บทที่ 24

“นั่งสิ” จารวีบอกเสียงห้วนเมื่อเด็กสาวสองคนเดินออกมาจากห้องนอนมองเธออย่างเงอะงะและทำตัวไม่ค่อยถูก จารวีตาเข้มขึ้นเมื่อเห็นรอยแดง ๆ หลายจุดโผล่พ้นเนื้อผ้า เมลานีผิวพรรณขาวผ่องร่องรอยคิสมาร์กก็ยิ่งชัดเจน เมื่อคืนกริชคงส่งท้ายกับเด็กคนนี้เต็มที่

“คุณจ๋ามีอะไรจะคุยกับเมลเหรอคะ” เมลานีกระดากและอึดอัดกับสายตาของจารวีพอสมควร เธอรู้สึกถึงความไม่เป็นมิตรแถมยังเกือบ ๆ จะเรียกได้ว่าเป็นศัตรูด้วยซ้ำทั้งที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน

จารวีเหลือบตามองณัชชาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ยอมลุกทั้งที่เธอส่งสายตาเป็นเชิงไล่แล้ว แถมณัชชายังทำไม่รู้ไม่ชี้ดื้อตาใสขยับเข้ามานั่งข้าง ๆ เพื่อนจนชิด เมลานีแอบอมยิ้มด้วยความอุ่นใจ พร้อมทั้งเป็นฝ่ายบอกกับจารวี

“เมลไม่มีความลับกับณัชหรอกค่ะ คุณจ๋าพูดธุระมาได้เลย”

“รับไปสิ” เมื่อเมลานีพูดแบบนี้ จารวีจึงเลิกสนใจมารยาทอื่น เธอเกลียดเด็กผู้หญิงคนนี้ และก็อยากกำจัดไปให้พ้น ๆ ชีวิตของกริชจนไม่ยอมให้หวนกลับมาเป็นเสี้ยนตำใจอีกในวันข้างหน้า ตอนที่ชายหนุ่มสั่งให้ทำเช็คจ่ายให้เมลานีหนึ่งล้านบาท จารวีก็โวยวายไปรอบหนึ่งแล้ว แต่กริชก็ยังยืนกรานจะชดเชยให้เด็กนี่ ถ้ากริชจะต้องเสียเงินล้านไปจริง ๆ มันก็ต้องคุ้มค่ามากพอที่จะตัดปัญหาทั้งหลายแหล่ในอนาคต

“ให้เมลทำไมคะ”

“พี่กริชฝากค่าตัวของเธอมาให้”

เมลานีมองเช็คเงินสดจำนวนหนึ่งล้านบาท ชื่อผู้สั่งจ่ายคือกริชจริง ๆ ตามที่จารวีบอก หญิงสาวหน้าชาไปตั้งแต่ไรผมจนถึงกลางศีรษะ กริชตบหน้าเธอด้วยเงินผ่านมือเพื่อนของเขา ทำให้เธออับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี นี่สินะที่บอกว่าจะมีค่าเสียเวลาให้ เวลาของเธอช่างแพงเสียจริง คืนเดียวราคาเป็นล้าน

“อ้อ แล้วล้านนึงคงพอให้ซื้อยาคุมได้หลายแผง เธออย่าคิดจะจับพี่กริชโดยการปล่อยท้องเพราะมันไม่มีทางสำเร็จ พี่กริชเขารับไม่ได้หรอกนะที่จะมีสายเลือดชั่ว ๆ มาพัวพันด้วย”

“มันจะมากไปมั้งคะคุณจ๋า” ณัชชาขึ้นเสียงแทนเพื่อนจนเมลานีต้องหันไปบีบมือให้ใจเย็นลง ทุกอย่างมันใกล้จะจบแล้ว เธอไม่อยากทะเลาะกับคนอื่นให้เสียเรื่อง

“ถึงเธอจะปล่อยให้ท้องโย้พี่กริชเขาก็คงไม่ได้หันกลับมาแลหรอกนะ เพราะเขาไปทำงานต่างประเทศแล้ว หลังจัดการเหลือบไรอย่างเธอจบ ฉันก็จะบินตามไปอยู่กับพี่กริช ดังนั้นถ้าเธอฉลาดก็กำเงินไปซื้อยาคุมซะ อย่าให้ต้องไปขึ้นขาหยั่งขูดมดลูกตอนมีไอ้มารหัวขนออกมาเลย”

“ขอบคุณสำหรับความหวังดีประสงค์ร้ายของพวกคุณนะคะ เมลซาบซึ้งจนขนลุกแต่ต้องขออนุญาตปฏิเสธ”

เมลานีฉีกกระดาษเช็คใบนั้นทิ้งอย่างไม่เสียดาย เธอเหลือแค่ตัวเปล่าก็จริง แต่เธอจะเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยไม่มีสิ่งใดที่เกี่ยวข้องกับกริชอีก

เขาเหมือนอาวุธร้ายกาจสมชื่อ เป็นอาวุธที่หากถูกทิ่มแทงจะทำร้ายได้อย่างสาหัสที่สุดเพราะถูกหยักคมของมันบาดหลายต่อหลายรอย เจ็บปวดกว่ามีดเล่มไหนในโลก ตอนนี้เธอกำลังเหวอะหวะเพราะความใจร้ายและเล่ห์เหลี่ยมของเขาอีกครั้ง ดังนั้นขอให้มันเป็นครั้งสุดท้ายเสียที

