บทที่ 28 คืนนี้แน่นะ?

"อย่างน้อยฟ้าก็ต้องไล่พัดชาออก"

"อย่าเพิ่งให้รู้ตัว พี่บอกว่าจะจัดการให้ไง ตอนนี้ฟ้าเลิกคิดเรื่องนั้นไปเลย มาคุยเรื่องที่ฟ้าพูดค้างไว้ดีกว่า"

เรนเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพราะไม่อยากให้ฟ้าใสรู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้น

"เรื่องอะไรคะ" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถามอย่างไม่เข้าใจ

"ก็เรื่องอะไรล่ะที่เราพูดทิ้งเอาไว้แล้วก็วิ่งหนีมาไงล่ะ"

ไม่ต้องให้เขาพูดซ้ำอีก ฟ้าใสก็แก้มร้อนเห่อทันที หญิงสาวปรับสีหน้าและอารมณ์ไม่ถูกเลยคราวนี้ ไม่คิดว่าเขาจะวกมาพูดถึงเรื่องนี้อีก

"หมายความว่ายังไงที่ฟ้าบอกว่า ถ้าจะมีอะไรกันก็ไม่เกี่ยงน่ะ"

เมื่อจั่วหัวข้อไปแล้ว ชายหนุ่มจำเป็นต้องไปต่อ ทีแรกเรนบอกตัวเองให้ปล่อยผ่านสำหรับเรื่องนี้ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่สามารถสลัดมันไปหลุดออกไปจากหัวได้ คิดแล้วก็คันยุบยิบที่หัวใจกับภาพที่เธอพูดไปหน้าแดงไปเมื่อเช้านี้

"ไม่แน่จริงนี่นา พูดแล้วก็วิ่งหนี แล้วพี่จะให้คำตอบกับใครล่ะ" เขาแกล้งเย้าหยอกต่อเมื่อคนตัวบางยังเอาแต่นั่งปั้นหน้าไม่ถูก ยกมือขึ้นมากุมแก้มแดงปลั่งตัวเอง

"พี่เรนลืมมันไปได้มั้ยคะ ฟ้าอายสุดๆ เลยตอนนี้ ไม่รู้เป็นบ้าอะไรถึงพูดออกไปแบบนั้น"

เธอพูดขอร้องพร้อมกับเอามือปิดหน้าด้วยความเขินจัด ก็ใครมันจะไม่เขินกันเล่า เล่นไปชวนเขานอนด้วยโต้งๆ อย่างนั้น กุลสตรีที่ไหนเขาจะทำกัน

"เป็นบ้าได้น่ารักน่าฟัดมาก..."

เดี๋ยวไอ้เรน... น่ารักน่ะพอไหว แต่น่าฟัดนี่มายังไง? มึงจะฟัดน้องไม่ได้โว้ย ไหนมึงว่าจะเข้มงวดกับกฎห่าเหวอะไรนั่นไงวะ ไอ้สัตว์!

เรนด่าตัวเองและยกมือขึ้นเสยผมเพื่อแก้เก้อ

คราวนี้ต่างคนต่างก็นั่งเงียบเพราะความเขิน ต่อมาฟ้าใสก็เอนตัวไปนั่งพิงพนักโซฟา ไหล่ชิดกับไหล่หนาของเขา เธอเหลือบสายตามองเขาอยู่หลายนาทีก่อนจะตัดสินใจทำลายบรรยากาศแปลกๆ ที่เหมือนในอากาศมันมีประจุไฟฟ้าอยู่รอบตัวเธอกับเขา...

"พี่เรน"

"หือ?"

