บทนำ (ต่อ)

บทนำ (ต่อ)

            จากคำกล่าวที่พวกโจรลักพากล่าวก่อนหน้าคือพวกมันใส่ยาลงในอาหารมาให้นางทานเพื่อให้ร่างกายนางไร้เรี่ยวแรงขัดขืน เเต่จะมีฤทธิ์อย่างอื่นอีกไหมนางไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆยานี้น่าจะมีผลราว12ชั่วยาม[2] มันจึงต้องเอายามาใส่ให้ในจานข้าวนี้ ซึ่งถ้านางกินก็จะไร้เรี่ยวเเรงต่อ แต่ถ้าไม่กินก็จะเป็นการเพิ่มความระแวง ดังนั้นไป๋ซูเมิ่งจึงเค้นเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีหยิบจานข้าวเบื้องหน้ามา เทข้าวกว่าครึ่งลงจากนั้นเอาฟางใต้ร่างนางกลบไว้และนำจานที่เหลือข้าวไม่มากไปไว้ใกล้ ๆที่เดิม

            ตอนนี้เรี่ยวแรงของนางค่อยๆเพิ่มขึ้นจากเดิมแล้ว เเต่ก็ยังไม่พอหากนางต้องต่อสู้กับโจรข้างนอกที่น่าจะมีจำนวนราว ๆ 7-8 คน นางต้องหาทางหนีไปช่วงที่ยังเดินทางผ่านป่า ไม่เช่นนั้นหากเข้าสู่เมืองแล้วนางอาจยากที่จะรอด

            ไป๋ซูเมิ่งรอจนเรี่ยวเเรงกลับมาหกถึงเจ็ดส่วนก่อนใช้มือเคาะผนังไม้ด้านข้าง

            ก๊อก ๆ ๆ

            ชายร่างกำยำคนใกล้สุดชะงักฝีเท้าพลางหันไปมองหน้าชายอีกคนที่ได้ยินเสียงเช่นกัน

            “เจ้ามีอะไรรึ?” เขาเดินเข้ามาใกล้ถามหญิงสาวข้างในรถม้าหลังได้รับการพยักหน้าจากชายหัวหน้า

            ก๊อก ๆ ๆ ไป๋ซูเมิ่งเคาะอีกรอบ ไม่ใช่อะไร เมื่อครู่นางอ้าปากพูดเเต่กลับไร้เสียง ทำให้รู้ว่ายานั้นทำให้พูดไม่ได้ด้วยและฤทธิ์มีนยังไม่หายไป

            พอไม่ได้รับคำตอบหน้าเขาขึ้นสีทันที

            “นางพูดไม่ได้ เจ้าลืมไปแล้วรึ นางกินยา”

            เสียงเเหบใหญ่ดังขึ้นเตือนสติ หัวหน้าโจรถอนหายใจ “เจ้าลองไปเปิดประตูดูว่านางต้องการอันใด”

            เขาวางใจเพราะรู้ว่าหญิงสาวคงไร้เรี่ยวเเรงตามฤทธิ์ยา แต่ก็ไม่วายเดินตามลูกน้องไปเปิดประตูด้วย

            แก๊ก ๆ ๆ 

            เสียงปลดล๊อคกุญแจดังขึ้น ไป๋ซูเมิ่งที่เฝ้ารออยู่จึงขยับตัว ใบหน้าแนบฟางทำท่าทางอย่างคนไร้เรี่ยวแรง

            เสียงดังสักพัก ผนังด้านหน้าจึงเปิดออกปรากฏเป็นชายร่างกำยำสองคนยืนอยู่ สะโพกขวาเหน็บดาบเล่มยาว ใบหน้าแฝงความไม่พอใจ

            “เเม่นางมีอะไรรึ?”

