นอกใจ

เสียงอวิ๋นถูกสามีตั้งใจมาหลอกให้รัก หลังจากเขาได้ทุกอย่างของนางไว้ในกำมือ เขาก็พ่นคำขอหย่ากับนางแทบทุกวัน ความหวานชื่นในอดีตทำให้ยากที่จะเชื่อ เสียงอวิ๋นไม่ยอมหย่าและยังคงเรียกร้องความรักจากสามี จนกระทั่งนางถูกกรอกยาพิษจึงรู้ว่าควรกลับมารักตัวเองได้แล้ว นางจะทวงเอาทุกอย่างที่เป็นของนางคืนมา พร้อมกับเอาคืนคนที่ทำร้ายนางอย่างสาสม

"พอแล้วนิตาอย่าทำแบบนี้" สายตาของเพื่อนทั้ง 3 คน ไม่พอใจอันนาที่ห้ามนิตาไม่ให้ทำเพราะทั้ง 3 คนพยายามยุแยงให้นิตาจัดการเพลงพิณ "อย่ามาห้ามนะอันนา อีแรดคนนี้มันจะงาบวินไป" นิตาตะคอกใส่อันนาสายตาของเธอกวาดมองเพลงพิณ "ถ้าผู้ชายมันไม่เล่นด้วย ผู้หญิงก็ไม่มีวันที่จะเข้าหาได้ แล้วพวกเธอทำกันแบบนี้ ถ้าเพลงพิณเป็นอะไรขึ้นมาจะรับผิดชอบชีวิตของเขาไหวเหรอ เพื่อนทั้ง 3 คน เบะปากใส่อันนาในขณะที่เธอกำลังเตือนสตินิตา ทว่าไม่นานเรือนร่างบางของอันนาถูกผลักนิตาไม่ฟังในสิ่งที่อันนาพูด "เฮือก!!~เฮือก!!" "มีคนมา" นิตาออกมาจากเพลงพิณและเธอดันตัวของอันนาเข้าไปอยู่แทนที่ในขณะที่รถยนต์ขับเข้ามาและแน่ชัดเป็นรถตำรวจ เพลงพิณหญิงสาวที่ถูกกระทำหายใจเฮือกราวกับคนจะขาดอากาศหายใจร่างกายที่ดิ้นทุรนทุรายพลาดๆ "เพลงพิณใจเย็นๆ ไว้นะ" อันนาไม่ได้สนใจใครที่เข้ามาแต่เธอรีบคว้าเพลงพิณเอาไว้เหมือนว่าเพลงพิณนั้นจะหยุดหายใจจะหยุดหายใจ "เพลงพิณ!! น้องไม่น้องไม่นะ" ในขณะที่อันนากำลังเขย่าตัวของเพลงพิณชายหนุ่มคนหนึ่งดันตัวของอันนาเธอจนล้ม เขาแทรกกายเข้าไปใกล้ๆเพลงพิณรีบขว้าประคองไว้แทน "เอารถออก" เรือนร่างบางหายใจโรยรินดวงตาคู่น้อยและใบหน้าเต็มไปด้วยรอยบอบช้ำจับจ้องมองหน้าชายหนุ่มหายใจแผ่วเบา "อย่าเป็นอะไรนะ"

ในเมื่อถูกหยามเกียรติ เหตุใดนางต้องทน! เฟิ่งอวี่เหิงจึงขอถอนหมั้นกับองค์ชายสาม ผู้ที่เป็นคู่หมั้นคู่หมายของนาง เพราะเขาไปปันใจให้หญิงอื่น! จนกาลเวลาล่วงเลย ความรักของนางได้ผลิบานอีกครั้ง เมื่อได้รับความรักจากชายที่ รัก และหวังดีจากนางตั้งแต่อดีต กรุ่นความรักที่ยังเหลืออยู่ ครั้งนี้จะผลิบานได้ขนาดไหนกันนะ?

“แค่คู่นอน” นั่นคือสถานะของเธอ กับหนุ่มฮอตวิศวะสุดหล่อ บ้านรวย แต่เลือดเย็น เมื่อถึงวันที่หญิงสาวจนตรอกถึงขั้นยอมวางศักดิ์ศรีเพื่อขอไปยืมเงินจากเขา… เขากลับยิ้มเหยียด ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้เธอตัวชา “อยากได้เหรอ? งั้นก็จ่ายด้วยร่างกายสิ”

“ท่านพี่กลับไปก่อนเถอะ… ข้าอยากเล่นน้ำต่อสักพัก… ” อารมณ์ที่ยังค้าง ทำให้ซูเจียวยังรู้สึกงุ่นง่านไม่หาย “งั้นข้าจะรอ… ” “ไม่ต้อง… เดี๋ยวข้าตามกลับไป” ซูเจียวรีบกล่าว… ทำให้สามีของนางต้องกลับไปก่อนเพราะรู้สึกหนาวเหมือนจะเป็นไข้ อาจเป็นเพราะว่าเขาใช้ร่างกายทำงานอยู่ท่ามกลางแสงแดดร้อนมาทั้งวัน ครั้นเมื่อมาเจอกับน้ำเย็นร่างกายจึงปรับตัวไม่ทัน ซูเจียวมองส่งจนร่างของสามีลับไปจากสายตา… และตอนที่นางขยับกายลุกขึ้นมานั่งคุกเข่า จู่ๆ ร่างสูงใหญ่กำยำก็พุ่งออกมาจากพงหญ้าที่ซุ่มดูอยู่ข้างหลัง “อ๊ะ… ” ซูเจียวสะดุ้งเมื่อโดนจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว… ครั้นเมื่อเหลียวกลับมามอง นางก็ต้องตกใจเมื่อแทบช็อกเมื่อพบว่าชายที่กำลังจับลำเอ็นยาวใหญ่แทงเข้าใส่รูสวาทของนางอย่างแรงนั้นคือลี่ถังพ่อสามี “ท่านพ่อ… อ๊ะ… อ๊ายยยยย… ” ซูเจียวสะดุ้ง นางร้องอุทาน ก่อนที่เสียงตกใจนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงของความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่เมื่อลี่ถังเอามือรวบสะโพกของนางแล้วโก่งเอวแทงลำเอ็นรัวเข้าใส่เป็นจังหวะ “อ๊ายยย… อ๊า… อ๊า… อ๊า… ” ซูเจียวเพิ่งอารมณ์ค้างมาจากสามีของนาง… ร้องครวญครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน

