All Chapters of มรสุมร้ายสายลมเหนือ: Chapter 1 - Chapter 10

รดาเพ่งมองอยู่ครู่หนึ่งก็จับใจความได้ว่าเอื้องฟ้ากับภาวินคุยกันเหมือนคู่รักจริงๆ และน้องก็ยังชวนเขามาพักที่นี่ แถมยังใช้ข้อความสองแง่สองง่ามชวนให้คิดลึกอีก เธอส่ายหน้าไปมาเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น“ยังมีอีก” พูดพลางเลื่อนรูปถ่ายที่น้องสาวของรดาส่งมาให้ภาวินดูในแช็ต เป็นภาพวับๆ แวมๆ ค่อนไปทางโป๊ เพราะถ่ายให้เห็นหน้าอกที่เอามือปิดจุกไว้ รวมถึงภาพเนินเนื้อสามเหลี่ยมซึ่งเป็นการดึงแพนตี้ลง แต่ไม่ถึงขั้นให้เห็นจุดที่ไวต่อความรู้สึก เหมือนตั้งใจยั่วกัน เธอไม่เชื่อหรอกว่าไม่มีการคิดอะไรเกินเลย เพราะภาพในโทรศัพท์มันบอกชัดทุกอย่างแล้วรดายิ้มเจื่อนเพราะคิดหาคำแก้ตัวแทนน้องสาวไม่ถูก เธอไม่รู้จะวางหน้าอย่างไรจึงหันไปถามนายพงษ์เพื่อกลบอาการเก้อเขิน “ยัยเอื้องมาที่นี่ด้วยหรือคะ ดาคิดว่าไม่น่าจะมานะ”“เอ่อ…” ชายวัยสี่สิบก้มหน้างุดทันที“มีอะไรหรือเปล่า” รดาทำหน้าฉงน“คุณเอื้องมาพักที่นี่ตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วครับ ตอนหนึ่งทุ่ม ผมก็เห็นนั่งดื่มกับลูกค้าอยู่ตรงระเบียงนี่แหละ แล้วก็เห็นเดินโอบเอวกันเข้าไปข้างใน”สิ้นเสียงของนายพงษ์ คนฟังต่างก็อึ้งจนพูดไม่ออก ก่อนที่น้ำตาของปลายฝนจะเริ่มเอ่อล้นออกมา“ฝน

ในที่สุดเขาก็ได้รู้ความจริงจากพัทริน เพื่อนสนิทของน้องซึ่งมาเฝ้าดูอาการของคนเจ็บเช่นกัน เธอบอกว่าปลายฝนมาขอให้ไปที่รีสอร์ตแห่งหนึ่งเป็นเพื่อน เพราะสงสัยว่าแฟนอยู่กับชู้ แล้วก็จับได้แบบคาหนังคาเขาจริงๆ สภาพที่เห็นคือยังไม่มีการสวมใส่เสื้อผ้าด้วยซ้ำหลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเพราะอีกฝ่ายทิ้งเธอไว้ที่รีสอร์ต จึงทำได้แค่โทรคุยกัน แต่ใครจะคิดว่าผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมงจะได้รับข่าวร้าย ซึ่งเธอก็เพิ่งรู้ข่าวจากเพจกู้ภัยของจังหวัดที่ถูกแชร์ต่อๆ กันมา จึงหารถเดินทางมายังโรงพยาบาลแห่งนี้“มันเป็นใครเหรอพัท” ลมเหนือถามกลับไปด้วยความเดือดดาล ตั้งแต่กลับมาอยู่ไทย เขาก็ไม่ได้ตามติดชีวิตของน้องสาวเลยเพราะงานยุ่งมาก ถึงแม้จะเดินทางไปๆ มาๆ ก็เถอะ แต่ปลายฝนก็มีงานของตัวเองเหมือนกัน จะเจอหน้ากันเป็นครั้งคราวเท่านั้นเวลากลับบ้านหลังใหญ่ หรือตอนโทรคุยกันก็ไม่ได้เอ่ยถามเรื่องส่วนตัว‘เขาชื่อภาวินค่ะ เป็นนายแบบ เพิ่งคบกับยัยฝนได้ไม่กี่เดือนเอง ส่วนผู้หญิงคนนั้น รอให้พี่ลมเหนือมาถึงแล้วพัทจะเล่าให้ฟังอีกทีนะคะ เมื่อตอนกลางวันยัยฝนส่งภาพแช็ตที่พอจะเป็นหลักฐานมาให้พัทดูอยู่ค่ะ แต่พัทยังไม่กล้าเอาให้คุณลุงปรานต

