ตอนที่ 5

หลายวันผ่านไปหลังจากพบกันที่ตลาดเนี่ยฮุ่ยเฟยยังไม่รู้ว่า…ทุกย่างก้าวของนางกำลังถูกจับตา

แต่ไม่ใช่ด้วยเจตนาร้าย

 

ในค่ำคืนที่อากาศแห้งเย็น เรือนหลังเล็กที่อยู่ปลายสุดของจวนเนี่ยเงียบงัน แสงตะเกียงเล่มเดียวแทบไม่อาจไล่ความหนาวของฤดูใบไม้ผลิได้พอ

 

เสื้อผ้าของเนี่ยฮุ่ยเฟยขาดแหว่งที่แขนเสื้อ นอกจากเสี่ยวจูแล้วก็ไม่มีบ่าวรับใช้อีก นางจึงเลือกที่จะทำเอง แม้ว่าจะเย็บผ้าไม่ถนัดนักก็ตาม

 

เงาของนางสะท้อนอยู่บนหน้าต่างกระดาษน้ำมัน แสดงถึงร่างบางที่พยายามเย็บปะเสื้อผ้าเงียบ ๆ ใต้แสงตะเกียง

 

หากแต่สิ่งที่นางไม่รู้คือ มีเงาหนึ่งยืนอยู่บนหลังคาเรือนในความมืดมิดนานนับชั่วยาม

 

หลิงเซ่าเทียนยืนกอดอก จ้องมองแสงไฟในเรือนน้อยนั้นไม่วางตาไม่ใช่เพราะเขาอยากสอดรู้

ไม่ใช่เพราะเขารู้สึกเวทนา แต่เพราะ

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยนั้น…แม้จะอยู่เพียงลำพัง ทว่าในแววตาของนางไม่เคยอ้อนวอนสิ่งใดจากโลกเหมือนกับมารดาของนาง

 

เขาเหลือบมองไปทางทิศตะวันตกของจวน ที่เรือนฮูหยินรองและพี่น้องต่างแม่พักอยู่มีเสียงหัวเราะจากงานเลี้ยงหลุดลอดมาเบา ๆ หลิงเซ่าเทียนหันหลังจากหลังคาเรือน และหายตัวไปในความมืดยามราตรี

 

 

แสงอรุณลอดม่านกระดาษสีนวลในเรือนของเนี่ยฮุ่ยเฟย ร่างบางในชุดผ้าฝ้ายสีหม่นแต่งกายเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง นางเงยหน้ามองกระจกทองเหลือง ใบหน้าที่ไม่เคยแต่งเติมใด ๆ เหมือนคนทั่วไปในเรือนใหญ่

 

นางถือกล่องไม้งาช้างใบเล็ก เดินตรงไปยัง “เรือนหลัก” ของบิดา

 

ขณะผ่านสวนในจวน เสียงหัวเราะของบรรดาบุตรีบุตรชายจากฟู่ซื่อลอยมาเป็นระยะ แต่นางไม่แม้แต่จะชะลอฝีเท้า

 

หน้าประตูเรือนหลัก มีเพียงบ่าวเฝ้าประตูยืนค้อมศีรษะอยู่

 

“ข้ามาพบท่านพ่อ” นางกล่าวเรียบ ๆ

 

บ่าวรับคำแล้วหายตัวเข้าไป ไม่ถึงครู่ก็กลับมาพยักหน้าช้า ๆ

 

“เชิญด้านในขอรับ …”

 

 

ภายในเรือนเนี่ยหย่งซาน นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เขาไม่เงยหน้าขึ้นด้วยซ้ำเมื่อบุตรสาวคนโตยืนอยู่ตรงหน้า

 

“มีเรื่องอะไร?” เสียงเรียบเย็นถามขึ้น ขณะมือยังพลิกกระดาษไม่หยุด

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยยกมือขึ้นคารวะ “ลูกอยากขออนุญาตออกไปตลาดเจ้าค่ะ”

 

ปลายนิ้วที่กำลังถือพู่กันของเนี่ยซื่อเหวินหยุดไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ยขึ้นโดยไม่แยแส

 

“ไปตลาด เมื่อหลายวันก่อน เจ้าก็เพิ่งจะออกไป?”

