All Chapters of เล่ห์รักบุปผาซ่อนพิษ: Chapter 31 - Chapter 40

#####บทที่ 18 ประตูบานใหญ่ถูกขันทีที่เฝ้าอยู่หน้าประตูผลักเข้ามา สายตากระหายใคร่รู้ของทุกคนในโถงพุ่งไปที่ผู้มาใหม่อีกครั้ง คนเเรกที่เดินเข้ามาเป็นไป๋ลู่ซานคุณชายรองของตระกูลไป๋ เขาสวมชุดสีฟ้าเนื้อผ้าดีเงางามปักลายเมฆาสีเงินเข้าได้กับเข็มขัดหยกคุณภาพดี ทำให้ภาพรวมเขากลายเป็นคุณชายผู้เเสนอบอุ่น แต่ถึงรัศมีความงามจะสูงส่งเพียงใดแต่ทุกคนก็มองเพียงวาบเดียวก่อนรีบละสายตาจ้องไปยังบุคคลเบื้องหลัง ร่างโปร่งบางของสตรีนางหนึ่งเดินเข้ามาช้า ๆ ชุดสีขาวบริสุทธิ์พริ้วไหว ภาพตรงหน้าทำให้ผู้มองแทบหยุดหายใจ ทันที่ได้เห็น… ริมฝีปากบาง ใบหน้าเรียวรูปไข่อ่อนหวานไม่ต่างจากมวลบุบผา ขนตางอนยาวราวปีกวิหค ผิวขาวดั่งหิมะ ใบหน้าผ่องเช่นนี้ช่างงดงามไร้ที่ติ แต่น่าเสียดาย…สตรีผู้นี้ทั่วทั้งใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือดฝาด ริมฝีปากที่ควรเเดงระเรื่อกลับขาวซีดราวกับทั้งร่างของหญิงนางนี้ไร้เลือดหล่อเลี้ยง แล้วไหนจะอากัปกริยาที่เดินนั่นอีกล่ะ ดูไร้เรี่ยวแรงจนต้องมีบ่าวรับใช้นางหนึ่งคอยพยุงไม่ให้ร่างอันน่าทะนุถนอมนั้นล้มไปกับพื้น ผู้คนที่ได้เห็นภาพนั้นต่างพากันถอนหายใจไม่เว้นแม้เ

#####บทที่ 19 หลังจากกลับจากงานฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพของฮองเฮาซึ่งซูเมิ่งขอกลับมาก่อนงานเลิก เพราะฉะนั้นจนถึงเช้าวันนี้นางก็ยังไม่เจอคนในจวนคนอื่นเลยนอกจากพี่รองเมื่อวาน เมื่อวานนี้ซูเมิ่งรีบไปขอพบไป๋ลู่ซานที่มักทำงานอยู่ที่ศาลกลางตามที่นางจำได้ และก็ได้พบกับพี่ชายนางอย่างที่คาดไว้แต่กว่าจะได้พบก็ปาไปใกล้เวลาที่งานเริ่มแล้ว ทำให้ไปสายอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวาน คราเเรกซูเมิ่งคิดว่าจะกลับจวนเลยแต่ด้วยความที่นางไม่รู้ว่าสถานการณ์ที่จวนตอนนี้เป็นอย่างไรจึงเปลี่ยนมาเข้าทางพี่รองของนางก่อน ให้พี่รองของนางออกหน้าไปก่อนส่วนเรื่องที่นางหายไปกว่าเดือนซูเมิ่งก็โบ้ยว่าจะเล่าให้ฟังคราวหลังพร้อมกับคนอื่น นั่นก็คือวันนี้นั่นเอง ในเรือนที่ซูเมิ่งเข้ามาพักก็คือเรือนอิงฮวา ที่ชื่อนี้เพราะตลอดทางก่อนเดินมาถึงเรือนนอนเต็มไปด้วยต้นอิงฮวา[15] และไป๋ซูเมิ่งคนเก่าก็ชอบดอกไม้ชนิดนี้เช่นกัน ส่วนซูเมิ่งคนนี้ก็ไม่ได้ชอบเป็นพิเศษแต่ก็ไม่ได้เกลียดอันใด และในเรือนนี้ก็มีบ่าวรับใช้ขั้นหนึ่งนามเย่าถิงที่พี่รองให้ตามนางไปงานด้วยเมื่อวาน และมีบ่าวรับใช้ขั้นสองอีกสองคนนาม

