All Chapters of ช้อนทองของเชฟเชนทร์ (Omegaverse): Chapter 11 - Chapter 20

CW: มีการกล่าวถึงเนื้อหาล่อแหลมทางเพศ “คุณหนูเป็นยังไงบ้าง!?”ราเชนทร์รีบไขรหัสวิ่งกุลีกุจอขึ้นเพนส์เฮาส์ เพราะเป็นห่วงคุณหนูเกรงว่าจะเป็นอะไรไป ตัวเล็กเท่าเมี่ยงไม่รู้จะโดนลมแอร์พัดจนล้มตกบันไดหรือเปล่า ทว่าพอมาเห็นเจ้าทนายนั่งเคี้ยวผลไม้เคลือบช็อกโกแลตกรุบ ๆ ก็กะจะเดินเข้าไปทุบข้อหาแย่งขนมชาวบ้าน“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ”นรินทร์กล่าวขึ้นมาก่อนจะจิ้มขนมใส่ปากอีกชิ้นอย่างผาสุก ดีจริง ๆ ที่ปันส่วนไว้กินเป็นมื้อดึก ทำงานมาเหนื่อย ๆ มีของหวานเป็นรางวัลชีวิตมันดีอย่างนี้นี่เอง“เดี๋ยว...ไม่ได้เป็นอะไรเหรอครับ แล้วที่ไอ้วินมันส่งรูปมา...”“คุณหนูบอกว่าอยากรู้ว่าท้องได้ไหม เลยเรียกหมอมาตรวจเฉย ๆ”ราเชนทร์ได้ฟังดังนั้นก็โล่งอก เพราะเราเถียงกันไปเมื่อเที่ยงสินะ คุณหนูถึงได้เรียกหมอมาตรวจอาการถึงบ้าน เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยมากกว่าที่จินตนาการเอาไว้เสียอีกไม่นานเจ้าวินมันก็ขอตัวกลับเพราะจะรีบไปดู

แสงรำไรยามเช้าสาดส่องลอดผ้าม่านเพียงพอให้เห็นมวลอากาศที่ลอยอวลอยู่ในห้อง เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเลื่อนลั่นเข้ามาในโสตประสาท ดึงสติในห้วงนิทรากลับคืนสู่โลกความเป็นจริง นรินทร์รู้สึกได้ในทันทีว่าร่างกายหนักอึ้งราวกับถูกทับด้วยก้อนหิน ความอ่อนเพลียยังคงเกาะกุมทุกอณูจากกิจกรรมเมื่อคืนดวงตาพร่าเลือนกะพริบถี่พยายามปรับระยะกับภาพตรงหน้า มองซ้ายมองขวาหาคนที่ควรอยู่ในห้องแต่กลับไม่พบ โอเมก้าหนุ่มจึงกวาดแขนทาบผ้าปูจนพบว่ายังมีไออุ่นเหลืออยู่ แสดงว่าคงลุกออกจากเตียงไปไม่นาน ทว่าสายตาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ผิดแปลกไปจากเดิมบนร่างกายควรจะมีเสื้อลายลูกไม้สีขาวตัวสั้นกลับกลายเป็นเสื้อยืดลายประหลาดไม่คุ้นตา ลวดลายบนเสื้อ เป็นลวดลายกราฟิกที่ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจให้เป็นรูปทรงอะไรที่ชัดเจนนัก เนื้อผ้าดูนุ่มนิ่มราวกับถูกซักซ้ำมาหลายครั้ง บางทีอาจเป็นเสื้อของผู้ชายคนนั้น“ตื่นแล้วเหรอ นึกว่าเสียงนาฬิกาใคร”นรินทร์เงยหน้ามองต้นเสียงซึ่งเดินหาวเข้ามา จำได้จากวิลเลี่ยมว่าเจ้าตัวกว่าจะเวียนกะก็สัปดาห์หน้า ทำไมตื่นตั้งแต่หกโมง“ผมทำมื้อเช้าให้ อย่าลืมก

ราเชนทร์กำลังสับสน เพราะจู่ ๆ คุณหนูนรินทร์ก็โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มเสียงก่อนจะทุ่มกระเป๋าใส่ราวกับไปโมโหใครมา และแทนที่จะเงยหน้ามาคุยกับเขากลับหันไปให้ความสนใจกับคุณกานต์แทนเสียอย่างนั้น“คะ...คุณหนูนรินทร์ สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมช่วยเหลือไหมครับ”ซูเชฟผมหางม้าเอียงคอถามอย่างเขินอายที่คุณหนูคนสวยดันมาจ้องหน้ากันขนาดนี้ ส่วนราเชนทร์ที่สามารถแก้สถานการณ์ตรงหน้าได้จึงจับไหล่เล็กดึงหลังมาแนบอก ทำเอานรินทร์ที่กำลังใช้สมาธิจดจำลักษณะพ่อครัวคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาจ้องว่าที่สามีอย่างตั้งคำถาม“คุณหนูมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ?”“ผมแวะเอากระติกมาคืน”“ขอบคุณครับ ล้างมาซะสะอาดเลย”“แล้วก็คุณ...กานต์ชนก ใช่ไหมครับ”เพราะไม่รู้จักหน้าค่าตามาก่อน นรินทร์จึงอ่านจากป้ายชื่อพลางลอบมองรอยกัดหลังคอของอีกฝ่าย ซึ่งเป็นเครื่องหมายของการมีคู่ผูกพันธะ ส่วนกานต์เจ้าของชื่อก็ปลื้มปริ่มในหัวใจ นาน ๆ ทีคุณหนูจะลงมาตรวจตราด้วยตัวเอง ได้ยินว่าเป็นคนสุขุมเยือกเย็นพูดน้อย แต่ไม่คิดว่าจะหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มขนาดนี้“เรียกผมกานต์เฉย ๆ ก็ได้ครับ”“ครับ ยินดี