"รู้มั้ยว่า...มีบางครั้งที่ฟ้าฝันแปลกๆ"

"ฝันแปลกยังไง" เรนเลิกคิ้ว

"บางครั้งฟ้าก็ฝันถึงสถานที่ เห็นหาดทราย ท้องทะเล ที่หนึ่งแบบซ้ำๆ" เธอเริ่มทบทวนและนึกถึงความฝัน มันเกิดขึ้นไม่ถี่หรอก แต่ก็มากพอที่จะทำให้เธอรู้สึก

"อย่างเมื่อคืนนี้ใช่ไหม"

เรนจำได้ว่าเมื่อคืนนี้ฟ้าใสละเมออยู่สองสามครั้ง

"ใช่..." ในฝันบางครั้งเธอก็รู้สึกถึงผู้ชายคนหนึ่ง... คนที่คล้ายสนิทชิดใกล้ทั้งทางกายและความรู้สึก แต่เธอไม่เคยเห็นใบหน้าของเขาในฝันเลยสักครั้ง

"แล้วต้องการให้พี่ช่วยยังไง"

ฟ้าใสมองใบหน้าคมสัน เธอเล่าให้เขาฟังเป็นคนแรกเพราะอะไรก็ไม่รู้ เรื่องนี้แม้แต่ครอบครัวเธอก็ไม่เคยปริปาก แต่กับเรนในความคิดของฟ้าใสนั้นเหมือนเขามีบางสิ่งที่แตกต่างไปจากคนอื่น เธอเชื่อว่าผู้ชายคนนี้มีความเข้าใจและมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องแปลกประหลาดมากกว่าคนส่วนใหญ่ และคิดว่าเขาจะเข้าใจเธอ

"ฟ้าแค่เล่าให้พี่ฟัง เพราะบางทีเก็บไว้คนเดียวมันก็อึดอัดบ้าง แต่จะเล่าให้ใครฟังก็กลัวจะเป็นห่วงและกังวลกันไปอีก"

เรนยกแขนโอบไหล่บางแล้วดึงเข้ามากอด ลูบศีรษะเล็กด้วยความเข้าใจ ชั่วขณะหนึ่งที่นึกถึงเชนทร์ สตีเวนสัน ผู้ชายที่รู้เรื่องจักรวาลนี้ดีที่สุด เหมือนผู้วิเศษที่ท่องแดนโลกธาตุจนทะลุปรุโปร่ง แต่ปัญหาคือ ถ้าไม่ใช่เวลาหรือเคสที่ต้องเข้ามายุ่ง เชนทร์จะไม่ยุ่งและไม่มีใครหาตัวเจอถ้าเชนทร์ไม่ต้องการให้เจอ

"ฟ้ามีพี่... ถ้ามีอะไรที่ไม่อยากคุยกับคนอื่น ก็คุยกับพี่ได้ เอาโทรศัพท์มา..."

เขาชี้ไปที่โทรศัพท์เธอ ฟ้าใสก็หยิบมาปลดล็อกและส่งให้อย่างงงๆ คนตัวสูงก็ก้มหน้าอยู่กับมันชั่วขณะหนึ่ง นิ้วมือยาวสวยของเขาพิมพ์รัวเร็ว ต่อมาก็ยื่นสมาร์ตโฟนมาตรงหน้าเธอ

"แอปนี้เอาไว้ติดต่อกับพี่โดยเฉพาะและห้ามบอกใคร เรารู้กันสองคน เข้าใจไหม"

เรนกำชับ มันเป็นแอปพิเศษที่เขาไม่ได้ใช้นานแล้ว เพราะต้องจำเป็นจริงๆ เท่านั้นถึงเอาออกมาใช้ ชายหนุ่มสอนวิธีใช้ให้หญิงสาวอยู่ไม่นานเธอก็เข้าใจ

"ขอบคุณมากค่ะ ฟ้าจะเก็บไว้อย่างดี และจะไม่รบกวนถ้าไม่จำเป็น"

หญิงสาวรู้สึกหัวใจพองฟูที่ต่อไปนี้จะสามารถติดต่อเรนได้แล้ว เธอยื่นหน้าไปหอมแก้มสากด้วยความดีใจ แต่เขาเบี่ยงหน้ามาหาในจังหวะเดียวกัน กลีบปากจึงแตะลงที่ริมฝีปากหยักได้รูปเหมือนคราวก่อนไม่มีผิด แต่ครั้งนี้เธอนิ่ง ไม่ได้ผละหนี เพราะหัวใจมันเกิดความกล้าบ้าบิ่นแปลกๆ