All Chapters of เด็กเสี่ย : Chapter 141 - Chapter 150

อาหารในครัวค่อยๆถูกยกออกมาทีละอย่างด้วยคนสามคนที่ช่วยกัน วันนี้พวกเขากินข้าวนอกระเบียงเป็นปาร์ตี้เล็กๆสำหรับเพื่อนสองคน ที่อุตส่าห์เดินทางมาสร้างความกระชุ่มกระชวยให้กับเจ้าของบ้าน หลังเหี่ยวเฉามานานเป็นเดือน หลังพากินกันเสร็จพุนพินก็ขอตัวไปอาบน้ำและเข้านอนต่อ เนื่องจากหล่อนไม่ใช่วัยรุ่นที่จะนั่งได้นาน อีกอย่างอาการป่วยก็อยู่ในช่วงทรงตัวการนอนแต่หัวค่ำเป็นตัวช่วยทำให้แข็งแรงขึ้น จนสุดท้ายก็เหลือแค่พวกเขาสามคนที่คุยกันออกรสถึงพริกถึงขิง ราวกับคนไม่เจอกันเป็นปีๆ “ม่อนว่าเขาก็รักลูกชายเขาอยู่นะ” “หืม?” จู่ๆ ร่างเล็กที่นั่งตรงข้ามพะแพงก็โพล่งขึ้นมากลางวงสนทนาขณะเงียบไปหลายอึดใจ เรียกความงุนงงจากคนฟังอีกสองคนได้อย่างดี “หมายถึงใคร” “เสี่ยของแพงไง จากที่แพงเล่ามา ม่อนว่าเขาก็เป็นที่รักของทุกคนอยู่นะ เพราะการที่ทุกคนร่วมใจกันช่วยแพงแบบจริงจังขนาดนี้ เอาตรงๆนะ ก็เพื่อช่วยลูกของพวกเขานั่นแหละ อย่างน้อยไม่เสี่ยงติดคุกแน่” “ใช่ กักขังหน่วงเหนี่ยวเป็นคดีอาญา ระดับนั้นถ้าโดน ข่าวคงโด่งดัง” บาสเสริมในมือ

เพียงแค่เห็นหน้าเขา ความตื่นเต้นที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดก็ยิ่งทวีคูณ ทำให้เธอต้องเอาแขนไพล่หลังเพื่อบีบมือตัวเอง ระบายสิ่งนั้นให้ออกมาผ่านสิ่งนี้ อาคีรามีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นเธอ เขาดูไม่ประหม่า แถมยังทำตัวสบายๆ ราวกับคุ้นชินกับสถานที่แห่งนี้ “สวัสดีครับ” และนี่คือประโยคแรกของเขา เธอที่ได้ยินถึงกับต้องกลั้นหายใจ และเม้มกลีบปากแน่น “คุณพะแพงอยู่ไหมครับ” ตามมาด้วยประโยคยียวนที่สอง ที่ทำให้คนฟังเลี่ยงระบายยิ้มออกมาไม่ได้ “ก็นี่ไงคะ ยืนหัวโด่” “สวยขึ้นเยอะ จำแทบไม่ได้” “เดี๋ยวเถอะ” คนตัวเล็กแยกเขี้ยวใส่ พร้อมกับตะลึงตาเป็นการกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง เลิกเล่นทีหลัง “พี่คิดถึงหนูนะ” เอ่ยประโยคด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มนุ่มนวล สร้างความประหม่าและเสียอาการให้กับเธอมากขึ้น การยืนอยู่ไม่ติด ทำอะไรไม่ถูกจึงเป็นชนวนเหตุให้เธอหลบหลีก ถอยออกห่างจากประตูเดี๋ยวนั้น “เข้ามาไหมคะ” “แน่นอน พี่รอคำนี้อยู่พอดี” บรรยากาศ

คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ถูกตกแต่งไปด้วยวัสดุล้ำสมัย เหมาะแล้วที่มีเจ้าของเป็นถึงนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ พะแพงที่นั่งอยู่ในรถเคียงข้างมากับร่างสูงโดยมีปุณเป็นคนขับรู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะหลุดออกมานอกเบ้า ขณะเดียวกันดวงตาคู่สวยกวาดมองไปทั่ว ผ่านกระจกติดฟิล์ม เริ่มตั้งแต่ทางเข้าหมู่บ้านจนกระทั่งรถหักเลี้ยวเข้ามาในตัวบ้าน และจอดเทียบตรงหน้าประตูให้เขาและเธอได้ลง ก่อนรถคันเดิมจะแล่นเลยไปยังลานจอดรถ “ตื่นเต้นรึไง” เสียงทุ้มเอ่ยถามทันทีที่จับสังเกตได้จากไหล่ลาดห่อเล็ก ร่างเล็กช้อนตาจากการก้มงุดขึ้นมอง เม้มกลีบปากแน่นเข้าหากัน “พ่อแม่พี่ท่าน...ดุไหมคะ” เนื่องจากบ้านราวกับราชวังไม่เกินจริง เธอที่ติดดินสุดๆเมื่อมายืนตรงจุดนี้จะไม่ให้ใจสั่นเห็นว่าคงจะไม่ได้ ยังลอบถามตัวเองอยู่ทุกครั้งเลยว่าไปคว้าเขามาได้อย่างไร หากใครรู้คิดว่าเธอใฝ่สูง ไม่เจียมตัวอาจจะต้องยอมรับมัน เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นจริงมันก็ถูกอย่างที่เขาพูด ใครบ้างไม่อยากได้สามีรวย แถมหล่อระดับเป็นดาราได้แบบนี้ “คนที่สนับสนุนให้หนูหายไปจากพี่นี่ ไม่ได้เรียกว่า

