บททั้งหมดของ เล่ห์รักบุปผาซ่อนพิษ: บทที่ 11 - บทที่ 20

#####บทที่ 5 (ต่อ) สิ้นเสียง หยางเหวินก็หลุดออกจากอาการตื่นตะลึงจากภาพตรงหน้า เขารวบรวมแรงกำลังที่เหลืออยู่ก้าวไปขึ้นคร่อมม้าลากรถอีกตัวที่เหลืออยู่ สายตามองไปยังหญิงสาวใบหน้าเเดงขึ้นผื่นที่ตอนนี้เลอะเลือดเปรอะเปื้อนแต่ไม่ทำให้รู้สึกน่าเกลียดแต่อย่างใด แต่เขากลับมองว่านางเหมือนนักฆ่าสาวเปี่ยมเสน่ห์เสียมากกว่า พอซูเมิ่งเห็นหยางเหวินขึ้นม้าเรียบร้อยแล้วนางหันกลับมา สายตาคมกริบจ้องมองเหล่าคู่ต่อสู้ตรงหน้า ริมฝีปากบางหยักยิ้มมุมปาก พลัน! บรรยากาศโดยรอบเย็นเยือก เหล่าโจรโพกหน้าที่รวมกำลังพร้อมโจมตีหญิงสาวคนเดียวรู้สึกขนลุกซู่ …ตอนเเรกพวกเขาว่าล้อมนางไว้ตรงกลางเตรียมเผด็จศึกอยู่แล้วเชียว ไยตอนนี้นางหลุดจากวงล้อมทำให้พวกเขากองกระจุกหันหน้าเข้าหานางได้? ละยังรอยยิ้มราวกับปิศาจที่ดูจะไม่เข้ากับสถานการณ์ใกล้ไปประตูนรกนั่นอีกล่ะ พรึบ! ซูเมิ่งปลดเสื้อตัวนอกตัวเองออกจนเหลือเเค่เสื้อสีขาวบางตัวในทำเอาเหล่าคู่ต่อสู้รวมทั้งชายบนหลังม้ากระตุกหยุดชะงักชั่วครู่ ก่อนที่นางจะสะบัดเสื้อตัวนอกตัวยาวนั้นไปทางเหล่ากลุ่มโจรอย่างเเรง ทำเอา

#####บทที่ 7 หลังจากกลับจากเรือนหย่งชางจิตใจนางก็คิดแต่เรื่องการหาหนทางออกจากจวนแห่งนี้ คราแรกนางขอมาอาศัยในจวนเพราะตอนนั้นนางเพิ่งย้อนมายุคโบราณ ทุกอย่างรอบตัวล้วนใหม่ไปหมด ประกอบกับร่างกายนางร่างนี้ไม่แข็งแรงจะให้รอนแรมข้างนอกโดยไร้เงินสักตำลึงนั้นเป็นเรื่องยาก พอเป็นบ่าวในจวนนี้ไปเรื่อย ๆ ค่อยคุ้นเคยขึ้นตอนนี้นางก็พอมีเงินไว้ประทังชีพ และพอจะรู้ว่าเมืองต่าง ๆในชาตินี้มีอะไรบ้าง หากนางยังอาศัยในจวนนี้ต่อไปคงยากจะได้กลับบ้าน วัน ๆได้แต่ขลุกอยู่ในจวน ทำงานในหน้าที่ของตนก็หมดวันแล้ว …และวันนี้ก็เป็นวันที่ซูเมิ่งจะเริ่มแผนการหนีออกจากจวน นางจะได้รับอิสรภาพเสียที ซูเมิ่งตื่นเช้าตามปรกติ นางล้างหน้าเสร็จแล้วจึงเดินไปยังห้องครัว งานในห้องครัวจะมีทั้งงานหนักและงานเบา ซึ่งงานหนักที่ว่าคือหน้าที่ก่อเตาไฟที่ใช้ทำกับข้าว ไฟที่ใช้ต้องมีคนคอยดูความแรงของไฟตลอดเวลา เนื่องด้วยตอนนี้เป็นฤดูคิมหันต์อากาศตอนกลางวันจะร้อนอบอ้าวมาก หน้าที่นี้จึงแทบไม่มีใครอยากทำ ในทุกวันนางมักหาทางเลี่ยงงานก่อไฟเช่นกัน แต่วันนี้ไม่เป็นอย่างนั้น นางรับอาสาเองเสียเลย

