บททั้งหมดของ เล่ห์รักบุปผาซ่อนพิษ: บทที่ 41 - บทที่ 50

#####บทที่ 24 “ฮองเฮาเพคะคนที่หม่อมฉันส่งไปติดตามขบวนที่ไปรับบอกว่าใกล้ถึงวังเเล้วเพคะ” นางกำนัลอาวุโสนามอิ่งจวนเร่งเข้ามารายงาน สตรีที่ถูกกล่าวเงยหน้าขึ้น พอได้ยินดังนั้นมุมปากก็หยักยิ้มพอใจ ผิวขาวดุจหยกเข้ากันได้ดีกับชุดกรุยกรายสีแดงเพลิงบนศีรษะก็ประดับด้วยเครื่องทองหรูหราสมฐานะ “แล้ว…” “องค์ไท่จื่อประทับอยู่ตำหนักเพคะ ไม่มาเวลานี้แน่นอน” “ดี งั้นหากนางมาเจ้าก็ให้นางรอข้างนอกชั่วครู่แล้วค่อยเข้ามาแล้วกัน” สิ้นคำฮองเฮา นางกำนัลอาวุโสก็ขอตัวลาออกไปทันที ไป๋ซูเมิ่งยืนรอหน้าตำหนักของฮองเฮามาสักพัก ท่ามกลางอากาศร้อนของฤดูคิมหันต์แม้จะมีนางกำลังที่นำทางมาตั้งแต่เข้าวังกลางร่มให้ แต่ก็ไม่สามารถบรรเทาความร้อนได้ นางกำนัลคนที่บอกว่าจะเข้าไปรายงานเจ้านายข้างในหายไปนานเกือบสองเค่อป่านนี้ยังไม่ออกมาเสียที จนในใจซูเมิ่งเริ่มรู้สึกตงิด ๆ นางคาดว่าตนอาจถูกแกล้งเสียแล้ว ทันใดนั้นก็มีเสียงคุ้นเคยของนางกำนัลคนเดิมดังขึ้นบอกให้นางเข้าไปได้ นางจึงหยุดคิดเรื่องนี้แล้วเดินตามนางกำนัลไป “ถวายพระพ

#####บทที่ 25 ซูเมิ่งกลับมาใช้ชีวิตในจวนวนเรียนนอนเรียนนอนอีกเช่นเคย จนกระทั่งมีบ่าวรับใช้ที่นางคุ้นหน้าเหมือนจะเป็นบ่าวเรือนฮูหยินใหญ่สักคนเดินเข้าแจ้งแก่นางว่า รุ่งเช้ายามเหม่า(5.00 - 6.59น.)ให้นางเตรียมตัวออกเดินทางไปวัด โดยการไปครั้งนี้มีสวดมนต์ข้ามวันค้างคืนที่วัด 1 คืนให้นางเตรียมของใช้ไปด้วย ซึ่งนางให้เย่าถิงและไป๋จื่อติดตามนางไป ส่วนฉายถิงและเชียนถิงที่เป็นบ่าวขั้นสองนางให้เฝ้าเรือน ซึ่งนอกจากมาบอกเรื่องที่ตนต้องไปวัดแล้วบ่าวคนนั้นก็ไม่บอกอย่างอื่นอีกเลย ซูเมิ่งจึงให้ไป๋จื่อไปสืบดูและได้เรื่องว่าคนที่ไปมีฮูหยินใหญ่ เจียงเหมย แล้วก็นาง ที่เหลือก็เป็นบ่าวรับใช้หลายสิบคน เนื่องจากไปครั้งนี้มีแต่ผู้หญิงในบ้านไปทั้งพี่ใหญ่และพี่รองไม่มีใครว่างเลยสักคน พวกเขาจึงส่งลูกน้องมาสามคนนอกนั้นก็นำคนคุ้มกันของที่จวนไปอีกราวสิบคนเห็นจะได้ไปด้วย ถือว่าการไปไหว้พระครั้งนี้ขบวนใหญ่น่าดู และไป๋จื่อก็สืบมาได้อีกว่าสาเหตุการไปฉุกละหุกครั้งนี้เป็นผลมาจากที่วัดจิวเลี่ยนนั้นเป็นวัดที่เพิ่งมามีชื่อเสียงในเรื่องการขอพรเรื่องความรัก แม้วัดจะอยู่ห่างไกลผู้คนต้องขึ้นเขาไปหน่อยแต่ก็

#####บทที่ 26 คืนนั้นชินหวังมาส่งซูเมิ่งที่จวนตระกูลไป๋ราว ๆ ยามอิ๋น แต่ถึงกระนั้นทั้งพี่ใหญ่ พี่รองและท่านพ่อของซูเมิ่งก็ยังไม่นอนเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของซูเมิ่ง วันนั้นซูเมิ่งต้องตอบคำถามที่ทุกคนถามนางจนทุกคนหมดข้อสงสัยถึงปล่อยให้นางไปนอน ทำให้กว่าวันนี้ซูเมิ่งจะตื่นก็ปาเข้าไปยามที่ดวงอาทิตย์อยู่กลางหัวแล้ว หลังไป๋จื่อนำน้ำเข้ามาล้างหน้าล้างตาให้นางแล้วซูเมิ่งก็เข้าห้องหนังสือของตนทันทีเพราะวันนี้นางได้รับอนุญาติให้หยุดเรียนวิชาเย็บปัก ซูเมิ่งจึงคิดว่าวันนี้นางจะไล่อ่านตำราสมุนไพรทั้งวัน แต่จนแล้วจนรอดซูเมิ่งก็ต้องปิดหนังสือในมือลง ตอนนี้ในหัวนางคิดเเต่เรื่องเมื่อคืนจนไม่มีสมาธิอ่านอะไรไปก็ไม่เข้าหัวเลยสักนิด พอซูเมิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อคืนใบหน้าติดเย็นชาของชินหวังก็ลอยเข้ามา หลังจากรู้ว่าที่ผ่านมาชินหวังส่งคนมาติดตามตนเองก็เฝ้าคิดถึงสาเหตุ หากจะเข้าข้างตัวเองว่าชินหวังอาจชอบตนหรือเปล่า เพราะซูเมิ่งในชาตินี้ก็ถือเป็นสาวงามคนหนึ่งในเมืองหลวง แต่นางหาใช่งามที่สุดไม่ แล้วคนอย่างชินหวังแม้จะยังไม่แต่งชายาเอกแต่หน้าตาดีอย่างเขาก็คงไม่ขาดชายารองหรือผู้หญิงเป็นแน่

