บททั้งหมดของ ROARING LION | ใต้เงาราชสีห์: บทที่ 11 - บทที่ 20

หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าลิเดีย เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล อ่อนโยน แตกต่างจากใครหลาย ๆ คนที่เธอเคยเจอในคฤหาสน์แห่งนี้ “สวัสดีค่ะคุณท่าน...นะ...หนูชื่อลิเดียเองค่ะ” ลิเดียยกมือไหว้อย่างสุภาพ น้ำเสียงแผ่วเบาแฝงไปด้วยความงุนงง หญิงคนนั้นยิ้มอย่างอ่อนโยน รับไหว้เธอด้วยท่าทางสุภาพ “น้าชื่อพิม

(มีภาพประกอบ) ลิเดียยืนอยู่หน้ากระจกในชุดเจ้าสาวแบรนด์หรูหราสีขาวบริสุทธิ์ แต่ภายในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ดวงตาที่เคยสดใสเต็มไปด้วยหยดน้ำตา ใบหน้าที่เคยสดใส ดูหม่นหมอง แก้มยุ้ยของเธอในตอนนี้ผอมตอบลง เพราะเครียดจนกินอะไรไม่ค่อยลงมาหลายวัน ทุกคำพูดเหยียดหยามของไลออนยังคงดังก้องในหัวของเธอ ราวกับมีดปลายแหลมที่ทิ่มแทงใจซ้ำ ๆ ที่ไม่สามารถหยุดคิดถึงมันได้เลย “ต่อให้เธอใส่ชุดเจ้าสาวราคาแพงแค่ไหน...สุดท้ายเธอก็แค่ของฟรี ไร้ค่า! แม้แต่กะหรี่ยังมีค่ามากกว่าเธอ!” หญิงสาวปาดน้ำตาลวก ๆ แล้วมองดูตัวเองในกระจก มือเล็ก ๆ สั่นเทา เธอรีบเอื้อมไปลบรอยลิปสติกสีแดงที่ถูกเขียนคำว่า “FREE” บนหน้าผากออกอย่างรีบ ๆ “อีกไม่นาน คนของเลโอนาร์ดก็คงจะตามหาพี่ลีอองจนเจอ” เธอภาวนาในใจ ขณะพยายามปลอบตัวเอง “แล้วเราสองคนพี่น้อง ก็จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเหมือนเดิมแล้วนะ” ลิเดียสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง ทุกครั้งที่เธอหวาดกลัวและท้อ เธอจะนึกถึงใบหน้าของพี่ชายเธอเสมอ “เดียอยากจะเข้มแข็งและกล้าหาญ ให้ได้สักครึ่งหนึ่งของพี่ลีอองจังเลยค่ะ” เธอหยิบทิชชูขึ้นมาซับน้ำตาแบบลวก ๆ “พี่ลีอองรู้ไหม

ด้วยความที่คืนนี้เป็นคืนเข้าหอดังนั้นเธอกับไลออนจึงไม่สามารถที่จะออกไปจากห้องนี้ตามคำสั่งของคุณพ่อและคุณแม่ของไลออน ซึ่งหน้าห้องก็มีบอดี้การ์ดยืนเฝ้าอยู่อย่างแน่นหนาเช่นกัน ร่างสูงกระดกเหล้าดื่มไปเกือบครึ่งขวด ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเธอพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อสูทเจ้าบ่าวของเขาออกทุกเม็ด “คะ...คุณ...ไลออน” ลิเดียยืนตัวสั่นเทา แผ่นหลังของเธอราบไปกับผนังห้องอย่างไร้ซึ่งหนทางจะหนีพ้นได้ ตุ๊บ! ฝ่ามือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นยันกับผนังห้อง ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้ามาหาเธออย่างช้า ๆ กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคลุ้งรอบตัวเขา “ถ้าของมันดีจริง ๆ” ไลออนพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มเย้ยหยัน นิ้วมือของเขาจับคางเธออย่างแรง บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ดวงตาคมกริบจ้องตรงมาที่เธอ ราวกับนักล่าที่กำลังจ้องเหยื่อ “ก็คงไม่มีใคร...เอามาแจกฟรี ๆ หรอก...จริงไหม?” เขาไล้นิ้วโป้งเกลี่ยเบา ๆ บนริมฝีปากที่สั่นระริกของเธอ “ฉันคิดว่าเราค่อยมาคุยกัน...ตอนที่คุณมีสติครบดีกว่านะคะ” ลิเดียพยายามพูดด้วยน้ำเสียงของเธอแผ่วเบา “ตอนนี้ฉันก็มีสติครบถ้วนทุกอย่าง” เขาถามเสียงเย็นชา ขณะที่มือหนาของเขาจับเข้าที่ซิปด้านหลังของชุดเจ้า

ลิเดียยืนนิ่งไปชั่วขณะ ร่างกายของเธอเหมือนถูกแช่แข็ง ไม่สามารถขยับก้าวต่อไปได้เลยในตอนนี้ จริงอยู่ที่เธอไม่ได้รู้สึกหึงหวง หรือเสียใจอะไรเลยที่เจ้าบ่าวของเธอกำลังนัวเนียกับผู้หญิงคนอื่นบนเตียงนั้น แต่สิ่งที่ทำให้เธอช็อกจนทำอะไรไม่ถูกก็เป็นเพราะว่า นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอเห็นคนกำลังทำอะไรกันในร

“ผมหวังว่าพ่อจะเห็นความปลอดภัยของเลโอนาร์ด มากกว่าชีวิตที่ไร้ค่าของคนพวกนี้นะครับ” ไลออนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไม่แยแสความรู้สึกใด ๆ ดวงตาของเขาจ้องตรงไปที่พ่อของเขาอย่างท้าทายเช่นกัน ทางด้านของลิเดีย เธอยังคงก้มหน้าลงและนั่งเงียบอยู่แบบนั้น มือเย็นเยียบกำหมัดไว้แน่นใต้โต๊ะ เธอไม่กล้าที่จะพูดอะ