เลิกกับใคร ไม่ต้องเสียใจไม่ดีกว่าเหรอ”  พิชชาไม่เข้าใจความคิดของพี่สาว

“ทำไมจะไม่ต่าง  พราวทำให้ลูกเกิดมาแบบไม่มีพ่ออย่างตั้งใจนะ  พราวรู้ได้ไงว่าเด็กที่เกิดมาจะเข้มแข็งพอ  เราแน่ใจได้เหรอว่าเราจะเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ได้จริงๆ เรื่องวันนี้พราวก็น่าจะเห็นว่าถึงเราเป็นแม่ที่ดีแค่ไหน  แต่พุทกับแพรวก็ยังต้องการพ่อ”

พิชชานิ่งเงียบ  นี่เป็นจุดที่เธอไม่เคยคิดเลย  เธอไม่เคยคิดในมุมของลูกเพราะเชื่อว่าตนเองมีศักยภาพมากพอจะเลี้ยงเด็กได้หลายๆ คนโดยที่ไม่ต้องการพ่อของลูก

“แต่พราวตั้งใจนะ ตั้งใจจะมีเขาต่อให้ในวันนี้ผู้ชายคนนั้นไม่รู้เรื่องพราวก็เลี้ยงได้   ไม่เหมือนพ่อเด็กๆ ที่ไม่เคยรู้ว่ามีลูกด้วยซ้ำ” 

“พราวจะพูดแบบนี้ไม่ได้คุณใหญ่เขาก็ตั้งใจเหมือนกัน  ถ้าเขาไม่ตั้งใจจะมีเขาจะฝากสเปิร์มไว้เหรอ  เขาตั้งใจมีลูกก่อนที่จะมีเมียอีกแล้วเราไปขโมยความตั้งใจของเขามา  ยังจะไปว่าเขาได้ยังไง”  พิมาลาถอนใจแรงๆ ก่อนจะพูดต่อ

“พรุ่งนี้ถ้าไปตรวจแล้วถ้าผลออกมาว่าเด็กๆ เป็นลูกเขาจริง  ก็คิดหาทางออกดีๆ สำหรับทั้งสองฝ่ายและดีที่สุดสำหรับลูก  เราไม่จำเป็นต้องทะเลาะกับเขานะพราว” 

################

วันรุ่งขึ้นธาดาไปถึงบ้านของพิชชาตั้งแต่แปดนาฬิกา  เขาพบว่าหญิงสาวยังเตรียมตัวไม่เสร็จ 

“น้ำค่ะ  คุณนั่งรอสักครู่นะคะ  พี่พราวกำลังแต่งตัวให้น้องๆ” 

“ขอบคุณครับ”  ธาดามองไปรอบๆ  บ้านของพิชชามีลักษณะเป็นบ้านสมัยใหม่  ตัวบ้านขนาดกลางออกแบบตามความใช้สอยอย่างคุ้มค่า  ไม่ใช่บ้านเก่าที่สืบทอดกันมาแบบบ้านเขา  บ้านที่กว้างเกินไปจนทำให้เงียบเหงาในบางครั้ง

ชายหนุ่มรอไม่นานณพิชย์และพิชนันท์พากันวิ่งลงมาจากชั้นบน  มีพี่เลี้ยงวิ่งตามมาติดๆ

“น้องพุทน้องแพรวอย่าวิ่งค่ะ  เดี๋ยวตกบันไดนะคะ” 

เด็กทั้งสองไม่ได้สนใจพี่เลี้ยง  แต่หันมามองธาดาเขม็ง

“คุณลุงมาอีกแล้ว”   พิชนันท์ทักทาย

“สวัสดีคุณลุงสิคะน้องแพรว น้องพุท”  พี่เลี้ยงเตือนทำให้ทั้งสองยกมือไหว้ทันที  ณพิชย์หันไปหัวเราะกับพี่สาว

“ลืมเลย  ลืมไหว้” 

“เขาก็ลืม”  พิชนันท์หัวเราะด้วยแล้วพี่น้องก็พากันมามองธาดา

“สวัสดีครับน้องพุทน้องแพรว  คุณแม่ละครับ”  ธาดาคุยกับเด็กๆ ถามถึงมารดาของพวกเขา

“แม่กำลังแต่งตัวค่ะ” 

พิชนันท์เป็นคนตอบ  จากการที่ได้เจอเป็นวันที่สอง  ธาดาเริ่มสังเกตได้ว่าพิชนันท์จะพูดคุยเก่งกว่าณพิชย์   เด็กหญิงมักจะเป็นฝ่ายตอบเวลาที่ใครถามอะไร  ส่วนณพิชย์พูดน้อยกว่าแต่แสดงออกทางอารมณ์มากกว่า  ไม่ว่าจะเป็นความหงุดหงิดหรือไม่พอใจ  

“มาแล้วค่ะ  คุณนัดหมอไว้กี่โมงคะทำไมมาเร็วจัง” 