#####บทที่ 20 (ต่อ) ไป๋ลู่ซานมองไปที่สหายตนที่เปิดประตูเข้ามากระทันหันทั้งที่หน้าห้องมีคนของเขาเฝ้าอยู่แท้ ๆ เขามองไปที่ซูเมิ่งที่นั่งหันหลังให้ประตูอยู่ บนใบหน้าของลู่ซานเเสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน เขาไม่อยากให้สหายมาเจอน้องสาวของเขาเสียหน่อย “เจ้าออกไปก่อน ถึงเวลานัดเเล้วค่อยเข้ามา” ไป๋ลู่ซานพยักหน้าให้บ่าวรับใช้ตนให้พาสหายตนออกไป แต่หาได้ง่ายเช่นนั้นไม่ ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบเบี่ยงตัวหลบ “เจ้าคุยกับแม่นางที่ไหน ไยไล่สหายรักอย่างข้าเช่นนี้ มาให้ข้าดูหน้าหน่อยซิ” พูดจบก็เดินเข้ามาหาลู่ซานและหันไปดูเเม่นางในชุดสีเขียวอ่อนที่นั่งฝั่งตรงข้ามทันที ตั้งแต่ที่ชายคนที่เป็นสหายของพี่รองเอ่ยปากเปล่งเสียงพูดคิ้วของซูเมิ่งก็ขมวดมุ่นแล้ว เพราะเสียงนี้นางรู้สึกเหมือนเคยได้ยินมาก่อน แต่จำไม่ได้ว่าเสียงใคร ทว่าพอได้เห็นหน้าชายเจ้าของเสียงดวงตาก็เบิกโพรง …มือปราบฉิงอี!!! คนที่นางเคยเจอเมื่อตอนอยู่ในฐานะจอมยุทธ์หนุ่มน้อยช่างหลิน ไม่คิดว่าจะเป็นสหายของพี่รองของนาง ซูเมิ่งนัยตาเบิกกว้างจ้องมองคนตรงหน้าที่มีสีหน้

#####บทที่ 22 จากการที่ก่อนหน้านี้ซูเมิ่งหว่านเมล็ดพันธุ์โดยการซื้อใจเป่าต้งไปแล้วทำให้หลังจากนั้นนางก็มีคนให้ใช้งานเพิ่มขึ้นตามมา ซูเมิ่งสั่งให้เป่าต้งหาโอกาสออกไปซื้อข่าวที่หอสรรพสิ่ง โดยสิ่งที่นางต้องการคือประวัติความเป็นมาของหอฟางซินซึ่งก็คือหอนางโลมที่ตั้งอยู่ที่เมืองตงเปียนหรือหอนางโลมที่นางเกือบได้ไปทำงานที่นั่น จากบันทึกที่นางเเลกมาด้วยเงินส่วนตัวที่ซูเมิ่งหามาได้นั้นทำให้นางรู้ว่าหอนางโลมแห่งนั้นไม่ได้มีชื่อเสียงมากนักเป็นสาขาย่อยของหอนางโลมต้าฟางซินซึ่งตั้งอยู่ในเมืองหลวง สาขาเมืองตงเปียนเพิ่งก่อตั้งไม่นาน ผู้ดูเเลหอก็เป็นตระกูลพ่อค้าในเมืองเเห่งนั้นฐานะปานกลาง ไม่ได้มีอำนาจพิเศษถึงขนาดสามารถแบกรับผลที่ตามมาหากถูกตระกูลไป๋ล่วงรู้เข้าว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวนาง ทำให้ซูเมิ่งคิดว่าต้องมีอำนาจที่ยิ่งใหญ่อยู่เบื้องหลังเป็นเเน่ นางจึงตัดสินใจว่าคืนนี้ซูเมิ่งจะลองเข้าไปดูลาดเลาที่หอต้าฟางซินดู เพราะข้อมูลที่ซื้อได้เป็นข้อมูลทั่วไปหากต้องการเชิงลึกนางคงต้องลองสืบเอง ตอนนี้ซูเมิ่งได้เปลี่ยนเป็นชุดบุรุษสีขาวนวล ในมือถือพัดจีบสีเขียวมรกตห้อยหยก รวบผมขึ้

#####บทที่ 22 (ต่อ 2) หลังจากที่ไป๋เหิงซานสั่งให้คนภายในหอนางโลมเเห่งนี้รวมกันที่ส่วนกลางไม่นานก็เริ่มมีการเคลื่อนไหวใหม่ขึ้น ไป๋เหิงซานตกลงกับมามาเรียบร้อยก็ออกมาสั่งการให้เเต่ละฝ่ายเริ่มออกตรวจประวัติเเต่ละคนอย่างละเอียด อันที่จริงครานี้ที่เขาถึงขนาดปิดหอนางโลมไม่ใช่ว่าทำเกินจริงเพราะคนที่เขาตามจับมานั้นเป็นภัยร้ายเเรงต่ออาณาจักรและใช้วิชาเเปลงโฉมหนีรอดมาแล้วหลายครั้ง บ่อยครั้งที่พอทางการได้เบาะเเสตามได้สักพักร่องรอยก็เริ่มเลือนหายไปตามกาลเวลา ดังนั้นครานี้เขาจึงต้องทำเวลา พอสายของเขาพบร่องรอยว่าคนที่เขาตามจับหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่จึงรีบลงมือปิดทางเข้าออก กันทางหนีไว้ทุกทาง และเนื่องจากคนที่เขาตามจับนั้นเก่งเรื่องวิชาเเปลงโฉมเป็นอย่างมากจึงทำให้ไม่มีใครรู้ใบหน้าที่เเท้จริง มีสิ่งเดียวที่บ่งบอกคือรอยสักตรงบริเวณที่ลับบนร่างกาย เหิงซานจึงใช้วิธีไล่ตรวจสอบประวัติและหาคนทีน่าสงสัยออกมาแล้วจึงค่อยนำไปตรวจสอบต่ออีกครา “มือปราบฉิงอี ท่านรับหน้าที่ตรวจสอบประวัติ หากพบใครมีประวัติไม่ชัดเจนคัดแยกออกทันทีไม่ต้องสนอำนาจใคร หากเกิดเรื่องอันใดข้าจะรับผิดชอบเอง”