บทที่ 16

ร่างหนาขยับพลิกตัวตะแคงข้างทำเอาผ้าห่มหล่นลงไปอยู่ที่สะโพก เปิดเผยกล้ามเนื้อหน้าท้องที่มีซิกซ์แพ็กสวยงามตามแบบฉบับของคนออกกำลังกายและดูแลตนเองเป็นอย่างดี วงแขนยาวกวาดไปข้างตัวสัมผัสเพียงที่นอนเรียบลื่น ไร้เงาคนที่เขาตระกองกอดมอบความพิศวาสหวามไหวให้ครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบหมดสิ้นเรี่ยวแรง

กริชทะลึ่งตัวพรวดขึ้น ใจหายด้วยความหวาดกลัวเมื่อคิดว่าเมลานีกลับไปแล้ว

ชายหนุ่มคว้าเสื้อผ้าที่ตกอยู่ข้างเตียงสวมใส่ลวก ๆ แล้วตรงไปยังลานจอดรถ ตอนนี้รถยุโรปสีขาวของเมลานีหายไปแล้ว เมื่อคืนเขาตัดสินใจเขวี้ยงกุญแจรถของเธอทิ้งออกนอกระเบียง เป็นเรื่องยากที่จะค้นหากุญแจดอกเล็ก ๆ ที่ไม่รู้ว่ากระเด็นกระดอนไปในทิศทางไหน แต่ก็นึกถึงคำพูดของหญิงสาวที่บอกว่าเธอมีกุญแจสำรอง

ใจของกริชทั้งหวาดกลัวและร้อนรน เขารีบตรงไปยังรถมัสแตงของตนเองที่จอดอยู่หน้าร้าน ชายหนุ่มภาวนาให้ฝีมือการแต่งรถของตนเองดีและเร็วพอที่จะไปยับยั้งเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้ทัน

เมลานีกำลังก้าวติดบ่วงแร้วที่เขาวางไว้ แต่กับดักครั้งนี้กำลังกระชากหัวใจของเขาให้หลุดออกมาด้วย กริชยอมรับแล้วว่าใจอ่อนกับหญิงสาวคนนั้น ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่หาทางลงโทษหรือเอาคืนเธอ เพียงแต่เขาร้อนรุ่มและทนไม่ไหวขึ้นมาเสียอย่างนั้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่รอคอยเมลานีอยู่

มัสแตงสีแดงสดพุ่งแรงและพลิ้วหลบรถคันอื่นอย่างรวดเร็วมั่นคง เพื่อไปยังปลายทางให้ไวที่สุด ตัวบอกเวลาหน้าคอนโซลรถเกือบเก้าโมงเช้า ใกล้เวลาที่นัดหมายหากเขายืนยันจะทำตามแผนเดิม

กริชต่อสายหาพีรพลรอจนจบสัญญาณโทรออกก็ยังไม่มีใครรับ เขาทำแบบเดิมซ้ำ ๆ ผลลัพธ์ก็ยังไม่เปลี่ยน ความหวาดกลัวและร้อนรนผสมปนเปจนชายหนุ่มระเบิดอารมณ์ทุบแผงประตูอย่างรุนแรง แต่นั่นก็ยังไม่อาจปลดเปลื้องสิ่งที่อัดแน่นจนใกล้ระเบิดอยู่รอมร่อ จนถึงคอนโดที่เมลานีพักอาศัยอยู่ ความเร็วของรถจำเป็นต้องลดระดับลง ชายหนุ่มขับรถต่อมาเรื่อย ๆ แต่ก็แทบหมดแรงจะประคองรถยนต์คันโปรดอีกต่อไปเมื่อเห็นรถยุโรปสีขาวจอดอยู่หน้าคอนโด มีเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายประกบเมลานีทั้งซ้ายและขวา

กริชจอดรถชิดริมฟุตบาท ก้าวเท้าอันหนักอึ้งมายังจุดที่หญิงสาวยืนอยู่ นายตำรวจชั้นสัญญาบัตรคนหนึ่งเปิดประตูรถฝั่งคนขับ ตรวจค้นบริเวณแผงประตูและใต้เบาะแต่ไม่พบความผิดปกติ จากนั้นเดินอ้อมมายังฝั่งที่นั่งข้างคนขับตรวจค้นแบบเดียวกัน ทว่าทันทีที่นายตำรวจคนนั้นเปิดลิ้นชักหน้ารถกริชก็หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

ปืนสั้นขนาดพกพาคือสิ่งที่นายตำรวจคนนั้นหยิบขึ้นมายื่นตรงหน้าเมลานี หญิงสาวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจในครั้งแรกที่เห็น แต่เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่เดินตามมาสมทบ หน้าหวานซึ้งก็เหมือนจะเดาและเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอได้ทันที มีกระแสร้าวรานแค่เพียงวูบหนึ่งแล้วจางหายอย่างรวดเร็ว

“ขอดูใบอนุญาตพกพาอาวุธปืนหน่อยครับ” นายตำรวจสัญญาบัตรเอ่ยปากกับเมลานีด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่เฉียบขาดเข้มงวด สิ่งที่หญิงสาวทำคือการส่ายหน้าช้า ๆ

“ไม่มีใบอนุญาตค่ะ”

“ปืนกระบอกนี้ มีทะเบียนหรือเปล่าครับ” นายตำรวจถามซ้ำในสิ่งที่เมลานีก็ไม่ทราบเช่นกัน เธอไม่เคยครอบครองอาวุธปืนมาก่อน อย่าว่าแต่พกพาติดตัวเลย การที่ปืนกระบอกนี้มาอยู่ในลิ้นชักหน้ารถของเธอได้ คนเดียวที่จะหยิบมันมาใส่ไว้โดยที่เธอไม่เคยเฉลียวใจสังเกต ก็คือคนใกล้ชิดที่เทียวรับเทียวส่ง คนที่เธอไว้ใจจนยอมฝากความรักไว้ในอุ้งมือ

“งั้นคงต้องเชิญคุณเมลานีไปให้ปากคำเพิ่มเติมที่สถานีตำรวจ ส่วนเรื่องการอายัดทรัพย์ก็ให้เป็นอีกขั้นตอนว่ากันตามกระบวนการทางกฎหมายนะครับ”

เมลานีพยักหน้าน้อย ๆ ยอมรับกับสถานการณ์ที่ควรจะตื่นตระหนกหรือหวาดกลัว หากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับเธอก่อนที่เรื่องราวร้ายแรงถาโถมเข้าใส่ เธอคงยืนร้องไห้โฮไปแล้ว แต่นี่ก็คงเป็นอีกบทลงโทษที่ชายหนุ่มคนนั้นเตรียมไว้ให้เธอได้ลิ้มรส หญิงสาวตัดสินใจจะยอมรับมันไว้ทั้งหมดโดยไม่มีการอุทธรณ์ใด ๆ หากมันจะทำให้เธอและกริชไม่ต้องติดค้างความแค้นกันอีก

“ดิฉันยอมรับความผิดทุกข้อกล่าวหาค่ะ”

ไม่มีการตัดพ้อหรือเสียงสะอื้นอีกต่อไป เมลานีเบนหน้าออกมายิ้มให้กับชายหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่เบื้องหลัง พยักหน้าพร้อมค้อมตัวลงเหมือนการขออภัยจากเขาอีกครั้ง ยามเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เคยฉายแววอ่อนหวานก็กลายเป็นว่างเปล่าราวกับเยื่อใยที่เคยมีหลงเหลืออยู่บางเบา ได้ถูกตัดสะบั้นให้ขาดจากกันนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป