All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนายหญิงน้อย: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อของสดนำมาส่ง ซิ่วอิงก็บอกให้เด็กผู้หญิงช่วยกันล้าง แล้วให้เด็กผู้ชายตัดเล็บตีนไก่ นางบอกสามพี่น้องสกุลอู่ให้ก่อกองไฟ วันนี้นางคิดว่ากินข้างนอกดีที่สุด ซิ่วอิงเหมาตีนไก่มาหมดร้านเลย เพราะจะทำพะโล้ตีนไก่ไว้กินด้วย จึงให้พวกเขาช่วยกันนั่งตัดเล็บ “ให้ข้าช่วยอะไรบอกมาได้เลย” เฉินซีฮันเอ่ยบอกซิ่วอิง ด้วยท่าทางสบาย ๆ “พี่สามคนนั่งแกะกระเทียมเจ้าค่ะ” นางคิดว่างานแกะกระเทียม น่าจะเป็นงานง่ายที่สุด สำหรับเขาสามคน แต่ว่าพวกเขากลับนั่งมองมันอยู่นาน โดยไม่ลงมือเสียที ซิ่วอิงถึงกับส่ายหัว “เจียวจูเจ้าไปสอนวิธีแกะหน่อย” “ได้” “พี่ซีฮันท่านมาตำรากผักชี กระเทียมพริกไทย ให้ข้าทีเจ้าค่ะ” “ได้” เขารีบลุกมาทำสิ่งที่นางบอก แต่แล้วกลีบกระเทียม ก็กระเด็นลอยไปไกล ซิ่วอิงเห็นเช่นนั้น ก็รีบเดินมาเพื่อจะสอน แต่ลู่เจินก็รีบเดินมาขวางไว้ “เดี๋ยวข้าสอนพี่ซีฮันเอง” แต่พอลู่เจินมาจับครก เฉินซีฮันกลับเดินหนีไปหาซิ่วอิง ทิ้งหน้าที่ให้ลู่เจินทำต่อหน้าตาเฉย ลู่เจินถึงกับกำหมัดแน่นอย่างโกรธเคือง “เจ้ากำลังทำสิ่งใด?” “นี่เรียกว่าการหมักเจ้าค่ะ เรานำเครื่องเทศโขลกให้แหลกแล้วนำมาผสมกับเครื่องปรุง เพ

อิงตัดสินใจมาคุยกับท่านปู่ที่โรงเตี๊ยมฟู่จิน นางมีแผนการอยู่ในใจ นางไม่ได้เดินเข้าทางด้านหน้าโรงเตี๊ยม แต่นางเดินเข้ามาทางที่ลู่เจินเคยพามาครั้งแรก นางให้พี่อู่ถงมาแจ้งก่อนหน้านี้แล้ว ว่าจะแวะมาคุยเรื่องการทำบะหมี่ ซิ่วอิงเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมลี่อิน เจียวจู ตงฮวนและหานเกอ เมื่อมาถึงก็เห็นคนยืนรอนางอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่เขาจะพานาง ไปยังห้องทำงานของท่านปู่ เฉินเจ๋อหยวนนั่งรอนางพร้อมลู่เฉิง อีกทั้งเฉินซีฮัน เฉินจางหย่งและเฉินเจียวหมิง อีกมุมหนึ่งมีลู่ไฉ่นั่งอยู่กับลู่เจิน “คารวะท่านปู่ ท่านลุงลู่” ทั้งห้าคนโค้งคำนับให้อย่างมีมารยาท ก่อนจะนั่งลงยังเก้าอี้ที่ถูดจัดเตรียมไว้ให้ เฉินเจ๋อหยวนส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโอน “เจ้าตกลงจะมาทำบะหมี่ขายที่โรงเตี๊ยมฟู่จินแล้วรึ” ? “เจ้าค่ะ แต่ว่าข้ามีแบบแผนมาเสนอด้วยเจ้าค่ะ” ชายชราคิ้วขมวดเข้าหากัน นางบอกว่ามีแบบแผน แค่ทำบะหมี่ต้องมีแบบแผนด้วยหรือ นางช่างมีเรื่องให้เข้าประหลาดใจอยู่ตลอดเวลา “อย่างไร?” “ที่จริงข้ามีอาหารมากมายที่จะนำเสนอ และพร้อมที่จะทำขายที่โรงเตี๊ยมฟู่จิน แต่ว่าเรื่องนี้เราต้องคุยกันอย่างจริงจังและจริงใจ” “จริงจังและจริงใจ!” ทุก