#####บทที่ 28พอถึงกำหนดการวันออกเดินทางทั้งซูเมิ่ง ซ่วนเชิง และเจียงเหมยก็ขึ้นรถม้าของจวนคันเดียวกันเพื่อไปรวมกับบุตรีบ้านอื่นที่จุดนัดหมาย การไปล่าสัตว์ครั้งนี้ไม่มีจำนวนวันที่แน่นอนแต่กำหนดขอบเขตไว้ไม่เกิน15วัน เวลาในการเดินทางขาไปใช้เวลาเกือบสองวัน ระหว่างทางก็พักที่โรงเตี๊ยมซึ่งทางราชสำนักได้จัดเตรียมไว้แล้ว ของที่ต้องเอาไปก็เป็นพวกของใช้ส่วนตัวเสียมากกว่า อาหารและที่พักจะเป็นทางราชสำนักจัดการไว้ให้ทุกคนแล้วทั้งหมดภายในรถม้าของซูเมิ่งนั่งรวมกัน รวมแล้วหกคนเพราะแต่ละคนมีบ่าวรับใช้คนละหนึ่ง โดยซูเมิ่งเลือกไป๋จื่อมาเพราะนางดูคล่องแคล่วและใช้งานง่ายกว่าเย่าถิงมาก ของใช้ส่วนตัวของพวกนางทั้งสามคนถูกย้ายไปอีกคันที่เป็นรถขนของโดยเฉพาะ พอรถม้ามาถึงจุดนัดหมายนางกำนัลใบหน้าหมดจรดคนหนึ่งนามว่าซือเจียเป็นผู้รับหน้าที่ดูแลคุณหนูทั้งสามของตระกูลไป๋ ซือเจียเดินมารับพวกนางให้ลงจากรถม้าเพื่อให้คนตรวจสอบของและขนย้ายของต่าง ๆไปยังรถม้าอีกคัน โดยระหว่างนี้ก็ให้ไปรอที่ศาลารวมกับสตรีนางอื่นที่รอเช่นเดียวกันทันทีที่ไป๋ซูเมิ่งก้าวเท้าเข้าไปในเขตศาลาก็มีเสียงของหญิงสาวนางหนึ่งดังขึ้นอย่างเหมาะเจาะ“เผยห

บทที่ 29 (ต่อ)อีกฝั่งหนึ่งของสวนข้างโรงเตี๊ยมในศาลาซึ่งถือเป็นจุดขายของที่นี่ เพราะรอบศาลาจะปลูกดอกไม้หลากพันธุ์รอบทำให้กลิ่นหอมของดอกไม้โชยอบอวล และยิ่งในศาลาเป็นจุดเดียวในสวนที่มีเตาถ่านให้ความอบอุ่นทำให้หนุ่มสาวที่ออกมาเดินเล่นยามค่ำคืนมารวมกัน ซึ่งตรงบริเวณไท่จื่อก็ถูกหานเผยหนิงเชิญมาเช่นเดียวกัน“ท่านพี่เทียนเหิงเก่งเกินไปแล้วเพคะ หม่อมฉันแพ้อีกแล้ว” เสียงหวานของสตรีตรงหน้าชายหนุ่มหน้าหยกทำเอาสตรีนางอื่นลอบมองอิจฉาตาร้อน สตรีที่ยืนโดยรอบต่างได้เพียงแต่แอบมองไท่จื่อแต่หานเผยหนิงกลับได้โอกาสนั่งเล่นหมากรุกได้โอกาสมองตรง ๆ แล้วยิ่งเห็นรอยยิ้มมุมปากนั่นที่ไท่จื่อส่งไปให้เเก่สตรีผู้โชคดีตรงหน้าพวกนางยิ่งรู้สึกอิจฉา แต่ก็เถอะพวกนางมิได้เป็นคนโปรดของฮองเฮานี่“เจ้าเล่นได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเก่งแล้ว อย่าเศร้าใจไปเลย” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างปลอบประโลม เขาถือโอกาสที่หมากตานี้จบลุกขึ้นยืน“ท่านพี่เทียนเหิงจะไปแล้วหรือเพคะ” หานเผยหนิงลุกขึ้นด้วยกริยาอ่อนช้อย นางเงยขึ้นสบตาบุรุษตรงหน้าแววตาแฝงความเว้าวอน“ไหนเจ้าบอกอยากให้ข้าพาเจ้าชมดอกไม้ยามค่ำคืนอย่างไรกัน ไม่ไปแล้วหรือ?” พอได้ยินดังนั้นนางก็รี