All Chapters of รังสิมันตุ์ไร้ใจ: Chapter 1 - Chapter 10

"เป็นเกียรติอย่างมากครับ เวลาพ่อเลี้ยงมาที่ตัวเมืองทีไรก็นึกถึงผับของเราตลอดเลย""ไม่ต้องพูดถึงขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นหรอก""ไม่ได้หรอกครับ ระดับพ่อเลี้ยงไร่ข้าวโพดเป็นพัน ๆ ไร่ และมีลูกน้องมากมายหลายพันคนขนาดนั้น พ่อเลี้ยงเป็นคนมีชื่อเสียงมากในเมืองเชียงใหม่ แทบไม่มีใครที่ไม่รู้จักเลยนะครับ การที่สามพ่อเลี้ยงมารวมตัวกันขนาดนี้ ยิ่งเป็นเกียรติของทางร้านเรามากเลย งั้นถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติมก็เรียกผมได้ตลอดเลยนะครับ"การสนทนาที่โต๊ะนั้นก็เสียงดังพอสมควร จึงทำให้แขกที่อยู่โต๊ะอื่น ๆ ต่างหันมามองด้วยความสนใจ ซึ่งหลาย ๆ คนต่างก็รู้จักถึงความยิ่งใหญ่ของหนุ่ม ๆ ในโต๊ะนั้นเป็นอย่างดี แถมยังมีสาว ๆ หลายคนที่มองไปทางนั้นและอยากจะทำความรู้จักด้วยเพลงขวัญ สาวน้องใหม่ที่เพิ่งมาฝึกงานที่ผับในตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟ อายุ 22 ปี พอเห็นแขกโต๊ะอื่นมองไปที่โต๊ะของสามหนุ่มก็เริ่มรู้สึกแปลกใจ เพราะโต๊ะนั้นค่อนข้างพูดคุยกันเสียงดัง อาจจะทำให้แขกที่อยู่ใกล้ ๆ รู้สึกไม่พอใจก็เป็นได้"ขอโทษนะคะคุณลูกค้า คือว่าฉันจะมาขอรบกวนให้ลดเสียงคุยลงหน่อยได้ไหมคะ เกรงว่าเสียงจะไปรบกวนแขกโต๊ะอื่น ๆ ที่นั่งอยู

"สรุปแล้วเราก็ไม่ได้งานเลย แต่วันนี้ถึงแม้จะเป็นแค่งานชั่วคราวก็คงต้องรับสินะ เพราะแค่แจกใบปลิวก็เลยได้งานงั้นสิ นี่เราไปทำอะไรผิดรึเปล่า ถึงไม่มีใครรับเราเข้าทำงานเลย"เพลงขวัญก็อยู่ในชุดมาสคอตตัวใหญ่ ซึ่งต้องเดินแจกใบปลิวที่หน้าห้างสรรพสินค้าจนกว่าจะถึงเวลาเปิดงานปุ๋ยเคมียี่ห้อหนึ่ง ซึ่งผู้คนก็หลั่งไหลเข้ามาที่งานเป็นจำนวนมาก จนแจกใบปลิวแทบไม่ทัน"ร้อนจังเลย" หลังจากที่ประตูเข้าหน้างานปิดลง เพลงขวัญก็รีบเดินไปนั่งพักที่จุดพักผ่อนของลูกค้าหน้าห้างสรรพสินค้า ซึ่งเธอก็ไม่ได้พักอยู่ดีเพราะมักจะมีเด็ก ๆ เข้ามาขอถ่ายรูปด้วยตลอด จึงไม่ได้แม้แต่จะจิบน้ำเพื่อดับกระหาย"เข้ามาข้างในได้แล้วนะ งานจะเริ่มแล้ว" สตาฟของงานก็เดินออกมาเรียกเพลงขวัญให้เข้าไปที่งานอีกครั้ง ซึ่งเธอจะต้องมอบความสนุกสนานให้กับผู้ชมที่เข้ามาดูในงาน โดยจะต้องเดินไปทั่วบริเวณงานเพื่อไม่ให้ลูกค้าและคนที่มาเข้าชมรู้สึกเบื่อ ซึ่งเป็นข้อตกลงก่อนที่จะรับงานแล้วเพลงขวัญก็รีบเดินเข้าไปข้างในงานทันที ก่อนจะต้องตกใจกับผู้คนจำนวนมากที่ยืนอยู่เต็มหน้าเวที"นี่มันงานขายปุ๋ยเคมีจริงหรือเปล่าเนี่ย ทำไมถึงเหมือนงานคอนเสิร์ตขนาดย่อมเลยนะ"