            คนร่างใหญ่กว่าเอ่ยถาม พลางมองสำรวจร่างบางตรงหน้า 

            รูปร่างผอมบาง เอวคอดกิ่ว ผมดำเงางาม แม้ชุดที่สวมใส่จะเลอะคราบดำประปรายเเต่ก็ไม่อาจลดรัศมีความสูงศักดิ์ของคนตรงหน้าได้ ผิวบริเวณคอและข้อเเขนที่โผล่พ้นเสื้อขาวดั่งหิมะ เขาบอกได้เลยว่าในชีวิตนี้เขายังไม่เคยเห็นหญิงสาวนางไหนมีผิวขาวเท่านี้มาก่อน พลันร่างผอมบางตรงหน้าขยับเล็กน้อยก่อนค่อยๆเงยหน้าและขยับริมฝีปาก

            “เจ้าพูดอะไร ข้าไม่รู้เรื่อง!”

            หลังจากตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าของนางตรงหน้าเขาจึงเอ่ยตะคอก ไม่ให้เขาตกใจได้อย่างไร ก็สาวน้อยตรงหน้าเปื้อนไปด้วยเลือดที่ไหลมาจากบาดแผลตรงหน้าผากที่ปูดโต

            ไป๋ซูเมิ่งเลิกพยายามเปล่งเสียงเปลี่ยนเป็นใช้มือเรียวดังกิ่งหลิวค่อย ๆชี้ไปที่ท้องตนเอง 

            “หรือว่านางอยากถ่ายเบา หรือถ่ายหนัก” ชายอีกคนเอ่ยขึ้น และก็ได้รับการยืนยันจากไป๋ซูเมิ่งเป็นรอยยิ้มเบาบางจนเหล่าโจรนิ่งค้าง

            “เรื่องมากจริง”

            ชายหัวหน้าโจรเอ่ยขึ้น น้ำเสียงแฝงอารมณ์โกรธ ซึ่งเรื่องที่เขาโกรธคือเป็นเพราะรู้สึกเสียดายหญิงสาวตรงหน้าที่ต้องไปอยู่ใต้ร่างคนอื่นเเทนที่จะเป็นตนเอง รู้สึกโกรธตนเองที่เกิดมาเป็นได้เเค่โจรกระจอก พลันสะบัดหน้าไล่ความคิดนั้นออกไป และหันไปสั่งลูกน้อง

            “พวกเจ้าสองคนมาพยุงนางออกไปหลังพุ่มไม้นู่น!” 

            พูดจบก็เดินออกไปจากบริเวณนั้น ที่เขาวางใจเป็นเพราะพอเหลือบไปที่จานข้าวก็พร่องไปเกือบครึ่ง นางคงกินข้าวที่เขาให้ผสมยาไปแล้วคงหนีไปไหนไม่รอด 

            เสียดายที่เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มมุมปากของหญิงสาวตรงหน้า ไม่งั้นเขาอาจไม่วางใจขนาดนี้ก็เป็นได้

            ชายร่างกำยำสองคนเดินเข้ามาค่อย ๆพยุงร่างบางลงจากรถม้า ไป๋ซูเมิ่งก้มหน้าลงให้ผมร่วงปรกหน้าพลางเหลือบสายตามองรอบ ๆผ่านเส้นผม

            …รอบด้านเป็นป่าจริง ตอนนี้ขบวนกำลังเดินทางไปตามทาง น่าจะเป็นเพราะใกล้ค่ำแล้ว ฟ้ามืดเเต่ก็พอมีเเสงสว่างอาจเป็นยามโหย่ว1 นอกจากสองคนที่กำลังพยุงนางก็ยังมีชายร่างกำยำอีกหลายคนกระจายรอบรถม้าทุกคนมีดาบเหน็บที่เอว

            หากนางต้องปะทะจริงโอกาสชนะน้อยมากเพราะยามนี้เเรงของนางก็ยังกลับมาไม่ครบ และร่างนี้ดูเหมือนจะไม่เคยใช้แรงเยอะมาก่อน รูปร่างผอมบางเกินไป หากเป็นชาติก่อนจำนวนคนแค่นี้นางเอาชนะได้ง่ายมาก คงทำได้แค่ทุ่มสุดฝีเท้าหนีแล้วล่ะ

            ตัดสินใจได้ดังนั้นจึงยินยอมให้ชายทั้งสองพยุงเดินไปที่พุ่มไม้ไม่ไกล พอถึงนางก็มองหน้าชายทางขวาพลางส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนพยักเพยิดหน้าไปทางพุ่มไม้อีกอันที่ไกลว่านี้ ก่อนก้มหน้าทำเป็นเขินอาย

            “พานางไปพุ่มไม้อันนู้นเถอะ”

            หลังได้รับสายตาอ้อนวอนนั้นใจก็อ่อนยวบ รีบบอกชายอีกคนที่พยุงแขนอีกข้าง

            “จะดีรึ?” 