พิชชาลงมาจากชั้นบน  เธอสวมเดรสสีครีมกึ่งทางการที่สามารถไปได้ทุกที่  สวมทับด้วยคาดิแกนสีเดียวกัน 

“นัดไว้เก้าโมง  คุณจะทานอะไรก่อนก็ได้นะแล้วลูกกินอะไรรึยัง”  ธาดาตอบพลางมองนาฬิกา 

“ไม่ต้องหรอกค่ะ  ไปก่อนดีกว่าจะได้ตรวจให้จบเรื่องไป  ส่วนเด็กๆ กินนมแล้ว”  เธอหยิบกระเป๋าเตรียมออกจากบ้าน 

“ฉันขับรถตามไปดีกว่าค่ะ  คุณนำไปเลย”  พิชชาหยิบกุญแจแต่ธาดาค้าน

“อย่าเลยไปด้วยกันดีกว่า รถติดแยกกันไปมันจะช้าที่นั่นที่จอดรถก็น้อย” 

พิชชาลังเล  ธาดาจึงอุ้มฝาแฝดไว้ทั้งคู่แล้วเดินนำลิ่วๆ ออกนอกบ้าน  ทำให้เธอหน้าตื่นรีบหันมาสั่งแม่บ้าน

“ดูบ้านนะ เดี๋ยวพี่กลับมา”  

เธอรีบตามออกมาเห็นฌานเปิดประตูรถให้เด็กๆ เข้าไปนั่งแล้ว 

“คุณ  นี่ฉันยังไม่อนุญาตให้คุณอุ้มลูกฉันเลยนะ”  เธอโวยวาย  ธาดาหันมามองเขาไม่ว่าอะไรแต่อ้อมไปอีกฝั่งเปิดประตูอีกด้าน

“มาเร็วๆ เถอะ  คุณนั่งฝั่งนั้นนะผมจะนั่งด้านนี้”  ชายหนุ่มเปิดประตูก้าวขึ้นนั่งอีกด้านของเบาะหลัง  รถยนต์ของเขากว้างมากพอที่ผู้ใหญ่สองคนนั่งแล้วมีที่เหลือให้เด็กๆ ตรงกลางได้นั่งหรือปีน

พิชชาเข้ามานั่งภายในตัวรถยนต์ทันเห็นลูกชายกำลังปีนดูกระจกหลังพอดี

“พุทนั่งลงครับลูก”  เด็กชายหันมามองหน้ามารดาแต่ยังไม่ยอมนั่งลง 

“น้องพุทนั่งดีครับๆ  เราเป็นลูกผู้ชายต้องนั่งดีๆ  จะได้ดูแลน้องแพรวด้วยไงลูก”  ธาดาพูดขึ้นบ้าง

“พุทปีนได้  พุทเป็นสไปเดอร์แมนปีนตึกเก่งยังงี้เลย” 

ณพิชย์นั่งลงคุยกับธาดา  ยกนิ้วโป้งให้ตนเองเป็นเชิงบอกว่าสไปเดอร์แมนพุทนั้นยอดเยี่ยมมาก

“โอเค งั้นเดี๋ยวจะพาไปปีนเขาชอบไหม”  ธาดาเออออกับสไปเดอร์แมนตัวจิ๋ว  ณพิชย์ยิ้มหน้าบานส่วนพิชชานั้นหมั่นไส้ทั้งลูกชายและเจ้าของรถแต่เธอไม่พูดอะไร

ระหว่างเดินทางเด็กสองคนคุยกันลั่นรถแต่ธาดาและฌานไม่มีท่าทางรำคาญจนพิชชานึกทึ่งในใจ   นอกจากไม่รำคาญชายหนุ่มทั้งสองยังคงคุยกับเด็กได้ถูกคอด้วย

“เออ... ผมลืมไปเลยว่าจะขอเบอร์คุณไว้  เบอร์โทรคุณอะไรครับ” 

ธาดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมบันทึกเบอร์  แต่พิชชายังไม่ทันฟังพิชนันท์ก็ชิงตอบแทน

          “ศูนย์แปดเก้าห้าหกห้าหกสองสี่สี่สี่ค่ะ”  

          ธาดารีบกดเบอร์ตามที่เด็กหญิงบอก 

“คุณแม่มีไลน์ไหมครับลูก”  เขาถามต่อ

“มีค่ะ  ไลน์คุณแม่ก็เบอร์นี้เลย” 

ธาดาทดลองกดโทรออก  โทรศัพท์ของพิชชาจึงมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นเป็นอันไม่ผิดตัว  จากนั้นเขาแอดไลน์เมื่อสัญญาณแจ้งเตือนจากไลน์ดังอีกรอบพิชนันท์ยิ้มด้วยท่าทางภูมิใจ  เธอหันไปถามพิชชาที่กำลังอึ้ง

“หนูเก่งไหมคะแม่  หนูจำเบอร์แม่ได้หมดเลย” 

พิชชาปั้นยิ้มให้ลูก   “จ้ะ  ลูกแม่เก่งมาก”