ตอนที่ 4

“ข้าหลิงเซ่าเทียน ขอมอบของขวัญแก่ท่านอาจารย์หลัวในฐานะศิษย์คนหนึ่งในสำนักศึกษาหลวง”

 

“ขอบใจเจ้ามาก เซ่าเทียน “อาจารย์หลัวฉางไท่เอ่ยบอกก่อนจะยื่นมือออกไปผรับของขวัญจากชายหนุ่ม

 

“คุณชายหลิงมาเหนื่อยๆ เชิญนั่งจิบชาด้านนี้เจ้าค่ะ “เสียงหวานอ่อนโยนของเนี่ยเหวินชิง บุตรสาวของฟู่ซื่อเอ่ยขึ้น ขณะเชื้อเชิญชายหนุ่มให้ไปนั่งจิบชาอีกมุมของงานเลี้ยง มีเพียงเนี่ยฮุยเฟยที่ปรายตามองอย่างเรียบเฉย กระทั่งแขกเริ่มทยอยกลับนางถึงได้กลับมาที่เรือนพักของตนเองในปลายยามเซิน

 

 

เมื่อยามซวีมาถึง ฝนตกลงมาอย่างหนัก สายฟ้าแลบสว่างฉับพลันกลางฟ้า ก่อนฟ้าร้องกึกก้องราวจะฉีกเมืองให้ขาดเป็นเสี่ยง หญิงสาวนั่งอยู่ลำพังในห้องตรงหน้ากระจก โดยมีเสี่ยวจูที่คอยช่วยหวีผมให้นางก่อนเข้านอน

 

“คุณหนู ข้าน้อยได้ยินมาว่า คุณชายหลิงมาร่วมงานด้วยใช่หรือไม่เจ้าคะ “

“อืม เจ้ารู้จักเขางั้นเหรอ “

“ไม่เพียงข้าน้อยที่รู้จักเขาเจ้าค่ะ ทั่วทั้งเมืองคงไม่มีสตรีใดที่ไม่รู้จักเขา อ่อ ยกเว้นท่านนะเจ้าคะคุณหนู “เสี่ยวจูเอ่ยบอกหลังจากช่วยหวีผมให้กับเจ้านายของตนเองเรียบร้อยแล้ว

 

 

 

เมืองลั่วหลิงในฤดูใบไม้ผลิ แม้ลมเย็นยังพัดพาไอหนาวจากหุบเขา แต่มวลดอกท้อกลับผลิบานสะพรั่งรายสองข้างทางของตลาด เสียงผู้คนจอแจ เร่ขายสินค้านานาชนิด ขับเคลื่อนย่านตลาดตะวันออกให้ครึกครื้นยิ่งนัก

 

ขณะที่นางก้มหน้าอยู่หน้าร้านยาเล็ก ๆ บนหัวมุมซอย แผ่นกระดาษที่นางเขียนรายการสิ่งของที่ต้องการกลับปลิวตามแรงลมหลุดจากมือ ลอยสะบัดวนไปทางฝูงชน

 

“อะ…!”

 

นางก้าวตามไปพลางเบี่ยงตัวหลบรถเข็นและเด็กวิ่งเล่นที่สวนมา ท่ามกลางความวุ่นวายที่ใกล้จะเกินควบคุม นางไม่เห็นเลยว่าแผ่นกระดาษนั้นไปติดอยู่กับปลายรองเท้าบู๊ตหนังสีดำของใครคนหนึ่ง

 

“มองทางด้วยสิ…” เสียงทุ้มต่ำแต่ไม่หยาบคายดังขึ้น

 

นางชะงัก ก้มมองปลายเท้าของบุรุษตรงหน้า แผ่นกระดาษอยู่ใต้รองเท้าของเขา…และเขายังไม่ขยับเท้าหนี นางจึงเงยหน้าขึ้นตามลำดับ และได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มผู้หนึ่ง

 

เขาสวมชุดสีหมึกมืดแบบชาวเดินทางทั่วไป มีผ้าคลุมไหล่พาดหลวม ๆ เส้นผมมัดรวบครึ่งศีรษะอย่างไม่ประณีตนัก แต่กลับให้ความรู้สึกคล้ายคนที่ผ่านการฝึกฝนระเบียบในค่ายมาก่อน

ดวงตาเขาเรียวลึกมีแววระวังภัย…และเย็นชาราวน้ำแข็ง

 

“นั่นของข้า” ฮุ่ยเฟยเอ่ยเสียงเรียบ

 

