บทที่ 18

ณัชชาเป็นเพียงคนเดียวที่คอยวิ่งเต้นและมานั่งร้องไห้ไปกับเพื่อนสนิทเพราะตัวเธอเองก็เป็นเพียงเด็กต่างจังหวัดที่มาเรียนต่อในมหาวิทยาลัยของที่นี่ ก่อนหน้านี้เธอได้รับการแนะนำทนายโดยบังเอิญจากตำรวจที่ทำคดี หญิงสาวติดต่อไปและบอกข้อมูลของเมลานี ซ้ำยังบอกว่าพวกเธอแทบไม่มีเงินเลย ทว่าทนายชื่อดังคนนั้นกลับยืนยันช่วยเหลือว่าความให้ โดยบอกว่าเป็นคดีที่อยากลองดูและเขายินดีทำให้โดยไม่คิดค่าใช้จ่าย

สิ่งที่ทนายความแนะนำคือให้เมลานีให้การเป็นประโยชน์ต่อรูปคดีและยอมรับในความผิดเรื่องของการพกพาปืนไปในที่สาธารณะ หญิงสาวทำผิดครั้งแรก ศาลน่าจะตัดสินจำคุกไม่นานนัก และเมื่อคำตัดสินของศาลชั้นต้นออกมา ก็ให้เมลานียื่นอุทธรณ์เพื่อขอลดโทษให้สั้นลงอีก แต่หญิงสาวกลับบอกทนายความว่าจะเลือกปฏิเสธการอุทธรณ์ และพร้อมยอมรับการลงโทษตามกระบวนการยุติธรรมให้จบ ๆ ไป

“มีทางไหนที่ทำให้เมลไม่ต้องติดคุกบ้างคะคุณทนาย” ณัชชาถามอีกครั้ง

“องค์ประกอบความผิดครบถ้วน ถ้าตำรวจทำสำนวนส่งฟ้องก็คงยากจริง ๆ ครับ” ทนายความมองหญิงสาวที่เป็นลูกความอย่างเห็นใจ หากเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมเมลานีคงติดคุกไม่ต่ำกว่าหนึ่งปี เด็กสาวที่ดูไร้พิษสงแบบนี้คงแทบตายแน่หากต้องไปอยู่ในเรือนจำ

“หนูเมล ไม่ต้องกลัวนะ ณัชจะมาเยี่ยมหนูเมลทุกอาทิตย์ อดทนเพื่อรอวันออกมานะ” ณัชชาจับมือเพื่อนรักและเป็นฝ่ายปล่อยโฮออกมาเสียอย่างนั้น ในขณะที่เมลานีกลับสงบนิ่งกว่า คล้ายทำใจยอมรับกับสิ่งที่กำลังจะเจออย่างไม่ไหวหวั่น

“ดูแลตัวเองดี ๆ นะณัช เมลไม่เป็นไรเลย อย่ากังวล เดี๋ยวทุกอย่างก็ผ่านไป”

“ใช่ ณัชจะรอเมล” ณัชชาพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ไม่อยากให้เพื่อนใจเสียเพราะคืนนี้เพื่อนต้องถูกฝากขัง

เมลานีใจอ่อนแค่ไหนณัชชารู้ดี แล้วผู้หญิงที่ยอมคนและใจดีให้กับทุกอย่างจะอยู่ในโลกหลังลูกกรงที่มีผู้คนหลากหลายได้อย่างไร เธอจะต้องถูกเอาเปรียบ ถูกรังแก หรืออาจจะนอนร้องไห้เพียงลำพัง ณัชชาเจ็บแค้นจนโพล่งถ้อยคำที่เคยอดกลั้นไว้มาตลอด

“แฟนเมลทำแบบนี้ได้ลงคอ”

“เขาเข้ามาเพื่อทวงคืนในสิ่งที่เคยสูญเสียเพราะเมลกับพี่เมฆ เมลสมควรชดใช้ให้เขา จะได้จบสิ้นกันไป” ตั้งแต่ถูกจับจนเข้าสู่กระบวนการต่าง ๆ ที่สถานีตำรวจ เมลานีไม่เคยร้องไห้ ทว่าพอณัชชาพูดถึงชายหนุ่มที่หลอกใช้เธอเพื่อแก้แค้น น้ำตาของเธอก็ซึมหล่นลงมาเงียบ ๆ

“หัวใจเขาคงทำมาจากก้อนหินสินะ ถึงได้โหดเหี้ยมกับคนรักขนาดนี้ เลือดเย็นจนเหมือนสัตว์เลื้อยคลาน น่าขยะแขยงที่สุด” น้ำตาที่เหือดแห้งของณัชชาปริ่มออกมาอีกครั้งด้วยความคับแค้นแทนเพื่อน

ชายหนุ่มที่ยืนพิงหลังแนบสนิทไปกับมุมผนังเย็นเฉียบ ค่อยหลับตาลงช้า ๆ เมื่อได้ยินทุกคำพูดของหญิงสาวทั้งคู่

