ศิโรราบเพียงคุณ のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 9

เหมือนจันทร์ แสงกระจ่าง มีใบหน้ารูปไข่ผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมโตมักทอประกายความเศร้าบ่อยครั้ง จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบางกระจับชมพูแดงสะดุดตา ผมยาวสลวยจนถึงเอวคอดกิ่วถูกมัดลวกๆ ไว้ แม้จะใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในชนบท ทว่า หญิงสาวกลับดูสวยสง่าน่ารัก ผิวพรรณละเอียดขาวราวกับหยวก เป็นที่สะดุดตาให้คนเมียงมองนักเพียงแต่หญิงสาวไม่คิดปักใจชื่นชอบคนเมืองเหล่านั้น เธอรู้ถึงฐานะต่ำต้อยของตนเอง ไม่อาจเอื้อมหวังจับคนรวย แม้บิดาอย่าง ดนัยจะคอยยุแยงให้กระทำบ่อยครั้ง ทว่ามารดาอย่างกนกนุชก็คอยสั่งสอนให้รักดีเสมอ เธอรักแม่ ดังนั้นจึงเชื่อใจท่านตลอด แตกต่างกับดนัย ซึ่งมีฐานะเป็นเพียงแค่พ่อในนาม ไม่เคยปฏิบัติหน้าที่พ่อจริงๆ สักครั้ง ดนัยติดเหล้า ติดพนัน จากเงินทองที่เคยพอมีพอใช้กลับร่อยหรอจนกลายเป็นขัดสน เหมือนจันทร์และกนกนุชต้องทำงานเหน็ดเหนื่อย ขายของตามตลาดนัดไม่เพียงพอ เหมือนจันทร์ยังต้องสมัครทำงานกลางคืนที่ผับ เป็นเด็กเสิร์ฟอาหารที่นั่น เนื่องด้วยเจ้าของผับนึกเอ็นดูและสงสาร จึงรับและดูแลเป็นกรณีพิเศษ แม้จะมีลูกค้าเงินหนักหยิบยื่นการค้ากับเจ้าของร้านก็ไม่คิดขายเธอให้กับใคร เปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่อีกคนหนึ

เหมือนจันทร์กลับถึงบ้านด้วยสภาพอ่อนแรง วันนี้ก็ดันเจอเรื่องแย่ๆจนทำให้จิตใจว้าวุ่นเหนื่อยล้าเพิ่มเท่าตัว เธอทิ้งตัวนอนกับเตียงในห้องด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในหัว ยามเมื่อคิดถึงใบหน้าของชายแปลกหน้าซึ่งขโมยจูบแรกไปจำต้องยกมือขึ้นมาเช็ดริมฝีปากซ้ำๆจนแดงเรื่อทำไมดวงซวยแบบนี้ ดันเสียจูบแรกกับคนแปลกหน้าเข้าเสียได้ แค่ชีวิตตอนนี้มันยังแย่ไม่พอหรือไง ทำไม พระเจ้าถึงยังเล่นตลกร้ายส่งบททดสอบมาให้ไม่หยุดเลย เธอก็เหนื่อยเป็น ท้อแท้เป็นเหมือนกันนะกาสิโนแห่งหนึ่ง ชายสูงสมส่วนถือเอกสารในมือ ดันประตูเปิดในห้องชั้นสองซึ่งเป็นห้องส่วนตัวสำหรับเจ้าของอย่างเคยชินและรีบเร่ง สบตากับคนเป็นเจ้านายซึ่งนั่งพาดขาบนโต๊ะอย่างสบาย ข้างกายมีสาวสวยนางหนึ่งคลอเคลียไม่ห่างจนคนเข้ามาใหม่จำต้องหลุบตาต่ำทันควัน“มีอะไรสำคัญ”“เรื่องที่ให้ไปสืบ ได้ข้อมูลมาแล้วครับเสี่ย”คนฟังกดยิ้มลึกที่มุมปาก ทำมือไล่สาวข้างกายจนเธอออกไปด้านนอก ดึงขาลงจากบนโต๊ะ นั่งหลังพิงพนักเก้าอี้ เท้ามือทั้งสองข้างลงกับโต๊ะแล้วกุมประสานไว้ตรงกลาง“ว่าไง”“เธอชื่อ เหมือนจันทร์ แสงกระจ่าง อายุ 24 ปี อาศัยอยู่กับพ่อแม่ที่หมู่บ้านนอกเมือง จากข้อมูลที่ค้

เหมือนจันทร์ยังไม่ทันเตรียมตัวเตรียมใจ สิโรจน์ก็เร่งรัดจะทำตอนนี้เลยเหรอ แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อตอบตกลงไปแล้ว“เสี่ยจะไม่ผิดสัญญาใช่ไหม”เหมือนจันทร์ยังลังเล หวาดกลัวการถูกหลอกนัก สิโรจน์ยืดตัวนั่งตรง เดินไปหยิบเอกสาร ขีดฆ่าแล้ววางลงตรงหน้าพร้อมกับนั่งที่เดิม“สัญญาลูกหนี้หนึ่งปี เซ็นซะสิ”ในสัญญามีลายเซ็นของสิโรจน์อยู่แล้ว มีสองฉบับ คาดว่าอีกฉบับให้เธอ เหมือนจันทร์จับปากกาไว้แน่น เซ็นชื่อลงไปอย่างรวดเร็ว พอเสร็จ อีกฝ่ายก็ยื่นฉบับหนึ่งมาให้เธอเก็บไว้จริงๆ“ทีนี้ จันทร์ก็ต้องทำหน้าที่ให้ดี”เหมือนจันทร์สูดหายใจลึก ข่มความรู้สึกขมขื่นในอกไว้ กัดฟันยอมทิ้งศักดิ์ศรีไป เธอลุกขึ้นเชื่องช้าเล็กน้อยเพราะตามร่างกายเจ็บระบมไปหมด กระนั้นก็ไม่ปริปากบ่น ถอดเสื้อยืดเก่าๆของตนออกตามด้วยกางเกงขายาว เหลือไว้เพียงชุดชั้นในสองชิ้นสิโรจน์กวาดมองเรือนร่างเย้ายวนเบื้องหน้า แม้ตามตัวจะมีรอยฟกช้ำรอยแดงเรื่อ ทว่าก็ไม่อาจปกปิดความงามของเธอได้ เขาลุกแล้วเดินมาหยุดตรงหน้า มือหยาบกระด้างวางทาบบั้นท้ายงอนงาม บีบขยำเบาๆจนหญิงสาวจิกเล็บเท้าลงกับพื้น หลุบตาต่ำไม่ได้สบตา“ไปห้องน้ำ”ไม่ได้รอฟังคำตอบ สิโรจน์ช้อนตัวเธอข

