All Chapters of เล่ห์รักบุปผาซ่อนพิษ: Chapter 21 - Chapter 30

#####บทที่ 12 (ต่อ) ซูเมิ่งยิ้ม “ที่ท่านพูดมาก็มีส่วนถูก…” นางพูดยังไม่ทันจบเสียงทุ้มต่ำอีกเสียงก็เอ่ยเเทรก “เจ้าผิดแล้ว! พวกข้าสืบดูแล้วเหยื่อทั้งสี่ไม่มีศัตรูร่วมกัน บางคนแทบไม่มีความเกี่ยวพันเลยด้วยซ้ำ” มือปราบเซียวจากเมืองตงเปียนที่นั่งข้างรองหัวหน้าเซียวเอ่ยขึ้น แววตาเหยียดหยามนางอย่างออกอาการ เขาก็ว่าแล้วเชียว เจ้าเด็กหนุ่มนี่มือปราบก็ไม่ใช่ทำเป็นอวดเก่งเสียเปล่า ๆ แล้วยังสวมหน้ากากแสนเฉิ่มนั่นอีก “ข้าหาได้บอกว่าคนร้ายคือศัตรูร่วมไม่ ข้าหมายถึงคนร้ายอาจมีความแค้นจริงแต่ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นกับเหยื่อทั้งสี่ราย…” ซูเมิ่งหยุดพูดในหัวกำลังคิดคำอธิบายที่ฟังเข้าใจง่ายเพื่อให้ทุกคนเข้าใจว่าคดีแบบนี้เป็นกรณีการตอบสนองของคนที่มีอาการจิตเภทเพื่อเติมเต็มสิ่งที่ตนเก็บกดไว้ภายในใจ “หากท่านลองนำข้อมูลของเหยื่อแต่ละรายมาเทียบกันจะมีส่วนที่เหมือนกันหลายอย่าง นั่นคือ เหยื่อแต่ละรายล้วนเป็นบุรุษ ยังไม่ออกเรือน เป็นบุตรของตระกูลใหญ่ และมีนิสัยเสเพล ..เอ่อ เเฮ่ม ข้าหมายถึง รักความสนุก ใช่หรือไม่?” ตอนพูดอ

#####บทที่ 13 (ต่อ) เขาหันไปกล่าวกับทุกคน นอกจากคนของมือปราบเมืองซีเปียนและเมืองตงเปียนที่เขานำมาแล้วยังมีคนของเมืองหนานเปียนอยู่ด้วย “งั้นท่านคงให้กระดาษในมือท่านแก่ข้าได้แล้วมั้งขอรับ เพราะว่าหากเรายังจับคนร้ายไม่ได้ก็คงไม่รู้ว่าใครจะชนะพนัน เอ หากท่านไม่ให้ข้าจะคิดว่าท่านจงใจไม่ต้องการหาคนร้ายเจอเพราะกลัวแพ้นะขอรับ” พอซูเมิ่งพูดจบคนเกือบหมดห้องก็พากันจ้องไปที่มือปราบเซียวเขม็ง “นำไปสิ ข้าต้องการให้หาคนร้ายให้พบอยู่แล้ว” มือปราบเซียวรีบยื่นกระดาษที่มีข้อมูลให้ซูเมิ่ง พอนางได้สิ่งที่ตนต้องการก็รีบนำไปวางบนโต๊ะบริเวณที่ว่าง เลี่ยงหวงรีบเดินตามนางมานั่งข้าง ๆอาสาเป็นผู้ช่วยให้ ส่วนคนอื่นในห้องหลังจากจบเรื่องสนุกก็กลับไปเคร่งเครียดดังเดิม ห้องประชุมขนาดเล็กนี้มีคนเข้าออกแทบจะตลอดเวลา เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วยามนางเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษก็สบตากับฉิงอีที่เหมือนมองนางอยู่มาสักพักแล้ว …เขาเข้ามาตั้งเเต่เมื่อไหร่ แล้วมองนางด้วยเหตุใด แววตาเขานั้นดูเคลือบเเคลงสงสัยบางอย่าง “คารวะท่านรองหัวหน้ามือปราบฉิงอีขอรับ

#####บทที่ 15 “ฮูหยินใหญ่ตระกูลเสิ่นกลับหนานเปียนเเล้วขอรับ เพิ่งออกจากเมืองนี้เมื่อหนึ่งเค่อที่แล้วขอรับ” ช่างอินเงยหน้าจากหนังสือในมือ ก่อนส่งเสียงตอบรับ “อืม” “เอ่อ ส่วนงานที่จ้างไว้ก็ให้คนมาบอกยกเลิกขอรับ” เสียงของลูกน้องคนเดิมเอ่ยขึ้น แต่คำนี้ทำให้คิ้วยาวดกดำภายใต้หน้าสีดำขอบทองอันหรูหรากระตุกขึ้น วางหนังสือในมือลงแล้วหันไปถามชายเจ้าของประโยคก่อนหน้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นแฝงความคุกคามไว้หลายส่วน “แล้วสัญญาว่าจ้าง?” “ยกเลิกแล้วขอรับ และขอเอาเงินมัดจำคืนด้วยเพราะถือว่าทำงานไม่สำเร็จ อีกอย่างตอนนี้นางก็เหมือนไม่ต้องการเห็นใบหน้าภายใต้หน้ากากชายที่มีนามว่าช่างหลินแล้ว” พอกล่าวจบก็แอบชำเลืองตามองเจ้านายของตน พอเห็นใบหน้าที่มักเรียบนิ่งกลับมีร่องรอยความไม่พอใจก็เผลอก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ช่างอินคิดถึงวันที่เขาเข้าไปยังห้องของชายที่สวมหน้ากากปกปิดคล้ายกันกับเขาแต่รสนิยมต่างกันสิ้นเชิง วันนั้นเขานึกเบื่อจึงแย่งงานลูกน้องมาทำเพื่อคลายเบื่อ แต่กลับทำภารกิจล้