กริชอยากให้หัวใจของเขาทำจากก้อนหินแบบที่หญิงสาวคนนั้นด่าแทนที่จะเป็นเพียงก้อนเนื้ออ่อนนุ่ม มันจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดทรมานเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบีบเค้นจนแทบกระอักออกมาเป็นเลือด

เขาอาจจะเลือดเย็นจนเหมือนสัตว์เดรัจฉานแบบณัชชาด่า แต่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าในค่ำคืนก่อนเกิดเหตุ เขายอมแพ้ให้กับเมลานี ยอมจำนนแล้วจริง ๆ ให้กับความผูกพันอันเสแสร้ง แต่ดันถลำใจไปลึกซึ้งจนเผลอรู้สึกเข้าเต็มเปา กุญแจรถที่เขวี้ยงออกไปไม่ได้ทำเพราะจะแกล้งหรือรังแก เขาแค่ไม่ต้องการให้เธอใช้รถคันนั้นในวันรุ่งขึ้น ตั้งใจว่าจะแอบเอาปืนที่ยัดไว้ออกมาก่อนแล้วค่อยปล่อยหญิงสาวไป

แต่เหตุการณ์กลับดำเนินไปทางเดิม เมลานีตื่นก่อนและใช้กุญแจสำรองขับรถคันนั้นกลับไปในที่สุด

กริชทุบกำปั้นลงกับผนังปูนซ้ำ ๆ จนหลังมือแตกยับ เขาผ่านมันมาก่อน ปลายทางของกระบวนการยุติธรรม เมลานีจะต้องถูกพาไปขึ้นรถนักโทษแล้วเข้าสู่เรือนจำ ดินแดนที่ไร้ซึ่งอิสรภาพและเต็มไปด้วยความหม่นหมอง

ในนั้นหญิงสาวจะได้เจอผู้คนทุกชนชั้น ตั้งแต่พ่ายแพ้ โดนยัดข้อหา จนถึงอาชญากรที่เป็นเดนคน ความเศร้าโศกกัดกินหัวใจของกริชเรื่อย ๆ จนกลายเป็นเศษธุลี นี่หรือคือสิ่งที่เขาพยายามมาตลอด เขาได้อะไรคืนกลับมาบ้าง เปล่าเลย…กลับยิ่งสูญเสีย ทิ้งไว้เพียงซากปรักหักพังของทุกคน

“ไอ้กริชหยุด” เจตน์เห็นรถของทนายความกับเพื่อนของเมลานีออกไปแล้ว เพื่อนหนุ่มที่แอบมาดูผลงานการแก้แค้นของตนเองก็ยังไม่กลับมาที่รถ เดินมาดูจึงเห็นภาพที่กริชใช้กำปั้นทุบกำแพงจนเลือดสาด คอตกอย่างหมดท่า

“ผู้หญิงคนนั้นจะยอมรับทุกอย่าง ไม่ประกัน ไม่ยื่นอุทธรณ์” ชายหนุ่มที่เคยไหล่ตั้งตระหง่านกลับลู่ลงราวคนแก่ชรา ความกระเหี้ยนกระหือรือในการเอาคืนคงไม่เหลือ เหมือนหมดแรงใจเอาดื้อ ๆ

“น้องเขาเลือกแล้ว มึงก็อย่าโทษตัวเอง” เจตน์ปลอบเพื่อนที่ดูสับสนจนผิดปกตินิสัย

“กูจะโทษตัวเองทำไม กูเขียนมาให้เป็นแบบนี้ เด็กนั่นจะได้เข้าใจว่าการถูกยัดเยียดความผิดให้มันเป็นยังไง ก็สาสมแล้ว สาสมดี” กริชพูดไปเรื่อย พยายามตอกย้ำกับตนเองถึงสาเหตุที่ทำให้ทุกอย่างมาถึงจุดนี้ ตอกย้ำลงไปว่าเมลานีควรลองลิ้มชิมรสชาติของคนคุกแบบเขาดูบ้าง

“มึงโอเคไหมเนี่ย” เจตน์นึกห่วงกริชมากกว่าตอนที่มันติดคุกเสียอีก

“กูจะไปเมืองจีนซักปีสองปี ไปหาช่องทางทำตลาดใหม่ ๆ แล้วก็หาโรงงานผลิตชิ้นส่วนประดับยนต์ส่งมาทางนี้”

“ไอ้กริช” เจตน์มองหน้าเพื่อนที่เอาแต่หลบตา กริชกำลังจะหนีจากความเจ็บปวดชัด ๆ แต่จะหนีได้หรือในเมื่อใจของเขายังคงรู้สึกรู้สา ความผิดทางใจครั้งนี้จะพันธนาการ เป็นโซ่ที่พันคล้องจองจำกริชไว้ด้วยความรู้สึกผิดไปตลอดแน่ ๆ

“กูฝากงานทางนี้ด้วย พอลงตัวแล้วกูจะติดต่อกลับมา”