บทที่ 5. ตอนที่ 1. โรงงิ้ว

ซื่อเว่ยต้าตี้เขามาประคองฟางเฟยให้ลุกขึ้น แล้วจูงมือหญิงสาวออกมาด้านนอก 

“ข้ามีหน้าที่นำทางและดูแลเท่านั้น ส่วนรายละเอียดของแต่ละคนข้าไม่รู้เลย อย่างที่เจ้าพูด มู่ตันคนที่รู้ดีที่สุดคือนาง ไปกันเถอะ”

เพียงซื่อเว่ยต้าตี้สะบัดแขนในอากาศ มิติก็ถูกเปิด เขาจูงมือฟางเฟยเดินผ่านประตูเวลา ไปโผล่ยังแดนบุพผาในชั่วพริบตาเดียว แดนบุพผาเต็มไปด้วยทัศนียภาพที่สวยงาม ดอกไม้หลากหลายสีสันเบ่งบานอวดโฉมสวยงาม 

“ที่นี่กว้างใหญ่แบบนี้เราจะหามู่ตันเจอได้อย่างไง”

หญิงสาวพูดพร้อมกลับหมุนตัวมองไปโดยรอบ 

“ฟางเฟยเจ้าระวังหน่อย เวลานี้ไม่ใช่ห้วงฝัน ที่นี่เวลานี้คือช่วงเวลาปกติ ถ้าพบเห็นหรือเจอสิ่งใดเจ้าก็ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น อย่าให้พวกเขารู้เด็ดขาดว่าเจ้าคือสิ่งแปลกปลอม”

“แสดงว่าพวกเขาจะมองเห็นเรา ไม่เหมือนเมื่อครู่”

“ใช่ ข้าถึงเตือนเจ้าไว้ก่อน”

ฟางเฟยเดินตามซื่อเว่ยต้าตี้เข้าไปด้านใน ที่อยู่อาศัยของแดนนี้เหมือนดั่งเทพนิยาย ผู้คนเหมือนตัวประหลาด แต่งตัวด้วยสีสันฉูดฉาดเหมือนดอกไม้ใบหญ้า 

“ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ทำไมผู้คนที่นี่ถึงดูประหลาดแบบนี้”

“นอกจากเทพเซียน ผู้คนที่นี่ก็เป็นเหล่าภูตและปีศาจ ที่บำเพ็ญเพียรจนสามารถเพิ่มขั้นตบะ แล้วมาอยู่ในเขตแดนนี้ได้ แต่เฉพาะภูติกับปีศาจ ที่ถือกำเนิดจากพืชนกและแมลงที่เกี่ยวข้องกัน”

“มิน่า ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”

“ฟางเฟยเจ้าพูดภาษาแบบข้าได้ไหม ฟังดูขัดหูจริง”

“เจ้าค่ะ ท่านเทพซื่อเว่ยต้าตี้ ข้าจะเรียกและคุยกับท่านด้วยภาษาของท่าน”

มีผู้เฒ่าท่านหนึ่งเดินออกมา พร้อมเด็กรับใช้ พวกเขามาหยุดยืนล้อมฟางเฟยและซื่อเว่ยต้าตี้เอาไว้

“ข้าน้อยมิรู้ว่าท่านเทพซื่อเว่ยต้าตี้ จะละทิ้งดวงดารามาถึงแดนบุพผานี้ได้ จึงไม่ได้เตรียมการต้อนรับ”

“ต้อนรับ ผู้คนที่นี่ต้อนรับแขกเช่นนี้กันรึ”

“เกาฟางเฟย อย่าเสียมารยาท” ซื่อเว่ยตาตี้หันไปดุฟางเฟยด้วยสายตา 

“ข้าต้องขออภัยท่านผู้เฒ่า เพียงแต่คู่หมั้นของข้ายังไม่เคยมาแดนบุพผา ข้าจึงพานางมาเที่ยวชมเท่านั้น จึงมิได้แจ้งมาให้ท่านทราบล่วงหน้า”

“คู่หมั้นงั้นรึ แม่นางผู้นี้ปักปิ่นเมฆาแดนสวรรค์ แปลกจริง ท่านเทพซื่อเว่ยต้าตี้ มีการหมั้นหมายควรถือเป็นเรื่องใหญ่ ทำไมผู้เฒ่าเช่นข้ากลับไม่ได้ข่าวเลย”

“ปกติข้าอยู่แดนดาราห้วงเวหา อันว่างเปล่า มิรู้มาก่อนว่าหากจะรักหรือแต่งกับผู้ใด จำเป็นต้องรายงานให้ผู้คนรับรู้”

“ไม่แปลกหรอกหากท่านจะเป็นแค่ภูติดาวตก หรือปีศาจดาวลูกไก่ มิใช่ท่านเทพซื่อเว่ยต้าตี้ เอาเถอะอีกไม่นานมู่ตันเทพธิดาดอกโบตั๋น ก็จะแต่งเข้าตำหนักสวรรค์ อย่างไรเสียอีกหน่อยเราก็ต้องเป็นเครือญาติกัน ในเมื่อท่านพานางมาเที่ยวชมที่นี่ ข้าก็ไม่ควรขัดจังหวะคู่รัก เชิญพวกท่านตามสบาย เด็ก ๆ”

ท่านผู้เฒ่าสั่งบริวารรับใช้ ถอยเปิดทางให้กับซื่อเว่ยต้าตี้และฟางเฟย แล้วพวกเขาก็เดินหันหลังกลับเข้าไปด้านในอาคาร ที่เหมือนสร้างจากโพรงต้นไม้ขนาดใหญ่

“ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ข้าขอโทษ ข้าทำให้ท่านต้องปกป้องด้วยเรื่องแบบนี้”

“คนพวกนี้ระวังตัวมาก ดีที่เจ้ามีปิ่นขอข้า เลยพอให้มีข้ออ้างได้บ้าง”

“ท่านโกหกพวกเขา แบบนี้จะดีเหรอ” ซื่อเว่ยต้าตี้มองหน้าฟางเฟย แต่ไม่พูดอะไร

“เรากลับแดนเวหากันเถอะ”

ฟางเฟยนั่งมองซื่อเว่ยต้าตี้ ที่กลับมาถึงก็เอาแต่นั่งเหม่อลอย  

“ท่านเทพ ข้าทำอะไรผิดไปรึเปล่า ท่านเอาแต่นิ่งเฉยแบบนี้ ข้ารู้สึกไม่ดีเลย”

“ข้ากำลังคิดเรื่องของมู่ตัน นางจะแต่งเข้าแดนสวรรค์ข้ากลับไม่รู้เรื่องเลย ข้าเหมือนถูกทอดทิ้งให้มาเฝ้าดวงดาวในแดนห่างไกล จนแม้แต่เรื่องในบ้านก็ยังไม่รู้ อืม…ข้าคงคิดไปเอง ที่นั่นไม่ใช่บ้านของข้า”

“ซื่อเว่ยต้าตี้ ข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดอะไร ใครไม่สนใจท่าน ท่านจะสนใจทำไม ในเมื่อตอนนี้ท่านมีข้า แต่ล่ะวันก็มีแต่เรื่องต้องทำ ท่านจะสนใจเรื่องอื่นทำไม”