#####บทที่ 16 กุก กัก ๆ ซูเมิ่งนั่งมองทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง บริเวณรอบข้างที่รถม้ากำลังวิ่งผ่านเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ แสงแดดยามสายลอดรำไรผ่านแมกไม้ตกลงกระทบพื้นดิน รถม้าที่ซูเมิ่งใช้เงินจ้างมาสภาพปานกลาง ตัวรถไม่ถือว่าหรูหราแต่ก็ทำจากไม้เเข็งแรง ภายในรถก็กว้างขวางพอให้ขานางเหยียดออก ตรงกลางมีโต๊ะเตี้ย มีเบาะนั่งสองด้านไม่หนามากแต่ก็พอช่วยบรรเทาอาการปวดตัว ช่วยกันกระแทกได้บ้าง หลังจากนางเเบ่งเงินส่วนหนึ่งไปซื้อเสื้อผ้าเพิ่มเน้นเป็นชุดบุรุษสีเข้ม ซื้อยาใช้ยามจำเป็น หาซื้ออาวุธไว้ใช้ป้องกันตัว และตุนเสบียงมาหลายอย่าง นางก็มุ่งตรงไปยังโรงจ้างรถม้า ควักเงินจ้างรถม้าคันนึงให้ขับไปที่เมืองหลวง ตอนนี้นอกจากนางแล้วจึงมีชายคนขับรถอีกคนหนึ่ง ดูภายนอกชายคนนี้ดูเป็นคนเคร่งขรึม ดวงตาใสซื่อ มีประสบการณ์ขับระยะไกลนางจึงตัดสินใจเลือกคนนี้ เขามีนามว่า อูสิง เนื่องจากซูเมิ่งยังคงแต่งตัวเป็นชาย สวมหน้ากาก นางจึงให้อูสิงเรียกนางว่าช่างหลิน รถม้าขับออกจากเมืองซีเปียนมาสักใหญ่จากยามซื่อจนตอนนี้ปาเข้าไปยามเหม่าตะวันใกล้ลับขอบฟ้า อูสิงก็หันมาแจ้งให้ซูเมิ่งรู

#####บทที่ 17 หลังจากผ่านยามบ่ายไปแล้ว ดวงตะวันก็เคลื่อนคล้อยไปทางทิศประจิม ซึ่งเป็นเวลาที่ตำหนักสว่างไสว สถานที่จัดพิธีการเฉลิมฉลองวันพระราชสมภพของฮองเฮานั้นเต็มไปด้วยผู้คน ไม่ว่าจะเป็นเหล่าขุนนางหรือฮูหยิน พอแต่ละขบวนรถม้าหยุดจอดที่หน้าประตูก็จะมีขันทีเดินนำเข้ามายังโถงจัดงาน โดยที่โถงพิธีการนี้ได้เเบ่งที่นั่งออกเป็นสองฝั่งเว้นที่ว่างตรงทางไว้เป็นพื้นที่สำหรับการเเสดงต่าง ๆ โดยฝั่งหนึ่งเป็นที่นั่งของบุรุษ ไล่จากตำแหน่งใกล้ที่นั่งฮ่องเต้ไว้สำหรับยศสูงไล่ต่ำออกไป ส่วนอีกฝั่งเป็นที่นั่งของบรรดาสตรี โดยให้ฮูหยินทั้งหลายนั่งเบื้องหน้าตามด้วยบุตรสาวนั่งเบื้องหลังไล่ลำดับตามยศของสามี ทว่ายังไม่ถึงเวลางานฉะนั้นผู้คนส่วนใหญ่จึงจับกลุ่มคุยกัน น้อยคนที่จะไปนั่งที่นั่งเรียบร้อยแล้ว “วันนี้เจ้างดงามจริงเชียว ชุดสีเขียวมรกตนี้ช่างเข้ากับเจ้าเสียจริง” คนถูกชมแก้มแดงขึ้นสีระเรื่อ “มิสู้เจ้าหรอก ชุดสีชมพูลายดอกอิงฮวาช่างงามนัก เวลาเดินราวกับนางฟ้านางสวรรค์เริงระบำท่ามกลางดอกไม้ ตอนเจ้าเดินมาผู้คนทั้งห้องโถงต่างมองเจ้าเป็นตาเดียว” พูดไปก็ทำส