ธุระที่สิโรจน์พูดถึงคือการมาเดินชอปปิงห้าง คนไม่คุ้นชินอย่างเหมือนจันทร์ถึงกับทำตัวไม่ถูก ยิ่งตลอดการเดินซื้อของมีสายตามากมายจับจ้องยิ่งทำให้ประหม่า วางสีหน้าแทบไม่เป็น“เกร็งอะไรขนาดนั้น เป็นผู้หญิงของเสี่ยไม่ต้องอาย ใครๆก็อยากเป็น”แต่ไม่ใช่กับเธอ เหมือนจันทร์ตอบประโยคต่อในใจ ไม่ได้พูด และเป็นเด็กดีเดินตามเขาพาเข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์ Uniqlo “เลือกชุดที่ชอบ ถูกใจกี่ชุดเอามาให้หมด หรือจะเหมาทั้งร้านก็ได้”โอ้โห อวดรวยจริงๆ เหมือนจันทร์ทำทีเป็นเดินดู แอบหยิบป้ายราคาหลักพันขึ้นทั้งนั้น ราคาแรงจนไม่กล้าหยิบจับอะไรอีก คนเดินตามหลังอย่างสิโรจน์ก็ขมวดคิ้ว เพราะเห็นเธอเดินวนเกือบทั่วร้านแต่ยังไม่หยิบชุดสักชุด“ไม่ถูกใจเหรอ”เหมือนจันทร์หยุดเท้า หันไปสบตากับสิโรจน์ พร้อมส่ายหน้าปฏิเสธ“เปล่าค่ะ ชุดสวยมาก แต่จันทร์ไม่อยากได้อะไรค่ะ แค่ของที่คอนโดก็พอแล้ว”สิโรจน์เลิกคิ้ว หรี่ตาจับจ้องหญิงสาวอีกครั้งราวกับค้นคว้า ปกติ พวกผู้หญิงที่พามาซื้อก็อ้อนให้ซื้อโน่นซื้อนี่เยอะแยะ แต่พอเป็นเหมือนจันทร์ นอกจากไม่เอาอะไรแล้วยังคิดจะใช้ผ้าเน่าๆของเธออีกใครรู้เข้า เสี่ยอย่างเขาคงเสียชื่อแน่“เลือกชุดที่เข้าก

เหมือนจันทร์ทำงานสนุกจนลืมวันลืมคืน คิดไม่ถึงว่าจะครบหนึ่งเดือนแล้วหลังจากที่สิโรจน์หายไป ตอนแรกๆยังกังวลและว้าวุ่นนิดหน่อย พอครบเดือนอย่างที่ไรยาพูด ตอนนี้จึงได้ดูสบายใจมากเหมือนจันทร์ยังทำงานที่ร้านอาหารบรรวรรณตามสัญญาสามวัน และไลฟ์สดขายเสื้อผ้าในวันหยุดทุกวัน สม่ำเสมอ ขยัน อดทน ไม่ย่อท้อ แม้แรกเริ่มจะมีคนดูเพียงสิบกว่าคน แต่เมื่อมีคนรีวิวสินค้าต่างๆ ลูกค้าก็เพิ่มขึ้น จากหลักสิบเป็นหลักร้อย จากร้อยเป็นพัน กลายเป็นว่าขายดิบขายดีจนต้องสั่งเสื้อผ้าเพิ่ม จากคอนโดซึ่งมีพื้นที่ว่างเต็ม ตอนนี้เต็มไปด้วยกองเสื้อผ้าจนไรยาได้แต่กุมขมับ แต่ถึงอย่างนั้น พอเห็นเหมือนจันทร์อดหลับอดนอนแพ็กสินค้าถึงตีสามตีสี่ เธอก็จำต้องเก็บความไม่สบายใจไว้แล้วคอยช่วยอีกฝ่ายแพ็กสินค้าส่งไม่น่าเชื่อว่าเวลาแค่ไม่กี่อาทิตย์ที่หญิงสาวขึ้นไลฟ์ จะขายดีเหมือนเป็นเดือนขนาดนี้“หากทำต่อไปเรื่อยๆ พี่ว่าจันทร์ไม่ต้องทำงานร้านอาหารแล้วล่ะ”เหมือนจันทร์ยิ้มร่า ไม่คิดว่าไลฟ์ขายของจะได้เงินขนาดนี้ หากตอนนั้นเธอมีทุนสักก้อนอย่างตอนนี้ ไม่แน่อาจไม่ต้องกลายมาเป็นผู้หญิงของเสี่ย“พี่ไรยาก็พูดไป”เหมือนจันทร์ยิ้มกว้างมากขึ้น อาจเพร