พวกเขาเดินรับลมชมทิวทัศน์กันอย่างสนุกสนาน โดยมีเด็กสาวขี่อยู่บนหลังของสามบุรุษ มีตงหาน และหานเกอเดินขนาบข้าง และองครักษ์ของพวกเขาอีกสามคน เดินตามหลังและคอยระวังภัยให้ แต่แล้วเสียงบางอย่างก็ดังขึ้นมา ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว! หมับ! หมับ! หมับ! สามเด็กสาวที่อยู่บนหลังของบุรุษทั้งสาม ด้วยสัญชาตญาณป้องกันตัว พวกนางรีบใช้มือคว้าจับลูกศรของธนู ที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว พวกเขามองการกระทำของพวกนาง อย่างไม่อยากเชื่อสายตา แรงยิงของธนูไม่ใช่ว่า เด็กเช่นพวกนาง จะจับมันเอาไว้ได้ง่าย ๆ เช่นนี้ นอกเสียจากมีพลังยุทธ และพลังปราณที่แข็งแกร่งเท่านั้น ไม่นานหลังจากนั้น ลูกธนูนับสิบก็พุ่งเข้ามาที่พวกเขาอีกครั้ง “ทุกคนระวัง!” ซิ่วอิงรีบร้องขึ้นเตือนทุกคน ก่อนที่พวกเขาจะรีบชักดาบออกมาปัดป้อง แต่ก็พลาดโดนลูกธนู ปักที่แขนและขาทั้งสอง และดูเหมือนลูกธนูจะอาบยาพิษ ซิ่วอิงเห็นเช่นนั้นก็รีบตะโกนบอก ตงฮวนและหานเกอทันที “พวกเจ้าใช้พลังย้อนลูกธนูกลับไป พี่ซีฮันรีบปล่อยข้าลงเจ้าคะ” “ได้” เฉินซีฮันปล่อยนางลงที่พื้น ส่วนตงฮวนและหานเกอ เมื่อได้ยินนางบอกเช่นนั้น ก็รีบรวบรวมพลังยุทธและพลังปราณ บังคับลูกธนูที่ปักอยู่กับพื้น

เฉินซีฮัน เฉินเจียวหมิง และเฉินจางหย่ง เมื่อเปิดเผยตัวตนออกไปแล้ว ก็รู้สึกสบายใจถึงแม้พวกเขาจะรู้สึกว่า พวกนางยังคงหวาดระแวง และไม่ไว้ใจเท่าใดนัก แต่ได้เท่านี้พวกเขาก็ดีใจมากแล้วเฉิ “ท่านปู่ พี่ซีฮัน พี่เจียวหมิง พี่จางหย่ง ข้าอยากเก็บเรื่องวันนี้เป็นความลับ ได้หรือไม่เจ้าค่ะ” “ได้สิเจ้าไม่ต้องกังวล” ชายชรารีบรับปากทันที และอีกสามบุรุษก็พยักหน้าเป็นการรับปากเช่นเดียวกัน “ขอบคุณเจ้าค่ะ” “พวกข้าได้ไปติดต่อซื้อที่ดินรอบ ๆ จวนของเจ้ามาแล้ว พวกเขาตกลงขายให้อย่างเต็มใจ เพราะพวกข้าเสนอราคา ให้มากกว่าราคาในท้องตลาด” ซิ่วอิงได้ยินก็ยกยิ้มพอใจ ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้น “เท่าไหร่หรือเจ้าคะ หากให้ข้าจ่ายทีเดียวข้าคงไม่มีเงิน แต่ว่าจะข้าทยอยจ่ายเป็นงวด ๆ เพราะช่วงนี้ข้าจะให้ช่างมาปลูกเรือนทางด้านหลัง คงต้องใช้เงินมาก พวกท่านจะว่าอะไรหรือไม่ หากข้าจะฝากโฉนดไว้กับพวกท่านเอาไว้ก่อน เมื่อใดที่ข้ามีเงิน แล้วจะรีบมาจ่ายและค่อยนำโฉนดไป” “ไม่เป็นไร ๆ โฉนดอยู่ที่ข้าเองแหละ ข้าอนุญาตให้พวกเจ้าเข้าไปอยู่ได้เลย มีเมื่อไหร่ก็ค่อยมาจ่ายให้ข้า ถือเสียว่าเป็นการตอบแทน ที่พวกเจ้าช่วยชีวิตหลานชายของข้า แต่ว่าข

“ไหนเจ้าว่าช่วงนี้จะช่วยเหลือใคร?” “ก็มันอดไม่ได้ แล้วเจ้าอดได้หรือ?” ซิ่วอิงย้อนถามลี่อิง เพราะคิดว่าเป็นนางก็ต้องเข้าไปช่วยเช่นเดียวกัน “แน่นอนว่าต้องช่วย ฮ่าฮ่า” ลี่อินหัวเราะออกมา นางก็แค่เย้าซิ่วอิงเล่น เพราะในความเป็นจริงใครจะไปทนเห็น เด็กถูกรังแกอย่างไม่ยุติธรรมได้เล่า “เรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวร้านตีเหล็กจะปิดเสียก่อน” ซิ่วอิงรีบเอ่ยบอกเพราะเสียเวลามากแล้ว ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่อู่ถงจะเป็นคนเดินนำ เพราะเขารู้เส้นทาง เมื่อมาถึงร้านตีเหล็กที่ดูเงียบเหงา มีชายสามคนนั่งเหม่อลอย ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ชายสามคนยังคงนั่งใจลอย ไม่รับรู้ถึงการมาของพวกเขา เพราะจิตใจกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตน อู่ถงจึงรีบไปดึงกระดิ่งที่ห้อยไว้ เป็นการส่งเสียงสัญญาณถึงการมาของลูกค้า พวกเขาสะดุ้งกันสุดตัว เมื่อเห็นว่ามีบุรุษสองคนกับเด็กอีกห้าคน มายืนอยู่หน้าร้าน “ต้องการสินค้าหรือขอรับ หรือว่าจะสั่งให้ช่างตีเหล็ก บอกมาได้เลยขอรับ” ชายวัยกลางคนรีบลุกออกมาต้อนรับอย่างดีใจ ที่มีลูกค้ามาเยือน เพราะช่วงนี้กิจการตีเหล็ก ไม่ค่อยมีลูกค้ารายได้จึงลดลงมาก “ข้าอยากให้ท่านตีเหล็กแบบนี้ กว้างและใหญ่ปร