“เธอมันโง่แบบที่ฉันไม่รู้จะเอาไปเปรียบกับตัวอะไรเลย อยากเสียตัวฟรีก็ตามใจ แล้วอย่ามาสร้างปัญหาให้ฉันกับพี่กริชทีหลังแล้วกัน ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ เธอจะเจ็บกว่าที่เคยเจออีกไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า ครั้งนี้ฉันขอร้องพี่กริชให้ลากเธอออกจากตะรางมาเพราะสงสารหรอกนะ แต่ถ้ายังแส่มาวุ่นวาย คราวหน้าจะไม่จบที่คุก แต่ฉันจะส่งเธอไปเจอกับพี่ชายในนรกแทน”

“เท่านี้ใช่ไหมคะที่อยากจะพูด คุณไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ฝากไปบอกพี่กริชของคุณด้วยว่าค่าตัวของฉันคงไม่ใช่เท่านี้ ครั้งนี้ก็ถือว่าให้ทานหมา ส่วนเงินซื้อยาคุมเมลพอมี เพราะเมลก็ไม่อยากข้องเกี่ยวกับพวกคนดีศรีสังคมอย่างพวกคุณอีกเหมือนกัน เชิญเสวยสุขกันบนสวรรค์ให้พอ”

เศษเช็คปลิวว่อนร่วงลงกระจายตามพื้น ความขมขื่นและเสียใจกลับมาบิดเป็นเกลียวกลางอกและบีบรัดตีขึ้นไปตื้ออยู่ในลำคอ นี่สินะคนที่กริชรัก เขาอยากเป็นคนดีในสายตาผู้หญิงคนนี้จนยอมปล่อยเธอออกมาจากคุก ลำพังตัวชายหนุ่มคงอยากให้เธอพังพินาศย่อยยับสมกับความแค้น

“ไปกันเถอะเมล ณัชเรียกแท็กซี่มาแล้ว”

เจตน์กลับมาถึงในเวลาที่สองคนนั้นจะกลับพอดี เด็กสาวทั้งคู่เลือกก้าวขาไปกับแท็กซี่โดยไม่รอทั้งที่เขาบอกกับณัชชาไว้แล้วว่าจะไปส่ง

“อ้าวจ๋า ทำไมปล่อยสองคนนั้นกลับไปก่อน พี่บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวกลับจากส่งไอ้กริช พี่จะไปส่งกลับหอพักเอง”

“ก็พวกนั้นรีบร้อน จะให้จ๋าทำยังไงไม่ทราบ”

“แล้วเรื่องเช็คล่ะ ให้น้องเมลเขาไปหรือยัง ไอ้กริชมันจะได้หมดห่วง น้องเขายังต้องเรียนหนังสืออีกสองปีนะ”

“ที่นาผืนน้อยของนังเด็กนี่คงเลี่ยมทอง เอาไม่กี่ครั้งจ่ายให้ตั้งเป็นล้าน”

“แกนี่นับวันยิ่งไม่น่ารักขึ้นเรื่อย ๆ ริษยาน่ะให้มันมีชั้นเชิงบ้าง อย่าทำตัวเหมือนนางร้ายตลาดล่าง”

“พี่เจตน์ จ๋าเป็นน้องสาวของพี่นะ”

“ตกลงแกให้เช็คเมลานีไปหรือยัง” เจตน์กลับมาถามเรื่องสำคัญที่เพื่อนสนิทสั่งไว้ก่อนหน้านี้ นี่เป็นความรับผิดชอบสุดท้ายที่เขาเองก็อยากจะชดใช้และทำให้ตามที่กริชตั้งใจ

“ให้แล้ว” จารวีตอบเสียงกระแทกกระทั้น ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นห่วงเด็กนั่นหนักหนา

“โอเค งั้นพี่ไปนอนก่อน ง่วง” เจตน์ทิ้งตัวเหยียดยาวลงบนโซฟาเพราะตื่นมาจัดการเรื่องวุ่น ๆ ตลอดจนเป็นสารถีตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสาง เห็นโซฟาตัวโตก็อยากกระโจนเข้าใส่แล้วหลับให้ชุ่มปอด

จารวีมองพี่ชายที่หลับลงไปอย่างรวดเร็ว ที่บริเวณขาของโซฟาเศษเช็คบางส่วนยังปลิวหล่นอยู่ ใครจะมาว่าเธอโกหกไม่ได้นะ เพราะเจตน์ถามเธอว่าให้เช็คเมลานีหรือยัง

เธอให้ไปแล้ว เพียงแต่เด็กนั่นไม่รับแถมยังฉีกทิ้งเองก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ หญิงสาวคนนั้นโง่แบบนี้นี่เองถึงถูกกริชหลอกฟันเอาเสียง่าย ๆ แถมลากพี่ชายมาตายด้วยต่างหาก ผู้หญิงแบบนี้ไม่มีทางต่อกรหรือเสนอหน้ามาเป็นคู่แข่งเธอได้เลยสักนิด

แต่ถ้ายังกล้า จารวีก็ยินดีส่งเด็กสาวคนนั้นไปลงนรกจริง ๆ ตามที่พูด