เขามีคนที่คู่ควรอยู่ข้างกาย แล้วเธอจะไปแทรกกลางได้อย่างไร จำยอมถอยห่างออกมาพร้อมเลือดเนื้อเชื้อไขของคนใจร้าย...โดยที่เขาไม่รู้สักนิด

“มันทำร้ายเธอ มันสมควรตาย” “พี่อวี้เจิน ใจเย็น ๆ ค่ะ” “ม่านม่าน เธอเลิกใจดีกับสวะแบบนี้เสียที เธอยอมได้แต่พี่ยอมไม่ได้ เธอเป็นคนของพี่ใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องเธอทั้งนั้น”

แม็กซิมัส ซาเมนดอฟ จำใจแต่งงานกับผู้หญิงแพศยาที่เผลอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยเพียงแค่ครั้งเดียว เขาเกลียดหล่อนมาก เกลียดผู้หญิงที่ยอมเอาตัวเข้าแลก เพื่อจับผู้ชายอย่างหล่อนเข้าไส้ เขาจึงกระทำกับหล่อนอย่างหยาบคาย ป่าเถื่อน ปฏิบัติกับหล่อนเยี่ยงโสเภณี พร้อมพาคนรักเก่ามาเหยียบหน้าถึงที่ครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ในเมื่อหล่อนอยากได้เขานัก หล่อนก็จะได้ แต่ได้แค่ทะเบียนสมรสนะ เพราะความรักเขาให้หญิงอื่นไปหมดแล้ว ปั้นหยา แอบรักแม็กซิมัส... แอบรัก แอบมองมานานแสนนาน และยินดีที่ได้เห็นเขามีความสุขกับญาติผู้น้องของตนเองอย่างจริงใจ แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลก หล่อนไม่รู้ว่าตนเองหล่นตุ๊บลงบนเตียงของเขาได้ยังไง และไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เกิดความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างกันขึ้น หล่อนพร่ำบอกกับเขาว่าไม่รู้เรื่อง แต่เขาไม่เคยเชื่อเลย แถมยังยัดเยียดข้อกล่าวหาร้ายแรงใส่มือมาอย่างไร้เมตตา "เราหย่ากันเถอะค่ะ" "ยอมแพ้แล้วหรือคนเก่ง" เขาถามเสียงหยันเยาะ พร้อมหยิบธนบัตรสีเทาจำนวนห้าใบปาใส่หน้าหล่อน เหมือนที่เคยกระทำทุกครั้งหลังจากเสร็จกิจกับกายสาวที่เขาเฝ้าบอกว่าเกลียดแสนเกลียด ปั้นหยานิ่งเงียบ กัดฟันพาร่างกายที่บอบช้ำจากการถูกชำเราจากผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีลุกขึ้นนั่ง ทุกอณูเนื้อกรีดร้องเจ็บปวดแสนสาหัส

ตอนที่ได้รู้ว่าเจียงเจ๋อเหยียนหายาแก้หวัดให้ผู้ช่วยตัวน้อยของเขา ทว่ากลับไม่สนใจไยดีเธอที่มีอาการกลัวที่แคบตอนอยู่ในลิฟต์แล้ว เธอเลยขอหย่า เจียงเจ๋อเหยียนเซ็นชื่อให้โดยไม่ลังเล ทั้งยังยิ้มพลางพูดกับเพื่อนของเขาว่า “ก็แค่ก่อเรื่องเพราะงอนเท่านั้นแหละ พ่อแม่เธอตายไปหมดแล้ว เธอไม่มีทางหย่ากับฉันหรอก” “แล้วอีกอย่าง ยังมีระยะเวลาปรับสภาพจิตใจหลังยื่นเรื่องหย่าอีกสามสิบวันไม่ใช่หรือไง? ถ้าเธอเกิดเสียใจขึ้นมา ฉันก็ค่อยทำทีเป็นใจดีไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร เดี๋ยวเธอก็กลับมา” วันต่อมา เขาลงรูปคู่กับผู้ช่วยตัวน้อย พร้อมด้วยข้อความบนอินเทอร์เน็ต ‘บันทึกทุกช่วงเวลาที่เธอเขินอาย’ ส่วนฉันนับวันรอ เก็บกวาดข้าวของของตัวเองด้วยความใจเย็น แล้วต่อสายโทรศัพท์ถึงใครบางคน “คุณลุงคะ ช่วยซื้อตั๋วเครื่องบินไปนิวยอร์กให้หนูทีค่ะ”

ฝ่าบาท พระสนมไม่รับรู้สิ่งใดแล้ว นอกจากโลกที่นางสร้างขึ้นมา โลกที่มีเพียงนางกับโอรส ธิดาทั้งสอง