Omegaverse Bl

จ้าวชิงเฟิงคือองค์ชายปลายแถวของแคว้นเป่ย ที่ถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการชิ้นหนึ่งแก่แคว้นหนาน ถูกเหยียดหยามให้เป็นแค่อนุชายาของชินอ๋องผู้ทรงอำนาจ แม้จะเป็นชายก็ยังไม่วายถูกริษยา กลั้นแกล้งต่างๆนานา เคราะห์ซ้ำกรรมซัดยังถูกใส่ร้ายว่าคบชู้ ต้องโทษโบยยี่สิบไม้ และไม้ที่ยี่สิบนั้นผู้โบยจงใจฟาดใส่ศีรษะของเขา กะให้ถึง ต า ย!

เขาเป็นผู้ชายเต็มร้อย แต่ทำไมเมื่อเจอกับไอ้เจ้าของบาร์โฮสต์จอมกะล่อนที่เข้ามาพัวพันกับน้องสาว แล้วใจที่เคยแข็งแกร่งกลับหวั่นไหวมากขึ้นทุกที ณภัทรชายหนุ่มที่เบื่อหน่ายกับสิ่งรอบตัว ชีวิตเขาเพอร์เฟกต์ไปเสียทุกอย่างจนมันจืดชืดน่าเบื่อ แต่แล้วการได้พบกับปรัชญ์ภูมิ พี่ชายของสางน้อยที่มาติดพันเขา กลับดึงดูดความสนใจจากเขาได้เขาค้นพบว่าการยั่วให้ชายคนนี้โมโหและหลุดมาด ช่างเป็นความอภิรมย์เดียวของเขาในตอนนี้

僕、香川優樹は、恋人の本宮昌義さんとアウトレットモールにデートに来ていた。今日は、本宮さんの誕生日。パンケーキ屋さんで、僕は昨日買っておいたプレゼントを渡した。本宮さんはそれを気に入ってくれたようで、お返しにブレスレットを買ってもらった。 翌日、親友の渋井遼にそのことを話すと、本宮さんを紹介してほしいと言われた。本宮さんに予定の確認すると、次の日曜日なら空いているとのこと。僕、本宮さん、遼の３人でカラオケに行くことにした。 カラオケを楽しんでいる最中、遼が本宮さんに興味がわいたと言い出し――。

二〇××年、環境の劣悪化により惑星全土を人工管理下に置いた地球の日本・東京。 　そこで唯人（ゆいと）は世界的覆面歌手・ディーヴァとして活躍していた。 天涯孤独の身の上から、自分と愛し合っている恋人の朋拓（ともひろ）との血を分けた家族を持つことに憧れている。そのためであれば、政府が推し進める「コウノトリプロジェクト」と呼ばれる、進化した医学技術の治療により男性でありながらも妊娠・出産することを決意する。 　しかし朋拓はプロジェクトに反対で協力が得られそうになく、それでも我が子を望む唯人は朋拓に事実を隠したまま治療を続け妊娠可能期に入るも、思わぬ形で治療のことが知られ――

目覚めたら謎の美形と一緒にいた。僕は誰だろう、なぜ一面の花畑の上で寝ていたのだろう……なにも思い出せない。 　カエンと名乗った美形は、僕の名前を知っていた。僕とどういう関係なんだろうか。 なぜか慕わしさを感じるけれど、やはり何も思い出せない。 「記憶を思い出したいか？」 　カエンに問われて、もちろんだと頷くと、いきなりキスをされて……!? 　美形とえっちなことをすると記憶を思い出し、謎が解き明かされていく新感覚BL！

เมื่อนักเขียนนิยายมือใหม่อย่างเขา ต้องเข้ามาอยู่ในนิยายที่ยังแต่งไม่จบของตัวเอง ไม่ว่าจะด้วยเพราะความสงสารในตัวร้ายที่ตนเองเป็นคนแต่งขึ้นมาหรือจะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่าง! ทำไม? ต้องให้เขามาอยู่ร่วมกับตัวร้ายแบบนี้ด้วย แล้วทำไม? ไม่ว่าจะพระเอก นางเอก หรือแม้แต่ตัวประกอบก็ยังไม่ยอมเดินเรื่องตามบทที่เขาแต่งเอาไว้อีก!!!

คุณหมอหนุ่มแอบรักเด็กหนุ่มวัยมัธยม แต่ยังไม่กล้าทำอะไรเพราะน้องยังเด็ก รอให้โตก่อนเถอะ ค่อยๆ เลี้ยงไว้ทีละนิดค่ะ “พี่หมออย่าเปลี่ยนเรื่อง ตอบผมมาก่อนว่าชอบไหม” “อือ ชอบ” “ก็แค่นั้น” “อะไรก็แค่นั้น” “ก็แค่พูดว่าชอบ มันไม่เห็นอยากตรงไหน” “หวาน ขอกินอีกได้ไหม” “กินช็อกแลตหรือกินผม” ถามออกไปแล้วก็หน้าแดงลามไปถึงใบหู “ใครสอนให้พูดแบบนี้” “ไม่มีใครสอน แค่พูดเพราะอยากพูด” “อย่าพูดกับใครอีก” “แล้วถ้าพูดกับพี่หมอได้ไหมครับ” “พูดแล้วก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองพูด คิดว่ารับผิดชอบได้ไหม” “คิดว่าได้” “งั้นก็ต้องพิสูจน์” “ผมก็รออยู่” “ยั่วดีนัก”

中学1年生の蒼人（あおと）は、笑顔が眩しいクラスメイトの空（そら）と出会い、瞬く間に親友になる。同じ時間を重ねるうち、蒼人の心に芽生えたのは、友情を超える淡い恋心だった。照れくささと勇気の間で揺れる蒼人は、空の何気ない仕草や言葉に心を奪われながら、初めての恋に戸惑う。一方、空もまた、蒼人との特別な絆に気づき始め、互いの距離は少しずつ近づいていく。学園祭や部活、すれ違いと仲直りを通じて、二人は青春の喜びと切なさを味わう。入学から卒業までの3年間、純粋で不器用な初恋は、どんな思い出を刻むのか。あの頃の自分を思い出す、甘くほろ苦い男子中学生のラブストーリー。

【BLではありません】 石畳の洒落た通りは、街灯もアンティーク感を漂わせて全体のイメージを敢えて統一しているのがわかる。 夜は尚更異国の雰囲気を感じさせ、それに倣った店構えが並ぶ中、その店はひっそりとそこにあった。 今はもう照明の落とされたガラス張りの大きな店舗と店舗の間、半畳ほどの狭いステップから地下に繋がる階段を降りていく。 暗がりをランプの灯りが照らす中、重厚そうな扉を押し開くと…… その店には、男も女も骨抜きにする美人の「バーテンダー」がいる。 「僕が泣いても、やめないで」

นักศึกษาหนุ่มในยุคปัจจุบันได้หลงเข้าไปในอดีตยุค90 เขาต้องไปเป็นนักศึกษาในยุค90 และเจอคนที่เขารักในยุคอดีต แต่เมื่อกลับมาในยุคปัจจุบันเขาอายุมากกว่าเป็น20ปี นักศึกษาหนุ่มต้องฟันฝ่าอุปสรรครักนี้ไปให้ได้