ภายในโรงพยาบาล ทัตเทพกำลังนอนรักษาตัว โดยมีเอื้องฟ้าทำหน้าที่ดูแลพ่อเรื่อยมาเพราะมีกันแค่นี้ ส่วนคนเป็นแม่เลี้ยงอย่างวรมน ซึ่งเลิกรากันไปแล้วก็แทบไม่สนใจกันเลย มีเพียงรดาที่แวะมาดูพ่อและช่วยเรื่องค่ารักษาพยาบาล“เอื้อง…” ทัตเทพเอ่ยเรียกลูกสาวที่เผลอหลับอยู่ข้างเตียง เจ้าตัวคงจะเพลียมากเพราะมาเฝ้าไข้พ่อได้หลายวันแล้วหญิงสาวลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ เมื่อเห็นว่าพ่อมองมาอย่างไม่ละสายตา เธอก็ตกใจเล็กน้อย รีบเอ่ยถามทันที “คุณพ่ออยากได้อะไรคะ หรือว่าหิวน้ำ?”ทัตเทพส่ายหน้าเบาๆ พลางยกมือข้างหนึ่งลูบศีรษะลูก ก่อนจะบอกว่า “ถ้าพ่อไม่อยู่แล้ว เอื้องต้องไปอยู่กับคุณลุงปรานต์เพื่อนของพ่อนะ ไปอยู่ในความดูแลของเขา เพราะเขาสัญญาว่าจะช่วยดูแลเอื้องเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง”“คนที่มาเยี่ยมคุณพ่อเมื่อวันก่อนใช่ไหมคะ”“ใช่ เขามากับลูกชายคนโต”“แต่เอื้องไม่อยากไป ไม่ไปไม่ได้หรือคะ” เธอเอ่ยเสียงสั่นเพราะไม่ยินดีที่จะไปอยู่กับคนอื่น“ต้องไป ถือว่าเป็นคำขอสุดท้ายของพ่อ พ่อจะได้หมดห่วง พวกเขาเป็นคนดี แล้วก็ใจดีมาก”เอื้องฟ้าทำหน้าลำบากใจขึ้นมาทันที แต่ก็ยอมพยักหน้ารับปากคนป่วย เพราะเธอรู้ดีว่าโรคที่กำลังเป็นอยู่จะพ

ภายในบ้านอัครินทร์เดชาที่หลังใหญ่โอ่อ่าไม่ต่างจากคฤหาสน์ เอื้องฟ้ากำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขกที่ตกแต่งด้วยโทนสีทอง โดยมีคุณลุงปรานต์ รวมถึงมารดาของท่านนั่งอยู่บนโซฟาด้วย“หนูเอื้องฟ้าเป็นลูกคนละแม่กับหนูดาครับ ทัตเขาขอร้องให้เรารับอุปการะเด็กคนนี้ต่อไป” ปรานต์เอ่ยบอกหญิงชราผู้เป็นแม่คุณย่าชบาพยักหน้าเข้าใจ นางพูดกับหญิงสาวว่า “หนูชื่อเอื้องฟ้าใช่ไหมจ๊ะ ในเมื่อมาแล้วก็มาเป็นหลานย่าเลยแล้วกัน ย่าคิดถึงหลานสาวที่จากไปใจแทบขาด อย่างน้อยมีหนูมาอยู่เป็นเพื่อนก็ยังดี”เอื้องฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณหญิงชราอย่างนอบน้อม “ขอบคุณนะคะ เอื้องจะดูแลคุณย่าให้ดีที่สุดเลยค่ะ”นางพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรไม่นานนักคุณลุงปรานต์ก็ขอตัวไปทำธุระข้างนอก ซึ่งเป็นช่วงที่ นที ลูกชายคนโตของท่านวัยสามสิบเอ็ดปีเดินลงมาจากชั้นบนพอดี เอื้องฟ้ามีโอกาสไหว้ทักทายเขาเพราะเคยคุยกันตอนอยู่ในงานศพ ก่อนที่จะตามแม่บ้านไปยังห้องพักที่คุณย่าสั่งให้จัดเตรียมไว้“น้องว่ายังไง” หญิงชราเอ่ยถามหลานชายที่เพิ่งขึ้นไปคุยกับน้องชายของเขา“มันไม่คุยกับผมครับ ผมแค่บอกว่าจะมีคนมาอยู่ด้วย มันก็ไล่ผมออกจากห้องแล้ว”“นึกแล้วว่าต้องเป็นแบบ

“ตอนเฝ้าคุณพ่ออยู่โรงพยาบาล พี่ดาเคยบอกเอื้องว่าต้องไปงานศพเพื่อนที่ชื่อปลายฝน ที่แท้พี่ปลายฝนก็คือหลานของคุณย่าเองหรือคะ”“หนูรู้จักหลานย่าด้วยเหรอ? ใช่แล้วจ้ะ ปลายฝนหลานสาวของย่าจากไปเพราะอุบัติเหตุเมื่อสามเดือนก่อน ไม่มีวันไหนที่ย่าไม่คิดถึงเลย”หญิงสาวส่งรูปคืนให้หญิงชราก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาให้นางเห็น เธอไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่มาคุยเล่นกับเธอหลายครั้งจะอยู่ใกล้กันถึงเพียงนี้“ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ”“จ้ะ แต่พอมีหนูเอื้องมาอยู่เป็นเพื่อน ย่าก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย”“ขอบคุณนะคะที่เอ็นดูเอื้อง” เอื้องฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณหญิงชรา คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่นี่จะใจดีกับเธอมากขนาดนี้ มันเหมือนมีสายน้ำเย็นๆ มาชโลมใจอยู่ตลอด เธอพูดอีกว่า “เอื้องจะรักคุณย่าตลอดไปค่ะ ให้เหมือนกับที่พี่ปลายฝนรักคุณย่า”คุณย่าชบาพยักหน้าทั้งรอยยิ้ม“อ้อ เกือบลืม เมื่อวานเอื้องสั่งยาหอมมาให้คุณย่า เดี๋ยวไปเอามาให้นะคะ” พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปเธอเข้าไปดูยาหอมที่เอาวางไว้บนลิ้นชักข้างเตียงนอนของตัวเอง แต่เพราะในบ้านเลี้ยงสุนัขพันธุ์โกลเด้นเพศเมียไว้ตัวหนึ่ง ซึ่งน้องหมาตัวนั้นติดเล่นกับเธอและเดินตามเข้ามาใน