            “เออ เถอะน่านางหนีไปไหนไม่ได้หรอก”

            สิ้นสุดคำพูดเขาก็ก้าวเท้านำไปยังพุ่มไม้อีกอันที่อยู่ไกลกว่า โดยข้างๆมีต้นไม้ใหญ่ ใบของต้นไม้นี้ขนาดไม่ใหญ่กว่าฝ่ามือแต่แย่งกันผุดออกจากกิ่งจนแม้เดินเข้าไปใต้ต้นไม้ก็ยังเห็นเพียงตัวใบเขียวขจี ราวกับว่าเป็นต้นไม้ไร้กิ่งก้าน

            “เเม่นางปลดทุกข์เสร็จแล้วส่งสัญญาณให้พวกข้ารู้นะ เดียวพวกข้าไปรอตรงนู้น” 

            ชายคนทางขวาชี้มือไปทางพุ่มไม้ก่อนหน้าพลางดึงมือชายอีกคนเร่งเดินออกไป เขาเงยหน้าไปสบเข้ากับดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นพลันหน้าอันหยาบกร้านขึ้นสีเเดงระเรื่อ แม้ดวงหน้าจะเปื้อนไปด้วยคราบดินแต่ดวงตาคู่นั้นหวานเยิ้มล่อลวงใจยิ่งนัก พวกเขาแม้จะเป็นโจรแต่งานที่รับก็เป็นคุ้มกันส่งของหรืองานที่ต้องใช้กำลังชายชาตรีเท่านั้น ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดรับจ้างฆ่าคน อย่างไงเขาก็ยังเป็นบุรุษที่ขาดสตรีไม่ได้และหลงรักในเงินทอง พอสบกับลูกไม้ของหญิงงามก็ใจอ่อนเป็นธรรมดา

            ไป๋ซูเมิ่งพยักหน้าเบา ๆ เอนร่างพิงต้นไม้ใหญ่อย่างคนไร้เรี่ยวแรง นางรอให้ชายทั้งสองเดินห่างออกไปไกล กวาดสายตาไปบริเวณรอบ ๆคิดหาหนทางหนี รอบด้านมีต้นไม้ขึ้นบางเบา พอมองลึกเข้าไปใบแถบป่าจึงมีต้นไม้หนาเเน่นขึ้น ทว่าหากนางวิ่งหลบเข้าไปในป่าคาดว่าอย่างไรก็ต้องถูกหาพบเป็นแน่ 

            คิ้วเรียวขมวดมุ่นไม่กี่อึดใจริมฝีปากบางก็หยักยกเจ้าเล่ห์…

            “นี่ก็ผ่านไปหลายเค่อ1แล้วนะ เจ้าว่านางปลดทุกข์นานไปรึไม่?”

            พวกเขาทั้งสองยืนหันหน้าออกจากทางที่พาเเม่นางมาปลดทุกข์  ยืนรอสัญญาณมานานจนอดประหลาดใจมิได้

            “นั่นสิ ข้าว่าไปดูสักหน่อยเถอะ ไม่ใช่ว่านางจะถูกสัตว์ป่าคาบไปกินแล้วนะ”

             พุดจบชายกำยำทั้งสองก็ก้าวเท่าเร่งรีบมุ่งไปทางที่ปล่อยหญิงสาวไว้ก่อนหน้า

            พลันสีหน้าตื่นตระหนกก็ปรากฏบนใบหน้าทั้งสอง 

            …หายไปแล้ว!! หลังพุ่มไม้ว่างเปล่าไร้ซึ่งหญิงงามแววตาหวานเยิ้มคนเมื่อครู่

            พอมองไปรอบ ๆไร้ซึ่งรอยเท้าสัตว์ป่า ไร้รอยเลือด มีเพียงรอยยุบบางเบาบนพื้นดิน เป็นรอยเท้าแบบคนกึ่งเดินกึ่งลากเท้ามุ่งหน้าไปทางป่ารกทึบเบื้องหน้า

            พรึบ ๆ

            พงไม้ในป่าขยับดึงความสนใจของชายทั้งสอง 

            “เจ้าไปบอกหัวหน้า เดี๋ยวข้าไปตามนางเอง!”

