All Chapters of เด็กเสี่ย : Chapter 121 - Chapter 130

“นั่นสิ ทั้งที่ตกลงกันไว้ไม่ใช่แบบนี้ แล้วพี่ที่ยังไม่ได้แต่งงานกับใครเลย ทำไมหนูถึงขอที่จะไป” คราวนี้กลายเป็นเธอที่เงียบ อาคีราเห็นอย่างนั้นจึงแสะยิ้ม ยืนมองเธอที่กำลังลังเลอยู่พัก ก่อนจะเดินเข้าไปหาเพราะทนในความน่ารักไม่ไหว ร่างบางในมุมนี้ช่างคล้ายกับแมวตัวน้อยที่กำลังกางเล็บแยกเขี้ยว และขู่ฟ่อๆ แต่ไม่กล้าแม้แต่จะกัดหรือข่วนใคร เขาเดินไปหยุดตรงหน้าเธอ หลุบตาต่ำ ก่อนจะยื่นก้านนิ้วแกร่งไปเชยคาง บังคับให้หันกลับมา“อื้อ”ภาพนี้ช่างเป็นภาพที่สวยงาม ดึงดูดอารมณ์และกระตุ้นความกระสันในตัวเขาให้ปะทุออกมาเสียจริง“จำให้ขึ้นใจ ตราบใดที่พี่ไม่อนุญาต หนูจะต้องอยู่กับพี่ ..อยู่ด้วยกันไปจนตาย” หนึ่งอาทิตย์ต่อมา วันนี้เขามารับเธอที่บ้าน แล้วมาส่งเธอที่มหาลัยด้วยตัวเอง “แพงไปแล้วนะแม่ เจอกันตอนเย็นนะคะ” “จ้ะ” หญิงสาวยกมือไหว้มารดา ก่อนจะเดินไปขึ้นรถของเขาซึ่งมีปุณเป็นคนขับ ทันทีที่หย่อนสะโพกนั่งเบาะข้างๆ สายตาพิฆาตก็เหลือบมามองทันที “เดี๋ยวนี้ไม่คุยทางแชทเลยนะ ทำไม? กลัวความลับรั่วไหลรึไง” หญิงสาวไม่ตอบแต่เลือกที่

“อีกด้าน?..เหรอคะ”“อืม คีมันเป็นโรคคนสองขั้ว” ทันทีที่พูดออกไป ดวงตาคมกริบของคนพูดก็จ้องเขม็งไปยังคนฟัง เขาต้องการดูปฏิกิริยาของเธอ และเมื่อพบว่าเธอเหมือนจะสับสนยิ่งกว่าเก่าจึงเร่งอธิบาย “เป็นมาตั้งแต่เด็ก เพราะมันถูกเลี้ยงดูมาด้วยคนที่เป็นโรคจิต” “แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับคนอื่นนะคะ” “อ่า..”ร่างสูงพยักหน้า เห็นด้วย “พี่รู้..อันที่จริงพี่ไม่เห็นด้วยตั้งแต่แรก คนอย่างมันไม่สมควรมีความรัก แต่มันรั้นจนพี่ไม่รู้จะห้ามยังไง” “เรื่องนั้นแพงก็มีส่วนผิดเหมือนกันค่ะ ทั้งที่หมดสัญญาไปแล้ว แต่ยังเลือกที่จะกลับมา” “เพราะว่ารักมัน?” เธอชะงักกึก กลั้นหายใจให้กับคำถามที่ถูกโพล่งออกมาตรงๆ ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ เพราะไม่รู้จะปิดบังไปทำไม “ค่ะ เพราะรักเขาก็เลยกลับมา ทั้งที่รู้ว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว” “มันได้บอกไหมว่าต้องแต่งงานเพราะธุรกิจ” “บะ บอกค่ะ” เหนือเมฆเงียบไปอึดใจหนึ่ง พลางดึงตัวขึ้นมานั่งหลังตรง “เอาจริงนะ ต่อให้วันนั้นหนูเลือกที่จะไม่กลับมา มันก็จะหาวิธีทำให้หนูกลับมาอย