“เอาเข้าจริง คุณหนูไม่ชอบใส่ของพวกนี้ไม่ใช่เหรอครับ?”“คุณลุงวันนี้เขาไม่ชอบคนที่ทำตัวไม่สมกับเพศรองนี่”“ให้ผมรายงานท่านประธานไหมครับ?”“อย่าทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่เลยครับ”วิลเลี่ยมเห็นคุณหนูโอเมก้าต้องการเช่นนั้นจึงไม่ขัดอะไร เพียงแต่เดินตามคนตัวเล็กเข้าห้างหรูเพื่อไปรับเสื้อผ้าที่สั่งจองไว้ตั้งแต่บนรถ ปกติแล้วคุณหนูชอบใส่สูททางการมากกว่า โดยบอกว่ามันไม่ต้องคิดอะไรมากมาย แต่คนที่จะไปพบวันนี้เป็นผู้สูงอายุที่มีหัวไปในทางอนุรักษนิยม การแต่งตัวอิงตามแบบดั้งเดิมจะส่งผลให้การพูดคุยเป็นไปอย่างราบรื่นพวกเขาเดินลงจากรถเข้าห้างที่แสงไฟสว่างเจิดจ้าส่องกระทบพื้นหินอ่อนขัดเงาวาววับ เสียงเพลงบรรเลงเบา ๆ คลอเคล้าไปกับเสียงพูดคุยแผ่วของผู้คนที่เดินเลือกชมสินค้า บริเวณโดยรอบล้วนถูกตกแต่งอย่างพิถีพิถันด้วยวัสดุชั้นเลิศทั้งสิ้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาผู้จัดการส่วนตัวเลือกจอดรถในชั้นรวมเสื้อผ้าแฟชั่น ซึ่งแต่ละร้านล้วนมีเอกลักษณ์แตกต่างออกไป โดยคุณหนูจงใจเลือกร้านที่ใกล้ทางออกมากที่สุด และอย่าหวังว่าเจ้าตัวจะเลือกชุดเอง เพราะคนคัดสรรล้วนเป็นเขาทั้งหมด

“คุณหนูชอบทานเนื้อชนิดไหนมากกว่ากันครับ?”ราเชนทร์เปิดประเด็นถามระหว่างอาหารมื้อดึก เพื่อไม่ให้โต๊ะเงียบจนเกินไป เนื่องจากไอ้วินมันตั้งหน้าตั้งตากินไม่พูดสักแอะ ทว่ายังดีที่เขามีคุณหนูเป็นเพื่อนคุย“ผมชอบแบบที่กลืนง่ายครับ”คุณหนูไม่ได้จำกัดประเภทเนื้อ ขอเพียงแบบที่ไม่ต้องใช้เวลาเคี้ยวนานเป็นพอ สมกับเป็นคุณหนูผู้เคร่งครัด เจ้าตัวคงไม่ชอบใช้เวลาไปกับการรับประทานอาหารนานกระมัง ไม่อยากจะเล่าว่าอดีตสมัยเรียนที่ประเทศฝรั่งเศส การนัดกินมื้อเที่ยงที่บ้านหนึ่งครั้งอาจกินเวลาไปจนถึงเย็น“ถ้าอย่างนั้นคุณหนูคงชอบปลาไม่ก็หมูหมักใช่ไหมครับ?”“คิดว่าอย่างนั้นครับ”ราเชนทร์พยักหน้ารับ พลางยื่นขนมปังหน้าแซลมอนเป็นชิ้นสุดท้าย เพราะเมื่อครู่ด้วยความอยากเอาชนะไอ้รุ่นพี่ติณณ์ จึงยกจานที่ตัวเองทำตัดหน้าทั้งที่แซลมอนเองก็ถือเป็นเนื้อแดง ซึ่งไม่เหมาะจะทานเยอะในช่วงเวลาก่อนนอน ดังนั้นเขาจึงหันมาหั่นกุ้งให้คุณหนูทานคู่กับซอส Citron et Aneth (ซิตรง เอ อาแนท) ให้รสชาติเปรี้ยวอมหวาน หอมกลิ่นเลมอนและผักชีลาว ช่วยตัดความมันของล็อบสเตอร์ได้ดี โดยไม่ต้องพึ่งไขมันหนัก