Semua Bab เนี่ยฮุ่ยเฟย ดอกไม้ไร้รากที่เบ่งบานอีกครา: Bab 11 - Bab 16

คลิก…  ฝากล่องเปิดออกภายในมีม้วนผ้าไหมยาวหลายผืน จดหมายที่ถูกพับอย่างบรรจง และ “เหรียญประจำตระกูล” ซึ่งหายไปนานนับสิบปี  นางค่อย ๆ หยิบจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นลายมือมารดาชัดเจน และเปื้อนรอยน้ำตาเก่า ๆ  นางอ่านเบา ๆ ในจดหมาย มารดานางเขียนถึง ภัยที่ใกล้เข้ามาในวันนั้นกล่าวถึง “ขุนนางบางคน” ที่มีความเกี่ยวพันกับฟู่ซื่อ และการยักยอกเงินหลวงผ่านกิจการในนามร้านเล็ก ๆ มารดานางพยายามจะเปิดโปง แต่ถูกสั่งปิดปากอย่างเลือดเย็นหลิงเซ่าเทียนเงียบอยู่นาน ก่อนพูดช้า ๆ  “นี่…คือหลักฐานที่ท่านพ่อของข้า เคยตามหา และเป็นหลักฐาน…ที่อาจโค่นทั้งฟู่ซื่อและตระกูลเนี่ยพร้อมกันได้”  แววตาของฮุ่ยเฟยในยามนั้น…ไม่ใช่สายตาของคุณหนูผู้เคยถูกทอดทิ้งอีกต่อไปแต่มันคือดวงตาของคนที่ตื่นขึ้นจากเงามืดพร้อมจะยืนอยู่กลางแสงอย่างไม่กลัวสิ่งใด  “ข้าจะไม่ถอยอีกต่อไป…ไม่ว่าใครจะต้องล้มไปกับความจริงนี้ก็ตาม”  

หญิงสูงศักดิ์อีกผู้หนึ่งหัวเราะเบา ๆ “หากทุกคนในเมืองหลวงถ่อมตนได้เท่าฮูหยินหลิง เมืองนี้คงไม่มีข่าวลือให้ฟังอีก” คำพูดประโยคนั้นแม้ฟังดูเบา ทว่าแฝงด้วยคมมีด เนี่ยฮุ่ยเฟยรับรู้ทันทีว่า การทดสอบเพิ่งเริ่มต้น…บุตรีของขุนนางผู้หนึ่งเริ่มทักขึ้นด้วยเสียงใส“ได้ยินว่าฮูหยินหลิงมีสายสัมพันธ์กับการค้าในเมืองชายแดน… มิทราบว่าพอรู้ราคาผ้าไหมทางเขตเหิงหนานหรือไม่เจ้าคะ?” นางถามราวกับไม่ตั้งใจ แต่แท้จริงต้องการวัดปฏิภาณและฐานข้อมูลของเนี่ยฮุ่ยเฟยเนี่ยฮุ่ยเฟยวางถ้วยชาอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ราคาผ้าดิบที่เมืองเหิงหนานลดลงในช่วงเดือนก่อนเนื่องจากพายุใหญ่ แต่ขณะนี้เริ่มกลับสู่ภาวะปกติ หากท่านใดสนใจ จะให้ข้ารวบรวมข้อมูลส่งไปถึงเรือนก็ได้เจ้าค่ะ” เสียงฮือเบา ๆ ดังขึ้นในหมู่สตรีไม่เพียงแสดงให้เห็นว่านางติดตามข่าวสารตลาดยังวางท่าราบเรียบมิใช่ผู้โอหังในยามมีความรู้เหนือคนอื่น หลังงานเลี้ยงจบสิ้น นางกลับจวนตระกูลหลิงทันที เนี่ยฮุ่ยเฟยนั่งเรียงดอกเหมยแห้งลงในกล่องชาแสงจันทร์ส่องลอดบานหน้าต่างลงบนชุดคลุมบางของนาง หลิงเซ่าเทียนเดินเข้ามาเงียบ ๆ วางจดหมายเชิญอีกฉบับบนโต๊ะ “อ๋องหนานอันแห่งตะวันออกส่งคนมาขอซ

หลิงเซ่าเทียนสั่งให้อวิ๋นจิ้งส่งจดหมายนัดให้เนี่ยฮุ่ยเฟยมาพบกันที่โรงน้ำชาเดิมในวันรุ่งขึ้น  ต้นยามซื่อ เนี่ยฮุ่ยเฟยมาถึงก่อนเวลานัด วันนี้นางสวมชุดผ้าแพรบางเบาสีงาช้าง ปักลวดลายดอกเหมยจาง ๆ ที่ชายแขน  หญิงสาวเลือกที่นั่งริมหน้าต่างโต๊ะไม้กลมเตี้ยวางชาดอกเหมยที่เพิ่งรินลงถ้วย กลิ่นหอมอ่อนแผ่ซ่านไปทั่ว แสงแดดที่ลอดผ่านช่องระแนงไม้ทาบลงบนขอบแก้วชา ราวภาพวาดงามสงบในฤดูหนาว เสียงฝีเท้าเงียบ ๆ ดังขึ้นจากบันไดไม้ด้านใน  หลิงเซ่าเทียนปรากฏตัวในชุดสีหมอกเข้ม เขาเดินอย่างเงียบเชียบแต่ไม่ลังเล เมื่อมองเห็นนางนั่งอยู่ตรงนั้น เขาเพียงชะงักไปเล็กน้อย…ราวกับไม่คุ้นเคยกับความรู้สึก ‘อบอุ่น’ ที่รอเขาอยู่  “เจ้ามาเร็วกว่าเวลานัดเสียอีก” เขากล่าว ขณะนั่งลงตรงข้าม  เนี่ยฮุ่ยเฟยเพียงยิ้มบาง “ข้าเพียงไม่อยากให้ท่านต้องรอ”  หลิงเซ่าเทียนมองถ้วยชาที่นางรินไว้แล้ว ไอน้ำลอยขึ้นเป็นหมอกจาง ๆ เขารับถ้วยขึ้นมาช้า ๆ  “ดื่มชาก่อน” เข