All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนายหญิงน้อย: Chapter 21 - Chapter 30

ซิ่วอิงนั่งลงเขียนด้วยเช่นกัน เพราะป้ายประกาศ ต้องใช้เป็นจำนวนมากในการโฆษณา นางจึงนั่งข้างเฉินซีฮัน ก่อนจะเอ่ยถามเขาขึ้นมา “พี่ซีฮันจะกลับเมืองหลวงเมื่อใดเจ้าคะ?” “ข้าคิดว่าอีกสองสามวันก็คงจะต้องเดินทางกลับแล้ว” พอเขาเอ่ยบอกก็รู้สึกใจหาย วันเวลาเหตุใดช่างเดินเร็วนัก “ทันอยู่ถึงวันที่ข้านำอาหารไปส่งที่โรงเตี๊ยมหรือไม่เจ้าคะ?” พอนางเอ่ยถามเช่นนี้ เขาก็คิดว่ากลับล่าช้าหน่อย ก็คงไม่เป็นไร “ข้าจะให้ตงหานและหานเกอไปกับท่านด้วยเจ้าค่ะ หากมีคนร้ายมาจัดการพวกท่าน ในระหว่างทางจะได้มีเขาคอยช่วยเหลือเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงคิดว่าการที่มีคนร้ายมาลอบฆ่าพวกเขา ไม่ใช่เรื่องธรรมดา เพราะฉะนั้นต้องป้องกันเอาไว้ก่อน “แล้วเขายินดีไปหรือ? ห่างไกลพวกเจ้าอีกหลายเดือนกว่าพวกข้าจะแวะมาอีกที” เฉินซีฮันได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ นางช่างจิตใจดีและนึกถึงคนอื่นอยู่เสมอ “พวกเขาต่อไปจะต้องเติบโต เป็นบุรุษที่องอาจและเข้มแข็ง และเป็นที่พึ่งพิงของใครหลาย ๆ คน ข้าว่าพวกเขาจะดีใจเสียมากกว่า ที่ได้ไปเที่ยวในเมืองหลวง” ซิ่วอิงเอ่ยยิ้ม ๆ เพราะเข้าใจฉความรู้สึกของสหาย ที่เป็นเด็กผู้ชาย “ข้าจะดูแลพวกเขาอย่างดี”

หลังจากซิ่วอิงให้ท่านลุงลู่เฉิงไปแจ้ง นายอำเภอและท่านเจ้าเมืองว่า ให้มาก่อนหนึ่งวัน เพราะนางอยากจะดูท่าทีของเขาสองคนนี้ และจะพยายามตีสนิท เพื่อสืบหาความจริง แผนการเอาคืนคนชั่วยังคงมีอยู่ และนางจะไม่รีบร้อน ปล่อยให้พวกเขาได้ตายใจไปก่อน หากสืบได้ผลแน่ชัดว่าเป็นผู้ใด นางและสหายจะให้บทเรียน พวกเขาอย่างสาสมอย่างแน่นอน ซิ่วอิงมองรายชื่อในกระดาษ ก่อนจะถอนใจออกมาอีกครั้ง ยังดีที่นางเห็นรายชื่อคนมาจองเสียก่อน มิเช่นนั้นโรงเตี๊ยมฟู่จินต้องวุ่นวายมากเป็นแน่ อย่างน้อยตอนนี้ยังมีเวลาจัดการอีกสองวัน ถือว่ายังแก้ไขได้ทันเวลา เฉินซีฮันยกมือลูบหัวนาง อย่างปลอบใจและให้กำลังใจ “เหตุใดเจ้าถึงจะเชิญพวกเขามากินเป็นกรณีพิเศษ?” ชายชราเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย “ท่านปู่ หากเราสงสัยว่าเขาเป็นคนร้ายตัวจริง เราก็ต้องตีสนิทกับเขาเอาไว้ จะได้ง่ายต่อการสืบหาความจริงเจ้าค่ะ แต่หากว่าไม่ใช่เขาก็ไม่เสียหายอะไร เราจะได้ลูกค้าชั้นดีและเงินหนาเจ้าค่ะ” “อืมเจ้าฉลาดจริง ๆ” “วันเปิดขายจริง เดี๋ยวข้าจะให้คนไปช่วยชั่วคราวเจ้าค่ะ หลังจบรอบนี้เราต้องมาวางแผนกันใหม่ ให้พนักงานแจ้งลูกค้าที่มาในวันนั้น บอกว่าเราจะเปิดจองอ

ลู่เฉิงรีบออกมาต้อนรับนายอำเภอจินป๋อเหวินและท่านจ้าวเมืองเสิ่นอี้ห่าว และพาขึ้นไปยังชั้นบน ซึ่งเป็นชั้นพิเศษ ซึ่งทางโรงเตี๊ยมทำไว้ เพื่อให้ลูกค้าที่อยากนั่งแบบส่วนตัว เพราะมีเป็นห้อง ๆ ไม่ปะปนกับผู้ใด ท่านเจ้าเมืองเสิ่นอี้ห่าว พาภรรยาผู้แสนงดงาม อีกทั้งบุตรสาวและบุตรชาย ออกมากินอาหารในครั้งนี้ด้วย นายอำเภอจินป๋อเหวิน ก็พาภรรยาเอกและภรรยารองขนาบข้างมาด้วยเช่นกัน “ยินดีต้อนรับขอรับท่านเจ้าเมือง ท่านนายอำเภอ” “ข้าเห็นป้ายติดประกาศ บอกว่าจะเปิดให้จองเพราะมีอาหารรสเลิศ ข้าสนใจมากเลยทีเดียว แต่พอเจ้าบอกว่า อยากเชิญให้ข้ามาชิมอาหารก่อนใคร ข้าก็ดีใจและขอบใจเจ้ามากเลยทีเดียว ที่เจ้าให้เกียรติข้า ฮ่าฮ่า แล้วไหนละแม่ครัวตัวน้อย ข้าอยากเห็นหน้า ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร” พอเขาพูดจบ ซิ่วอิง ลี่อิน เจียวจู ตงฮวนและหานเกอ ก็เดินเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง “คารวะท่านเจ้าเมือง คารวะท่านนายอำเภอ” “โอ้โฮ เด็กพวกนี้ช่างมีมารยาทเสียจริง” เสิ่นอี้ห่าวรู้สึกถูกอกถูกใจเป็นอย่างมาก กับมารยาทของเด็ก ๆ แต่ต่างจากนายอำเภอจินป๋อเหวิน ที่ยังขุ่นเคืองที่บุตรสาวของเขา มาพ่ายแพ้ให้กับเด็กเช่นนาง “ท่านเจ้าเมืองจะรับ