"เริ่มทำงานพรุ่งนี้น่ะ เมื่อวานก็พาของขวัญไปซื้อของเข้าห้องบางส่วนด้วย เพราะยังไม่มีที่นอนกัน แต่ก็แอบเสียดายอยู่นะที่ฉันไม่ได้อยู่ในไร่โซนเดียวกับลุงของเธอน่ะเวียงพิงค์""เห็นลุงบอกเหมือนกันว่าโซนของลุงไม่มีที่ว่างให้แทรกน่ะ ก็เลยให้เธอไปอยู่โซนอื่นแทน""ไม่น่าเชื่อเลยว่าไร่จะใหญ่โตขนาดนี้ อันนี้แค่โซนฉันก็เป็นร้อยไร่แล้วนะ พอเห็นพื้นที่โล่งขนาดนี้ก็เลยรู้ว่ามันกว้างใหญ่แค่ไหน นี่แค่โซนของฉันก็กว้างจนสุดลูกหูลูกตาแล้ว""อืม ช่วงนี้เป็นช่วงที่ต้องปลูกข้าวโพดน่ะสิ เธอก็เลยเห็นพื้นที่แบบที่ยังไม่มีอะไร""มันไกลสุดลูกหูลูกตามาก แถมที่พักก็มีคนเยอะมากเลยด้วย ของขวัญดูจะตื่นเต้นมากเลยล่ะนะ""พูดถึงแล้วก็คิดถึงของขวัญจังเลย เด็กอะไรก็ไม่รู้หน้าตาน่ารักชะมัด ตากลม ๆ ผมสีดำ ฉันเริ่มจะเชื่อแล้วล่ะว่าเธอรักลูกของเธอมากแค่ไหน ขนาดฉันเห็นก็ยังหลงเลย แถมยังฉลาดและยังพูดเก่งอีกด้วย""งั้นแม่เวียงพิงค์ก็ต้องรักลูกสาวคนนี้เยอะ ๆ นะ เพราะของขวัญก็มีแม่ที่ชื่อเวียงพิงค์เหมือนกัน""แน่นอนอยู่แล้วสิ ว่าแต่เธอเริ่มงานพรุ่งนี้แล้วสินะ""ใช่ ฉันก็กลัวเหมือนกันนะ แต่พอดีพี่ที่อยู่ข้างห้องเข้ามาทักฉันน่ะ ชื่อ

"เริ่มใช้เสียมคล่องแล้วสินะเพลงขวัญ""ก็ปลูกข้าวโพดมาตั้งหลายวันแล้วนี่คะ ยังไงก็ต้องคล่องขึ้นบ้างแหละค่ะ ถ้าไม่พัฒนาเลยอาจจะโดนไล่ออกก็ได้"เพลงขวัญก็ปาดเหงื่อบนหน้าผาก หลังจากที่ปลูกข้าวโพดจนสุดทางที่หัวหน้าได้กำหนดไว้ ซึ่งคนงานทุกคนที่ทำอยู่จุดเดียวกันต่างก็พากันไปนั่งพัก เพื่อเก็บแรงไว้ทำต่อรอบต่อไป"พี่เฟิร์นคะ หนูสงสัยน่ะค่ะ ไร่กว้างขวางขนาดนี้แล้วจะเติบโตยังไงคะ เพราะพืชมันก็ต้องการน้ำเหมือนกันใช่ไหมล่ะคะ""สาเหตุที่ข้าวโพดปลูกได้แค่ปีละครั้งก็เพราะว่าต้องปลูกในช่วงที่ใกล้กับฤดูฝนนี่แหละ ถ้าไม่ใช่ช่วงนี้มันก็ไม่มีความหมายน่ะสิ เพราะข้าวโพดมันก็ต้องการน้ำอย่างที่เธอสงสัย ถึงต้องปลูกในช่วงฤดูฝนไง""อ๋อ...จริงด้วยสิคะ ช่วงนี้ก็ใกล้ฤดูฝนแล้วนี่นา""นั่นแหละ แล้วนี่มือเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง""มันเริ่มจะด้านแล้วล่ะค่ะ หนูคิดว่าอาจจะเป็นเพราะจับเสียมทุกวันก็เลยทำให้มือด้านไปแล้ว""เดี๋ยวพี่ว่ากลางเดือนก็จะทำโอทีด้วย""อ้าว? ที่นี่มีทำโอทีด้วยเหรอคะ""มีสิ ก็มีหลายคนที่ทำกันอยู่ทุกวัน อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้""หนูไม่รู้จริง ๆ ค่ะว่ามีทำโอทีด้วย ถึงว่าแหละค่ะถึงได้มีการตั้งเส

แสงตะวันก็เริ่มลับขอบฟ้า ส่วนเพลงขวัญก็ยังไม่ย่อท้อเพื่อรอโอกาสว่าพ่อเลี้ยงเจ้าของไร่จะออกมาจากคฤหาสน์ตอนไหน แต่จนถึงพลบค่ำก็ยังไร้วี่แวว เพลงขวัญก็ยังรอด้วยความอดทน ตอนนี้เธอไม่ได้คิดถึงศักดิ์ศรีหรืออะไรแล้ว เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือปากท้องของบุตรสาวมากกว่า"ของขวัญจะเป็นยังไงบ้างนะ อย่าพึ่งงอแงนะลูก อยู่กับป้ายูนไปก่อนนะคะ"บนท้องฟ้าก็เริ่มปกคลุมไปด้วยความมืดมิด แถมยังไร้แสงดาวเพราะมีเมฆหมอกสีดำมาปกคลุมไปทั่วพื้นที่ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ว่าฝนจะตกลงมาในอีกไม่ช้านี้"เอ๊ะ? นั่นมันพี่เฟิร์นกับของขวัญนี่ ทำไมถึงขับมอเตอร์ไซค์มาที่นี่ล่ะ แล้วทำไมถึงขับเข้าไปในคฤหาสน์ของพ่อเลี้ยงด้วย แย่แล้ว...ต้องรีบตามเข้าไปแล้ว"เพลงขวัญมองดูใบเฟิร์นที่ขับรถจักรยานยนต์เข้าไปต่อ หลังจากที่คุยกับพนักงานรักษาความปลอดภัยเสร็จแล้ว ส่วนเพลงขวัญก็รีบเดินเข้าไปที่บริเวณหน้าคฤหาสน์อีกครั้ง"ฉันขอเข้าไปข้างในนะคะ พอดีว่าเมื่อกี้เพื่อนกับลูกสาวของฉันเพิ่งขับมอเตอร์ไซค์เข้าไปน่ะค่ะ""เชิญครับ"เพลงขวัญก็รีบวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์แต่ก็ไม่ได้ดั่งใจมากนัก เพราะสภาพร่างกายที่เหนื่อยล้าและขาดน้ำ จึงทำให้เธอทำได้เพีย