ช่วงค่ำในคืนนั้นติ้ง!แชทอาคีราKIRA : มานอนที่เพนท์เฮาส์ไหมครับ เดี๋ยวพี่ให้ปุณไปรับพะแพงที่นั่งมาร์กหน้าปอกเปลือกแอปเปิ้ลอยู่ห้องครัวชะโงกดูจอ เมื่อเห็นเป็นอาคีราหากเป็นแต่ก่อนเธอคงจะตื่นเต้น ทว่าตอนนี้กลับถอนหายใจPP : คืนนี้แพงจะนอนกับแม่ค่ะ ขอแพงนอนกับแม่นะคะอ่านแล้วมาถอนหายใจอีกระลอกก็ตอนเห็นข้อความถูกอ่านแต่ไม่ตอบกลับมา เธอไม่รู้เขาคิดอย่างไร แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว อย่างน้อยในเรื่องที่แย่ก็อยากจะเจอเรื่องดีๆบ้าง อย่างเช่นการอยู่กับตัวเองอย่างเงียบๆสักคืนหนึ่งอาทิตย์ต่อมา วันนี้เป็นอีกวันที่เธอเหนื่อยมาก เนื่องจากที่มหาลัยมีกิจกรรมและเธอกับเพื่อนคนอื่นต้องเป็นสตาฟในกิจกรรมนั้น กว่าจะเสร็จก็เกือบเย็น “เสร็จจากนี้ไปหาไรกินกันไหม ม่อนเห็นร้านโรตีมาเปิดใหม่หลังมอ” ม่อนเอ่ยขึ้นในขณะเก็บของใส่กระเป๋า “แพงไม่ได้ไปอ่ะ วันนี้เสี่ยมารับ” “กลับมาจากฮ่องกงแล้วเหรอ ไหนว่าไปฮ่องกง” “ไปแค่สองวันเอง เมื่อเช้าทักมาบอกกำลังกลับ แล้วเลิกเรียนจะมารับ” “ของขาดสินะ” พะแพงอธิบาย ทว่าคำพูดของม่อนทำให้เธอชะงัก “เฮ้ยแพง

“พะ พี่คี..อื้ม” ริมฝีปากของคนตัวเล็กถูกฉกจังหวะขยับ ทำให้เสียงนั้นถูกกลืนหายไปด้วย ความวาบหวามจากการบดขยี้สลับกับการถอนซับไม่เร่งรีบ ส่งผลให้เธอตัวลอย สมองว่างขาวโพลนราวกับไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย ไหนจะลิ้นของเขาที่สอดแทรกเข้ามาในจังหวะเผยออ้าหลังจากอนุญาตอีก ทั้งตวัดหยอกเย้าและดูดดึงจนร่างทั้งร่างแทบจะหลอมละลายกลายเป็นจุล ส่งผลให้เกิดเสียงเฉอะแฉะดังกึกก้องภายในห้องน้ำ กว่าจะผละห่างออกกันไปได้เธอที่ถูกคุมเกมแทบจะตายเพราะขาดอากาศหายใจ “ซี้ด..แพง..”ร่างบางสะดุ้ง สติเตลิดเปิดเปิงก็ตอนเขาคว้ามือของเธอไปจับสิ่งนั้น “พี่แน่นสัสๆ ช่วยหน่อย” คำหยาบโลนถูกสบถออกมาจากปากกระจับหนา พร้อมกรามถูกขบจนขึ้นสันปูด น่าแปลกแทนที่เธอจะนึกตำหนิกลับชอบมัน แถมเลือกที่จะทำตามใจเขา ด้วยการลูบๆคลำๆสลับกับบีบเบาๆ “พี่คีสามารถปล่อยข้างในตัวแพงได้แล้วนะคะ..” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาหวังจะยั่ว และเหมือนได้ผลเพราะทันทีที่เขาได้ยินมันทำให้เขาคลั่ง จับมือที่ลูบอยู่ภายนอกของเธอล้วงเข้าไปข้างใน พลันควักมันออกมาต่อหน้าต่อตาแล้วชักรูดรัวๆ “ให้พี่ปล่อยในปา

#บ้านใหญ่ รถหรูแล่นมาด้วยความเร็วจังหวะตีโค้งผ่านรั้วบ้านก็ยังไม่คิดจะผ่อนความเร็ว สร้างความตื่นตระหนักให้ทั้งผู้รักษาความปลอดภัย พ่อบ้าน แม่บ้านที่อยู่ในเหตุการณ์ได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ถึงกับลุกขึ้นพรวดทันทีที่ได้ยินเสียง จากนั้นจึงจะพ่นลมหายใจ เพราะรู้แล้วลูกชายหล่อนพกพายุมาเป็นอาวุธด้วย “แม่บอกแล้วไงว่าอย่าขับรถเร็ว เกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะเป็นยังไง” “ไม่เจ็บก็ตายไงครับ” “คี...” ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับคู่สนทนา สีหน้าของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยเปลวเพลิง แม้ทั้งห้องรับแขกจะเปิดเครื่องปรับอากาศอุณหภูมิสูง ทว่าเหมือนมันจะไม่ได้ช่วยให้คนมาใหม่หายร้อนเท่าไหร่ “แม่อยากรู้อะไรครับ” ดวงตาคู่สวยที่บอกให้รู้สมัยสาวๆหล่อนสวยแค่ไหนทอดมองลูกชายด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง ความกังวลมีมากมายในวินาทีนั้น หากแต่เรื่องที่เกิดและรับรู้มามันมีอิทธิพลให้ต้องถามมากกว่าการหลบอยู่ในกระดองปิดหูปิดตาไม่รับรู้อะไร ใจของปานดาวไม่อยากให้เขาถลำลึกไปมากกว่านี้ “ตอนแรกพอจะรู้มาบ้าง ได้แต