#####บทที่ 8 (ต่อ) ซูเมิ่งในคราบชายหนุ่มสวมชุดดำก้าวออกมากลางวง นางเดินออกมายืนข้างบ่าวสตรีที่หันมามองนางสีหน้าตื่นตะลึง เพราะนางไม่คิดว่าจะมีบุรุษรูปหล่อขี่ม้าขาวมาช่วยอย่างในเรื่องเล่าตามโรงน้ำชาจริง ๆ แม้หนุ่มน้อยตรงหน้าจะดูบอบบางไปบ้าง แต่ใบหน้าภายใต้หน้ากากนั้นก็สามารถทำให้หัวใจดวงน้อยของบ่าวอย่างนางเต้นตุบ ๆ “เจ้าเป็นใครอย่าแส่หาเรื่องเสียดีกว่า!” ชายหน้าหนาตะโกนชี้หน้าซูเมิ่ง ขัดกลับสีหน้าที่ดูออกว่าหัวเสียเพียงใด “เจ้ากลัวอันใดกัน ไหนบอกเงินของเจ้าอย่างไรเล่า” ริมฝีปากบางหยักยิ้มมุมปากส่วนเท้าก็กระดิกข้างหนึ่งดูราวคุณชายเสเพลเกี้ยวสาวข้างทาง แต่คนถูกเกี้ยวกับรู้สึกเย็นวาบกับท่าทางสบายนั้น “ใครกลัวกัน!? ไหนเจ้าเอาอะไรมาพิสูจน์ว่านี่เงินของพวกนาง” แม้คำพูดของเขาจะท้าทายแต่ใจกลับรู้สึกหวาดหวั่นกับท่าทางมั่นใจของอีกฝ่ายที่มาใหม่ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มีคนเข้ามาขัดระหว่างที่เขาหาเงินอย่างนี้ “ดูที่เงินในถุงนั่นก็รู้เเล้ว” ซูเมิ่งเอ่ยพร้อมใบหน้าประดับยิ้ม สวนทางกับคนอื่นที่

#####บทที่ 10 ซูเมิ่งเดินเข้ามาภายในที่ว่าการจนด้านหลังมองไม่เห็นชาวเมืองที่มุงดูก่อนหน้า เบื้องหลังนางมีชายใบหน้านิ่งสองคนที่ก่อนหน้าติดตามหลังท่านเจ้าเมือง ภายในที่ว่าการ เงียบสงบมีผู้คนในชุดคล้ายกันเดินอยู่ปะปราย สองข้างทางปลูกต้นไม้ดูเขียวชอุ่ม น้อยครั้งที่เดินไปจะพบไม้ดอกสักต้น พวกนางเดินจนมาหยุดอยู่หน้าเรือนหลังใหญ่สุด ท่านเจ้าเมืองหันกลับมาส่งสายตาอย่างรู้กันให้ลูกน้องของตนก่อนหมุนตัวหันหลังเดินเเยกไปทางซ้าย โดยก่อนไปไม่เเลสายตามองนางเลยสักวาบเดียว พอซูเมิ่งก้าวเท้าจะเดินไปทางที่ท่านเจ้าเมืองไปก็ถูกคนตามหลังทั้งสองขวางไว้ “เจ้าต้องไปทางนู้น” พูดจบหนึ่งในชายที่ตามหลังก็ก้าวเท้าเดินนำไป ส่วนอีกคนใช้ด้ามดาบกระทุ้งหลังนาง “เดี๋ยวก่อน พวกเจ้าจะพาข้าไปไหน? แล้วทำไมท่านเจ้าเมืองไปทางนั้นแล้วข้าไปทางนี้?” พอเห็นท่าทางดื้อรั้นของนางชายคนนำหน้าพลันถอนหายใจแรง “เจ้ามีเป้าหมายเข้ามาในที่ว่าการทำอันเล่า ท่านเจ้าเมืองก็ให้ข้าพาไปทำสิ่งนั้น” “ข้าอยากดูข้อมูลคดีและรายละเอียด

บทที่ 11 (ต่อ) “เอ้า นี่ท่านยังไม่รู้หรอกรึ” …จะรู้ได้ไงล่ะ ก็ไม่เห็นมีใครบอกนางสักคำ ซูเมิ่งได้เเต่คิดในใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็พยักหน้าหงึก ๆจนหน้ากากเขย่าตาม “คุณชายรองสกุลเย่น่ะ นามหยางเจี้ยน” …อ่อ ไม่ใช่หยางเหวินแต่เป็นน้องชายนี่เอง ตอนเป็นบ่าวรับใช้ที่จวนแห่งนี้นางเคยได้ยินแต่ชื่อไม่เคยเห็นหน้าหรือไม่แม้จะเฉียดผ่าน ไม่คิดว่าพอหนีออกจากจวนได้จนกลายมาเป็นจอมยุทธ์คนนึงยังถูกลิขิตให้มาเกี่ยวพันกับคนน้องแทน เย่หยางเจี้ยนงั้นหรือ จากที่นางจำได้ เขาเป็นคุณชายจอมเสเพลมีนิสัยต่างจากคนพี่ราวฟ้ากับเหว วัน ๆไม่ช่วยงานที่บ้าน ไม่สนใจการเรียน เอาแต่เที่ยวเตร็ดเตร่ตามเหลาสุราบ้าง หอนางโลมบ้าง ทำเอาทั้งฮูหยินใหญ่และฮูหยินผู้เฒ่าปวดหัวไม่เว้นวัน อู๋หลวนซานเดินนำคนทั้งหมดไปยังประตูใหญ่ชูป้ายประจำตำแหน่ง พอบ่าวรับใช้หน้าจวนเห็นป้ายดังกล่าวก็รีบเปิดประตูแล้วพาทุกคนเข้าไปในจวนรอที่โถงรับรองทันที ที่โถงรับรองวันนี้เเปลกกว่าทุกวันเพราะปกติที่โถงรับรองจะมีคนใหญ่คนโตบางคนมารอตรวจอาการบ้างแต่วันนี้ไม่มีสักราย พอพวกนางเข้าไปก็