“ไม่ได้ยังไง นี่มันห้องนอนพี่ใครมันจะเข้ามา” “แต่พ่อกับแม่อยู่ข้างล่าง ไหนจะพ่อบ้านแม่บ้านอีก อีกอย่างยังกลางวันอยู่เลย” ร่างสูงที่ตามคร่อมลงมาซ้อนทับเธอถึงกับชะงัก พลางขมวดคิ้ว “นี่กลายเป็นคนหัวโบราณตั้งแต่เมื่อไหร่ ลืมไปแล้วเหรอว่า..ในรถเราก็เคยทำกันมาแล้ว” “อย่าพูดนะ” พะแพงหลับตาปี๋ไม่อยากได้ยินคำนั้นจากปากเขา แต่ลืมไปว่าการหลับตาแบบนั้นจะเปิดโอกาสให้กับคนฉลาดแกมโกง แน่นอนว่าคนที่กำลังหิวกระหายไม่มีทางปล่อยให้มันหลุดมือ เลิกเสื้อเธอขึ้นจนเผยหน้าอกสวยสร่างขาวเนียน ก้อนเนื้อกลมโตเกินตัวต่อหน้าต่อตา เธอเบิกตากว้าง อ้าปากจะห้ามกลับถูกอวัยวะเดียวกันฉกแย่งไปจูบครั้งนี้เป็นจูบที่ดูดดื่มที่โหยหาที่สุด เธอไม่เคยรู้สึกวาบหวามจนสมองขาวโพลนขนาดนี้มาก่อน อาจเป็นเพราะทั้งคู่ห่างนานเกินไป เมื่อถึงช่วงเวลาประจวบเหมาะกลับมาสานต่อความสัมพันธ์ ความต้องการที่มีปกติอยู่แล้ว ยิ่งทวีคูณเข้าไปอีก ต่างฝ่ายต่างโหยหาซึ่งกันและกัน พอร่างกายสัมผัสจึงปานไฟราคะโชนลุก ลำคอระหงแหงนขึ้นจังหวะปลายจมูกโด่งชอนไชเข้ามา

ณ คลับประจำ ร่างสูงนามว่าเหนือเมฆนั่งอยู่ในที่แห่งนี้ ตรงโซฟาโซนวีไอพี ในมือของเขาถือแก้วบรั่นดีที่มีของเหลวอยู่ครึ่งแก้ว สายตาทอดมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย หนึ่งเดือนมานี้เขามีแต่คำถามมากมายในหัว เกี่ยวกับเพื่อนสนิท และการกระทำของตัวเอง ที่ผ่านมาไม่เคยรู้สึกลังเลเลยสักครั้ง หากใจสั่งให้ทำเรื่องที่ถูกต้องก็ทำเลยโดยไม่ต้องคิด จนกระทั่งครั้งนี้ เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า สิ่งที่ทำลงไปมันถูกต้องรึเปล่า หรืออาจเป็นเพราะผลของมัน จึงไม่อยากจะรับความจริงถูกตัดเพื่อนทั้งที่ทำเรื่องที่ถูกต้อง และหวังดี“มาคนเดียวเหรอคะ”จู่ๆก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก ทั้งที่เธอดูสวยแต่เขากลับมองด้วยสายตารำคาญ“เห็นใครนั่งอยู่ด้วยปะล่ะ”น้ำเสียงเย็นชาโพล่งออกมาอย่างไม่คิด แค่ต้องการตัดบทให้คนมาใหม่ไปไกลๆเสีย ทว่าเปล่าเลย เธอกลับคลี่ยิ้มที่มุมปากด้วยท่าทางยั่วยวน เสมือนมองสิ่งนั้นเป็นการท้าทาย แล้วเดินนวยนาดเข้ามานั่งข้างๆ“ให้นั่งเป็นเพื่อนไหมคะ”“ลุก”“งื้อ อย่าไล่กันอย่างนี้สิคะ รู้ไหมว่าความหล่อของคุณมันทิ่มแทงไปถึง..มดลูกของเอวา”เธอจงใจเน้นประโยคหลังด้วยเสียงที่แหบพร่า หากแต่ร่างสูงกลับถอนหายใจออกมาแรงๆจนอีกฝ่