ชายผู้นั้นไม่พูดอะไร เพียงแต่ก้มลงหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมา พลิกดูอย่างไม่เกรงใจ ก่อนจะปรายตามองนาง แล้วยื่นแผ่นกระดาษคืนให้นาง แล้วหันหลังทำท่าจะเดินจากไป แต่เมื่อนางนึกขึ้นได้ว่าเคยเจอเขาที่ใดมาก่อนก็หลังจากที่เขาเดินจากไปไกลแล้ว

 

 

 

 

ค่ำคืนแห่งลั่วหลิงยามยามห้าย ลมพัดอ่อนระเรื่อ แต่ในตรอกหลังโรงเตี๊ยม “เมิ่งหลัวชุ่น” ความมืดยิ่งขับให้ความเย็นยะเยือกเจือกลิ่นเลือดเก่าเกาะแน่นอยู่บนผนังกำแพงหิน

 

ชายหนุ่มในชุดดำยืนพิงกำแพงหลังเรือน ไม่มีตะเกียง ไม่มีควันไฟ มีเพียงเงาจันทร์ที่สาดลงมา

กระทบปลายผมของเขา นั่นคือ หลิงเซ่าเทียน

 

ภายใต้ดวงตาคมเย็นของเขา แสงสะท้อนเล็กน้อยปรากฏขึ้นเมื่อเด็กหนุ่มร่างผอมในชุดชาวบ้านโผล่ตัวออกมาจากเงามืด

 

“นายท่าน…เรื่องที่ให้ไปสืบ ข้าน้อยมีความคืบหน้า” เสียงของเด็กหนุ่มสั่นเล็กน้อยไม่ใช่เพราะความกลัว หากเป็นเพราะคนตรงหน้าไม่เคยแสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาเลย ไม่ว่าข่าวที่ได้มาจะน่าตกใจเพียงใด

 

หลิงเซ่าเทียนเพียงยกคิ้วเล็กน้อย “ว่ามา”

 

เด็กหนุ่มก้มหน้า เอ่ยอย่างนอบน้อม “สตรีที่นายท่านพบในตลาดคือ คุณหนูใหญ่เนี่ยฮุ่ยเฟย บุตรสาวของอดีตฮูหยินเอกผู้ล่วงลับแห่งจวนเนี่ยขอรับ นางอายุสิบหกในปีนี้ มารดาของนางก็คือบุตรีสาวเพียงคนเดียวของท่านแม่ทัพหลี่เสวียน ที่ถูกประหารเมื่อสิบกว่าปีก่อน…ตระกูลหลี่ถูกลบชื่อจากบัญชีขุนนางทั้งหมด มีเพียง ฮูหยินหลี่ฮุ่ยถังที่แต่งเข้าจวนเนี่ย จึงรอดพ้นจากโทษประหารขอรับ”

หลิงเซ่าเทียนฟังนิ่ง ไม่เอ่ยขัดแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มลังเลครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวต่อ

 

“ข้าน้อยยังสืบทราบว่า แม้จะเป็นคุณหนูใหญ่ แต่นางถูกเมินเฉย นายท่านเนี่ยไม่ได้ใส่ใจ ต่างจากบุตรคนอื่นๆ ที่รักใคร่และเอ็นดู และ…ข้าน้อยเพิ่งรู้ว่า นางเคยจมน้ำในสระหยกหลังจวนเนี่ยอยู่พักหนึ่งก่อนจะฟื้นขึ้นมา หลังจากนั้นนางก็เปลี่ยนไป”

คำว่า “ตกน้ำ” ทำให้ปลายนิ้วของหลิงเซ่าเทียนกระตุกเล็กน้อย

รอดจากความตาย…ถูกทอดทิ้ง…เปลี่ยนบุคลิก ทั้งหมดนี้ไม่ได้เป็นแค่เรื่องของความเวทนาในสายตาเขา คนที่รอดจากความตายแบบนั้น มักไม่ใช่คนธรรมดา

 

หลิงเซ่าเทียนหมุนตัวกลับเข้าเงามืด พูดกับเด็กหนุ่มข้างกายโดยไม่หันกลับไป

 

“ให้คนจับตาจวนเนี่ยไว้…เฉพาะเรือนของคุณหนูใหญ่ ห้ามบุกรุก แต่หากมีสิ่งผิดปกติ รายงานข้าทันที”

 

“ขอรับ” เด็กหนุ่มตอบรับ ก่อนจะหายตัวไปเงียบงันราวกับลมพัดพา