เด็กเสี่ย 의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

คนตัวเล็กถูกกระชากออกจากโซฟาเกือบหัวคะมำ โดยร่างสูงที่อยู่ๆ ก็ทนไม่ไหวขึ้นมา เขาต้องการจะพาเธอไปที่พัก ซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่ไม่มาก หากแต่จังหวะนั้นเหนือเมฆผลักประตูเข้ามาซะก่อน และนั่นทำเขาหัวเสียไม่น้อย“เฮ้ยๆ จะพาน้องเขาไปไหน”“โรงแรม..”อีกมือที่ว่างดันคนยืนขวางประตูให้ถอยห่าง ทว่ากลับต้องฉุนอีกครั้งเมื่อถูกเขายื้อแขนเอาไว้ และไม่มีทีท่าจะว่าจะหลบไป แรงนั้นกระชากคนตัวเล็กจังหวะพุ่งไปข้างหน้าแต่ถูกกระชากกลับมาข้างหลังถึงกับเวียนหัว โชคดีที่เขาคว้าทันจังหวะหันไปเห็น และกลัวเธอจะล้มจึงโอบเอวไว้“ใจเย็นก่อนไอ้เสือ” ทั้งที่รู้ยิ่งเมาเพื่อนของเขาจะยิ่งหัวร้อน การไปขวางทางกันแบบนั้นมีแต่เสี่ยงจะเสียชีวิต หากแต่จำเป็นต้องทำเพราะความเป็นห่วง ดูท่าเพื่อนเขาเองก็เมาไม่เบา ถึงได้ขาดสติลากเด็กออกจากร้านอย่างประเจิดประเจ้อแบบนี้ “ใจเย็นแล้วฟังกูก่อน มึงจะลากน้องเขาไปแบบนี้ไม่ได้ มึงดูสภาพน้องเขาด้วย กล้องวงจรปิดเต็มไปหมด อยากโดนข่าวดราม่ารึไง เรามันนักธุรกิจดังนะโว้ย”คราวนี้เขานิ่ง ประหนึ่งกำลังฉุกคิดตามคำเตือนเพื่อน หันมองคนตัวเล็ก ที่ขนาดทรงตัวยืนยังต้องใช้การบังคับจากเขาเลย และเมื่อเห็นด้วยร

พะแพงขมวดคิ้วให้กับสิ่งที่ตนได้ยินในตอนนี้ จากปลายสายหลังกดรับ นี่ไม่ใช่เสียงของเขา คนตัวเล็กถึงได้นั่งนิ่ง ในหัวกำลังตีกันยุ่งว่าเธอต้องทำไงต่อ พูดต่อไปหรือกดวางดี (สวัสดีครับ ใครพูดครับ) แต่พอปลายสายโต้ตอบมาใหม่ราวกับยื้อเพราะรู้ว่าเธอกำลังจะเลิกสายแล้ว ดวงตากลมโตถึงได้กะพริบถี่ “ค่ะ สวัสดีค่ะ ใช่เบอร์คุณอาคีรารึเปล่าคะ” (ต้องการเรียนสายกับนาย ไม่ทราบว่าด้วยเรื่องอะไร และคุณเป็นใครครับ) จากที่มึนงง กลายเป็นนั่งตัวแข็งทื่อไปเลย นี่คงเป็นระบบคุ้มกันขั้นแรกสินะ ถ้าอยากเข้าถึงตัวเขาแต่เป็นคนนอก ไม่ได้สนิทถึงขั้นมีเบอร์ส่วนตัวคงจะยากน่าดู คนตัวเล็กกลอกตามองบน พลางถอดหายใจพรืด “ชื่อพะแพงค่ะ ต้องการคุยเรื่อง..” (คุณพะแพง..) “คะ?” ไม่ถึงหนึ่งนาที อารมณ์เธอเปลี่ยนไปแล้วสามรอบ พะแพงนั่งเขี่ยข้าว ขาหมูที่ชวนน้ำลายไหลในทีแรกเริ่มโดนเมิน นั่นเพราะตื่นเต้นรอลุ้นกับปลายสายว่าจะพูดอะไร นี่ขนาดลูกน้องยังทำใจแป้วได้ขนาดนี้ ด้วยน้ำเสียงที่อยู่ๆ ก็ห้วน และอ่อนลงแบบสั่งได้ทันทีในพริบตาเดียว เจ้านายจะขนาดไหน (ถึงขนาดโทรมาแบบนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ) “อ่า ต้องมีอยู่แล้วค่ะ” แม้ว่ากำลั