            พูดจบก็พุ่งตัวไปทิศกำเนิดเสียงก่อนหน้าทันที แววตาเย็นชาฉายวาบ            หึ! นางคิดว่าจะหนีพ้นเงื้อมมือพวกเขารึ ฝันไปเถอะ..

            กลุ่มชายฉกรรจ์เกือบสิบคนที่เฝ้าอยู่รอบรถม้าได้รับข่าวจากชายคนที่วิ่งมาบอกก็กระจายกำลังออกค้นหาทันที ค้นหานานกว่าครึ่งชั่วยามก็ไร้ซึ่งร่องรอย พวกเขาค้นหาทั่วสารทิศ ทั้งบริเวณลึกเข้าไปตามแนวป่า ย้อนไปตามทางที่มา และเส้นทางเบื้องหน้าก็ยังไร้วี่แววใดใด ยามนี้ฟ้ามืดแล้วนางเป็นเพียงสาวน้อยยังไม่ถึงวัยปักปิ่นไม่น่าจะวิ่งหนีรอดพ้นสายตาพวกเขาไปได้ เป็นไปได้ว่าอาจมีผู้อื่นช่วยไว้ คิดได้ดังนั้นผู้เป็นหัวหน้าจึงสั่งให้คนล่วงหน้าไปแจ้งข่าวแก่นายท่านและที่เหลือตัดสินใจย้อนกลับไปทางเดิม ทำให้บริเวณที่เคยโกลาหลกลับมาเงียบสงบอีกครา…

            ตุ๊บ!

            ร่างอันบอบบางกระโดดลงจากต้นไม้สูงเซถลาไปข้างหน้าเล็กน้อยก่อนกลับมายืนอย่างมั่นคง ไป๋ซูเมิ่งกวาดสายตามองโดยรอบอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าพวกมันไปแล้ว ริมฝีปากบางพลันแย้มยิ้มดวงตาเปล่งประกาย สองมือปัดเศษใบไม้ทั่วตัว ร่างระหงก้าวเท้าออกเดินไปยังเส้นทางมุ่งสู่เมืองซีเปียนซึ่งเป็นเมืองที่กองโจรที่ลักพาตัวนางมาก่อนหน้ากำลังมุ่งหน้าไป ที่เลือกทางนี้เพราะคนในกองโจรส่วนใหญ่ไปอีกทางนั่นเอง แม้ไปทางนี้จะดูเหมือนเดินเข้าหาอันตรายแต่นางก็คิดว่าอาจปลอดภัยกว่าการไปเจอพวกโจรที่เคยเห็นหน้านางมาแล้ว

            ต้นไม้ที่ปีนขึ้นไปหลบนั้นไม่ใช่ต้นไหนไกลเลยคือต้นที่อยู่ข้างๆพุ่มไม้ที่นางลวงว่าจะปลดทุกข์นั่นเอง เคราะห์ดีที่ต้นไม้ต้นนี้มีใบขึ้นหนาเเน่นเป็นพิเศษ นางจึงลอบปีนขึ้นไปหลบบนนั้นตอนช่วงที่ทุกคนไม่ได้หันมามองนางและก็อาศัยช่วงเวลาตอนชายสองคนที่พยุงนางมาส่งเริ่มรู้สึกตัวหันกลับมา นางก็โยนก้อนหินขนาดไม่ใหญ่มากไปทางป่าที่มีต้นไม้ขึ้นรกทึบเพื่อชักจูงความคิดว่านางต้องหนีเข้าป่าไป คงไม่มีใครคาดว่าแม่นางน้อยในห้องหอจะสามารถปีนขึ้นต้นไม้ได้ ทำให้ไป๋ซูเมิ่งรอดมาได้อย่างหวุดหวิดด้วยทักษะการปืนป่ายที่ได้ติดตัวมากจากชาติก่อน