 

“มีของใช้ส่วนตัวบ้างประการที่ต้องออกไปซื้อเจ้าค่ะ…และ…ลูกอยากแวะดูร้านผ้าทางทิศใต้ด้วย”

 

“ร้านผ้า?” เขาเลิกคิ้ว “หรือว่าคิดจะทำกิจการ?” น้ำเสียงเจือเย้ยบางเบา แฝงความประชดลึก ๆ

 

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ ลูกเพียงอยากดูเฉย ๆ เพราะ…ที่นั่นเคยเป็นร้านค้าของท่านแม่มาก่อน จึงอยากเห็นอีกสักครั้ง”

 

เนี่ยหย่งซานละสายตาจากพู่กันเป็นครั้งแรก สายตานั้นเย็นชาราวน้ำแข็ง แต่ก็ไม่ถึงกับโกรธเกรี้ยว

 

“เจ้าจะไปก็ไปเถิด แต่ให้บ่าวคนหนึ่งติดตามไปด้วย และอย่าทำตัวแปลกประหลาดให้ผู้คนครหาอีก”

 

“เจ้าค่ะ…ท่านพ่อ”

 

 

สายลมกลางวันพัดพาเอากลิ่นเกาลัดคั่วและน้ำเชื่อมเข้ามาปะทะจมูกของผู้คนในตลาด เมืองลั่วหลิงช่วงยามซื่อ คึกคักเต็มไปด้วยพ่อค้าและคนเดินทาง

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยเดินอย่างเงียบเชียบในชุดเรียบง่ายข้างกายมีบ่าวคนหนึ่งที่บิดาส่งมาคอยเดินตามห่าง ๆ นางไม่สนใจร้านของชำหรืออาภรณ์ลวดลายงามตรงทางเดินเหมือนสตรีทั่วไป สายตาของนางมีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว ร้านผ้าทางทิศใต้ ร้านที่เคยเป็นของมารดาเมื่อสิบกว่าปีก่อน

 

ขณะเดินมาถึงตรงนั้น หัวใจนางเต้นแผ่ว มือที่กำชายเสื้อแน่น เริ่มเปียกเหงื่ออย่างไม่รู้ตัว

 

ป้ายร้านเดิมถูกเปลี่ยนชื่อเป็น “หงฟางผ้าไหม” ตัวอักษรสีแดงสดทาทับชื่อเก่าที่นางเคยเห็นบิดาเขียนไว้ให้มารดา

บรรยากาศภายในคึกคักด้วยลูกค้าไม่มีแม้แต่เงาของอดีต นางยืนอยู่ตรงข้ามร้าน มองผ่านผู้คนราวกับมองผ่านม่านหมอกในอดีต กลิ่นหอมจากผ้าไหมใหม่ไม่อาจกลบกลิ่นดอกเหมยแห้งที่มารดาเคยชอบแขวนไว้หน้าร้าน

 

“ที่นี่…เคยเป็นของครอบครัวเจ้าหรือ?” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านข้างนางหันขวับ พบใบหน้าคมเข้มในชุดนักเดินทางยืนมองร้านเดียวกันกับนาง

 

“…ท่านรู้ได้อย่างไร?” นางถามเบา ๆ

 

“ไม่มีใครไม่รู้ แล้วเหตุใดเจ้าถึงมาลอบมองแบบนี้ ทำไมถึงไม่เข้าไปด้านในร้าน “

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยถอนหายใจ. “ข้าเพียงอยากเห็นมัน…อีกครั้ง ไม่ได้อยากซื้อสิ่งใด”

 

หลิงเซ่าเทียนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวเสียงเบา “บางสิ่งอาจถูกช่วงชิงไปจากมือเรา

แต่ความทรงจำ…ยังคงเป็นของเจ้าเสมอ”

 

 

หลังได้ยินคำพูดของเขา เนี่ยฮุ่ยเฟยมองเขาครู่หนึ่ง ดวงตาสีดำเข้มของชายหนุ่มแฝงความแน่วแน่ และอ่อนโยนในคราวเดียวกัน

 

“…อยากจิบชาหรือไม่?” เขาเอ่ยขึ้นเบา ๆ ราวกระซิบแต่นางก็ไม่ปฏิเสธ และเดินตามเขาไปที่โรงเตี๊ยมเงียบๆ

 

 

โรงเตี๊ยม “เมิ่งหลิ่วชุน” ตั้งอยู่ใกล้ประตูเมืองตะวันตก ภายนอกดูเรียบง่าย ไม่หวือหวา แต่กลับมีแขกประจำเข้าออกอย่างไม่ขาดสาย