ช่วงสายของอีกวันบาสและม่อนกลับกันไปแล้ว เหลือเพียงเจ้าของห้องที่ยังคงนั่งอยู่ตรงจุดเดิม หลังจากขึ้นกลับมาจากส่งเพื่อนเสร็จ เมื่อคืนทั้งเธอและเพื่อนปรึกษาหารือกันเกี่ยวกับเรื่องที่ยังเครียดจนถึงตอนนี้ กว่าจะพากันนอนก็เกือบเช้าถึงได้ตื่นสาย และเพราะม่อนมีธุระกับที่บ้านต่อเลยไม่ได้อยู่ทานข้าวเช้าด้วยกัน ส่วนบาสก็เหมือนจะติดร่างแหไปด้วยเพราะห่วงว่าม่อนจะกลับบ้านคนเดียวเสียงโทรศัพท์ข้างกายเรียกสติของคนกำลังนั่งเหม่อ คนตัวเล็กวางแก้วกาแฟในมือลงบนโต๊ะ เมื่อเห็นว่าใครโทรมาถึงได้ยิ้มกว้าง“แม่คะ..”(เป็นไงบ้างลูก)“สบายดีค่ะแม่ แม่ละคะ สายแล้วทานข้าวเช้ารึยัง”(ทานแล้วจ้ะ ป้ามนเขาเอาแกงหน่อไม้มาให้ อร่อยเชียว กินแล้วนึกถึงแพง)โครงหน้าหวานละมุนโอบล้อมด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง จังหวะเปลือกตาปิดลงเหมือนจะมีน้ำตาด้วย เธอพยายามเก็บความรู้สึกและเสียงด้วยใช้นิ้วบีบจมูก สลับกับแหงนหน้าขึ้น“เทอมหน้าแพงจะกลับไปหาแม่นะ”(เทอมหน้าเลยเหรอ อีกตั้งนานไม่ใช่เหรอแพง)“แพง...”(งานยุ่งเหรอลูก เงินที่แม่ให้ไปไม่พอใช้สินะ)แต่เหมือนควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อคำถามของปลายสายกระตุ้นให้มันหล่นแหมะ ลงบนหลังมือ พะแพงเงียบ

เพียงแค่ได้ยินเสียงจากที่สั่นอยู่ก็ยิ่งสั่นเข้าไปอีก แถมก้อนเนื้อข้างในยังเต้นแรงอีกด้วย คนตัวเล็กหลุดคำถามน่าอายนั้นออกไปแล้ว คราวนี้ก็ต้องมานั่งลุ้นว่าเขาจะตอบกลับมายังไง เพราะดูเหมือนเขากำลังงุนงง ถึงขนาดสายเงียบ “ไม่สนใจแล้วเหรอคะ” เธอจึงเอ่ยถามคำถามน่าอายอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ (ป่าว พี่แค่งงครับ ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ) หญิงสาวช้อนตามองเวลาตรงหัวเตียง เมื่อเห็นเวลาถึงกับถอนหายใจแผ่ว “ขอโทษค่ะ แต่หนูนอนไม่หลับ” (นั่นร้องไห้ด้วยเหรอ) อาคีราเพิ่งจะออกจากบริษัท ตอนนี้เขานั่งอยู่ในรถกำลังมุ่งหน้ากลับเพนท์เฮ้าส์ ไม่คิดว่าเธอจะตัดสินใจเร็วขนาดนี้ ชายหนุ่มยกยิ้มแสดงความพึงพอใจ แต่อีกด้านกลับบีบโทรศัพท์ไว้แน่น เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของปลายสายด้วย เขาไม่ชอบให้ใครมาทำของเล่นของเขาแปดเปื้อน ไม่ว่าจะด้วยรูปแบบไหน ของเล่นเลอค่าชิ้นนี้จะต้องยิ้มสวยๆ และสดใสเท่านั้น เพราะนั่นคือสิ่งแรกที่เขาเห็นมัน วินาทีที่อยากได้เธอมาครอบครอง “หยุดร้องแล้วค่ะ” (อ่า ถ้าถามว่าใครทำจะบอกกันไหมคร

ช่วงสายในวันต่อมา พะแพงที่อยู่ในสภาพหน้าซีดตัวซีดเพราะไม่ได้นอน นั่งอยู่ภายในรถตู้หรู VIP ซึ่งมีคนขับเป็นคนเดิม ข้างตัวคือร่างสูงที่นั่งถัดไปอีกที่นั่ง และกำลังใช้แมคบุ๊คด้วยท่าทางที่จริงจัง เขาดูไม่เป็นอะไรเลย ต่างจากเธอที่อิดโรยไม่ต่างกับคนป่วย แม้เมื่อคืนจะไม่ถึงขั้นมีอะไรกัน แต่เขาก็ทำเธอหมดแรงอยู่ดี หนึ่งชั่วโมงเศษกับการเดินทาง ท่ามกลางความกดดันถึงขีดสุด โดยที่คนข้างๆแทบไม่ได้หันมา แต่รังสีความน่ายำเกรงยังคงอยู่แถมแผ่กระจายไปทั่ว อาจถูกกระทบด้วยเหตุการณ์เมื่อคืน ส่งผลต่อสภาพจิตใจก็เป็นได้ มือบางเผลอเลื่อนทาบตรงหน้าอก ขณะเบือนหน้าไปทางอื่น ตอนนี้วิวทิวทัศน์ภายนอกแทบไม่ได้ช่วยผ่อนคลาย ทั้งที่เป็นต้นไม้ใหญ่ ป่าเขาไกลสุดลูกหูลูกตาแบบเขียวขจี ไม่ได้เข้ามาในโซนสมองเลย สิ่งที่นึกถึงกลับเป็นเรื่องของเมื่อคืนมากกว่า ภาพที่เขาสัมผัสเธอ จุดที่เขาลอบเลีย ริมฝีปากหยักตะโบมจูบ และดูดดึงยอดถัน ประหนึ่งคนบ้ากามก็ไม่ปาน คนตัวเล็กเผลอกลืนน้ำลาย อยู่ๆหน้าของเธอก็ร้อนวูบ จังหวะเหลือบไปมองแล้วเห็นริมฝีปากอันนั้นของเขา ที่มันกำลังแนบสนิทหยักได้รูป และรับกับสันจมูก