“เจ้ายังคิดจะมาข่มขู่ข้า คนเช่นท่านนี่มันสมควรไม่มีใครจ้างทำงานเลย ข้าไล่ท่านสองคนออก เพราะว่าท่านยืนยันว่าจะไม่ฟังคำสั่งของข้า พวกท่านกลับไม่คิดว่า สิ่งที่ท่านทำนั้น ไม่มีผู้ใดเขาทำต่อนายจ้าง วันนี้ใครที่คิดจะออกเชิญตอนนี้ยังทัน เพราะว่าข้าไม่ให้โอกาสเป็นครั้งที่สอง” ซิ่วอิงเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง เฉินซีฮันปรบมือให้นางในใจ สมแล้วที่จะมาเป็นชายาของข้า เด็ดเดี่ยวและเด็ดขาด “ไม่ว่าพวกท่านจะมองว่า พวกข้าเป็นเพียงแค่เด็ก แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงที่ว่า พวกข้าเป็นนายจ้าง ทุกคนต้องตระหนักถึงจุดนี้ให้มั่น” ลี่อินเอ่ยขึ้นมาบ้าง เฉินจางหย่งถึงกับยกนิ้วให้นาง รู้สึกภูมิใจอยู่ลึก ๆ เจ้าเก่งจริง ๆ เด็กน้อยของข้า “และคนที่ไม่เชื่อฟัง อีกทั้งยังพูดจาข่มขู่ เพราะเห็นเพียงว่า พวกข้าเป็นเพียงเด็กน้อยผู้หนึ่ง เพราะฉะนั้นวันนี้ พวกข้าจะให้ทุกคนได้เห็นเป็นตัวอย่าง ว่าเด็กน้อยเช่นพวกข้า สั่งสอนคนที่คิดจะมาข่มขู่และปากดี กับนายจ้างของตนอย่างไร” เจียวจูเอ่ยด้วยนำ้เสียงเยียบเย็น ทำให้บุรุษที่เพิ่งขอหมั้นนาง ถึงกับขนลุก นางดุได้ขนาดนี้เลยหรือ สามดรุณีน้อยก้าวออกไปพร้อมกัน ซิ่วอิงยกมือใช้พลังดึงชายร่างอ้ว

ซิ่วอิงชะงักไม่คาดคิดว่า เรื่องสำคัญมากแบบนี้ เขาจะมาถามความคิดเห็นของนาง ซิ่วอิงหันไปมองเฉินซีฮัน ซึ่งเขาก็มองนางอยู่ก่อนแล้ว ด้วยสายตาอ่อนโยน “พูดไปตามที่เจ้าคิดเถิด” เขายกมือขึ้นลูบหัวนาง อย่างให้กำลังใจ “ตามความคิดเห็นของข้า ยามนี้ทุกคนควรซ่อนตัวก่อนเจ้าค่ะ” “ซ่อนที่ใด จวนเจ้ารึ?” ชายชราถามขึ้น ทำเอาซิ่วอิงได้ยินถึงกับหลุดหัวเราะออกมา ชายชราก็หัวเราะออกมาบ้าง เขาพูดผิดตรงไหนกัน แล้วจะให้ไปซ่อนที่ใด “องครักษ์ผู้นี้ไว้ใจได้เพียงใดเจ้าคะ?” องครักษ์ที่จู่ ๆ ถูกดึงเข้าบทสนทนา เขาทำหน้าเหลอหลาอย่างโง่งม เขาไว้ไจได้หรือไม่ นางถามอะไรเช่นนั้น เขานะตายแทนพวกเขาได้เลยนะ “เขาไว้ใจได้แน่นอน เขาเป็นเด็กกำพร้าเสด็จพ่อเลี้ยงเขามา พร้อมกับข้าตั้งแต่เด็ก ๆ” เฉินซีฮันกล่าวอธิบายให้นางรับรู้ “เจ้ายังไม่ได้ตอบข้าเลย ว่าให้ไปหลบซ่อนที่ใด” ชายชราเอ่ยถามอีกครั้ง “ข้าก็ยังไม่เคยลองเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าขอลองดูก่อนนะเจ้าคะ” ซิ่วอิงหยิบกล่องออกมาจากกระเป๋าผ้าที่นางทำขึ้น “มาอยู่ในนี่ไงเจ้าคะ” ซิ่วอิงยกกล่องไม้ให้ชายชราดู เขาถึงกับพูดไม่ออก นี่นางกำลังล้อเล่นอยู่ใช่หรือไม่? ซิ่วอิงมองทุกคน ที